Οι γιορτές τελείωσαν, καλή μας χρονιά, πίσω στην κανονικότητα και για να είμαστε ειλικρινείς δεν με πειράζει καθόλου. Η ομαλή ροή είναι του γούστου μου, οπότε πίσω στην καθημερινότητα! Και αν εξαιρέσουμε τα γνωστά χριστουγεννιάτικα parties στην τηλεόραση, όπου συνήθως περνάνε καλά οι συμμετέχοντες αλλά εμένα δεν με προκαλούν να χορέψω ή να τραγουδήσω (Θεός φυλάξοι, αυτό ούτε εγώ το θέλω με την χάλια φωνή που έχω), η τηλεόραση ήταν ως συνήθως η ίδια κι ανιαρή....
Ένα δαίμονας, όμως, του δαχτύλου μου κι όχι του τυπογραφείου, με παρακίνησε να κάνω το λάθος να συντονιστώ με το καθημερινό αστυνομικό δελτίο....Η πρώτη αλγεινή εντύπωση που μού προκλήθηκε, ήταν ότι ήταν ατελείωτο. Κυρίως φονικά, που με οδήγησαν στην δεύτερη αλγεινή εντύπωση, που ήταν η πληροφορία που έπαιρνα "πρώτα τον/ την χτύπησε στο κεφάλι"...
Το φονικό της Ρόδου μπορεί να μην έγινε μέσα στις γιορτές, αλλά συντελέστηκε προεόρτια και είχε χτυπήματα στο κεφάλι... Πατέρας ξέκανε την κόρη του, καταφέροντάς της πρώτα χτύπημα στο κεφάλι... Μεθυσμένοι θερμόαιμοι ξενύχτηδες πλακώθηκαν σε μπουζουκλερί, φροντίζοντας ο ένας να σπάσει μπουκάλι βότκας πάνω στο κεφάλι του άλλου...Εκτός αυτού, το θανατικό πήγε και ήρθε σε χώρες όλου του κόσμου, όπως το έγκλημα σε συρμό στην Αγγλία...
Πάμε καλά;;;; Τόσο εύκολο έχει γίνει πια το έγκλημα, το φονικό, ο θάνατος;;; Και τόσο εύκολα καθόμαστε κι επιτρέπουμε στον εαυτό μας να βομβαρδιζόμαστε με τέτοιες ειδήσεις, τέτοιες εικόνες, τέτοια ερεθίσματα; Είμαστε μια αιμοδιψής ράτσα που ζητάει να δει και ακούσει για αίμα και υπάρχει μια αιμοδιψής τηλεόραση που είναι έτοιμη να προσφέρει τα πάντα εν αφθονία... Είναι φρικτό να σκέφτομαι, όμως, ότι μόλις ξεσπάσει ένας καυγάς το πρώτο που θέλει να διαλύσει ο ένας στο άλλον είναι το κεφάλι.
Δεν θέλει κάποια ιδιαίτερη παιδεία και μόρφωση για να καταλάβει κάποιος, ότι χτυπήματα στο κεφάλι είναι από τα πρώτα που μπορούν να οδηγήσουν στον θάνατο. Επομένως ο σκοπός είναι ο θάνατος;;;
Τα νεύρα μας είναι πολλά, οι αγωνίες επίσης πολλές, η καθημερινότητα μας αρκετά τρελή κι αυτό τι σημαίνει; Πρέπει να αλληλοσκοτωνόμαστε με ταχύτητες nanosecond; Περίεργο ον ο άνθρωπος....περίεργη η ψυχοσύνθεσή του, το μυαλό, οι σκέψεις του...Σε μια συνέντευξή του γνωστός δικηγόρος είχε αναφέρει πως αυτό που κατάλαβε μέσα από τα τόσα χρόνια με υπερασπίσεις εγκληματιών, είναι πως όλοι είμαστε εν δυνάμει δολοφόνοι...Μπορεί να έχει και δίκιο...Η εκάστοτε συμπεριφορά διαμορφώνεται από την εκάστοτε συνθήκη. Θέλω να πιστεύω, όμως, ότι δεν έχουμε όλοι μας μια κακιά παρόρμηση και μια εγκληματική φύση που μπορεί να μας οδηγήσει σε ολέθρια αποτελέσματα...
Δεν γνωρίζω αν και τα εγκλήματα γίνονται για την διασημότητα αλλά δεν θα μού έκανε καμιά εντύπωση! Φταίμε, φυσικά, όλοι μας γιατί κάνουμε click σε τέτοιες ειδήσεις, συντονιζόμαστε σε αυτές και πιστεύουμε ότι τα καλά στερεύουν...
Μου λείπουν οι καλές ειδήσεις, τα ευχάριστα νέα, γιατί δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι δεν υπάρχουν ακόμα άνθρωποι γύρω μας...Κι αυτό το συνειδητοποιώ κάθε φορά που συμβαίνει μπροστά μου κάποιο μικρό γεγονός που επιβεβαιώνει πως ακόμα επιπλέει ανθρωπιά στην επιφάνεια έτοιμη να κολυμπήσει...
Λοιπόν, έχω αρχίσει ήδη να ψάχνω τα ημερήσια καλά νέα... Όποιος θέλει κάτι παρόμοιο για τον εαυτό του δεν είναι ποτέ αργά...
Ένα δαίμονας, όμως, του δαχτύλου μου κι όχι του τυπογραφείου, με παρακίνησε να κάνω το λάθος να συντονιστώ με το καθημερινό αστυνομικό δελτίο....Η πρώτη αλγεινή εντύπωση που μού προκλήθηκε, ήταν ότι ήταν ατελείωτο. Κυρίως φονικά, που με οδήγησαν στην δεύτερη αλγεινή εντύπωση, που ήταν η πληροφορία που έπαιρνα "πρώτα τον/ την χτύπησε στο κεφάλι"...
Το φονικό της Ρόδου μπορεί να μην έγινε μέσα στις γιορτές, αλλά συντελέστηκε προεόρτια και είχε χτυπήματα στο κεφάλι... Πατέρας ξέκανε την κόρη του, καταφέροντάς της πρώτα χτύπημα στο κεφάλι... Μεθυσμένοι θερμόαιμοι ξενύχτηδες πλακώθηκαν σε μπουζουκλερί, φροντίζοντας ο ένας να σπάσει μπουκάλι βότκας πάνω στο κεφάλι του άλλου...Εκτός αυτού, το θανατικό πήγε και ήρθε σε χώρες όλου του κόσμου, όπως το έγκλημα σε συρμό στην Αγγλία...
Πάμε καλά;;;; Τόσο εύκολο έχει γίνει πια το έγκλημα, το φονικό, ο θάνατος;;; Και τόσο εύκολα καθόμαστε κι επιτρέπουμε στον εαυτό μας να βομβαρδιζόμαστε με τέτοιες ειδήσεις, τέτοιες εικόνες, τέτοια ερεθίσματα; Είμαστε μια αιμοδιψής ράτσα που ζητάει να δει και ακούσει για αίμα και υπάρχει μια αιμοδιψής τηλεόραση που είναι έτοιμη να προσφέρει τα πάντα εν αφθονία... Είναι φρικτό να σκέφτομαι, όμως, ότι μόλις ξεσπάσει ένας καυγάς το πρώτο που θέλει να διαλύσει ο ένας στο άλλον είναι το κεφάλι.
Δεν θέλει κάποια ιδιαίτερη παιδεία και μόρφωση για να καταλάβει κάποιος, ότι χτυπήματα στο κεφάλι είναι από τα πρώτα που μπορούν να οδηγήσουν στον θάνατο. Επομένως ο σκοπός είναι ο θάνατος;;;
Τα νεύρα μας είναι πολλά, οι αγωνίες επίσης πολλές, η καθημερινότητα μας αρκετά τρελή κι αυτό τι σημαίνει; Πρέπει να αλληλοσκοτωνόμαστε με ταχύτητες nanosecond; Περίεργο ον ο άνθρωπος....περίεργη η ψυχοσύνθεσή του, το μυαλό, οι σκέψεις του...Σε μια συνέντευξή του γνωστός δικηγόρος είχε αναφέρει πως αυτό που κατάλαβε μέσα από τα τόσα χρόνια με υπερασπίσεις εγκληματιών, είναι πως όλοι είμαστε εν δυνάμει δολοφόνοι...Μπορεί να έχει και δίκιο...Η εκάστοτε συμπεριφορά διαμορφώνεται από την εκάστοτε συνθήκη. Θέλω να πιστεύω, όμως, ότι δεν έχουμε όλοι μας μια κακιά παρόρμηση και μια εγκληματική φύση που μπορεί να μας οδηγήσει σε ολέθρια αποτελέσματα...
Δεν γνωρίζω αν και τα εγκλήματα γίνονται για την διασημότητα αλλά δεν θα μού έκανε καμιά εντύπωση! Φταίμε, φυσικά, όλοι μας γιατί κάνουμε click σε τέτοιες ειδήσεις, συντονιζόμαστε σε αυτές και πιστεύουμε ότι τα καλά στερεύουν...
Μου λείπουν οι καλές ειδήσεις, τα ευχάριστα νέα, γιατί δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι δεν υπάρχουν ακόμα άνθρωποι γύρω μας...Κι αυτό το συνειδητοποιώ κάθε φορά που συμβαίνει μπροστά μου κάποιο μικρό γεγονός που επιβεβαιώνει πως ακόμα επιπλέει ανθρωπιά στην επιφάνεια έτοιμη να κολυμπήσει...
Λοιπόν, έχω αρχίσει ήδη να ψάχνω τα ημερήσια καλά νέα... Όποιος θέλει κάτι παρόμοιο για τον εαυτό του δεν είναι ποτέ αργά...
