Versace στην λαδόκολλα

         Την Κυριακή που είχε πολύ γλυκιά κι όμορφη βραδιά (καμία σχέση με τώρα!), είπαμε με τον άντρα μου να περπατήσουμε. Ο ουρανός είχε ένα εκπληκτικό χρώμα κι όσο βράδιαζε όλο και περισσότερα αστέρια εμφανίζονταν στον ουρανό! Οι αυλές των σχολείων ήταν γεμάτες από ζόρικα γυμνασιολυκειόπαιδα που έπαιζαν μπάλα ή βρίζονταν μεταξύ τους ή άκουγαν μουσική με τα i phone τους ή κάπνιζαν με το βλέμμα "είμαι μάγκας και το κέφι μου θα κάνω". Τα μεζεδοταβερνεία είχαν κόσμο, όπως και τα καφέ. Σε κάποια άλλα, όλοι ήταν στραμμένοι σε μεγαλο-οθόνες που πρόβαλαν κάποιον αγώνα (μην με ρωτάτε- δεν γνωρίζω ποιος αναμετριόταν με ποιον!). Στην προσπάθεια μου να συγκεντρώσω αυτές τις εικόνες κι  ό,τι άκουγα, προσπέρασα ένα εκπληκτικό θέαμα που μου έφτιαξε ακόμα περισσότερο την διάθεση και που ομολογουμένως ο σύζυξ ήταν αυτός που μου επέστησε την προσοχή κι εγώ όπως πάντα το τράβηξα από τα μαλλιά (το όλο θέμα εννοώ)....

         Επρόκειτο για ένα κατάστημα οπτικών, με ιταλιάνικη ονομασία (το καλύτερό μου) κι ακριβώς δίπλα κοτόπουλα σούβλας και σουβλακομπίφτεκα. Σταθήκαμε να απολαύσουμε το όλο θέαμα γιατί φαίνονταν σαν δυο αντικρουόμενοι κόσμοι: Από την μία η eleganza κι από την άλλη η ανεπιτήδευτη απλότητα. Από την μία η φινέτσα κι από την άλλη η ακατέργαστη brutalite Από την μία η εκλεπτυσμένη μυρωδιά του καινούργιου κι από την άλλη η απόλυτη τσίκνα με ένταση από εδώ ως το Μπαλί...

         Αμέσως ξεπετάχτηκαν ερωτήσεις από τον νου μου: Ποιος άνοιξε πρώτος, ποιες είναι οι μεταξύ τους σχέσεις κι αν το style έρχεται σε δύσκολη θέση με την λαδίλα γιατί το αντίθετο δεν υπάρχει περίπτωση να συμβαίνει!

         Εκείνη την στιγμή σκέφτηκα τον εαυτό μου να βγαίνει με ένα ζευγάρι μοντέρνα, στυλάτα γυαλιά, με κομψή τσάντα ανά χείρας, αλλά επειδή είμαι άνθρωπος και το στομάχι γουργουρίζει, να κάθομαι για φαγητό με τα χέρια βουτηγμένα στην ηδονική λαδίλα, τρώγοντας λυσσαλέα, με πρωτόγονα ένστικτα, τα τρυγλεκιριδικά μπιφτέκια και τα χοληστεριόζικα σουβλάκια, μέχρι να νιώσω αυτό το συναίσθημα της πληρότητος (άσχημο πράγμα η πείνα -ποιος έρωτας και ποιητικές εικόνες. Σαν την πείνα κανένα συναίσθημα πιο δυνατό δεν υπάρχει)  και γέλασα με την εικόνα του εαυτού μου.

         Γέλασα με την εικόνα κάθε μη μου άπτου τύπου και τύπισσας που όταν έρχεται η ώρα της ικανοποίησης της ανάγκης Number 1 ή 2 (κι ο νοών νοείτω), οι τρόποι πάνε περίπατο ή όταν έχει στεγνώσει ολοκληρωτικά λόγω μιας "γοητευτικής" γαστρεντερίτιδας, η φινέτσα έχει απαγχονιστεί, έχοντας μείνει αυτός και ο απογυμνωμένος εαυτός του! Αφού το τράβηξα τόσο, είπα πως κάποια στιγμή πρέπει να τα επισκεφθώ και τα δύο...Την μέρα...

Να δω πώς μπορώ να παντρέψω τα RayBan με τα κοτόπουλα...;
Να δω πως μπορώ να παντρέψω τα RayBan με τα κοτόπουλα...!