Αρκετά συχνά, παρακολουθώ, διαδικτυακά, το πρωινό magazino "Télématin" του καναλιού France 2. Ο ένας λόγος είναι προφανής κι ο δεύτερος γιατί είναι γρήγορο, με σύντομες ενότητες ( ακόμα και η μαγειρική γίνεται σε χρόνο dt -βιντεοσκοπημένη φυσικά- κι όχι κάθε μέρα ), περί πολλών θεμάτων ( βιβλίο, θέατρο, μουσική, σινεμά κι από εκεί κι έπειτα ό,τι προκύψει ), οι ειδήσεις είναι σε τακτά χρονικά διαστήματα αλλά σύντομες κι αυτές και γενικώς ξεφεύγω από την εδώ πραγματικότητα, με τα ατελείωτα παράθυρα, τις άναρθρες κραυγές και τον εγκλωβισμό σε μικροπολιτικές αντιλήψεις που δεν προάγουν την δημιουργία, την εξέλιξη ή ακόμα την απλή ενημέρωση για πράγματα που δεν είναι κακό να υπάρχουν στην ζωή μας, όπως η φύση.
Σε αυτό το σημείο να κάνω μια παρένθεση, καθώς έχω πει πολλές φορές πως την τηλεόραση την έχω καταργήσει για αυτούς συγκεκριμένα τους λόγους! 'Όταν έκανα το λάθος πριν από μια εβδομάδα να το γυρίσω σε αυτήν για να δω εάν υπάρχει και τι υπάρχει, με έπιασε κατάθλιψη!!! Σαν να μην πέρασε μια μέρα! Στασιμότητα για μια αιωνιότητα...Ή αλλιώς η στασιμότητα στην αιωνιότητα (μού αρέσει σαν τίτλος βιβλίου)!
Επανέρχομαι στην φύση και ναι, ξεχάσαμε κι αυτό το κομμάτι! Είναι κι αυτό μέρος της ζωής μας! Δεν είναι κακό να υπάρχει κάποιο αφιέρωμα ή reportage, συχνά πυκνά, πάνω σε αυτό κι ας μην έχουμε την κουλτούρα του gardening, παρόλο που πολλοί ξεδίνουν με αυτήν την ενασχόληση!
Κάποια στιγμή προς το τελευταίο 20λεπτο της εκπομπής, ο παρουσιαστής προλόγισε θέματα από όλο τον κόσμο με τελευταίους και καλύτερους εμάς από Ελλάδα. Οι κεραίες μου τεντώθηκαν και είπα να περιμένω μέχρις εσχάτων να δω τι θαυμαστό κάναμε και πάλι. Όχι ότι το θέμα της Αγγλίας με συγκλόνισε! Μπορώ να πω ότι ήταν φαιδρό, περί ενός reality όπου απατημένα ζευγάρια τα βρίσκουν ή μαλλιοτραβιούνται μπροστά στην οθόνη! Βλακώδες θέαμα, βλακώδες αφιέρωμα οπότε δεν ανατρίχιασα από το ενδιαφέρον! Την Ινδία δεν την πολυπρόσεξα, γιατί δεν το έχω με τις τελευταίες τεχνολογικές ενημερώσεις, είμαι μπούφος σε αυτά!
Με τα πολλά ήρθε και η ώρα της Ελλάδος, με φάτσα φόρα τον Πειραιά και το θέμα ήτο η μεταστροφή των Ελλήνων στην pop μουσική κυρίως μετά την κρίση, όπου όλοι ψάχνουν διεξόδους συναισθηματικής ανάτασης. Πίστευα ότι το video που θα πέσει θα έχει μουσική ABBA ή έστω Madonna και Michael Jackson γιατί εκεί παραπέμπει η pop, τουλάχιστον στον δικό μου εγκέφαλο. Επίσης περίμενα να δω, ίσως, καφέ και bars κάποιας pop αισθητικής!
Γράψτε άκυρο σε ό,τι διαβάσατε, έγραψα άκυρο κι εγώ σε ό,τι φαντάστηκα. Αυτό που είδα ήταν να τα σπάνε μικροί και μεγάλοι σε μπουζούκια -συγκεκριμένα στην Πάολα- και να μας εξηγεί ένας περιχαρής θαμώνας μετά την πρώτη γουλιά ουισκίου-μπόμπα, πως τον τραβάει ο οργανισμός μας τον πόνο κι όσο πιο μεγάλος ο καημός του άσματος, τόσο μεγαλύτερο το κέφι, με απαραίτητο accesoire το γαρύφαλλο εν πτήση με πίστα προσγείωσης την πίστα της μπουζουκλερί, προσδίδοντας άλλον αέρα και χρώμα στο ήδη υπάρχον ντέρτι! Πρόσθεσε, επίσης, πως το έχουμε ανάγκη για να ξεδίνουμε από την πίεση της κρίσης που κυρίευσε τις ζωές μας! Απαραίτητη δική μου παρατήρηση πως το μαγαζί δεν θύμιζε κρίση, καθώς ήταν ασφυκτικά γεμάτο και τα τραπέζια με τσιφτετελοχορεύτριες επίσης! Γενικώς καρφίτσα δεν έπεφτε μέσα!
Δεν ξέρω αν ντράπηκα, αν στενοχωρήθηκα ή αν προβληματίστικα, αλλά πάλι εμείς ήμαστε οι πανηγυρτζήδες της υπόθεσης;;; Γιατί κάνουμε ό,τι μπορούμε για να παραπέμπουμε επί μονίμου βάσεως σε Ζορμπά, συρτάκι και σπασμένα πιάτα; Πάθαμε υπερδοσολογία από τις πολλές βάσεις στην φιλοσοφία, στα πολιτεύματα, στην γλώσσα, στο θέατρο, στην γλυπτική, στην αρχιτεκτονική και όχι μόνον και προσπαθούμε να τα αποτινάξουμε από πάνω μας;;;;
Κανείς δεν είπε να μοιρολογάμε συνεχώς για την κατάντια της χώρας ή των εαυτών μας και σαφέστατα χρειαζόμαστε πανηγύρια για να εκτονωνόμαστε! Είμαστε όλοι πολύ πιεσμένοι...! Και η πολλή κουλτούρα επίσης βλάπτει! Δυσκολεύομαι να πιστέψω, όμως, ότι δεν δημιουργούμε και σίγουρα σε τομείς που δεν μπορούμε να φανταστούμε! Κάνουμε βήματα, απλά δεν ενδιαφέρει κανέναν να τα παρουσιάσει ή εγκλωβίζονται και πάλι όλα σε μίζερες μικροπολιτικές. Ε, με αυτόν τον τρόπο σκέψης και με τέτοιες κινήσεις θα είμαστε πάντα οι καρπαζοεισπράκτορες και τα έρμαια οποιουδήποτε, οποτεδήποτε.
Όλος αυτός ο τρόπος σκέψης, κάναμε ό,τι μπορούσαμε, για να εδραιωθεί πρωτίστως στις δικές μας συνειδήσεις κι έπειτα στην συνείδηση όλου του υπόλοιπου κόσμου!
Εδώ τα καλά πανηγύρια...!
Σε αυτό το σημείο να κάνω μια παρένθεση, καθώς έχω πει πολλές φορές πως την τηλεόραση την έχω καταργήσει για αυτούς συγκεκριμένα τους λόγους! 'Όταν έκανα το λάθος πριν από μια εβδομάδα να το γυρίσω σε αυτήν για να δω εάν υπάρχει και τι υπάρχει, με έπιασε κατάθλιψη!!! Σαν να μην πέρασε μια μέρα! Στασιμότητα για μια αιωνιότητα...Ή αλλιώς η στασιμότητα στην αιωνιότητα (μού αρέσει σαν τίτλος βιβλίου)!
Επανέρχομαι στην φύση και ναι, ξεχάσαμε κι αυτό το κομμάτι! Είναι κι αυτό μέρος της ζωής μας! Δεν είναι κακό να υπάρχει κάποιο αφιέρωμα ή reportage, συχνά πυκνά, πάνω σε αυτό κι ας μην έχουμε την κουλτούρα του gardening, παρόλο που πολλοί ξεδίνουν με αυτήν την ενασχόληση!
Κάποια στιγμή προς το τελευταίο 20λεπτο της εκπομπής, ο παρουσιαστής προλόγισε θέματα από όλο τον κόσμο με τελευταίους και καλύτερους εμάς από Ελλάδα. Οι κεραίες μου τεντώθηκαν και είπα να περιμένω μέχρις εσχάτων να δω τι θαυμαστό κάναμε και πάλι. Όχι ότι το θέμα της Αγγλίας με συγκλόνισε! Μπορώ να πω ότι ήταν φαιδρό, περί ενός reality όπου απατημένα ζευγάρια τα βρίσκουν ή μαλλιοτραβιούνται μπροστά στην οθόνη! Βλακώδες θέαμα, βλακώδες αφιέρωμα οπότε δεν ανατρίχιασα από το ενδιαφέρον! Την Ινδία δεν την πολυπρόσεξα, γιατί δεν το έχω με τις τελευταίες τεχνολογικές ενημερώσεις, είμαι μπούφος σε αυτά!
Με τα πολλά ήρθε και η ώρα της Ελλάδος, με φάτσα φόρα τον Πειραιά και το θέμα ήτο η μεταστροφή των Ελλήνων στην pop μουσική κυρίως μετά την κρίση, όπου όλοι ψάχνουν διεξόδους συναισθηματικής ανάτασης. Πίστευα ότι το video που θα πέσει θα έχει μουσική ABBA ή έστω Madonna και Michael Jackson γιατί εκεί παραπέμπει η pop, τουλάχιστον στον δικό μου εγκέφαλο. Επίσης περίμενα να δω, ίσως, καφέ και bars κάποιας pop αισθητικής!
Γράψτε άκυρο σε ό,τι διαβάσατε, έγραψα άκυρο κι εγώ σε ό,τι φαντάστηκα. Αυτό που είδα ήταν να τα σπάνε μικροί και μεγάλοι σε μπουζούκια -συγκεκριμένα στην Πάολα- και να μας εξηγεί ένας περιχαρής θαμώνας μετά την πρώτη γουλιά ουισκίου-μπόμπα, πως τον τραβάει ο οργανισμός μας τον πόνο κι όσο πιο μεγάλος ο καημός του άσματος, τόσο μεγαλύτερο το κέφι, με απαραίτητο accesoire το γαρύφαλλο εν πτήση με πίστα προσγείωσης την πίστα της μπουζουκλερί, προσδίδοντας άλλον αέρα και χρώμα στο ήδη υπάρχον ντέρτι! Πρόσθεσε, επίσης, πως το έχουμε ανάγκη για να ξεδίνουμε από την πίεση της κρίσης που κυρίευσε τις ζωές μας! Απαραίτητη δική μου παρατήρηση πως το μαγαζί δεν θύμιζε κρίση, καθώς ήταν ασφυκτικά γεμάτο και τα τραπέζια με τσιφτετελοχορεύτριες επίσης! Γενικώς καρφίτσα δεν έπεφτε μέσα!
Δεν ξέρω αν ντράπηκα, αν στενοχωρήθηκα ή αν προβληματίστικα, αλλά πάλι εμείς ήμαστε οι πανηγυρτζήδες της υπόθεσης;;; Γιατί κάνουμε ό,τι μπορούμε για να παραπέμπουμε επί μονίμου βάσεως σε Ζορμπά, συρτάκι και σπασμένα πιάτα; Πάθαμε υπερδοσολογία από τις πολλές βάσεις στην φιλοσοφία, στα πολιτεύματα, στην γλώσσα, στο θέατρο, στην γλυπτική, στην αρχιτεκτονική και όχι μόνον και προσπαθούμε να τα αποτινάξουμε από πάνω μας;;;;
Κανείς δεν είπε να μοιρολογάμε συνεχώς για την κατάντια της χώρας ή των εαυτών μας και σαφέστατα χρειαζόμαστε πανηγύρια για να εκτονωνόμαστε! Είμαστε όλοι πολύ πιεσμένοι...! Και η πολλή κουλτούρα επίσης βλάπτει! Δυσκολεύομαι να πιστέψω, όμως, ότι δεν δημιουργούμε και σίγουρα σε τομείς που δεν μπορούμε να φανταστούμε! Κάνουμε βήματα, απλά δεν ενδιαφέρει κανέναν να τα παρουσιάσει ή εγκλωβίζονται και πάλι όλα σε μίζερες μικροπολιτικές. Ε, με αυτόν τον τρόπο σκέψης και με τέτοιες κινήσεις θα είμαστε πάντα οι καρπαζοεισπράκτορες και τα έρμαια οποιουδήποτε, οποτεδήποτε.
Όλος αυτός ο τρόπος σκέψης, κάναμε ό,τι μπορούσαμε, για να εδραιωθεί πρωτίστως στις δικές μας συνειδήσεις κι έπειτα στην συνείδηση όλου του υπόλοιπου κόσμου!
Εδώ τα καλά πανηγύρια...!
