Ακόμα ένα καλοκαιράκι πνέει τα λοίσθια....Οι πρώτες βροχούλες έχουν ξεκινήσει (καλή ώρα, τώρα που γράφω βρέχει)....Σκέφτομαι πως ακόμα μια ζεστή εποχή του χρόνου τα μπουτάκια ανέμισαν περιχαρή μέσα σε καυτά σορτσάκια....Ενίοτε μπορούσα να δω όλο τον ποπό στα μούτρα μου, οδηγώντας με στην παρανοϊκή ερώτηση "Λες εδώ που κάθομαι να έχει κάτσει αυτό το οπίσθιο με όλα του τα μικρόβια"; Μετά ξυπνάει ο άλλος μου εαυτός, που με επαναφέρει στην τάξη, λέγοντάς μου πως εάν δεν εκτίθεμαι στα μικρόβια δεν θα έχω την απαιτούμενη ανοσία που οφείλει να έχει κάθε οργανισμός. Άλλωστε τα μικρόβια βρίσκονται παντού, είναι ειδών ειδών και μη ορατά δια γυμνού οφθαλμού! Γιατί επομένως να ανησυχώ για κάτι που δεν βλέπω;
Κάπως έτσι επανέρχομαι στην τάξη και λέω "δεν με παρατάς κακέ μου εαυτέ" και συνεχίζω να απολαμβάνω τον καφέ μου! Μπορεί τα μικρόβια να είναι αόρατα αλλά κάποια στυλιστικά ατοπήματα ήταν -για ακόμα μια φορά- ορατά. Κατ'αρχάς να δώσω συγχαρητήρια σε όλες τις νεαρές κοπέλες που δεν έδωσαν δεκάρα για την γνώμη των άλλων και έβγαλαν την κυτταρίτιδά τους φάτσα φόρα. Δεν ειρωνεύομαι κι ούτε κάνω πλάκα! Είναι ωραίο όταν σε νεαρή ηλικία απεγκλωβίζεσαι από ασφυκτικά κι ενίοτε ψεύτικα όρια που υποβάλλονται από υποχρεωτικά πρότυπα ομορφιάς και είναι ωραίο να δείχνεις middle finger προς όλους, με τον αέρα του "δεν με νοιάζει τι λες, εγώ νιώθω ωραία".
Επιμένω, όμως, στην νεαρή ηλικία, γιατί η έκθεση της κυτταρίτιδας από 40+ ηλικίες, δεν αποτελεί επανάσταση ενάντια στα πρότυπα. Στο μυαλό μου την δεκαετία των 40 την έχω πολύ συγκεκριμένη: 'Εχει επιτευχθεί η στυλιστική ωριμότητα. Η γυναίκα σε αυτήν την ηλικία πρέπει να είναι και να νιώθει αισθησιακή, χωρίς να έχει ανάγκη το σορτσάκι του συρμού ή ακόμα χειρότερα της κόρης της. Οφείλει να είναι κομψή με χάρη, έχοντας κατασταλάξει στο χτένισμα και το μαλλί που την κολακεύει, κρύβοντας τις όποιες ατέλειες κι αναδεικνύοντας με χάρη -και πάλι- τα δυνατά της σημεία. ΜΕ ΧΑΡΗ όμως κι όχι εκβιαστικά. Ένα κομψό, αέρινο, midi φόρεμα μπορεί να καταφέρει όσα δεν καταφέρνει ένα άχαρο σορτσάκι. Επίσης θα παίρνουν αέρα τα μπουτάκια, αποφεύγοντας το θέαμα της περαδωθείσας πλαδαρότητας σαν το εκκρεμές του Φουκώ.
Δυστυχώς, το πράγμα μπορεί να γίνει πολύ χειρότερο όταν μιλάμε για ηλικίες 70+. Εκεί που ένα ωραίο απόγευμα περπατούσα χαρωπή σαν μια σύγχρονη Κοκκινοσκουφίτσα (παρόλο που φορούσα μπλε -αν και το θέμα δεν είναι τι φορούσα εγώ αλλά κάποια άλλη-) επί της Ίωνος Δραγούμη, στην γωνία με Τσιμισκή, έπεσα πάνω στον Κακό Λύκο. Συγκεκριμένα στην Κακιά Λύκαινα, οδηγώντας με στο συμπέρασμα πως οι Γαλάτες είχαν δίκιο: Ο ουρανός μπορεί να πέσει στο κεφάλι σου και να σε κάνει χαλκομανία στο πεζοδρόμιο. Επίσης έβγαλα ακόμα ένα συμπέρασμα: Πως η ζωή μπορεί όντως να περάσει μπροστά από τα μάτια σου σε στιγμές κινδύνου. Φανταστείτε τι τρόμο εισέπραξα με αυτό που είδα!
Η Κυρία μπορεί να ήταν και 60+ αλλά φαινόταν από εκείνες τις κυρίες που κάνουν solarium. Πολύ solarium! Κι όταν ταλαιπωρείς για χρόνια το δέρμα σου είτε τεχνητά είτε με την ηλιακή ακτινοβολία, κάποια στιγμή θα σε εκδικηθεί κι αυτό! Και ναι, η ταλαιπωρία πάντα δείχνει τους ανθρώπους μεγαλύτερης ηλικίας! Δεν υπήρχε κάτι που δεν βρισκόταν σε πτώση εκτός από τους λοβούς των αυτιών. Στήθος, μάτια, προγούλι, μπράτσα, κοιλιά, μηροί, γάμπες βρίσκονταν ήδη σε undreground επίπεδα, προσθέτοντας πως όλα αυτά τα προαναφερθέντα ήταν καταζαρωμένα, δηλαδή σε κατάσταση αποξήρανσης, λιαστής ντομάτας και σταφίδας μαζί. Τώρα θα με ρωτήσεις "Σίγα ρε πού τα είδες όλα αυτά"; Μα, δεν είναι ότι ήθελα να τα δω ΌΛΑ ΑΥΤΑ, αλλά με πίεσε και μού επέτρεψε να τα δω με το διάφανο, καυτό, strapless, λευκό, mini φόρεμα της. Και η Naomi ή η Gisele να ήταν, αυτή η επιλογή θα γινόταν μόνον στην πασαρέλα ή σε κάποιο βραδινό, μεγάλο event (κι αυτό με επιφυλάξεις το λέω).
Ήταν, όμως, καταχαρούμενη! Δεν ξέρω αν ήταν τόσο ευτυχής, επειδή πέτυχε τον στόχο της και κέντρισε όλα τα βλέμματα ή για κάποιον άλλο, προσωπικό της λόγο! Η αλήθεια είναι πως μετά την αρχική μπουνιά που έφαγα από το θέαμα, παρασύρθηκα από την χαρά της. Ήταν κάτι σαν συνταξιούχος stripper, που μόλις είχε πληροφορηθεί ότι θα πάρει το εφάπαξ (μην με παρεξηγείτε, συμπαθώ πολύ τις strippers). Κάτι σαν σιτεμένη πρωταγωνίστρια Ιταλικής b movie με συμπρωταγωνιστή τον Alvaro Vitali.
Τώρα που το σκέφτομαι δεν είναι μόνο το ένα ή το άλλο που μού έμεινε. Ήταν όλο το πακέτο, μαζί με το καμμένο ξανθό της πλατίνας μαλλί, που έκαναν αυτήν την κυρία αξέχαστη στο μυαλό μου. Απλά εύχομαι να μην πέσω σε άλλα τέτοια περιστατικά, γιατί τότε πρέπει όχι μόνον να ιδρυθεί Αστυνομία Μόδας, αλλά και Καταδρομείς και γενικώς να συσταθούν Επίγειες, Εναέριες και Θαλάσσιες Δυνάμεις! Όλα για την σωτηρία του γούστου...Είναι είδος προς εξαφάνιση...
Να μια elegant κι ευάερη επιλογή!
Ιδού κι ο Alvaro Vitali για τους μη γνωρίζοντες...
Κάπως έτσι επανέρχομαι στην τάξη και λέω "δεν με παρατάς κακέ μου εαυτέ" και συνεχίζω να απολαμβάνω τον καφέ μου! Μπορεί τα μικρόβια να είναι αόρατα αλλά κάποια στυλιστικά ατοπήματα ήταν -για ακόμα μια φορά- ορατά. Κατ'αρχάς να δώσω συγχαρητήρια σε όλες τις νεαρές κοπέλες που δεν έδωσαν δεκάρα για την γνώμη των άλλων και έβγαλαν την κυτταρίτιδά τους φάτσα φόρα. Δεν ειρωνεύομαι κι ούτε κάνω πλάκα! Είναι ωραίο όταν σε νεαρή ηλικία απεγκλωβίζεσαι από ασφυκτικά κι ενίοτε ψεύτικα όρια που υποβάλλονται από υποχρεωτικά πρότυπα ομορφιάς και είναι ωραίο να δείχνεις middle finger προς όλους, με τον αέρα του "δεν με νοιάζει τι λες, εγώ νιώθω ωραία".
Επιμένω, όμως, στην νεαρή ηλικία, γιατί η έκθεση της κυτταρίτιδας από 40+ ηλικίες, δεν αποτελεί επανάσταση ενάντια στα πρότυπα. Στο μυαλό μου την δεκαετία των 40 την έχω πολύ συγκεκριμένη: 'Εχει επιτευχθεί η στυλιστική ωριμότητα. Η γυναίκα σε αυτήν την ηλικία πρέπει να είναι και να νιώθει αισθησιακή, χωρίς να έχει ανάγκη το σορτσάκι του συρμού ή ακόμα χειρότερα της κόρης της. Οφείλει να είναι κομψή με χάρη, έχοντας κατασταλάξει στο χτένισμα και το μαλλί που την κολακεύει, κρύβοντας τις όποιες ατέλειες κι αναδεικνύοντας με χάρη -και πάλι- τα δυνατά της σημεία. ΜΕ ΧΑΡΗ όμως κι όχι εκβιαστικά. Ένα κομψό, αέρινο, midi φόρεμα μπορεί να καταφέρει όσα δεν καταφέρνει ένα άχαρο σορτσάκι. Επίσης θα παίρνουν αέρα τα μπουτάκια, αποφεύγοντας το θέαμα της περαδωθείσας πλαδαρότητας σαν το εκκρεμές του Φουκώ.
Δυστυχώς, το πράγμα μπορεί να γίνει πολύ χειρότερο όταν μιλάμε για ηλικίες 70+. Εκεί που ένα ωραίο απόγευμα περπατούσα χαρωπή σαν μια σύγχρονη Κοκκινοσκουφίτσα (παρόλο που φορούσα μπλε -αν και το θέμα δεν είναι τι φορούσα εγώ αλλά κάποια άλλη-) επί της Ίωνος Δραγούμη, στην γωνία με Τσιμισκή, έπεσα πάνω στον Κακό Λύκο. Συγκεκριμένα στην Κακιά Λύκαινα, οδηγώντας με στο συμπέρασμα πως οι Γαλάτες είχαν δίκιο: Ο ουρανός μπορεί να πέσει στο κεφάλι σου και να σε κάνει χαλκομανία στο πεζοδρόμιο. Επίσης έβγαλα ακόμα ένα συμπέρασμα: Πως η ζωή μπορεί όντως να περάσει μπροστά από τα μάτια σου σε στιγμές κινδύνου. Φανταστείτε τι τρόμο εισέπραξα με αυτό που είδα!
Η Κυρία μπορεί να ήταν και 60+ αλλά φαινόταν από εκείνες τις κυρίες που κάνουν solarium. Πολύ solarium! Κι όταν ταλαιπωρείς για χρόνια το δέρμα σου είτε τεχνητά είτε με την ηλιακή ακτινοβολία, κάποια στιγμή θα σε εκδικηθεί κι αυτό! Και ναι, η ταλαιπωρία πάντα δείχνει τους ανθρώπους μεγαλύτερης ηλικίας! Δεν υπήρχε κάτι που δεν βρισκόταν σε πτώση εκτός από τους λοβούς των αυτιών. Στήθος, μάτια, προγούλι, μπράτσα, κοιλιά, μηροί, γάμπες βρίσκονταν ήδη σε undreground επίπεδα, προσθέτοντας πως όλα αυτά τα προαναφερθέντα ήταν καταζαρωμένα, δηλαδή σε κατάσταση αποξήρανσης, λιαστής ντομάτας και σταφίδας μαζί. Τώρα θα με ρωτήσεις "Σίγα ρε πού τα είδες όλα αυτά"; Μα, δεν είναι ότι ήθελα να τα δω ΌΛΑ ΑΥΤΑ, αλλά με πίεσε και μού επέτρεψε να τα δω με το διάφανο, καυτό, strapless, λευκό, mini φόρεμα της. Και η Naomi ή η Gisele να ήταν, αυτή η επιλογή θα γινόταν μόνον στην πασαρέλα ή σε κάποιο βραδινό, μεγάλο event (κι αυτό με επιφυλάξεις το λέω).
Ήταν, όμως, καταχαρούμενη! Δεν ξέρω αν ήταν τόσο ευτυχής, επειδή πέτυχε τον στόχο της και κέντρισε όλα τα βλέμματα ή για κάποιον άλλο, προσωπικό της λόγο! Η αλήθεια είναι πως μετά την αρχική μπουνιά που έφαγα από το θέαμα, παρασύρθηκα από την χαρά της. Ήταν κάτι σαν συνταξιούχος stripper, που μόλις είχε πληροφορηθεί ότι θα πάρει το εφάπαξ (μην με παρεξηγείτε, συμπαθώ πολύ τις strippers). Κάτι σαν σιτεμένη πρωταγωνίστρια Ιταλικής b movie με συμπρωταγωνιστή τον Alvaro Vitali.
Τώρα που το σκέφτομαι δεν είναι μόνο το ένα ή το άλλο που μού έμεινε. Ήταν όλο το πακέτο, μαζί με το καμμένο ξανθό της πλατίνας μαλλί, που έκαναν αυτήν την κυρία αξέχαστη στο μυαλό μου. Απλά εύχομαι να μην πέσω σε άλλα τέτοια περιστατικά, γιατί τότε πρέπει όχι μόνον να ιδρυθεί Αστυνομία Μόδας, αλλά και Καταδρομείς και γενικώς να συσταθούν Επίγειες, Εναέριες και Θαλάσσιες Δυνάμεις! Όλα για την σωτηρία του γούστου...Είναι είδος προς εξαφάνιση...
Να μια elegant κι ευάερη επιλογή!
Ιδού κι ο Alvaro Vitali για τους μη γνωρίζοντες...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου