Τυχαίες Απορίες (part 9)

         Καιρό έχουμε να αναρωτηθούμε κάποια απλά πραγματάκια! Την τελευταία φορά που "κάψαμε" παρέα εγκεφαλικά κύτταρα, οι θερμοκρασίες χτυπούσαν κόκκινο και ο ιδρώτας έσταζε ακόμα κι αν καθόσουν άγαλμα στον καναπέ! Το "κάψιμο", όμως δεν έχει εποχή και θερμοκρασία και σήμερα θα ασχοληθούμε με κάτι που συμβαίνει σε όλους μας. Έχουμε κάποιες παγιωμένες αντιλήψεις που δύσκολα μπορούμε να ξεπεράσουμε. Μας ξενίζουν, μας εντυπωσιάζουν, μας αφήνουν στήλες άλατος ή ενίοτε πέφτουμε -ως γνωστόν- από τα πολύπαθα μα, κατά τα άλλα, πανέμορφα σύννεφα. Ένα πρόσφατο παράδειγμα ήταν μια συζήτηση που είχα με κάποιον και κάποια στιγμή (δεν έχει σημασία τι συζητούσαμε), είπε "Ωχ, τι ήταν κοντός και χοντρός;;;" Εκείνη την στιγμή γέλασα ρωτώντας τον "γιατί πρέπει κάποιος να είναι απαραιτήτως κοντός κι ευτραφής, όταν υπάρχουν και εναλλακτικές όπως ψηλός κι ευτραφής ή petit κι αδύνατος"΄!!!;;; Το συγκεκριμένο γεγονός μού έκανε αλγεινή εντύπωση την εποχή που δίδασκα ξένες γλώσσες, μιας και σε κάρτες που προορίζονταν σε παιδιά της junior B, που έπρεπε να μάθουν ζεύγη αντιθέτων όπως fat-slim, tall-short έδειχναν τον κοντό, χοντρό και τον ψηλό, αδύνατο!
           Κάτι τέτοιες κι ακόμα πιο πολύπλοκες αντιλήψεις ήρθαν να με χτυπήσουν κατακέφαλα εδώ και καιρό, παρακολουθώντας ή συζητώντας για τυχαία πράγματα.
          Τούβλο στο κεφάλι Νο1 : Παρακολουθώντας πριν καιρό την ζωή στην Ιαπωνία και την διάκριση των ρόλων μεταξύ αντρών και γυναικών, έμαθα κάποια επικοδομητικά  πράγματα περί εργασίας και οικογενειακής ζωής. Ένα από αυτά ήταν πως οι ώρες εργασίας είναι πάρα πολλές και για αυτό επιλέγει το ζευγάρι ποιος από τους δύο θα φέρνει τα χρήματα στο σπίτι ενώ ο άλλος θα κοιτάζει παιδί και σπίτι. Σε μια εκ των περιπτώσεων που μιλούσαν τα ζευγάρια και περιέγραφαν πώς έχει η κατάσταση στην καθημερινή τους ζωή, η γυναίκα ήταν αυτή που έλειπε όλη την ημέρα στην δουλειά και ο άντρας ήταν αυτός που έκανε ό,τι χρειάζεται ένα παιδί και ένα σπίτι για να είναι πάντα σε τάξη. Η γειτόνισσα που ερωτήθη για την κατάσταση απάντησε πως "η γυναίκα αυτή είναι πάρα πολύ τυχερή, μακάρι κι ο δικός της άντρας να τα έκανε όλα στο σπίτι και την ζηλεύει για αυτό"! ΟΡΙΣΤΕ;;;;; ΖΗΛΕΥΟΥΝ ΟΙ ΙΑΠΩΝΕΣ;;; Συγνώμη αλλά έχω μια εντύπωση πως ό,τι και όποιος έρχεται από την Άπω Ανατολή, είναι ζεν, έχει απόλυτο έλεγχο των συναισθημάτων του, είναι βαθύτατα φιλοσοφημένος και δεν μπορεί να άγεται και να φέρεται από "μικρά" και "δεύτερα" συναισθήματα όπως ζήλεια ή κακία και σίγουρα όχι να ανακατεύεται με χαζά κουτσομπολιά. Να είναι Έλληνας, μάλιστα! Άγγλος, Γάλλος, Ιταλός, Ισπανός, Πορτογάλος, Αμερικάνος, μάλιστα! Δεκτόν! Γιαπωνέζος ή Γιαπωνέζα;;;;; Jamais....
           Τούβλο στο κεφάλι Νο 2 : Δεν φεύγουμε από Ιαπωνία, καθώς αποτέλεσε πόλο έλξης της έκπληξής μου και σε ένα ακόμα επίπεδο! Συζητώντας με τον άντρα μου, με ενημέρωσε πως διάβασε σε site (δεν έχει σημασία ποιο), ότι οι γηραιότεροι στην Ιαπωνία ανησυχούν πολύ για την κατάσταση της νεολαίας τους και προς τα που οδεύει η χώρα τους, γιατί οι νεολαίοι τους δεν επιθυμούν να εργάζονται, αλλά να πίνουν μόνο καφέ! ΠΑΡΑΚΑΛΩ;;;; Κατ'αρχάς δεν ήξερα ότι οι νέοι στην Ιαπωνία έχουν την δική μας εμμονή με τον καφέ! Εκτός κι αν εννοούν τσάι, που βάζει κάπως τα πράγματα στην θέση τους. Με συγχωρείτε και πάλι, όμως! Δεν είναι μια πιο τακτοποιημένη χώρα η Ιαπωνία σε σχέση με το εδώ; Η Ιαπωνία έχει ανεργία; Μήπως οι γηραιότεροι εξ Ιαπωνίας να κατηφορίσουν προς Ελλάδα όπου νέοι, γέροι βρισκόμαστε σε μια γενική αναταραχή και πράγματι δεν γνωρίζουμε προς τα πού βαδίζουμε; Εκπέμπω σήματα καπνού προς Ιαπωνία, παρακαλώ...
           Τούβλο στο κεφάλι Νο 3 : Λατρεύω να συντονίζομαι στο Skyline webcams! Μπορώ μέσα σε λίγα λεπτά να χαζέψω ελέφαντες και αντιλόπες στην Ζάμπια, από εκεί να πεταχτώ στην Φλόριντα να δω αν περνάει κάποιος τυφώνας, έπειτα στο Μαρόκο να δω εάν φυσάει γενικώς και να καταλήξω στο Μιλάνο να δω πόσους τουρίστες έχει έξω από το Duomo. Στο αγαπημένο Μιλάνο, λοιπόν, προσγειωμένη και συντονισμένη σε κάμερα κοντά στον σιδηροδρομικό τους σταθμό, καθώς χάζευα τα γλυκούλια τα αυτοκινητάκια, περνάει μια..ΦΑΓΑΝΑ.!!! ΦΑΓΑΝΑ ΣΤΟ ΜΙΛΑΝΟ;;;;;;; Μιλάνο: Πόλη της μόδας, της πασαρέλας, του Pitti Uomo, των εκκεντρικών ενδυμάτων, των ενημερωμένων ντυσιμάτων, της λάμψης και της Σκάλας του Μιλάνου για περαιτέρω κουλτούρα. Τι δουλειά έχει η φτωχή πλην τίμια φαγάνα; Τι δουλειά έχει η αλεπού στο παζάρι; Τα κτίρια εκεί δεν χτίζονται με basses-classes μεθόδους. Είναι έτοιμα, ρε παιδί μου από θαύμα. Προσγειώνονται στο Μιλάνο κατά παραγγελία. Δεν υπάρχουν τσάπες στο Μιλάνο. Δεν υπάρχουν παρακατιανές λακκούβες στον δρόμο. Δεν υπάρχει λάθος πουθενά. Τι σού κάνανε Μιλάνο μου καλό; Μίλησε μου ανοιχτά;;;;;
           Πού είναι η αλήθεια, πού το ψέμα, αυτά τα περίεργα συμβαίνουν στον πλανήτη κι όποιος έχει κάποιες fixed ιδέες και κλονίστηκε να σηκώσει το χέρι!

Έχει αγροτιά η Ιαπωνία;;;;;; Κατόπιν έρευνας, ανακάλυψα ότι αυτός είναι ο πιο καλοντυμένος αγρότης στην Ιαπωνία. Και κάπως έτσι συναντήθηκαν η Ιαπωνία με το Μιλάνο! Φαγάνες δεν βλέπω κι ανησυχώ!

Ρομποτική και νήπια (;;;)

        Θα μπορούσα από μια διαφορετική οπτική, να εγκαινιάσω καινούργια στήλη με τον τίτλο "Ιστορίες από το αστικό", γιατί είναι ένα από τα μέρη που με βάζει σε προβληματισμούς περισσότερο από κάθε άλλο χώρο! Μπορεί να γίνει, μπορεί να μην γίνει, πάντως δεν σταματώ να εκπλήσσομαι και όσο ζω μαθαίνω και πορεύομαι...
        Παρασκευή, λοιπόν, και στο πήχτρα αστικό επιβιβάστηκε μια πολύ γλυκιά γιαγιά με την εγγονούλα της που την είχε πάρει από το σχολείο. Όταν λέμε 'γιαγιά', ξεκολλάμε από την εικόνα των πολλών ρυτίδων, του τσεμπεριού, της μαύρης φορεσιάς φούστα-μπλούζα-πανωφόρι, του μετά δυσκολίας βαδίσματος και των δαχτύλων με αρθριτικά. Μιλάμε για μια νέα γιαγιά, με άποψη στο ντύσιμο (φορούσε ωραία echarpe -κάπου χάθηκε ο τόνος του πρώτου e- και γήινα χρώματα στο υπόλοιπο σύνολο, που περιελάμβανε κάπα επίσης), είχε μια ησυχία στο βλέμμα και την φωνή και μια ευγένεια αναμεμειγμένη με κούραση και δυσφορία λίγο για την ώρα, λίγο για το αστικό, λίγο για το 'πού βαδίζει ο κόσμος όλος'. 'Έχει σημασία η περιγραφή γιατί όλα οδηγούν κάπου.
         Συνεχίζω με το εγγονάκι που ήταν δεν ήταν 4 χρονών και που είχε τα πιο θλιμμένα και κουρασμένα ματάκια που έχω δει σε παιδάκι που δεν ζει σε συνθήκες πείνας, ένδειας ή πολέμου. Είχε την απόλυτη έκφραση απελπισίας που βροντοφώναζε "αυτό είναι τελικά η ζωή"; Υποψιάζεσαι πως έχει παρατήσει την ζωή από τώρα και έχει στερέψει ήδη από δυνάμεις για τις μελλοντικές μάχες της. Αυτές οι σκέψεις προήλθαν από την θέαση της γλυκύτατα και συγχρόνως σπαρακτικά θλιμμένης εγγόνας.
          Η γιαγιά έπιασε συζήτηση με έναν κύριο δίπλα της και κάπου εν μέσω θορύβου και μπόλικης  σπρωξιάς ξεκίνησε να παραπονιέται για την εκπαίδευση. Τα υπόλοιπα δεν έχουν σημασία. Μια έκφραση κρατώ: "Βάλανε την ρομποτική στα νηπιαγωγεία. Όταν βάζεις την ρομποτική σε τέτοιες ηλικίες, πώς να διδάξεις σ'ένα παιδί την μαγεία του δειλινού, όταν ζει σε τόση ασχήμια"!!!
         Οι Hell's Bells ξεκίνησαν να ηχούν καθότι και διότι...
         Πρώτον, δεν ήξερα ότι η ρομποτική αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητας μας, πολύ περισσότερο των νηπίων. Η ιδέα να εξοικειωθώ με τα ρομπότ, σε αυτήν την φάση της ζωής μου, μού φαίνεται από άρρωστη έως άχρηστη (φαντάσου αν ήμουν 4 ετών πόσο άχρηστο θα μου φαινόταν). Η τεχνολογία, άλλωστε, δεν εξελίχθηκε τόσο ραγδαία, όπως έχω παραθέσει σε άλλο κείμενο, ώστε να έχουμε όλοι υπηρέτες ρομπότ, όπως μας έδειχναν αδιαλείπτως ότι θα συμβεί το 2020, όλες οι sci-fi ταινίες των 80's και 90's.
           Δεύτερον, δεν κατάλαβα ποτέ μου γιατί ένα ρομποτοφέρον υπηρετικό προσωπικό, αποτελεί τον φάρο της εξέλιξης του ανθρώπινου πολιτισμού. Ρομποτοειδή σε πολλά μεγέθη και ηλικίες κυκλοφορούν ήδη στους δρόμους, τα πάρκα, τις γειτονιές, τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, τις λαϊκές, τις πολυκατοικίες, τα κρεοπωλεία, τα μανάβικα, τα πολυκαταστήματα και τα ΑΣΤΙΚΑ...φυσικά. Μέχρι στιγμής το πείραμα έχει αποτύχει: Τα ρομποτοειδή είναι τελείως χαζά! Να ελπίζω σε περισσότερη χαζομάρα ως το 2050;
           Τρίτον, να μια γιαγιά που είχε πιο συμπαντικές και αισθαντικές ανησυχίες σε σχέση με το εάν χώρισε το τάδε ζευγάρι της showbiz ή εάν το Νomads είναι καλύτερο ή χειρότερο από το Survivor, καθώς με είχε προϊδεάσει, αλάνθαστα, το όλο στήσιμο, βλέμμα και look της. Στοιχηματίζω πως είναι από εκείνες τις γιαγιάδες που διαβάζει παραμύθια στα εγγόνια της (όχι απαραιτήτως μπροστά από τζάκι) και που προσπαθεί πάση θυσία να δείξει στους απογόνους της κάτι από την λίγη ομορφιά που απομένει γύρω μας.
           Τέταρτον,συνειδητοποίησα για ακόμη μια θλιβερή φορά πως όλα γύρω μας βαδίζουν προς μια αμετάκλητη ασχήμια. Τα κτίρια γίνονται όλο και πιο άσχημα γιατί η αρχιτεκτονική ασχημαίνει. Η μουσική φτωχαίνει κι επομένως ασχημαίνει. Οι άνθρωποι ασχημαίνουν όλο και περισσότερο ψυχικά. Μια άσχημη ψυχή, σημαίνει άσχημο βλέμμα, άσχημο πρόσωπο. Το άσχημο πρόσωπο δεν διορθώνεται με botox και κολλαγονάτα χείλη. Ακόμη δεν έχω ανακαλύψει κάποια ομορφιά στα γνωστά "παπιοειδή" χείλη σε ανθρώπινα πρόσωπα. Οι τέχνες έχουν γίνει γενικώς άσχημες και δυσνόητες. Η καθημερινότητά μας μέσα σε άσχημα διλήμματα και άσχημα αδιέξοδα (όχι πως έχει πέσει στην αντίληψή μου κάποιο αισιόδοξο αδιέξοδο). Η ασχήμια τείνει να γίνει βίωμα και συνήθεια. Η συνήθεια, όμως, δεν μπορεί να εξωραΐσει το άσχημο. Τουλάχιστον όχι στα μάτια όλων. Το άσχημο δεν μπορεί να γίνει όμορφο. Το άσχημο δεν είναι μέτριο. Το άσχημο, είναι απλά άσχημο!
           Πέμπτον, το κοριτσάκι αυτό ήταν τόσο θλιμμένο γιατί έχει ήδη συνειδητοποιήσει την ασχήμια; Γιατί απλά βαριέται το σχολείο με την αναθεματισμένη ρομποτική; Γιατί απλά η ρομποτική ουδόλως το απασχολεί;
           Ευτυχώς που έχει και μια γιαγιά που είναι εκεί για να του δείξει κάτι πολύ σπουδαίο. Λίγη από την ομορφιά...Που σε λίγο θα περάσει στην λήθη...Κι αυτό δεν είναι καθόλου ωραίο...!



Από 'δω ο μαστρο-Θανάσης που μένει στον 3ο. Αειθαλής ο άτιμος! Και κουτσομπόλης!!!! Τίποτα δεν ξεφεύγει από το radar του..