Ανάλγητη δεν μπορείς να με αποκαλέσεις! Το ότι επιλέγω να μην σχολιάζω τα πιο σοβαρά θέματα της καθημερινότητας, είναι διότι από την μια πλευρά δεν είναι ο στόχος μου να σοβαρέψω το blog μου και να του προσδώσω αέρα πολιτικής και κοινωνικο-οικονομικής προέκτασης και από την άλλη θα συγχυστώ άπαξ και διαπράξω αυτό το ατόπημα. Επιδίωξή μου είναι να προβληματίζω μέσω της ψυχαγωγίας κι όχι να καταγγέλω με αυστηρότητα και σοβαρότητα.
Είναι πάνω από τις δυνάμεις μου, όμως, να μην καταγράψω τις σκέψεις μου για τον άτυχο Βαγγέλη και με ένα τέλος που δεν αξίζει σε καμιά νέα ψυχή που έχει όλη την ζωή μπροστά της. Έκλαψα πολύ για τούτο το παιδί, για κάθε παιδί που βασανίζεται και χάνεται άδικα, όπως και για τον μικρούλη τον Άλεξ που ακόμη σκέφτομαι την μανούλα του που δεν έχει καν ένα μνήμα να κλάψει το σπλάχνο της. Κι αυτό για μια μητέρα ισοδυναμεί με θάνατο.
Και ξάφνου όλοι θυμηθήκαν πως υπάρχουν και παιδιά που δεν είναι παιδιά και αδίκως αποκαλούνται παιδιά (μιλάω γενικά κι όχι για τους 20χρονους κρετίνους αυτής της περίπτωσης). Όποιος σκέφτεται και ενεργεί σαν ενήλικας, δεν είναι παιδί. Ακριβώς όπως ένας ενήλικας μπορεί να έχει μια γνήσια εγκληματική ψυχή, το ίδιο μπορεί να είναι και μια ανήλικη ψυχή. Εγκληματική. Δεν πιστεύω στην θεωρία tabula rasa. Ειδάλλως θα ήμαστε όλοι προγραμματισμένοι με τον ίδιο τρόπο σκέψης, αίσθησης και συμπεριφοράς. Με τα αδέρφια μας ακόμη, έχουμε τόσες διαφορές στον χαρακτήρα και την προσωπικότητα...Μα πώς; Από ίδιους γονείς βγήκαμε και με τον ίδιο τρόπο μεγαλώσαμε! Γίνεται; Γίνεται... Γιατί όλοι έχουμε κάποιους σπόρους μέσα μας. Ή που θα έχουμε το κακό ή το καλό ή που θα παλεύουν οι εαυτοί μας αναλόγως περιστάσεως. Για να κάνεις πανηλίθιες "πλάκες" στους συνανθρώπους σου, όμως, ή είσαι γνήσιο ΚΑΘΑΡΜΑ ή γνήσια ΒΛΑΜΜΕΝΟΣ με την ετυμολογική έννοια του όρου, ότι δηλαδή έχεις βλάβη εγκεφαλική. Ποιο από τα δύο είναι πιο επικίνδυνο δεν ξέρω ακόμη!
Ένας άνθρωπος που έχει μια έμφυτη ευγένεια, εσωστρέφεια, συστολή ή ακόμα και ηρεμία (γιατί δεν είμαστε όλοι φτιαγμένοι να φωνάζουμε και να μαλώνουμε νυχθημερόν), βιώνει τον εκφοβισμό σε όλη του την ζωή κι όχι μόνο στους σχολικούς κόλπους. Ο εκφοβισμός δεν σταματάει, ούτε αρχίζει εκεί. Και για το δικό μου μυαλό δεν είναι μόνο από ανήλικους ΤΣΟΓΛΑΝΑΡΑΔΕΣ προς ανυπεράσπιστους ανηλίκους.
Εσύ, που με διαβάζεις, δεν έχεις νιώσει εκφοβισμό από ένα συμπλεγματικό καθηγητή που σε έχει προσβάλλει πολύ άσχημα ενώπιον όλης της τάξης εγείροντας ψιθύρους και χαζογελάκια; Ποιος σε προστάτευσε από αυτόν τον καθηγητή; Κανείς! Εσύ, που έγινες ακαδημαϊκός πολίτης και είχες την ατυχία να ζήσεις την παράνοια του Ελληνικού Πανεπιστημίου, δεν δέχτηκες χλευασμό από επίσης συμπλεγματικούς καθηγητάδες που νομίζουν ότι έγιναν οι εκλεκτοί της κοινωνίας; Σε ποιον είχες την δυνατότητα να απευθυνθείς ώστε να προστατευτείς; Σε κανέναν! Εσύ, σαν εργαζόμενος δεν υποβάλεσαι σε ένα καθημερινό βασανιστήριο από δεσποτικούς προϊσταμένους που η θέση τους δεν δικαιολογεί την αισχρή συμπεριφορά τους, ημιμαθείς διευθυντάδες που τρελαίνονται να σε μειώνουν και να σε τρέχουν επίτηδες για προσωπικά τους χαζοθελήματα, κομπλεξικούς εργοδότες που ηδονίζονται να τους φωνάζεις "αφεντικό" και προσπαθούν να σε προσβάλλουν με κάθε τρόπο μόνο και μόνο για να παίξουν με το μυαλό και την αυτοπεποίθησή σου; Από ποιον θα ζητήσεις προστασία όταν στον δημόσιο τομέα πέφτουν στο τραπέζι πολιτικές σκοπιμότητες και δεν υπάρχει κάποιος που θα ελέγξει τον Διευθυντή-Βόδι που με την σειρά του θα ελεγχθεί κι αυτός από έναν άλλον κ.ο.κ. και στον ιδιωτικό κυριαρχεί ο εκφοβισμός της απόλυσης και η φιλοσοφια του "L' Etat c'est moi" και άμα δεν γουστάρεις βγες έξω να πάρεις όσο καθαρό αέρα θες και μιας και από τούδε και στο εξής θα έχεις μπόλικο ελεύθερο χρόνο, θα παίρνεις κάθε μέρα καθαρό αέρα.; Από κανέναν! Εσύ, σαν απλός πολίτης από ποιον θα ζητήσεις προστασία ώστε να σε υπερασπιστεί ενάντια σε ένα κράτος που έχει όνομα και συγκεκριμένα πολλά ονόματα που απαρτίζουν ένα Κοινοβούλιο που χώνει με θεσμοθετημένους νόμους κι όποτε του καπνίσει, το χέρι στην τσέπη σου με το έτσι θέλω, εκφοβίζοντάς σε πως έτσι και δεν τα δώσεις σε περιμένουν οι Καβαλάρηδες της Αποκάλυψης μαζί με τις επτά πληγές του Φαραώ να σου πάρουν την ψυχή και να την κλειδώσουν στον Κάτω Κόσμο; Ποιος, ακριβώς, θα σε προστατεύσει από την τρομοκρατία των αυξήσεων σε λογαριασμούς, φόρους, supermarket, ιατρική περίθαλψη, φάρμακα, παιδεία, παραπαιδεία και όλο το κακό συναπάντημα; Θέλει κι ερώτημα; Ο Κανένας! Εσύ, που τρως τον εκφοβισμό από τα ΜΜΕ ακόμα και για την εικόνα σου, τα κιλά σου, την εμφάνισή σου, σε ποιον θα προστρέξεις για να σε προστετεύσει άπαξ και δεν έχεις ατελείωτη αγάπη προς την μοναδικότητα του είναι σου κι επομένως είσαι ευάλωτος σε κάθετι που σου πλασάρουν;
Εκφοβισμοί είναι κι αυτοί κι ας μην κλείνουμε τα μάτια. Και το κάθε βρωμόπαιδο που έχει μάθει να ασκεί βία, χωρίς απαραιτήτως να την βιώνει και μέσα στο σπίτι του (δεν υφίσταται πάντα η δικαιολογία ότι η οικογένεια είναι προβληματική), θα γίνει ο αυριανός νταής προς συναδέλφους, υφισταμένους, πολίτες και δεν ξέρω κι εγώ προς ποιον άλλον. Το θέμα είναι πως πρέπει τελικά να εξοπλιστούμε με απανθρωπιά για να αντιμετωπίσουμε την απανθρωπιά; Με μίσος ενάντια στο μίσος; Δεν ξέρω, δεν κρίνω, δεν καταδικάζω. Σίγουρα, όμως, χρειαζόμαστε την δυνατή φωνή και το ανάστημα για να υπερασπιστούμε ότι πολυτιμότερο έχουμε! Τον εαυτό μας!
Όσο υπάρχουν τιποτένιοι άνθρωποι, ο φόβος θα θεριεύει...
Για τον Βαγγέλη, τον Άλεξ και κάθε Βαγγέλη, Άλεξ και κάθε ευαίσθητο παιδί που του αξίζει να χαμογελάει κι όχι να σκορπά δάκυα και πίκρα...
Είναι πάνω από τις δυνάμεις μου, όμως, να μην καταγράψω τις σκέψεις μου για τον άτυχο Βαγγέλη και με ένα τέλος που δεν αξίζει σε καμιά νέα ψυχή που έχει όλη την ζωή μπροστά της. Έκλαψα πολύ για τούτο το παιδί, για κάθε παιδί που βασανίζεται και χάνεται άδικα, όπως και για τον μικρούλη τον Άλεξ που ακόμη σκέφτομαι την μανούλα του που δεν έχει καν ένα μνήμα να κλάψει το σπλάχνο της. Κι αυτό για μια μητέρα ισοδυναμεί με θάνατο.
Και ξάφνου όλοι θυμηθήκαν πως υπάρχουν και παιδιά που δεν είναι παιδιά και αδίκως αποκαλούνται παιδιά (μιλάω γενικά κι όχι για τους 20χρονους κρετίνους αυτής της περίπτωσης). Όποιος σκέφτεται και ενεργεί σαν ενήλικας, δεν είναι παιδί. Ακριβώς όπως ένας ενήλικας μπορεί να έχει μια γνήσια εγκληματική ψυχή, το ίδιο μπορεί να είναι και μια ανήλικη ψυχή. Εγκληματική. Δεν πιστεύω στην θεωρία tabula rasa. Ειδάλλως θα ήμαστε όλοι προγραμματισμένοι με τον ίδιο τρόπο σκέψης, αίσθησης και συμπεριφοράς. Με τα αδέρφια μας ακόμη, έχουμε τόσες διαφορές στον χαρακτήρα και την προσωπικότητα...Μα πώς; Από ίδιους γονείς βγήκαμε και με τον ίδιο τρόπο μεγαλώσαμε! Γίνεται; Γίνεται... Γιατί όλοι έχουμε κάποιους σπόρους μέσα μας. Ή που θα έχουμε το κακό ή το καλό ή που θα παλεύουν οι εαυτοί μας αναλόγως περιστάσεως. Για να κάνεις πανηλίθιες "πλάκες" στους συνανθρώπους σου, όμως, ή είσαι γνήσιο ΚΑΘΑΡΜΑ ή γνήσια ΒΛΑΜΜΕΝΟΣ με την ετυμολογική έννοια του όρου, ότι δηλαδή έχεις βλάβη εγκεφαλική. Ποιο από τα δύο είναι πιο επικίνδυνο δεν ξέρω ακόμη!
Ένας άνθρωπος που έχει μια έμφυτη ευγένεια, εσωστρέφεια, συστολή ή ακόμα και ηρεμία (γιατί δεν είμαστε όλοι φτιαγμένοι να φωνάζουμε και να μαλώνουμε νυχθημερόν), βιώνει τον εκφοβισμό σε όλη του την ζωή κι όχι μόνο στους σχολικούς κόλπους. Ο εκφοβισμός δεν σταματάει, ούτε αρχίζει εκεί. Και για το δικό μου μυαλό δεν είναι μόνο από ανήλικους ΤΣΟΓΛΑΝΑΡΑΔΕΣ προς ανυπεράσπιστους ανηλίκους.
Εσύ, που με διαβάζεις, δεν έχεις νιώσει εκφοβισμό από ένα συμπλεγματικό καθηγητή που σε έχει προσβάλλει πολύ άσχημα ενώπιον όλης της τάξης εγείροντας ψιθύρους και χαζογελάκια; Ποιος σε προστάτευσε από αυτόν τον καθηγητή; Κανείς! Εσύ, που έγινες ακαδημαϊκός πολίτης και είχες την ατυχία να ζήσεις την παράνοια του Ελληνικού Πανεπιστημίου, δεν δέχτηκες χλευασμό από επίσης συμπλεγματικούς καθηγητάδες που νομίζουν ότι έγιναν οι εκλεκτοί της κοινωνίας; Σε ποιον είχες την δυνατότητα να απευθυνθείς ώστε να προστατευτείς; Σε κανέναν! Εσύ, σαν εργαζόμενος δεν υποβάλεσαι σε ένα καθημερινό βασανιστήριο από δεσποτικούς προϊσταμένους που η θέση τους δεν δικαιολογεί την αισχρή συμπεριφορά τους, ημιμαθείς διευθυντάδες που τρελαίνονται να σε μειώνουν και να σε τρέχουν επίτηδες για προσωπικά τους χαζοθελήματα, κομπλεξικούς εργοδότες που ηδονίζονται να τους φωνάζεις "αφεντικό" και προσπαθούν να σε προσβάλλουν με κάθε τρόπο μόνο και μόνο για να παίξουν με το μυαλό και την αυτοπεποίθησή σου; Από ποιον θα ζητήσεις προστασία όταν στον δημόσιο τομέα πέφτουν στο τραπέζι πολιτικές σκοπιμότητες και δεν υπάρχει κάποιος που θα ελέγξει τον Διευθυντή-Βόδι που με την σειρά του θα ελεγχθεί κι αυτός από έναν άλλον κ.ο.κ. και στον ιδιωτικό κυριαρχεί ο εκφοβισμός της απόλυσης και η φιλοσοφια του "L' Etat c'est moi" και άμα δεν γουστάρεις βγες έξω να πάρεις όσο καθαρό αέρα θες και μιας και από τούδε και στο εξής θα έχεις μπόλικο ελεύθερο χρόνο, θα παίρνεις κάθε μέρα καθαρό αέρα.; Από κανέναν! Εσύ, σαν απλός πολίτης από ποιον θα ζητήσεις προστασία ώστε να σε υπερασπιστεί ενάντια σε ένα κράτος που έχει όνομα και συγκεκριμένα πολλά ονόματα που απαρτίζουν ένα Κοινοβούλιο που χώνει με θεσμοθετημένους νόμους κι όποτε του καπνίσει, το χέρι στην τσέπη σου με το έτσι θέλω, εκφοβίζοντάς σε πως έτσι και δεν τα δώσεις σε περιμένουν οι Καβαλάρηδες της Αποκάλυψης μαζί με τις επτά πληγές του Φαραώ να σου πάρουν την ψυχή και να την κλειδώσουν στον Κάτω Κόσμο; Ποιος, ακριβώς, θα σε προστατεύσει από την τρομοκρατία των αυξήσεων σε λογαριασμούς, φόρους, supermarket, ιατρική περίθαλψη, φάρμακα, παιδεία, παραπαιδεία και όλο το κακό συναπάντημα; Θέλει κι ερώτημα; Ο Κανένας! Εσύ, που τρως τον εκφοβισμό από τα ΜΜΕ ακόμα και για την εικόνα σου, τα κιλά σου, την εμφάνισή σου, σε ποιον θα προστρέξεις για να σε προστετεύσει άπαξ και δεν έχεις ατελείωτη αγάπη προς την μοναδικότητα του είναι σου κι επομένως είσαι ευάλωτος σε κάθετι που σου πλασάρουν;
Εκφοβισμοί είναι κι αυτοί κι ας μην κλείνουμε τα μάτια. Και το κάθε βρωμόπαιδο που έχει μάθει να ασκεί βία, χωρίς απαραιτήτως να την βιώνει και μέσα στο σπίτι του (δεν υφίσταται πάντα η δικαιολογία ότι η οικογένεια είναι προβληματική), θα γίνει ο αυριανός νταής προς συναδέλφους, υφισταμένους, πολίτες και δεν ξέρω κι εγώ προς ποιον άλλον. Το θέμα είναι πως πρέπει τελικά να εξοπλιστούμε με απανθρωπιά για να αντιμετωπίσουμε την απανθρωπιά; Με μίσος ενάντια στο μίσος; Δεν ξέρω, δεν κρίνω, δεν καταδικάζω. Σίγουρα, όμως, χρειαζόμαστε την δυνατή φωνή και το ανάστημα για να υπερασπιστούμε ότι πολυτιμότερο έχουμε! Τον εαυτό μας!
Όσο υπάρχουν τιποτένιοι άνθρωποι, ο φόβος θα θεριεύει...
Για τον Βαγγέλη, τον Άλεξ και κάθε Βαγγέλη, Άλεξ και κάθε ευαίσθητο παιδί που του αξίζει να χαμογελάει κι όχι να σκορπά δάκυα και πίκρα...
