Μέσα από συζήτηση που είχα με φίλη μου και μπαίνοντας στην διαδικασία να συγκρίνουμε καταστάσεις του τώρα με το παρελθόν, βγήκαν κάποια συμπεράσματα χωρίς απαραιτήτως να σημαίνει πως χρειάζεται κάποιος να συμφωνεί με αυτά.
Το θέμα μας ήταν η αντικατάσταση της παιδικής ψυχαγωγίας από την τεχνολογία. Έλλειψη φαντασίας...Ένα βασικό πρόβλημα που αντιμετώπισα στα χρόνια που δίδασκα...Τα παιδιά είναι συνηθισμένα στις έτοιμες εικόνες. Το βιβλίο δεν αποτελεί κομμάτι της κουλτούρας τους, γιατί δεν αποτελεί κομμάτι της κουλτούρας των γονέων, φυσικά όχι όλων! Αν τα παιδιά μάθαιναν στο βιβλίο, θα είχαν πιο ευρύ λεξιλόγιο, μια πιο ευρεία σκέψη και σίγουρα πολύ περισσότερη φαντασία.
Όταν έχεις σελίδες μπροστά σου πλάθεις καλύτερα τους ήρωές σου, τους δίνεις τις δικές σου αποχρώσεις, τους μπογιατίζεις με τα δικά σου χρώματα. Όταν τα χρώματα, οι εικόνες και οι κινήσεις δίνονται έτοιμες δεν υπάρχει περίπτωση να ζορίσεις το μυαλό σου...
Το πρόβλημα που αντιμετώπιζα σαν μαθήτρια ήταν η δυσκολία μου να βάλω τελεία στις σκέψεις μου. 'Ήταν τόσες πολλές, ήθελα να πω τόσα πολλά που έκανα σελίδες χωρίς σταματημό, μεταξύ ειρμού και αυτόματης γραφής, δηλαδή υπερρεαλισμού.
Το πρόβλημα που αντιμετώπισα σαν καθηγήτρια ήταν να μπορέσω να εμφυσήσω την αστείρευτη φαντασία και μάλιστα στην ξένη γλώσσα. Είχαμε το θέμα, για παράδειγμα, "να γράψετε στον φίλο σας μια carte postale ( ή post card) για το πώς περνάτε στις διακοπές σας σε 40-60 λέξεις". Η αντίδραση ήταν γενικά η ίδια όπως και η έκφραση του προσώπου! "Ωχ, και τώρα τι να γράψω;" ή στο πιο συρτό "Ωωωωωωχ και τώρα τι γράφουμε!". Με τέτοιο όριο λέξεων δεν έχεις πια ΤΙΣ επιλογές, αλλά δεν απαιτεί και γνώσεις πυρηνικής φυσικής για να πεις πως κάθε μέρα κάνεις για ώρες βουτιές στην θάλασσα, το βράδυ κάνεις βόλτα με τους γονείς σου κι ότι έκανες καινούργιους φίλους και τρως πολλά παγωτά. Δεν είναι καν ανάγκη να είναι αλήθεια...
Πέραν τις έτοιμης τροφής που αρχίζει και νεκρώνει τον εγκέφαλο, είναι αυτή η αναγωγή του tablet σε νταντά, δηλαδή "κάτσε να παίξεις κανένα παιχνίδι ή να δεις παιδικό για να βρω λίγη ησυχία". Βλέπω και ακούω ότι οι γονείς νιώθουν μεγάλη περηφάνια για το ότι τα μικρά τους χειρίζονται άψογα την τεχνολογία. Η επωδός είναι"Τα παιδιά σήμερα, είναι πολύ έξυπνα". Ναι, τα παιδιά είναι τεχνολογικά έξυπνα κι όχι γενικά έξυπνα. Ένα παιδί που χειρίζεται άψογα το κινητό στα 4 του χρόνια, δεν σημαίνει ότι θα είναι ένα έξυπνο 15χρονο που γνωρίζει πως δεν κλείνουμε ραντεβού με κάθε άγνωστο που μας λέει ότι είναι συνομήλικος καθώς μπορεί να μην είναι έτσι! 'Η δεν σημαίνει ότι θα εξελιχθεί σε μια έξυπνη 16χρονη που θα ξέρει πως δεν βγάζουμε γυμνές φωτογραφίες και τις στέλνουμε σε όποιον τις ζητήσει...Επίσης, όποιος είναι έξυπνος δεν σημαίνει ότι είναι ευφυής και τούμπαλιν...
Συμπερασματικά, λοιπόν, η τεχνολογία δεν ξέρω ακόμη μέχρι ποιου σημείου προάγει την φαντασία και την συναισθηματική νόηση! Αντιθέτως η φαντασία είναι μεγάλη σε ότι έχει να κάνει με νοσηρά θέματα κι εγκληματικότητα, αλλά αυτή την φορά από ενήλικες (γιατί αν άρχιζαν και τα πιτσιρίκια να γράφουν αστυνομικά κάτι δε θα πήγαινε καλά)! Οπότε πάω ένα βήμα παρακάτω σε ένα προσφιλές θέμα μου μιας και είμαι λάτρης του αστυνομικού βιβλίου! Το αστυνομικό θρίλερ έχει περάσει σε άλλα μεγέθη κι εκεί συνειδητοποιώ πως η Agatha Cristie είναι του νηπιαγωγείου, Αρσακειάδα, γατάκι, προσκοπάκι ή πείτε ό,τι εσείς πιστεύετε. Μάς τελείωσε ο Επιθεωρητής Maigret του Simenon και η πλοκή της Patricia Highsmith είναι για θεατρικό παιδικού σταθμού! Λατρεύω τα αστυνομικά του Μαρή γιατί διατηρούν κάτι από Μεσογειακό φως και μια στυλιζαρισμένη αθωότητα!
Αυτά σε λίγα χρόνια θα ανήκουν στην σφαίρα του cult και θα φαντάζουν αστεία. Τουλάχιστον εγώ νιώθω ευτυχής που πρόλαβα έστω αυτά τα "αθώα αστεία" που οι επόμενοι δεν θα εκτιμήσουν γιατί απλά δεν θα γνωρίσουν και δεν θα θέλουν να γνωρίσουν!
Το θέμα μας ήταν η αντικατάσταση της παιδικής ψυχαγωγίας από την τεχνολογία. Έλλειψη φαντασίας...Ένα βασικό πρόβλημα που αντιμετώπισα στα χρόνια που δίδασκα...Τα παιδιά είναι συνηθισμένα στις έτοιμες εικόνες. Το βιβλίο δεν αποτελεί κομμάτι της κουλτούρας τους, γιατί δεν αποτελεί κομμάτι της κουλτούρας των γονέων, φυσικά όχι όλων! Αν τα παιδιά μάθαιναν στο βιβλίο, θα είχαν πιο ευρύ λεξιλόγιο, μια πιο ευρεία σκέψη και σίγουρα πολύ περισσότερη φαντασία.
Όταν έχεις σελίδες μπροστά σου πλάθεις καλύτερα τους ήρωές σου, τους δίνεις τις δικές σου αποχρώσεις, τους μπογιατίζεις με τα δικά σου χρώματα. Όταν τα χρώματα, οι εικόνες και οι κινήσεις δίνονται έτοιμες δεν υπάρχει περίπτωση να ζορίσεις το μυαλό σου...
Το πρόβλημα που αντιμετώπιζα σαν μαθήτρια ήταν η δυσκολία μου να βάλω τελεία στις σκέψεις μου. 'Ήταν τόσες πολλές, ήθελα να πω τόσα πολλά που έκανα σελίδες χωρίς σταματημό, μεταξύ ειρμού και αυτόματης γραφής, δηλαδή υπερρεαλισμού.
Το πρόβλημα που αντιμετώπισα σαν καθηγήτρια ήταν να μπορέσω να εμφυσήσω την αστείρευτη φαντασία και μάλιστα στην ξένη γλώσσα. Είχαμε το θέμα, για παράδειγμα, "να γράψετε στον φίλο σας μια carte postale ( ή post card) για το πώς περνάτε στις διακοπές σας σε 40-60 λέξεις". Η αντίδραση ήταν γενικά η ίδια όπως και η έκφραση του προσώπου! "Ωχ, και τώρα τι να γράψω;" ή στο πιο συρτό "Ωωωωωωχ και τώρα τι γράφουμε!". Με τέτοιο όριο λέξεων δεν έχεις πια ΤΙΣ επιλογές, αλλά δεν απαιτεί και γνώσεις πυρηνικής φυσικής για να πεις πως κάθε μέρα κάνεις για ώρες βουτιές στην θάλασσα, το βράδυ κάνεις βόλτα με τους γονείς σου κι ότι έκανες καινούργιους φίλους και τρως πολλά παγωτά. Δεν είναι καν ανάγκη να είναι αλήθεια...
Πέραν τις έτοιμης τροφής που αρχίζει και νεκρώνει τον εγκέφαλο, είναι αυτή η αναγωγή του tablet σε νταντά, δηλαδή "κάτσε να παίξεις κανένα παιχνίδι ή να δεις παιδικό για να βρω λίγη ησυχία". Βλέπω και ακούω ότι οι γονείς νιώθουν μεγάλη περηφάνια για το ότι τα μικρά τους χειρίζονται άψογα την τεχνολογία. Η επωδός είναι"Τα παιδιά σήμερα, είναι πολύ έξυπνα". Ναι, τα παιδιά είναι τεχνολογικά έξυπνα κι όχι γενικά έξυπνα. Ένα παιδί που χειρίζεται άψογα το κινητό στα 4 του χρόνια, δεν σημαίνει ότι θα είναι ένα έξυπνο 15χρονο που γνωρίζει πως δεν κλείνουμε ραντεβού με κάθε άγνωστο που μας λέει ότι είναι συνομήλικος καθώς μπορεί να μην είναι έτσι! 'Η δεν σημαίνει ότι θα εξελιχθεί σε μια έξυπνη 16χρονη που θα ξέρει πως δεν βγάζουμε γυμνές φωτογραφίες και τις στέλνουμε σε όποιον τις ζητήσει...Επίσης, όποιος είναι έξυπνος δεν σημαίνει ότι είναι ευφυής και τούμπαλιν...
Συμπερασματικά, λοιπόν, η τεχνολογία δεν ξέρω ακόμη μέχρι ποιου σημείου προάγει την φαντασία και την συναισθηματική νόηση! Αντιθέτως η φαντασία είναι μεγάλη σε ότι έχει να κάνει με νοσηρά θέματα κι εγκληματικότητα, αλλά αυτή την φορά από ενήλικες (γιατί αν άρχιζαν και τα πιτσιρίκια να γράφουν αστυνομικά κάτι δε θα πήγαινε καλά)! Οπότε πάω ένα βήμα παρακάτω σε ένα προσφιλές θέμα μου μιας και είμαι λάτρης του αστυνομικού βιβλίου! Το αστυνομικό θρίλερ έχει περάσει σε άλλα μεγέθη κι εκεί συνειδητοποιώ πως η Agatha Cristie είναι του νηπιαγωγείου, Αρσακειάδα, γατάκι, προσκοπάκι ή πείτε ό,τι εσείς πιστεύετε. Μάς τελείωσε ο Επιθεωρητής Maigret του Simenon και η πλοκή της Patricia Highsmith είναι για θεατρικό παιδικού σταθμού! Λατρεύω τα αστυνομικά του Μαρή γιατί διατηρούν κάτι από Μεσογειακό φως και μια στυλιζαρισμένη αθωότητα!
Αυτά σε λίγα χρόνια θα ανήκουν στην σφαίρα του cult και θα φαντάζουν αστεία. Τουλάχιστον εγώ νιώθω ευτυχής που πρόλαβα έστω αυτά τα "αθώα αστεία" που οι επόμενοι δεν θα εκτιμήσουν γιατί απλά δεν θα γνωρίσουν και δεν θα θέλουν να γνωρίσουν!
