60's, ο ορισμός του rock n' roll και αλλαλάζοντα κορίτσια να λιποθυμούν στις συναυλίες των Stones και όχι μόνο. Επαναλαμβάνω πως έχω ιδιαίτερη αδυναμία στα 60's και 70's και αυτό το τραγούδι το υπερλατρεύουμε ( με τον α' πληθυντικό εννοώ me & husband Α.Ε ). Ναι, το χορεύω με την τότε αισθητική και το απολαμβάνω μέχρι τελευταίο κύτταρο!
Τρίτη 17 Απριλίου 2018
The Rolling Stones Under My Thumb Live 1966 YouTube
60's, ο ορισμός του rock n' roll και αλλαλάζοντα κορίτσια να λιποθυμούν στις συναυλίες των Stones και όχι μόνο. Επαναλαμβάνω πως έχω ιδιαίτερη αδυναμία στα 60's και 70's και αυτό το τραγούδι το υπερλατρεύουμε ( με τον α' πληθυντικό εννοώ me & husband Α.Ε ). Ναι, το χορεύω με την τότε αισθητική και το απολαμβάνω μέχρι τελευταίο κύτταρο!
Παρασκευή 13 Απριλίου 2018
Και Διηγώντας τα να Κλαις (Μέρος Β'- Ενότητα α)
Φάκελος Ξενοδόχος
Χαρακτηριστικά προσώπου: Από την μύτη και πάνω, λεμούριος Μαδαγασκάρης. Από την μύτη και κάτω, γάιδαρος
Αντιπροσωπευτικά λήμματα από το λεξικό: Παραδόπιστος, Χοντροκέφαλος- Εγωίσταρος, Φαφλατάς, Ανισόρροπος (κυριολεκτικά και μεταφορικά)
Περιγραφή που επικυρώνει τα άνωθεν
Πάνω που νόμιζα πως είχα εκπαιδευτεί σε θέματα τσιγκουνιάς, η ίδια η ζωή μού γέλασε χλευαστικά, λέγοντάς μου... "Μικρή ανόητη, μείνε συντονισμένη και θα δεις. Νομίζεις ότι ξέρεις! Τίποτα δεν ξέρεις"!
Οφείλω να ομολογήσω πως αυτός ήταν εντάξει και στα λεφτά του και στα ένσημα και στα επιδόματα και στην συνέπεια με την οποία τα τηρούσε ευλαβικά! Όχι φυσικά από την αγνή και καλή του καρδιά αλλά από την βαθιά πεποίθηση πως θα του συμβεί κάτι εξαιρετικά κακό από τις κατάρες των υπαλλήλων του εάν δεν πράξει τα αυτονόητα. Είναι κι αυτό ένα κίνητρο! Σε άντρα δεν είχα συναντήσει έως τότε πιο κολλημένο με τις προκαταλήψεις, τις δεισιδαιμονίες και τα ζώδια και φυσικά πληροφορήθηκα πως υπήρχαν χρονιές που χώριζε τις βάρδιες σύμφωνα με τα τελευταία. Ευτυχώς δεν το έκανε την χρονιά που ήμουν εγώ. Ούτως ή άλλως είχαμε το ίδιο ζώδιο, οπότε δεν τα πήγαμε ούτε καλά ούτε κακά. Τού έδειξα πως τα πολλά-πολλά δεν τα θέλω και τουλάχιστον το κατάλαβε. Αυτό δεν σημαίνει πως δεν πρόλαβε να με δαιμονίσει πλειστάκις μέσα σε μια saison, αλλά δεν τον έχω στο μυαλό μου με το ίδιο μένος όπως την προηγούμενη (που τής έκανα χάρη να γράψω ολόκληρο κείμενο) ή την αδερφή του που θα αποτελέσει την ενότητα β' (γενικώς με τις γυναίκες "εξουσίας" δεν το έχω..)!
Επιστρέφω στο κεφάλαιο 'καρμιριά' που ήταν το κυριότερο τρωτό σημείο του (το δεύτερό του ήταν η αγένειά του και το αμέσως επόμενο το χιούμορ που νόμιζε ότι διέθετε). Γενικώς δεν χαλάλιζε τίποτα σε κανέναν και είχε εκπαιδεύσει και τα παιδιά του σε αυτό το χάλι.
Όταν μάς επισκέφθηκε στο ξενοδοχείο μια ομάδα Ουκρανών πυγμάχων, εφηβικών προδιαγραφών, αποφάσισε πως θα ήθελε να τους κάνει δώρο ένα αναμνηστικό που διέθετε το super market μας για να το έχουν σε περίοπτη θέση στην πατρίδα τους. Σημειωτέον πως μόνοι τους είχαν κανονίσει την έκπτωση που θα είχαν οικογενειακώς σε όλα τα προϊόντα, ανάλογα με το αν ήταν τρόφιμο, ποτό, αντηλιακό κτλ. Στα τουριστικά είχαν 30%. Άλλωστε Γιάννης κερνάει, Γιάννης πίνει.
Ξεκίνησε με την large εκδοχή αναμνηστικού, που με έκπτωση θα του στοίχιζε 22 ευρώ. Άλλαξε μερικά χρώματα, οπότε προχωρήσαμε στην μεσαία εκδοχή των 16 ευρώ. Εκεί το ξαναβρήκε το χρώμα του αλλά κάποιοι χτύποι καρδιάς φύγανε προς άγνωστη κατεύθυνση, οπότε κατέληξε στο μικρό ( μα την αλήθεια, πολύ μικρό ) στα 11 ευρώ. Εγώ προσωπικά θα ντρεπόμουν να δωρίσω ένα τέτοιο πράγμα, προτιμώντας να κάνω το κουνέλι κι όχι την φτωχόπλουτη, προσποιητά αεράτη οικονομικά. Το έδωσε, όμως, ο αθεόφοβος και φούσκωσε κι από περηφάνια...
Όταν έκλεισαν τα σχολεία, κατέφθασαν και οι επίσημοι ρουφιάνοι, δηλαδή οι δύο γιοι του ( για να μαθαίνουν από μικρά στην σκληρή δουλειά και πώς βγαίνουν τα ρημάδια τα λεφτά ). Ο μεγάλος ήταν από τα πιο αντιπαθητικά παιδιά που έχω συναντήσει, ενώ ο δεύτερος ήταν το ακριβώς αντίθετο και ήξερε να μην λέει, ούτε να μεταφέρει πολλά. Ήταν εξάλλου ένα φυσιολογικό παιδάκι της ηλικίας του που ήθελε να ξεκουραστεί για το καλοκαίρι, να βγαίνει με τους φίλους του κι όχι να χτυπάει κάρτα!
Όταν βάλθηκε το big boss να εγκαινιάσει την νέα μηχανή για γρανίτες, ο συμπαθητικός τού ζήτησε γρανίτα για να δοκιμάσει. Τι να σας πω; Ότι του έφερε ένα τεράστιο ποτήρι με ένα δάχτυλο δικό μου γρανίτα;;; Να σας το πω. Ούτε καν μέχρι την μέση γεμάτο. Ο λόγος φυσικά δεν ήταν για υγεία, αλλά για να μην ξοδευτεί το περιεχόμενο και μάλιστα από τον γιο του!
Την απόδειξη που παραλάμβαναν από την εκάστοτε αγορά, την εξέταζαν σε οικογενειακό συμβούλιο αφού και η γυναίκα του ήταν στο ίδιο μήκος κύματος. Επειδή η ταμειακή μας είχε κάποια προβλήματα από την προηγούμενη χρονιά ( για τα οποία ήταν ενήμεροι όλοι τους ) δηλαδή πατούσε και κάτι διαφορετικό, έτσι για την αλητεία, βρέθηκε όλο το ξενοδοχείο επί ποδός, επειδή η απόδειξη δεν ανέγραφε 20% αλλά 30% έκπτωση σε προϊόν που ήταν για 20. Αυτόπτης μάρτυς ήμουν, ότι η κοπέλα πάτησε 2 κι όχι 3 και πώς να αποδείξεις ότι δεν είσαι ελέφαντας. Σε τελική ανάλυση τώρα έγινε το λάθος. Δεν φτάνει που τους βγήκε πιο φθηνό, μοιρολογούσαν κι από πάνω! Το τι τηλεφωνήματα έπεσαν για όλη την υπόλοιπη βάρδια δεν λέγεται...!
Μεγάλοι χουβαρντάδες και τα παιδιά, αποφάσισε ένα πρωί ο μεγάλος να κεράσει τον μικρό μια μπανάνα ( γιατί οι εντολές ήταν σαφείς-το πρωί στις 10 έπρεπε να φροντίζουμε να τρώνε από μια μπανάνα ). Πάνω που έκανα τον σταυρό μου νομίζοντας πως βρίσκομαι εν μέσω θαύματος, προσγειώθηκα ανωμάλως. Στα φρούτα είχαν 10% έκπτωση και για κακή του τύχη ο μικρός διάλεξε μια πιο βαρβάτη που ζύγιζε παραπάνω. Ως εκ τούτου βγήκε 8 λεπτά ακριβότερη. Αναδιπλώθηκε ο super σπάταλος μεγάλος αδερφός και δεν το άντεξε να χρεωθεί 8 λεπτά παραπάνω. Η δήλωση ήρθε σε κλάσματα του δευτερολέπτου: " Άσε, προτείνω ο καθένας να πληρώσει τα δικά του". Τα γέλια μου τα συγκράτησα αλλά το βλέμμα που ανταλλάξαμε με την άλλη κοπέλα ήταν όλα τα λεφτά- μαζί και τα 8 λεπτά της μπανάνας...
Φτάσαμε παραμονές 15Αύγουστου και ήρθαν οικογενειακώς οι ορδές των orks για να διαλέξει η σύζυγός που θα γιόρταζε, φουστάνι. Jesus!!! Τα φουστάνια που διαθέταμε ήταν εντελώς τουριστικά, πώς να το πω...φθηνιάρικα. Για οικογένεια που καυχιόταν πως διαθέτει χρυσές πιστωτικές κάρτες και τα αμάξια τους ήταν απαραιτήτως Mercedes και BMW (γιατί πας μη κατέχων Mercedes-BMW, βάρβαρος), φάνταζαν απίστευτα φαιδροί που έψαχναν φθηνοφούστανο με 30% έκπτωση. Και, ναι, τελικά μετά από μια ώρα διάλεξε και, ναι, δεν ντράπηκε την άλλη μέρα να το φορέσει. Mercedάκηδες αλλά κακόγουστοι ως το μεδούλι...
Λίγο αργότερο γιόρταζε ο χρυσός μου και αν ήταν δικό μου το ξενοδοχείο θα έδινα παραγγελία στον chef να κάνει δυο ωραιότατες τούρτες να φάει το προσωπικό, να μην έχω και το μάτι τους ότι τους ξεπέταξα όπως-όπως. Αντί αυτού, φρόντισε να φέρει κέρασμα maximum για δυο μπουκιές και πιστεύω πως ήταν από την προηγούμενη χρονιά κι απλά φυλάσσονταν στο ζαχαροπλαστείο εώς ότου τα αγοράσει κάποιος σάχλας (ιδού), για να τα ξεφορτωθούν. Ήταν κάτι παραπάνω από άθλια και φυσικά όλοι τα κρύψαμε για να τα πετάξουμε στο σπίτι μας. Εξυπακούεται πως ρώτησε "Πώς σάς φάνηκαν" και το τυποποιημένο χαμόγελο του Joker κοκάλωσε στα πρόσωπά μας οπότε και είπαμε το κατά συνθήκη ψεύδος "Εξαιρετικό". Ευτυχώς που δεν μεράκλωσε να μάς δώσει κι άλλα κι ευτυχώς τα υπόλοιπα τα πήραν για το σπίτι!
Μέσα σ'όλα πίστευε ότι διαθέτει απίστευτες ηγετικές ικανότητες και τα πιο μεγαλόπνοα σχέδια που κατεβάζει ανθρώπινη κεφάλα. Ξαφνικά τού καρφώθηκε η ιδέα πως θα πουλήσει περισσότερα αναμνηστικά ανοιχτήρια άμα υποχρεώνονται οι τουρίστες να τα αγοράζουν, παρά να μάς ζητούν να τους ανοίγουμε κάποια αλκοόλια καμιά φορά. Το αλκοόλ πήγαινε και ερχόταν, το να εξυπηρετήσω και κάποιον συμπαθέστατο τουρίστα και να τού ανοίξω καμιά ρετσίνα, που την λάτρευαν, δεν ήταν και κάτι τραγικό. Υπήρχαν κι άνθρωποι που αγόραζαν ανοιχτήρια (άσε που είχαμε εντολή να ανεβάσουμε τις τιμές στα μικροπράγματα). Εντάξει, κι ο άλλος δεν έχει διάθεση να δώσει 5 ευρώ για ανοιχτήρι. Θέλει να πιει..So what??? Λυπάμαι αλλά δεν μπόρεσα να τηρήσω το μέτρο, ήταν πέραν των δυνάμεων και της ηθικής μου. Φυσικά και εξυπηρετούσα κόσμο, πολύ περισσότερο δε τακτικούς πελάτες μας...Τελικά τα ανοιχτήρια δεν πουλήθηκαν με τις ταχύτητες που ανέμενε. Έμεινε με τα ανοιχτήρια στο χέρι...Μάπα το σχέδιο...
Κι ενώ μια ωραία πρωία περιχαρής, σαν την Κοκκινοσκουφίτσα, πήγαινα να παραδώσω το ταμείο της προηγούμενης μέρας στο λογιστήριο, πέφτουν τα μάτια μου τα τσαχπίνικα πάνω στον "Δεκάλογο του Αφεντικού" που ετοίμαζε να εκτυπώσει η λογίστρια αλλά που, ευτυχώς, δεν αναρτήθηκε ποτέ στον πίνακα ανακοινώσεων. Ο συγκεκριμένος είχε ένα αλλόκοτο vizio να τον προσφωνούν 'αφεντικό'. Δεν ξέρω τι προβλήματα αντιμετώπισε στο σπίτι ή το σχολείο, πάντως τα ψυχολογικά του τα είχε. Έτσι λοιπόν είχε ετοιμάσει έναν δεκάλογο τύπου 1) Το αφεντικό έχει πάντα δίκιο 2) Μην νευριάζετε το αφεντικό κτλ. Το μάτι μου, όμως, έπεσε έντρομο από το βάθος και το εύρος του κομπλεξισμού και της ηλιθιότητας, στο νούμερο 10 όπου και ολοκληρωνόταν ο Δεκάλογος του Γύφτου ( δυστυχώς όχι του Κωστή Παλαμά ) λέγοντας πως: Όταν ο εργαζόμενος εισέρχεται στο γραφείο του αφεντικού με τα αιτήματά του, πρέπει να βγαίνει από το γραφείο με την γνώμη του αφεντικού. Την κατάρα θα την ρίξεις ναι ή ου, που αν δεν είχε το ξενοδοχείο από τον μπαμπά του δεν θα μπορούσε καν να μαζέψει λουλούδια σε λόφο;;;
Με επικές ατάκες τύπου "Εγώ είμαι ο Εωσφόρος κι όλα τα βλέπω εδώ μέσα" ή "Θα σας τον κόψω τον αέρα εδώ μέσα" ( είχε κάτι με το 'εδώ μέσα' ), όπως και με την μοναδική ικανότητα που δεν είχα δει έως τότε σε άνθρωπο, να έχει κάποιο θέμα με την ισορροπία του και να γυρίζει γύρω από τον άξονά του όταν ήταν στατικός, δίνοντας μια αλλόκοτη αίσθηση στα λεγόμενά του, γιατί αυτό του συνέβαινε κατά κύριο λόγο όταν ανακοίνωνε κάτι, πέρασε μια saison με πολύ κόσμο να κλαίει, με στομάχια να ανακατεύονται και να σφίγγονται από τους άξεστους, απότομους, προσβλητικούς και υποτιμητικούς τρόπους που είχε απέναντι στο προσωπικό του ( επιφυλάσσομαι για ολόκληρο βιβλίο με γεγονότα ), δείχνοντας πως κατά βάθος ήταν ένα ανθρωπάριο που έβρισκε και τα έκαμνε!
Επέλεξα κάποια απειροελάχιστα και κάπως πιο φαιδρά γεγονότα, ώστε να το διασκεδάζω ενώ θυμάμαι και καταγράφω καταστάσεις. Δεν ξέρω αν θα τον χαιρετούσα στο δρόμο γιατί το θεωρώ απίθανο να πέσω πάνω του. Από ότι με πληροφόρησαν μετέπειτα, όταν το ξενοδοχείο πέρασε στα χέρια νέας διεύθυνσης, η οποία απέλυσε πολλούς από το προηγούμενο προσωπικό που πρόλαβα εγώ, έκανε ότι δεν τους γνωρίζει στο δρόμο και απέφευγε να βρεθεί ακόμα και στο ίδιο πεζοδρόμιο μαζί τους!
Το πόσο πολύ θα θέλαμε να του το πούμε αυτό, με ένα στόμα μια φωνή, ΔΕΝ ΛΕΓΕΤΑΙ!
Λίγο αργότερο γιόρταζε ο χρυσός μου και αν ήταν δικό μου το ξενοδοχείο θα έδινα παραγγελία στον chef να κάνει δυο ωραιότατες τούρτες να φάει το προσωπικό, να μην έχω και το μάτι τους ότι τους ξεπέταξα όπως-όπως. Αντί αυτού, φρόντισε να φέρει κέρασμα maximum για δυο μπουκιές και πιστεύω πως ήταν από την προηγούμενη χρονιά κι απλά φυλάσσονταν στο ζαχαροπλαστείο εώς ότου τα αγοράσει κάποιος σάχλας (ιδού), για να τα ξεφορτωθούν. Ήταν κάτι παραπάνω από άθλια και φυσικά όλοι τα κρύψαμε για να τα πετάξουμε στο σπίτι μας. Εξυπακούεται πως ρώτησε "Πώς σάς φάνηκαν" και το τυποποιημένο χαμόγελο του Joker κοκάλωσε στα πρόσωπά μας οπότε και είπαμε το κατά συνθήκη ψεύδος "Εξαιρετικό". Ευτυχώς που δεν μεράκλωσε να μάς δώσει κι άλλα κι ευτυχώς τα υπόλοιπα τα πήραν για το σπίτι!
Μέσα σ'όλα πίστευε ότι διαθέτει απίστευτες ηγετικές ικανότητες και τα πιο μεγαλόπνοα σχέδια που κατεβάζει ανθρώπινη κεφάλα. Ξαφνικά τού καρφώθηκε η ιδέα πως θα πουλήσει περισσότερα αναμνηστικά ανοιχτήρια άμα υποχρεώνονται οι τουρίστες να τα αγοράζουν, παρά να μάς ζητούν να τους ανοίγουμε κάποια αλκοόλια καμιά φορά. Το αλκοόλ πήγαινε και ερχόταν, το να εξυπηρετήσω και κάποιον συμπαθέστατο τουρίστα και να τού ανοίξω καμιά ρετσίνα, που την λάτρευαν, δεν ήταν και κάτι τραγικό. Υπήρχαν κι άνθρωποι που αγόραζαν ανοιχτήρια (άσε που είχαμε εντολή να ανεβάσουμε τις τιμές στα μικροπράγματα). Εντάξει, κι ο άλλος δεν έχει διάθεση να δώσει 5 ευρώ για ανοιχτήρι. Θέλει να πιει..So what??? Λυπάμαι αλλά δεν μπόρεσα να τηρήσω το μέτρο, ήταν πέραν των δυνάμεων και της ηθικής μου. Φυσικά και εξυπηρετούσα κόσμο, πολύ περισσότερο δε τακτικούς πελάτες μας...Τελικά τα ανοιχτήρια δεν πουλήθηκαν με τις ταχύτητες που ανέμενε. Έμεινε με τα ανοιχτήρια στο χέρι...Μάπα το σχέδιο...
Κι ενώ μια ωραία πρωία περιχαρής, σαν την Κοκκινοσκουφίτσα, πήγαινα να παραδώσω το ταμείο της προηγούμενης μέρας στο λογιστήριο, πέφτουν τα μάτια μου τα τσαχπίνικα πάνω στον "Δεκάλογο του Αφεντικού" που ετοίμαζε να εκτυπώσει η λογίστρια αλλά που, ευτυχώς, δεν αναρτήθηκε ποτέ στον πίνακα ανακοινώσεων. Ο συγκεκριμένος είχε ένα αλλόκοτο vizio να τον προσφωνούν 'αφεντικό'. Δεν ξέρω τι προβλήματα αντιμετώπισε στο σπίτι ή το σχολείο, πάντως τα ψυχολογικά του τα είχε. Έτσι λοιπόν είχε ετοιμάσει έναν δεκάλογο τύπου 1) Το αφεντικό έχει πάντα δίκιο 2) Μην νευριάζετε το αφεντικό κτλ. Το μάτι μου, όμως, έπεσε έντρομο από το βάθος και το εύρος του κομπλεξισμού και της ηλιθιότητας, στο νούμερο 10 όπου και ολοκληρωνόταν ο Δεκάλογος του Γύφτου ( δυστυχώς όχι του Κωστή Παλαμά ) λέγοντας πως: Όταν ο εργαζόμενος εισέρχεται στο γραφείο του αφεντικού με τα αιτήματά του, πρέπει να βγαίνει από το γραφείο με την γνώμη του αφεντικού. Την κατάρα θα την ρίξεις ναι ή ου, που αν δεν είχε το ξενοδοχείο από τον μπαμπά του δεν θα μπορούσε καν να μαζέψει λουλούδια σε λόφο;;;
Με επικές ατάκες τύπου "Εγώ είμαι ο Εωσφόρος κι όλα τα βλέπω εδώ μέσα" ή "Θα σας τον κόψω τον αέρα εδώ μέσα" ( είχε κάτι με το 'εδώ μέσα' ), όπως και με την μοναδική ικανότητα που δεν είχα δει έως τότε σε άνθρωπο, να έχει κάποιο θέμα με την ισορροπία του και να γυρίζει γύρω από τον άξονά του όταν ήταν στατικός, δίνοντας μια αλλόκοτη αίσθηση στα λεγόμενά του, γιατί αυτό του συνέβαινε κατά κύριο λόγο όταν ανακοίνωνε κάτι, πέρασε μια saison με πολύ κόσμο να κλαίει, με στομάχια να ανακατεύονται και να σφίγγονται από τους άξεστους, απότομους, προσβλητικούς και υποτιμητικούς τρόπους που είχε απέναντι στο προσωπικό του ( επιφυλάσσομαι για ολόκληρο βιβλίο με γεγονότα ), δείχνοντας πως κατά βάθος ήταν ένα ανθρωπάριο που έβρισκε και τα έκαμνε!
Επέλεξα κάποια απειροελάχιστα και κάπως πιο φαιδρά γεγονότα, ώστε να το διασκεδάζω ενώ θυμάμαι και καταγράφω καταστάσεις. Δεν ξέρω αν θα τον χαιρετούσα στο δρόμο γιατί το θεωρώ απίθανο να πέσω πάνω του. Από ότι με πληροφόρησαν μετέπειτα, όταν το ξενοδοχείο πέρασε στα χέρια νέας διεύθυνσης, η οποία απέλυσε πολλούς από το προηγούμενο προσωπικό που πρόλαβα εγώ, έκανε ότι δεν τους γνωρίζει στο δρόμο και απέφευγε να βρεθεί ακόμα και στο ίδιο πεζοδρόμιο μαζί τους!
Το πόσο πολύ θα θέλαμε να του το πούμε αυτό, με ένα στόμα μια φωνή, ΔΕΝ ΛΕΓΕΤΑΙ!
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)