Απεχθάνομαι...

          Το τραγούδι "Αν σ'αρνηθώ αγάπη μου". Δεν έχει κάποιο πρόβλημα μουσικά, με ενοχλεί απίστευτα στιχουργικά, όμως. Γενικώς δεν μπορώ τις μεγάλες συγκινήσεις, την απόλυτη καταστροφή στον έρωτα, το πάθος που τυφλώνει και εμποδίζει να δεις καθαρά τα αυτονόητα. Φυσικά και λατρεύουμε να αγαπάμε και να αγαπιόμαστε, αλλά στο τέλος της ημέρας οφείλουμε να κρατάμε ψηλά το πνεύμα, την αντίληψη και την αρτιότητα του χαρακτήρα μας!
          Η καταστροφή σε όλο της το μεγαλείο, με βαριές εκφράσεις τύπου "να πέσω να πεθάνω", "ήλιο να βλέπω μαύρο" , "να μην φιλήσω χείλη" κι όλα αυτά για μια μονομερή δήλωση κι εκδήλωση αγάπης. Την άλλη πλευρά δεν την ακούμε και διατηρώ επιφυλάξεις για τον αν μπορεί (η άλλη πλευρά, λέμε), να αντέξει μια τόσο ασφυκτική, πνιγηρή αγάπη.
          Το μήνυμα της ημέρας και κάθε ημέρας είναι "ας μην τρελαινόμαστε παιδιά, η ζωή είναι ωραία". Τα "μην φύγεις Ντόρη μου, μην φύγεις, θα φαρμακωθώ" δεν έχουν καλά ξεμπερδέματα!

Λατρεύω...

      ....Ή καλύτερα λάτρεψα την μικρή αυτήν λεξούλα που είδα γραμμένη από κοριτσίστικο προφανώς χεράκι, αλλά ας τα πάρω από την αρχή!
          Ευρισκόμενη στην στάση της γειτονιάς, είδα ως συνήθως αγγελίες. Μια εξ αυτών ανέγραφε για μαθήματα των "πολυαγαπημένων" μου Μαθηματικών- Φυσικής- Χημείας. Επάνω-επάνω ήταν γραμμένο με ροζουλί στυλό -άρα κορασίς η γράφουσα-, ένα ευκρινές "Απεταξάμην". Πιάστηκα απροετοίμαστη και κατέβαλα υπεράνθρωπες προσπάθειες να μην ξεσπάσω σε φωναχτά γέλια αλλά να περιοριστώ σε πνιχτό χάχανο...
          Να, λοιπόν, που δεν είμαι μόνη! Είμαστε αρκετοί; πολλοί να πω εκεί έξω; που συμμεριζόμαστε την ίδια αποστροφή με τις κατά τα άλλα συμπαθέστατες αυτές επιστήμες. Η λέξη αυτή, όμως, ήταν ουσιαστική, αυθόρμητη και χτύπησε κατ'ευθείαν στο συναίσθημα!
           Δεν ξέρω αυτό το κορίτσι τι διάλεξε ή τι θα διαλέξει να ακολουθήσει (δεν ξέρω γενικά αυτό το κορίτσι), πάντως του εύχομαι να μην συναντάει συχνά τα "φανταστικά"μαθηματικά μπροστά του...
       

Ιδού οι αποδείξεις!...