Θα μπορούσα από μια διαφορετική οπτική, να εγκαινιάσω καινούργια στήλη με τον τίτλο "Ιστορίες από το αστικό", γιατί είναι ένα από τα μέρη που με βάζει σε προβληματισμούς περισσότερο από κάθε άλλο χώρο! Μπορεί να γίνει, μπορεί να μην γίνει, πάντως δεν σταματώ να εκπλήσσομαι και όσο ζω μαθαίνω και πορεύομαι...
Παρασκευή, λοιπόν, και στο πήχτρα αστικό επιβιβάστηκε μια πολύ γλυκιά γιαγιά με την εγγονούλα της που την είχε πάρει από το σχολείο. Όταν λέμε 'γιαγιά', ξεκολλάμε από την εικόνα των πολλών ρυτίδων, του τσεμπεριού, της μαύρης φορεσιάς φούστα-μπλούζα-πανωφόρι, του μετά δυσκολίας βαδίσματος και των δαχτύλων με αρθριτικά. Μιλάμε για μια νέα γιαγιά, με άποψη στο ντύσιμο (φορούσε ωραία echarpe -κάπου χάθηκε ο τόνος του πρώτου e- και γήινα χρώματα στο υπόλοιπο σύνολο, που περιελάμβανε κάπα επίσης), είχε μια ησυχία στο βλέμμα και την φωνή και μια ευγένεια αναμεμειγμένη με κούραση και δυσφορία λίγο για την ώρα, λίγο για το αστικό, λίγο για το 'πού βαδίζει ο κόσμος όλος'. 'Έχει σημασία η περιγραφή γιατί όλα οδηγούν κάπου.
Συνεχίζω με το εγγονάκι που ήταν δεν ήταν 4 χρονών και που είχε τα πιο θλιμμένα και κουρασμένα ματάκια που έχω δει σε παιδάκι που δεν ζει σε συνθήκες πείνας, ένδειας ή πολέμου. Είχε την απόλυτη έκφραση απελπισίας που βροντοφώναζε "αυτό είναι τελικά η ζωή"; Υποψιάζεσαι πως έχει παρατήσει την ζωή από τώρα και έχει στερέψει ήδη από δυνάμεις για τις μελλοντικές μάχες της. Αυτές οι σκέψεις προήλθαν από την θέαση της γλυκύτατα και συγχρόνως σπαρακτικά θλιμμένης εγγόνας.
Η γιαγιά έπιασε συζήτηση με έναν κύριο δίπλα της και κάπου εν μέσω θορύβου και μπόλικης σπρωξιάς ξεκίνησε να παραπονιέται για την εκπαίδευση. Τα υπόλοιπα δεν έχουν σημασία. Μια έκφραση κρατώ: "Βάλανε την ρομποτική στα νηπιαγωγεία. Όταν βάζεις την ρομποτική σε τέτοιες ηλικίες, πώς να διδάξεις σ'ένα παιδί την μαγεία του δειλινού, όταν ζει σε τόση ασχήμια"!!!
Οι Hell's Bells ξεκίνησαν να ηχούν καθότι και διότι...
Πρώτον, δεν ήξερα ότι η ρομποτική αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητας μας, πολύ περισσότερο των νηπίων. Η ιδέα να εξοικειωθώ με τα ρομπότ, σε αυτήν την φάση της ζωής μου, μού φαίνεται από άρρωστη έως άχρηστη (φαντάσου αν ήμουν 4 ετών πόσο άχρηστο θα μου φαινόταν). Η τεχνολογία, άλλωστε, δεν εξελίχθηκε τόσο ραγδαία, όπως έχω παραθέσει σε άλλο κείμενο, ώστε να έχουμε όλοι υπηρέτες ρομπότ, όπως μας έδειχναν αδιαλείπτως ότι θα συμβεί το 2020, όλες οι sci-fi ταινίες των 80's και 90's.
Δεύτερον, δεν κατάλαβα ποτέ μου γιατί ένα ρομποτοφέρον υπηρετικό προσωπικό, αποτελεί τον φάρο της εξέλιξης του ανθρώπινου πολιτισμού. Ρομποτοειδή σε πολλά μεγέθη και ηλικίες κυκλοφορούν ήδη στους δρόμους, τα πάρκα, τις γειτονιές, τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, τις λαϊκές, τις πολυκατοικίες, τα κρεοπωλεία, τα μανάβικα, τα πολυκαταστήματα και τα ΑΣΤΙΚΑ...φυσικά. Μέχρι στιγμής το πείραμα έχει αποτύχει: Τα ρομποτοειδή είναι τελείως χαζά! Να ελπίζω σε περισσότερη χαζομάρα ως το 2050;
Τρίτον, να μια γιαγιά που είχε πιο συμπαντικές και αισθαντικές ανησυχίες σε σχέση με το εάν χώρισε το τάδε ζευγάρι της showbiz ή εάν το Νomads είναι καλύτερο ή χειρότερο από το Survivor, καθώς με είχε προϊδεάσει, αλάνθαστα, το όλο στήσιμο, βλέμμα και look της. Στοιχηματίζω πως είναι από εκείνες τις γιαγιάδες που διαβάζει παραμύθια στα εγγόνια της (όχι απαραιτήτως μπροστά από τζάκι) και που προσπαθεί πάση θυσία να δείξει στους απογόνους της κάτι από την λίγη ομορφιά που απομένει γύρω μας.
Τέταρτον,συνειδητοποίησα για ακόμη μια θλιβερή φορά πως όλα γύρω μας βαδίζουν προς μια αμετάκλητη ασχήμια. Τα κτίρια γίνονται όλο και πιο άσχημα γιατί η αρχιτεκτονική ασχημαίνει. Η μουσική φτωχαίνει κι επομένως ασχημαίνει. Οι άνθρωποι ασχημαίνουν όλο και περισσότερο ψυχικά. Μια άσχημη ψυχή, σημαίνει άσχημο βλέμμα, άσχημο πρόσωπο. Το άσχημο πρόσωπο δεν διορθώνεται με botox και κολλαγονάτα χείλη. Ακόμη δεν έχω ανακαλύψει κάποια ομορφιά στα γνωστά "παπιοειδή" χείλη σε ανθρώπινα πρόσωπα. Οι τέχνες έχουν γίνει γενικώς άσχημες και δυσνόητες. Η καθημερινότητά μας μέσα σε άσχημα διλήμματα και άσχημα αδιέξοδα (όχι πως έχει πέσει στην αντίληψή μου κάποιο αισιόδοξο αδιέξοδο). Η ασχήμια τείνει να γίνει βίωμα και συνήθεια. Η συνήθεια, όμως, δεν μπορεί να εξωραΐσει το άσχημο. Τουλάχιστον όχι στα μάτια όλων. Το άσχημο δεν μπορεί να γίνει όμορφο. Το άσχημο δεν είναι μέτριο. Το άσχημο, είναι απλά άσχημο!
Πέμπτον, το κοριτσάκι αυτό ήταν τόσο θλιμμένο γιατί έχει ήδη συνειδητοποιήσει την ασχήμια; Γιατί απλά βαριέται το σχολείο με την αναθεματισμένη ρομποτική; Γιατί απλά η ρομποτική ουδόλως το απασχολεί;
Ευτυχώς που έχει και μια γιαγιά που είναι εκεί για να του δείξει κάτι πολύ σπουδαίο. Λίγη από την ομορφιά...Που σε λίγο θα περάσει στην λήθη...Κι αυτό δεν είναι καθόλου ωραίο...!
Από 'δω ο μαστρο-Θανάσης που μένει στον 3ο. Αειθαλής ο άτιμος! Και κουτσομπόλης!!!! Τίποτα δεν ξεφεύγει από το radar του..
Παρασκευή, λοιπόν, και στο πήχτρα αστικό επιβιβάστηκε μια πολύ γλυκιά γιαγιά με την εγγονούλα της που την είχε πάρει από το σχολείο. Όταν λέμε 'γιαγιά', ξεκολλάμε από την εικόνα των πολλών ρυτίδων, του τσεμπεριού, της μαύρης φορεσιάς φούστα-μπλούζα-πανωφόρι, του μετά δυσκολίας βαδίσματος και των δαχτύλων με αρθριτικά. Μιλάμε για μια νέα γιαγιά, με άποψη στο ντύσιμο (φορούσε ωραία echarpe -κάπου χάθηκε ο τόνος του πρώτου e- και γήινα χρώματα στο υπόλοιπο σύνολο, που περιελάμβανε κάπα επίσης), είχε μια ησυχία στο βλέμμα και την φωνή και μια ευγένεια αναμεμειγμένη με κούραση και δυσφορία λίγο για την ώρα, λίγο για το αστικό, λίγο για το 'πού βαδίζει ο κόσμος όλος'. 'Έχει σημασία η περιγραφή γιατί όλα οδηγούν κάπου.
Συνεχίζω με το εγγονάκι που ήταν δεν ήταν 4 χρονών και που είχε τα πιο θλιμμένα και κουρασμένα ματάκια που έχω δει σε παιδάκι που δεν ζει σε συνθήκες πείνας, ένδειας ή πολέμου. Είχε την απόλυτη έκφραση απελπισίας που βροντοφώναζε "αυτό είναι τελικά η ζωή"; Υποψιάζεσαι πως έχει παρατήσει την ζωή από τώρα και έχει στερέψει ήδη από δυνάμεις για τις μελλοντικές μάχες της. Αυτές οι σκέψεις προήλθαν από την θέαση της γλυκύτατα και συγχρόνως σπαρακτικά θλιμμένης εγγόνας.
Η γιαγιά έπιασε συζήτηση με έναν κύριο δίπλα της και κάπου εν μέσω θορύβου και μπόλικης σπρωξιάς ξεκίνησε να παραπονιέται για την εκπαίδευση. Τα υπόλοιπα δεν έχουν σημασία. Μια έκφραση κρατώ: "Βάλανε την ρομποτική στα νηπιαγωγεία. Όταν βάζεις την ρομποτική σε τέτοιες ηλικίες, πώς να διδάξεις σ'ένα παιδί την μαγεία του δειλινού, όταν ζει σε τόση ασχήμια"!!!
Οι Hell's Bells ξεκίνησαν να ηχούν καθότι και διότι...
Πρώτον, δεν ήξερα ότι η ρομποτική αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητας μας, πολύ περισσότερο των νηπίων. Η ιδέα να εξοικειωθώ με τα ρομπότ, σε αυτήν την φάση της ζωής μου, μού φαίνεται από άρρωστη έως άχρηστη (φαντάσου αν ήμουν 4 ετών πόσο άχρηστο θα μου φαινόταν). Η τεχνολογία, άλλωστε, δεν εξελίχθηκε τόσο ραγδαία, όπως έχω παραθέσει σε άλλο κείμενο, ώστε να έχουμε όλοι υπηρέτες ρομπότ, όπως μας έδειχναν αδιαλείπτως ότι θα συμβεί το 2020, όλες οι sci-fi ταινίες των 80's και 90's.
Δεύτερον, δεν κατάλαβα ποτέ μου γιατί ένα ρομποτοφέρον υπηρετικό προσωπικό, αποτελεί τον φάρο της εξέλιξης του ανθρώπινου πολιτισμού. Ρομποτοειδή σε πολλά μεγέθη και ηλικίες κυκλοφορούν ήδη στους δρόμους, τα πάρκα, τις γειτονιές, τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, τις λαϊκές, τις πολυκατοικίες, τα κρεοπωλεία, τα μανάβικα, τα πολυκαταστήματα και τα ΑΣΤΙΚΑ...φυσικά. Μέχρι στιγμής το πείραμα έχει αποτύχει: Τα ρομποτοειδή είναι τελείως χαζά! Να ελπίζω σε περισσότερη χαζομάρα ως το 2050;
Τρίτον, να μια γιαγιά που είχε πιο συμπαντικές και αισθαντικές ανησυχίες σε σχέση με το εάν χώρισε το τάδε ζευγάρι της showbiz ή εάν το Νomads είναι καλύτερο ή χειρότερο από το Survivor, καθώς με είχε προϊδεάσει, αλάνθαστα, το όλο στήσιμο, βλέμμα και look της. Στοιχηματίζω πως είναι από εκείνες τις γιαγιάδες που διαβάζει παραμύθια στα εγγόνια της (όχι απαραιτήτως μπροστά από τζάκι) και που προσπαθεί πάση θυσία να δείξει στους απογόνους της κάτι από την λίγη ομορφιά που απομένει γύρω μας.
Τέταρτον,συνειδητοποίησα για ακόμη μια θλιβερή φορά πως όλα γύρω μας βαδίζουν προς μια αμετάκλητη ασχήμια. Τα κτίρια γίνονται όλο και πιο άσχημα γιατί η αρχιτεκτονική ασχημαίνει. Η μουσική φτωχαίνει κι επομένως ασχημαίνει. Οι άνθρωποι ασχημαίνουν όλο και περισσότερο ψυχικά. Μια άσχημη ψυχή, σημαίνει άσχημο βλέμμα, άσχημο πρόσωπο. Το άσχημο πρόσωπο δεν διορθώνεται με botox και κολλαγονάτα χείλη. Ακόμη δεν έχω ανακαλύψει κάποια ομορφιά στα γνωστά "παπιοειδή" χείλη σε ανθρώπινα πρόσωπα. Οι τέχνες έχουν γίνει γενικώς άσχημες και δυσνόητες. Η καθημερινότητά μας μέσα σε άσχημα διλήμματα και άσχημα αδιέξοδα (όχι πως έχει πέσει στην αντίληψή μου κάποιο αισιόδοξο αδιέξοδο). Η ασχήμια τείνει να γίνει βίωμα και συνήθεια. Η συνήθεια, όμως, δεν μπορεί να εξωραΐσει το άσχημο. Τουλάχιστον όχι στα μάτια όλων. Το άσχημο δεν μπορεί να γίνει όμορφο. Το άσχημο δεν είναι μέτριο. Το άσχημο, είναι απλά άσχημο!
Πέμπτον, το κοριτσάκι αυτό ήταν τόσο θλιμμένο γιατί έχει ήδη συνειδητοποιήσει την ασχήμια; Γιατί απλά βαριέται το σχολείο με την αναθεματισμένη ρομποτική; Γιατί απλά η ρομποτική ουδόλως το απασχολεί;
Ευτυχώς που έχει και μια γιαγιά που είναι εκεί για να του δείξει κάτι πολύ σπουδαίο. Λίγη από την ομορφιά...Που σε λίγο θα περάσει στην λήθη...Κι αυτό δεν είναι καθόλου ωραίο...!
Από 'δω ο μαστρο-Θανάσης που μένει στον 3ο. Αειθαλής ο άτιμος! Και κουτσομπόλης!!!! Τίποτα δεν ξεφεύγει από το radar του..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου