Τέταρτη μέρα, λοιπόν, και το πρόγραμμα είχε μουσεία!
Η μια φίλη έφυγε πουρνό-πουρνό για το κομμωτήριο, αφού ήθελε να κάνει κόκκινο το μαλλάκι της, οπότε το κομμωτήριο τής έκλεισε ραντεβού στις 8 το πρωί.
Οι εναπομείνασες, αναχωρήσαμε από το ξενοδοχείο στις 9.45 περίπου κι όταν πήγαμε να βρούμε το κορίτσι μας στο ναό της ομορφιάς, ακόμα δεν της είχαν κάνει σχεδόν τίποτα. Λίγο μασάζ, κάτι αιθέρια έλαια, 2-3 λουσίματα γιατί της είπαν ότι είναι πολύ αφυδατωμένα τα μαλλιά... Η τιμή που της είχαν πει όταν πήγε να ρωτήσει πόσο θα στοιχίσει η ιστορία, ήταν γύρω στα 130€. Γι'αυτό και προχώρησε στο ραντεβού. Η βαφή θα στοίχιζε τόσο και στην Ελλάδα... Κρατήστε αυτή την τιμή για τον τελικό λογαριασμό!
Αρχικά θέλαμε να επισκεφθούμε άλλο μουσείο το οποίο δε βρίσκαμε σύμφωνα με τον χάρτη. Έτσι μπήκαμε στο Ίδρυμα Τζεφιρέλι δηλ. Fondazione Franco Zeffirelli. Ευγενέστατος ο κύριος στα εισιτήρια, με δυνατά αγγλικά στη φαρέτρα του, με έναν αλλιώτικο αέρα κι ένα χαμόγελο που σε έλιωνε στην κυριολεξία (απλά ήθελα να το πω)!
Η αλήθεια είναι ότι στο μυαλό μας είναι συνυφασμένος (ο Τζεφιρέλι, όχι ο κύριος με το χαμόγελο), με μια και μόνο σειρά, "Ο Ιησούς από τη Ναζαρέτ". Και είναι αλήθεια κρίμα γιατί σκηνοθέτησε ένα σωρό Όπερες, συνεργάστηκε με ένα σωρό μεγάλους ηθοποιούς και τραγουδοποιούς, είχε εξαιρετικό χέρι και ζωγράφιζε μοναδικά ακόμα και τα σκηνικά και πώς θέλει να είναι τα κοστούμια. Πολύ άδικο να μην τα γνωρίζουμε αυτά το ευρύ κοινό, πολύ τιμητικό για τους Ιταλούς να παρουσιάζουν την πορεία του μέσα από πολλά εκθέματα, αίθουσες και προβολές αποσπασμάτων... Εμείς προσπαθούμε συνήθως να τα αποκρύψουμε. Ή τελικά δεν έχουμε τόσο μεγάλους δημιουργούς για να βγουν από τα τοπικά στεγανά; Δεν ξέρω...
Ωραιότατη πινελιά, ήταν μια καλλιτεχνική γωνιά στο ισόγειο του μουσείου, που απολαύσαμε ένα espressάκι. Πανέμορφος, φινετσάτος, γεμάτη θαλπωρή χώρος, με χαμηλό φωτισμό, μικρός σε μέγεθος για να χαθείς σε σκέψεις και συνειρμούς.
Μετά την ολοκλήρωση του πρώτου μουσείου, εννοείται πως πήγαμε στην Ακαδημία για να δούμε τον πασίγνωστο Δαυίδ του Μικελάντζελο (Michelangelo στο πρωτότυπο). Πολλά διαφορετικά εκθέματα, διαφορετικά ύφη, διαφορετικές εποχές, διαφορετικά πιστεύω, αποτυπωμένα σε πίνακες και γλυπτά. Πρώτα είδαμε το κομμάτι των πινάκων θρησκευτικού περιεχομένου από τον Μεσαίωνα και την Αναγέννηση, έπειτα καθήσαμε να θαυμάσουμε τον Δαυίδ, σαν ένα γλυπτό με την τέλεια κίνηση και γράμμωση , χωρίς λάθος από την κορφή ως τα νύχια!
Δίπλα υπήρχε και το μουσείο μουσικής και μουσικών οργάνων. Η εξέλιξη της μουσικής μέσα στους αιώνες αν και θα ήθελα να δω κάτι πιο πρωτόγονο. Πώς ο άνθρωπος άρχισε να αντιλαμβάνεται ότι το τάδε και το δείνα δημιουργούν ήχο; Ότι μια χορδή από έντερο ζώου μπορεί να εκπέμψει αυτό το ηχητικό κύμα, καθώς τα πρώτα μουσικά όργανα προέρχονταν από εντόσθια και όργανα ζώων.
Το μουσείο ξεκινούσε από τη σχέση του ανθρώπου με τη μουσική σε μετέπειτα αιώνες. και πάλι, όμως, ήταν φανταστικό!
Απαραίτητη στάση στο gift corner του μουσείου για να πάρουμε κανένα souvenir. Τα κουταλάκια με το οικόσημο των Μεδίκων, με βόλεψαν ιδιαιτέρως...
Περισσότερο σαν ευτράπελο θα αναφέρω αυτό που μού συνέβη κατά την έξοδό μου από την Ακαδημία, καθώς μικροπωλητές είχαν απλωμένες στο δρόμο, κόπιες από πίνακες. Έτσι όπως βγήκα με φόρα και κοιτώντας προς τη κατεύθυνση του Duomo, πάτησα ελαφρώς έναν πίνακα.
Είτε το πιστεύετε, είτε όχι, ξεπετάχτηκαν μετά από ώρα για να μου δείξουν τάχα μου έναν πίνακα με μια τεράστια πατημασιά. Το παμπόνηρο της ιστορίας ήταν ότι όχι μόνο το μέγεθος δεν ταίριαζε σε 'μένα αλλά ούτε το σχήμα, ούτε και το ίχνος. Τα δικά μου παπούτσια είχαν μύτη και λεία σόλα. Μου έδειξε ένα στρογγυλό παπούτσι με τρακτερωτό αποτύπωμα. Κοίτα να δεις πώς προχώρησε η λαμογιά! Άλλο επίπεδο. Θέλανε και αποζημίωση... Μόλις είπα τη μαγική λέξη "αστυνομία" εξαφανίστηκαν σε χρόνο speedy gonzales...
Η ώρα, λοιπόν, είχε πάει 14.30-14.40 περίπου και τότε τελείωσαν την ταλαίπωρη φίλη μας από το κομμωτήριο. Συναντηθήκαμε μπροστά από το Duomo. Το αποτέλεσμα δεν ήταν άσχημο. Ήταν φυσικό και κομψό. Αλλά δεν ήταν αυτό που ζήτησε η κοπέλα. Τελική τιμή ήταν 260€!!!!!!!!!!!!
Της το πούλησαν ωραία το παραμύθι, την έβαψαν, τις κάνανε διάφορες τεχνικές αλλά και τέτοια τιμή για κάτι που δεν αρέσει, είναι απλά μια εξωφρενική απάτη!
Επείγουσα ανάγκη λοιπόν να φάμε κάτι. Αυτή τη φορά πεντανόστιμα τορτελίνια με κρέμα γάλακτος και bacon. Μετά την ανασύσταση δυνάμεων και φουλάρισμα στομαχιού με καύσιμα, πήραμε και πάλι το δρόμο για την Ακαδημία, αφού εκεί κοντά υπήρχε κι άλλο μουσείο (τα μουσεία άλλωστε δεν έχουν τελειωμό στη Φλωρεντία). Να εξομολογηθώ σε αυτό το σημείο πως ζήλεψα ταμάλα τη σχολή Καλών Τεχνών τους. Αν αποφάσιζα να σπουδάσω κάτι τέτοιο, σίγουρα θα επέλεγα αυτήν την πόλη!
Τελικά το βρήκαμε κλειστό, οπότε και κατευθυνθήκαμε για το μουσείο Leonardo Da Vinci. Άλλη μια μεγάλη προσωπικότητα, πολυπράγμων νους, ευφυής προσωπικότης, υψηλή στόφα σε εποχές που η τεχνογνωσία ήταν συνεχώς σε εξέλιξη. Πίστευε στις ικανότητές του, είχε όραμα, επιμονή, υπομονή και δε φοβόταν τίποτα. Ήταν υπέροχο να βλέπεις τις ζωντανές αναπαραστάσεις των εφευρέσεών του και να μην στεκόμαστε μόνο στη "Mona Lisa" και κάποιους ακόμη πίνακές του.
Με αυτά και μ'αυτά έπεσε η νύχτα, άναψαν τα γιορτινά λαμπιόνια, κυκλοφορήσαμε λίγο στα μαγαζιά και ήρθε η ώρα να ξαναφάμε. Αρχικά μπήκαμε σ'ένα μαγαζί που είχε μόνο ένα τραπέζι. Μια καρέκλα φανταστείτε από τη μια πλευρά και καναπέ από την άλλη που άνετα κάθονταν δύο. Πάει να πει πως εμείς οι 3 καθόμασταν χωρίς πρόβλημα. Τελικά ήρθε μια κοπέλα να μας πει πω "this is impossibleeee. The table is for 2" Whaaaat??? Δε νοείται στην Ελλάδα να σε διώξουν με τέτοια πανηλίθια δικαιολογία. πάντα τα καταστήματα προσπαθούν να βολέψουν τους πελάτες. Το σκεπτικό είναι "περισσότερα χρήματα θα βγάλω", όχι φύγετε από εδώ! Ιδού η διαφορά νοοτροπίας...
Καλό μας έκανε τελικά ο εκδιωγμός, αφού καθίσαμε σ ένα άλλο μαγαζί όπου δοκίμασα την πιο τέλεια καυτερή pizza όλων των εποχών, με μπόλικο σκόρδο! Εννοείται πως μετά το φαγητό ήρθε η ώρα και πάλι για να κυκλοφορήσουμε στα μαγαζιά!
'Επειτα ξενοδοχείο και όνειρα γλυκά!
Τέλος Δ' Μέρους
Η μια φίλη έφυγε πουρνό-πουρνό για το κομμωτήριο, αφού ήθελε να κάνει κόκκινο το μαλλάκι της, οπότε το κομμωτήριο τής έκλεισε ραντεβού στις 8 το πρωί.
Οι εναπομείνασες, αναχωρήσαμε από το ξενοδοχείο στις 9.45 περίπου κι όταν πήγαμε να βρούμε το κορίτσι μας στο ναό της ομορφιάς, ακόμα δεν της είχαν κάνει σχεδόν τίποτα. Λίγο μασάζ, κάτι αιθέρια έλαια, 2-3 λουσίματα γιατί της είπαν ότι είναι πολύ αφυδατωμένα τα μαλλιά... Η τιμή που της είχαν πει όταν πήγε να ρωτήσει πόσο θα στοιχίσει η ιστορία, ήταν γύρω στα 130€. Γι'αυτό και προχώρησε στο ραντεβού. Η βαφή θα στοίχιζε τόσο και στην Ελλάδα... Κρατήστε αυτή την τιμή για τον τελικό λογαριασμό!
Αρχικά θέλαμε να επισκεφθούμε άλλο μουσείο το οποίο δε βρίσκαμε σύμφωνα με τον χάρτη. Έτσι μπήκαμε στο Ίδρυμα Τζεφιρέλι δηλ. Fondazione Franco Zeffirelli. Ευγενέστατος ο κύριος στα εισιτήρια, με δυνατά αγγλικά στη φαρέτρα του, με έναν αλλιώτικο αέρα κι ένα χαμόγελο που σε έλιωνε στην κυριολεξία (απλά ήθελα να το πω)!
Η αλήθεια είναι ότι στο μυαλό μας είναι συνυφασμένος (ο Τζεφιρέλι, όχι ο κύριος με το χαμόγελο), με μια και μόνο σειρά, "Ο Ιησούς από τη Ναζαρέτ". Και είναι αλήθεια κρίμα γιατί σκηνοθέτησε ένα σωρό Όπερες, συνεργάστηκε με ένα σωρό μεγάλους ηθοποιούς και τραγουδοποιούς, είχε εξαιρετικό χέρι και ζωγράφιζε μοναδικά ακόμα και τα σκηνικά και πώς θέλει να είναι τα κοστούμια. Πολύ άδικο να μην τα γνωρίζουμε αυτά το ευρύ κοινό, πολύ τιμητικό για τους Ιταλούς να παρουσιάζουν την πορεία του μέσα από πολλά εκθέματα, αίθουσες και προβολές αποσπασμάτων... Εμείς προσπαθούμε συνήθως να τα αποκρύψουμε. Ή τελικά δεν έχουμε τόσο μεγάλους δημιουργούς για να βγουν από τα τοπικά στεγανά; Δεν ξέρω...
Ωραιότατη πινελιά, ήταν μια καλλιτεχνική γωνιά στο ισόγειο του μουσείου, που απολαύσαμε ένα espressάκι. Πανέμορφος, φινετσάτος, γεμάτη θαλπωρή χώρος, με χαμηλό φωτισμό, μικρός σε μέγεθος για να χαθείς σε σκέψεις και συνειρμούς.
Μετά την ολοκλήρωση του πρώτου μουσείου, εννοείται πως πήγαμε στην Ακαδημία για να δούμε τον πασίγνωστο Δαυίδ του Μικελάντζελο (Michelangelo στο πρωτότυπο). Πολλά διαφορετικά εκθέματα, διαφορετικά ύφη, διαφορετικές εποχές, διαφορετικά πιστεύω, αποτυπωμένα σε πίνακες και γλυπτά. Πρώτα είδαμε το κομμάτι των πινάκων θρησκευτικού περιεχομένου από τον Μεσαίωνα και την Αναγέννηση, έπειτα καθήσαμε να θαυμάσουμε τον Δαυίδ, σαν ένα γλυπτό με την τέλεια κίνηση και γράμμωση , χωρίς λάθος από την κορφή ως τα νύχια!
Δίπλα υπήρχε και το μουσείο μουσικής και μουσικών οργάνων. Η εξέλιξη της μουσικής μέσα στους αιώνες αν και θα ήθελα να δω κάτι πιο πρωτόγονο. Πώς ο άνθρωπος άρχισε να αντιλαμβάνεται ότι το τάδε και το δείνα δημιουργούν ήχο; Ότι μια χορδή από έντερο ζώου μπορεί να εκπέμψει αυτό το ηχητικό κύμα, καθώς τα πρώτα μουσικά όργανα προέρχονταν από εντόσθια και όργανα ζώων.
Το μουσείο ξεκινούσε από τη σχέση του ανθρώπου με τη μουσική σε μετέπειτα αιώνες. και πάλι, όμως, ήταν φανταστικό!
Απαραίτητη στάση στο gift corner του μουσείου για να πάρουμε κανένα souvenir. Τα κουταλάκια με το οικόσημο των Μεδίκων, με βόλεψαν ιδιαιτέρως...
Περισσότερο σαν ευτράπελο θα αναφέρω αυτό που μού συνέβη κατά την έξοδό μου από την Ακαδημία, καθώς μικροπωλητές είχαν απλωμένες στο δρόμο, κόπιες από πίνακες. Έτσι όπως βγήκα με φόρα και κοιτώντας προς τη κατεύθυνση του Duomo, πάτησα ελαφρώς έναν πίνακα.
Είτε το πιστεύετε, είτε όχι, ξεπετάχτηκαν μετά από ώρα για να μου δείξουν τάχα μου έναν πίνακα με μια τεράστια πατημασιά. Το παμπόνηρο της ιστορίας ήταν ότι όχι μόνο το μέγεθος δεν ταίριαζε σε 'μένα αλλά ούτε το σχήμα, ούτε και το ίχνος. Τα δικά μου παπούτσια είχαν μύτη και λεία σόλα. Μου έδειξε ένα στρογγυλό παπούτσι με τρακτερωτό αποτύπωμα. Κοίτα να δεις πώς προχώρησε η λαμογιά! Άλλο επίπεδο. Θέλανε και αποζημίωση... Μόλις είπα τη μαγική λέξη "αστυνομία" εξαφανίστηκαν σε χρόνο speedy gonzales...
Η ώρα, λοιπόν, είχε πάει 14.30-14.40 περίπου και τότε τελείωσαν την ταλαίπωρη φίλη μας από το κομμωτήριο. Συναντηθήκαμε μπροστά από το Duomo. Το αποτέλεσμα δεν ήταν άσχημο. Ήταν φυσικό και κομψό. Αλλά δεν ήταν αυτό που ζήτησε η κοπέλα. Τελική τιμή ήταν 260€!!!!!!!!!!!!
Της το πούλησαν ωραία το παραμύθι, την έβαψαν, τις κάνανε διάφορες τεχνικές αλλά και τέτοια τιμή για κάτι που δεν αρέσει, είναι απλά μια εξωφρενική απάτη!
Επείγουσα ανάγκη λοιπόν να φάμε κάτι. Αυτή τη φορά πεντανόστιμα τορτελίνια με κρέμα γάλακτος και bacon. Μετά την ανασύσταση δυνάμεων και φουλάρισμα στομαχιού με καύσιμα, πήραμε και πάλι το δρόμο για την Ακαδημία, αφού εκεί κοντά υπήρχε κι άλλο μουσείο (τα μουσεία άλλωστε δεν έχουν τελειωμό στη Φλωρεντία). Να εξομολογηθώ σε αυτό το σημείο πως ζήλεψα ταμάλα τη σχολή Καλών Τεχνών τους. Αν αποφάσιζα να σπουδάσω κάτι τέτοιο, σίγουρα θα επέλεγα αυτήν την πόλη!
Τελικά το βρήκαμε κλειστό, οπότε και κατευθυνθήκαμε για το μουσείο Leonardo Da Vinci. Άλλη μια μεγάλη προσωπικότητα, πολυπράγμων νους, ευφυής προσωπικότης, υψηλή στόφα σε εποχές που η τεχνογνωσία ήταν συνεχώς σε εξέλιξη. Πίστευε στις ικανότητές του, είχε όραμα, επιμονή, υπομονή και δε φοβόταν τίποτα. Ήταν υπέροχο να βλέπεις τις ζωντανές αναπαραστάσεις των εφευρέσεών του και να μην στεκόμαστε μόνο στη "Mona Lisa" και κάποιους ακόμη πίνακές του.
Με αυτά και μ'αυτά έπεσε η νύχτα, άναψαν τα γιορτινά λαμπιόνια, κυκλοφορήσαμε λίγο στα μαγαζιά και ήρθε η ώρα να ξαναφάμε. Αρχικά μπήκαμε σ'ένα μαγαζί που είχε μόνο ένα τραπέζι. Μια καρέκλα φανταστείτε από τη μια πλευρά και καναπέ από την άλλη που άνετα κάθονταν δύο. Πάει να πει πως εμείς οι 3 καθόμασταν χωρίς πρόβλημα. Τελικά ήρθε μια κοπέλα να μας πει πω "this is impossibleeee. The table is for 2" Whaaaat??? Δε νοείται στην Ελλάδα να σε διώξουν με τέτοια πανηλίθια δικαιολογία. πάντα τα καταστήματα προσπαθούν να βολέψουν τους πελάτες. Το σκεπτικό είναι "περισσότερα χρήματα θα βγάλω", όχι φύγετε από εδώ! Ιδού η διαφορά νοοτροπίας...
Καλό μας έκανε τελικά ο εκδιωγμός, αφού καθίσαμε σ ένα άλλο μαγαζί όπου δοκίμασα την πιο τέλεια καυτερή pizza όλων των εποχών, με μπόλικο σκόρδο! Εννοείται πως μετά το φαγητό ήρθε η ώρα και πάλι για να κυκλοφορήσουμε στα μαγαζιά!
'Επειτα ξενοδοχείο και όνειρα γλυκά!
Τέλος Δ' Μέρους
