Να και μια ταινία που με ενθουσίασε και σκέφτηκα "εύγε-να και ένα θέαμα που δεν με έκανε να σταματήσω άρον άρον την προβολή του". Μιλάω για την ταινία "Belle" του 2013, που ναι μεν βασίζεται σε πραγματικά πρόσωπα και γεγονότα, αφήνοντας δε το χέρι της πραγματικότητας για να ξεκινήσει μια πολύ ευχάριστη μυθοπλασία.
Πρόκειται για την ιστορία της Dido Elizabeth Belle, κατόπιν εμπνεύσεως από έναν πίνακα που βρίσκεται στο Kenwood House, όπου απεικονίζεται μαζί με την εξαδέλφη της Lady Elizabeth Murray. Παιδί από Αφρικανή μητέρα και πατέρα αξιωματικό του Βρετανικού Βασιλικού Nαυτικού, η Dido πάει να ζήσει με τον θείο της (που είναι Ανώτατος Δικαστής- θα μας χρειαστεί παρακάτω), μετά τον θάνατο της πρώτης κι αφού αναλαμβάνει την επιμέλειά της ο δεύτερος (α, δεν μπορώ να πω! Εξαιρετικός κύριος και πολύ gentleman). Δυστυχώς κι ο πατέρας της πεθαίνει (κρίμα γιατί ήταν κι ωραίο παιδί- έφυγε νωρίς από την ταινία), οπότε οι θείοι της πλέον έχουν την ολοκληρωτική επιμέλεια της ανατροφής της. Προσπαθούν να την μεγαλώσουν ισάξια με το δικό τους παιδί (την προαναφερθείσα εξαδέλφη), προσέχοντας όμως να μην χαρακτηριστούν από μια κοινωνία με μηδενική ανεκτικότητα και άφθονη διάθεση κουτσομπολιού προς ανθρώπους με άλλο χρώμα.
Το ζήτημα του μιγά και του μαύρου χρώματος πέφτει πολλές φορές στο τραπέζι, όμως επειδή η έκβαση της ιστορίας είναι πάρα πολύ ωραία και αισιόδοξη, δεν πρόκειται να διογκώσω τις βαθυστόχαστες σκέψεις. Το αισιόδοξον του θέματος αρχίζει να διαφαίνεται όταν ένας άλλος ωραίος νεανίας εισβάλλει στο έργο (να σημειώσω ότι είναι υπέροχη η φωνή του) και είναι ο γιος του εφημέριου John Davinier, ο οποίος σπουδάζει Νομική και έπειτα από παράκληση του εφημέριου, ο θείος της Dido, William Murray, δέχεται να τον πάρει σαν βοηθό σε μια υπόθεση σκλαβοπάζαρου, όπου η απόφαση που πάρθηκε, άλλαξε τόσο τις δικαστικές αποφάσεις, όσο και τον τρόπο αντιμετώπισης των Αφρικανών που οδηγούνταν στην δουλεία.
Για να μην ξεφουρνίσω κι όλα τα υπόλοιπα, το μόνο που έχω να πω, είναι πως όλα θα πάνε έτσι όπως κάθε θεατής (με σώας τας φρένας) επιθυμεί να εξελιχθούν τα πράγματα, οπότε ούτε γάτα ούτε ζημιά. Επίσης ο ηθοποιός με την ωραία φωνή λέγεται Sam Reid εξ Αυστραλίας και γενικώς έχω να πω τα καλύτερα για τα κοστούμια (και σε ποιον δεν θα άρεζαν άλλωστε).....!
Επειδή αξίζει τον κόπο μια γνωριμία με την ταινία, εγώ σας εύχομαι... "Καλή χαλάρωση και απόλαυση"!
Υ.Γ. Ο έρως και το δίκαιο θα κερδίσουν (δυστυχώς μόνο στις ταινίες...)
Πρόκειται για την ιστορία της Dido Elizabeth Belle, κατόπιν εμπνεύσεως από έναν πίνακα που βρίσκεται στο Kenwood House, όπου απεικονίζεται μαζί με την εξαδέλφη της Lady Elizabeth Murray. Παιδί από Αφρικανή μητέρα και πατέρα αξιωματικό του Βρετανικού Βασιλικού Nαυτικού, η Dido πάει να ζήσει με τον θείο της (που είναι Ανώτατος Δικαστής- θα μας χρειαστεί παρακάτω), μετά τον θάνατο της πρώτης κι αφού αναλαμβάνει την επιμέλειά της ο δεύτερος (α, δεν μπορώ να πω! Εξαιρετικός κύριος και πολύ gentleman). Δυστυχώς κι ο πατέρας της πεθαίνει (κρίμα γιατί ήταν κι ωραίο παιδί- έφυγε νωρίς από την ταινία), οπότε οι θείοι της πλέον έχουν την ολοκληρωτική επιμέλεια της ανατροφής της. Προσπαθούν να την μεγαλώσουν ισάξια με το δικό τους παιδί (την προαναφερθείσα εξαδέλφη), προσέχοντας όμως να μην χαρακτηριστούν από μια κοινωνία με μηδενική ανεκτικότητα και άφθονη διάθεση κουτσομπολιού προς ανθρώπους με άλλο χρώμα.
Το ζήτημα του μιγά και του μαύρου χρώματος πέφτει πολλές φορές στο τραπέζι, όμως επειδή η έκβαση της ιστορίας είναι πάρα πολύ ωραία και αισιόδοξη, δεν πρόκειται να διογκώσω τις βαθυστόχαστες σκέψεις. Το αισιόδοξον του θέματος αρχίζει να διαφαίνεται όταν ένας άλλος ωραίος νεανίας εισβάλλει στο έργο (να σημειώσω ότι είναι υπέροχη η φωνή του) και είναι ο γιος του εφημέριου John Davinier, ο οποίος σπουδάζει Νομική και έπειτα από παράκληση του εφημέριου, ο θείος της Dido, William Murray, δέχεται να τον πάρει σαν βοηθό σε μια υπόθεση σκλαβοπάζαρου, όπου η απόφαση που πάρθηκε, άλλαξε τόσο τις δικαστικές αποφάσεις, όσο και τον τρόπο αντιμετώπισης των Αφρικανών που οδηγούνταν στην δουλεία.
Για να μην ξεφουρνίσω κι όλα τα υπόλοιπα, το μόνο που έχω να πω, είναι πως όλα θα πάνε έτσι όπως κάθε θεατής (με σώας τας φρένας) επιθυμεί να εξελιχθούν τα πράγματα, οπότε ούτε γάτα ούτε ζημιά. Επίσης ο ηθοποιός με την ωραία φωνή λέγεται Sam Reid εξ Αυστραλίας και γενικώς έχω να πω τα καλύτερα για τα κοστούμια (και σε ποιον δεν θα άρεζαν άλλωστε).....!
Επειδή αξίζει τον κόπο μια γνωριμία με την ταινία, εγώ σας εύχομαι... "Καλή χαλάρωση και απόλαυση"!
Υ.Γ. Ο έρως και το δίκαιο θα κερδίσουν (δυστυχώς μόνο στις ταινίες...)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου