Depeche Mode - Enjoy the Silence

          Με τέτοια βροχή Ιούνιο μήνα , οι Depeche Mode ήταν οι πρώτοι που ηχούσαν από το πρωί στα αυτιά μου! Τι να πρωτοπώ γι'αυτό το συγκρότημα; Τι να πρωτοπώ γι'αυτό το τραγούδι; Η προσφορά των εν λόγω στην μουσική; Παιδικά χρόνια; Αναμνήσεις; Ο ιστορικός βασιλιάς και τα όμορφα τοπία; Ο τόσο οικείος ήχος; Δεν συνεχίζω....Θέλω μόνο να ακούω!

Ταπεινή ενοχή ή ταπεινή αθωότις;

             Η έμπνευσις υπάρχει εδώ και καιρό, η εύρεση χρόνου για γραφή είναι το δύσκολο κομμάτι της ιστορίας, αλλά here I am or here I go again ( but not on my own κατά πως λέει το τραγούδι)! Το θέμα είναι προϊόν ανταλλαγής μηνυμάτων με συμμαθητή μου από την salsa (που τώρα είναι κομματάκι δύσκολο να παρακολουθήσω λόγω πίεσης χρόνου καθώς προείπα).
             Ανεξάρτητα από το θέμα, που δεν είναι το θέμα μας, η κουβέντα από την οποία πιάστηκα είναι η εξής: "Χρειάζεται ταπεινοφροσύνη". Πολλαπλές σκέψεις κατέκλυσαν τον πολύπαθο νου μου, μετά την ανάγνωση αυτής της λέξης...
            "Ταπεινοφροσύνη". Μια λέξη που ακούσαμε πολύ συχνά από γονείς, δασκάλους, κατηχητικό και που τελικά δεν ξέρω εάν προσωπικά αποσαφηνίστηκε στο μυαλό μου ή αν κατάφερα να την ερμηνεύσω. Ακόμη κι αν την ερμήνευα, θα ήταν σωστή η ερμηνεία της;
              Η ξιπασμένη έπαρση δεν είναι το καλύτερό μου. Την έχω ζήσει, την ζω και θα την ζω γιατί σε τούτη την χώρα πάει σύννεφο. Δεν την επικροτώ, δεν την επιθυμώ γύρω τριγύρω μου κι όταν ακούσω κάποια ξιπασιά δεν μπορώ πλέον να αποφύγω και την γκριμάτσα που πρέπει να ακολουθήσει υποχρεωτικά μετά την εγωκεντρική φανφάρα.
             Υπάρχει όμως και η υγιής φιλοδοξία. Η φιλοδοξία που μας έμαθαν να την ενοχοποιούμε. Δεν είναι κακή η φιλοδοξία. Η φιλοδοξία σημαίνει στόχος. Το να έχεις στόχους είναι υγεία. Το ποιον δρόμο θα ακολουθήσει ο καθένας για να τον φτάσει, είναι που τελικά δαιμονοποιεί τον όρο "φιλοδοξία".
             Εάν λοιπόν έχεις φιλοδοξίες, για ποιο λόγο να παριστάνεις τον ταπεινό; Γιατί οι περισσότεροι παριστάνουν τους ταπεινούς. Δεν είναι. Λίγοι είναι εντίμως και ειλικρινώς ταπεινοί. Ζουν και επιλέγουν συνειδητά την ταπεινοφροσύνη. Όλοι οι υπόλοιποι θα προσποιηθούμε. Είναι όμως αυτό η λύση; Η προσποίηση δεν είναι χειρότερη;
             Επομένως στο μυαλό μου συγκρούονται οι λέξεις "φιλοδοξία", "ταπεινοφροσύνη", "ενοχή", "αθωότητα". Γιατί το πρώτο να οδηγεί στο τρίτο, ενώ το δεύτερο στο τέταρτο; Μήπως εάν παραδεχτούμε επιτέλους πως έχουμε όνειρα θα απελευθερωθεί ο εαυτός μας; Εξάλλου ο απελευθερωμένος εαυτός μας θα οδηγήσει σε ένα υγιές Είναι κι όταν το Είναι μας είναι ήρεμο, η ζωή κυλά πιο ομαλά.
            Το αύριο δεν το γνωρίζουμε. Το θεωρώ ανοησία να προσπαθούμε να το μάθουμε.Το απροσδόκητο εμπεριέχει όλη την μαγεία της ζωής. Και το απροσδόκητο δεν είναι ανάγκη να είναι κακό. Πολλές φορές είναι καλό. Πολύ καλό. Το να πιστεύεις σε ένα καλύτερο αύριο δεν είναι έπαρση. Το να επιθυμείς οικονομική άνεση δεν το θεωρώ έπαρση. Το να πιστεύεις ότι αξίζεις δεν είναι επ'ουδενί έπαρση. Το να επιδιώκεις μια επιτυχία στην δουλειά σου δεν το θεωρώ έπαρση ούτε κατά διάνοια. Το να επιθυμείς το κάτι παραπάνω είναι ανθρώπινο και λογικό.
            Αισχρό είναι να υποτιμάς και να εκμεταλλεύεσαι τους γύρω σου για το προσωπικό σου όραμα. Το να έχεις την αφθονία και να επιδιώκεις πολύ περισσότερη χωρίς να έχεις διάθεση προσφοράς. Εκεί είναι το μεγάλο στοίχημα. Το πώς ορίζει και διαχειρίζεται έκαστος την έννοια της ταπεινοφροσύνης και της αλαζονείας. Το τι είναι, κατά πόσο είναι, σε ποιους είναι και γιατί είναι.
             Και ίσως αυτό να μην το ξεδιαλύνω ποτέ....


Νομίζω πως αυτό τα λέει όλα!