The Animals - The House of the Rising Sun

        Τι υπέροχο τραγούδι! Τι νοσταλγικά συναισθήματα, τι ταξίδι μου προκαλεί μόνο να ξέρατε....! Όσες φορές τραγουδήθηκε, άλλες τόσες αγαπήθηκε. Σίγουρα είναι πολύ παλαιότερο, αλλά δύο εκδοχές μου αρέσουν: Αυτή από το 1964 και από The Doors. Όχι δεν μιλάει για κάποιον ήλιο, ούτε για ηλιόλουστα σπίτια. Αντιθέτως έχει μια πίκρα. Την πίκρα μιας ζωής που δεν ήρθε όπως θα ήθελε 'ο ήρωας' των στίχων. Από αυτήν την απογοήτευση, βγήκε αυτή η μελωδία! Θα κάτσω για ακόμη μια φορά να χαθώ στους στίχους και την μουσική....και σε μια Νέα Ορλεάνη που δεν μου είναι τόσο οικεία. Ό,τι είναι άγνωστο είναι και μυστηριακά άπιαστο...

Άντρας βαρύς και Μερακλής!

         Την προηγούμενη εβδομάδα, καθώς σουλατσάριζα μετά του συζύγου επί της Εγνατίας και συγκεκριμένα στο ύψος της Ιασωνίδου (όλα θα τα πω), άκουσα ακριβώς πίσω μου μια νεαρή κοπελίτσα να συζητά με ένα επίσης νεαρό αγόρι, για κάποια συνάθροιση στην οποία παρευρέθη έτερος νεαρός "μελαχρινός, ευθυτενής, μερακλής"! Με το που άκουσα αυτούς τους τρεις χαρακτηρισμούς, χαμογέλασα στον άντρα μου ο οποίος είχε ακούσει κι αυτός αυτήν την "μερακλίδικη" περιγραφή! Να σημειώσω πως δεν φταίμε εμείς, η κοπέλα μιλούσε δυνατά οπότε και να θέλαμε δεν θα μπορούσαμε να αποφύγουμε το άκουσμα του σχολίου!
         Προβληματίστηκα, όμως, έκτοτε η γυναίκα με αυτούς τους ενθουσιώδεις χαρακτηρισμούς...Μέχρι εκείνη την στιγμή μού ήταν αδιανόητο να χρησιμοποιήσω τον χαρακτηρισμό για νεαρό. Λεβέντη, ναι. Θα το έλεγα. Μερακλής, όμως; Στο μυαλό μου ένας 'Μερακλής' είναι άνω των 45, με μυστάκιον πλουσιοπάροχο, κάμποσο στομάχι αποτέλεσμα της λατρείας κρασοκατανύξεων, μπουγιουρντί και λοιπών λιπαρών μερακλομεζέδων, με κομπολόι ανά χείρας, έτοιμος να το πετάξει για να χορέψει ένα βαρύ ζεϊμπέκικο (μπορεί και να το κρατάει-δεν μας πειράζει-), τραγουδώντας με βαριά φωνή κάτι και πάλι βαρύ, γεμάτο καημό. Τον Μερακλή δεν μπορώ να τον φανταστώ με freddo espresso, παρά μόνο με διπλό ελληνικό κι αυτόν, επίσης, πολλά βαρύ. Γενικώς, απαιτείται βάρος σε όλα τα επίπεδα.
         Να, λοιπόν, που ήρθε αυτή η κουβέντα να με εκτροχιάσει και να σκεφτώ αυτόν τον Mερακλή σε πιο νεαρή ηλικία και μάλιστα μελαχρινό. Εδώ ξεκίνησαν οι συνειρμοί του μυαλού μου να χτυπούν υπερωρίες, θέτοντάς μου αδιαλείπτως το ερώτημα: Μπορεί ο Μερακλής να είναι ξανθός ή κοκκινομάλλης;
          Πρώτα ξεκίνησα την προσπάθεια με το ξανθό: Λίγο τα πρότυπα με τα οποία βομβαρδιστήκαμε από μικρά, λίγο η πραγματικότητα γύρω μας, όταν λέω "ξανθός", θα σκεφτώ αυτομάτως ανοιχτόχρωμο μάτι, αεράτο, υγρό, με αλμύρα μαλλί, όνομα αμερικάνικο, κατά προτίμηση μονοσύλλαβο, τύπου Jay ή σκέτο J, Jack, Jim, John (συμβιβάζομαι και με  Tom), με μια σανίδα του surf ανά χείρας, δηλαδή ουδεμία σχέση με το μπεγλέρι του μελαχρινού Μερακλή. Πάσχισα να τον βαφτίσω "Μερακλή". Η βάφτιση ανεβλήθη επ' αόριστον. Αθλητικός τύπος, ναι! Αλλά αυστηρά μέχρι εκεί.
         Είπα μετά να τον κάνω κοκκινομάλλη: Το κόκκινο μαλλί το συνδυάζω υποχρεωτικά με φακίδες, ζιβάγκο και καμπάνα, τουτέστιν μια ωδή στα 60's και 70's, make love not war και if you're going to San Francisco. Συμβιβάζομαι και με συμμετοχή σε κάποια φοιτητική πορεία (πάντα, όμως, με ζιβάγκο και καμπάνα) και με όνομα παραπάνω συλλαβών, τύπου Jonathan ή Thierry. Το δεύτερο πιο γαλλοπρεπές, με καλύπτει περισσότερο. Χαλαρός τύπος, ναι. Μερακλής;
        Αφού ηττήθηκα με τις αποτυχημένες, χρωματικές προσπάθειες, είπα να σταθώ στο επίθετο "ευθυτενής".  Εδώ προσπάθησα να σκεφτώ κάτι σε πιο γυρτό: Κάτι ανάμεσα στον Hunchback της Παναγίας των Παρισίων και του Μπαρμπα-Πανώφ της υπέροχης, γνωστής μας ιστορίας. Πάλι δεν μπόρεσα να φανταστώ τον Μερακλή σε κάπως πιο κατιούσες διαστάσεις. Είναι μονόδρομος. Ο Μερακλής είναι λαμπάδα και δεν τον λυγάν ούτε φόβοι, ούτε άγχη, ούτε αγωνίες.
       Αφού, τελικά, παραδέχτηκα πως ο Μερακλής μπορεί να υπάρξει και σε νεότερη εκδοχή, ναι θα είναι αποκλειστικά και μόνο μελαχρινός και οπωσδήποτε στην απόλυτη ευθεία σαν σκουπόξυλο, υποχρέωσα εαυτόν να κάνει format και restart, για να τον φανταστώ να πίνει φραπέ, καθώς νέος είναι, ας μην τον καταδικάσω από τώρα στον ελληνικό (μολονότι μου αρέσει πολύ και τον τιμώ συχνά σαν καφέ), οπότε του έδωσα έναν αέρα επιλογής ως προς τον καφέ και σίγουρα του αφαίρεσα το κομπολογάκι. Τελικά με όλες τις προσθαφαιρέσεις ο ολοκαίνουργιος Μερακλής γύρω στα 20, βγήκε (κάτι σαν να έβγαλα τον Frankestein από το εργαστήριο) και είναι έτοιμος προς λανσάρισμα!

Υ.Γ. Όποιος κι αν είσαι, όπου κι αν είσαι μελαχρινέ, ευθυτενή, μερακλή, καλά να είσαι! Δεν έχεις ιδέα πόσο με προβλημάτισες!

Μάλλον ο Ελληνικός Κινηματογράφος με είχε επηρεάσει κι εμένα!

Ιστορίες για να σου πέσουν….τα αυτιά!

       Είναι κάποιες μέρες που έχω αυτήν την βαθειά επιθυμία να κάψω τα εγκεφαλικά μου κύτταρα! Αυτό, συνήθως, πραγματοποιείται κάποιο αργόσχολο απόγευμα Κυριακής, συντροφιά με ζεστό καφέ -επιτέλους κάνει λίγο κρύο και τραβιέται ο αχνός- , ούτως ώστε να ξεκινήσει  όμορφα η καινούργια εβδομάδα.

      Το καλύτερό μου είναι να περιδιαβαίνω σε sites που απευθύνονται κατά βάση σε γυναίκες, λίγο με ζώδια, λίγο με maquillage, λίγο με μόδα, να που σου πετάνε και κάτι από επικαιρότητα αλλά σε «γυναικείους» πάντα ρυθμούς. Κάποια στιγμή, λοιπόν, πέφτω πάνω σε τίτλο «Η ιστορία των ζευγαριών του Λευκού Οίκου που πρέπει να γνωρίζεις».

     Αλληλούια, το πρώτο καμπανάκι χτύπησε: Είδα το πολυαγαπημένο μου ΠΡΕΠΕΙ. Έχω κάποια θέματα με αυτό το απρόσωπο ρήμα. Δεν τα πάω πολύ καλά με τα πρέπει. Το να μου θέσει κάποιος ένα θέμα ή να με παροτρύνει σε κάτι, με συμβουλευτικό χαρακτήρα θα με κάνει να τον ακούσω και να τον προσέξω. Όταν βαφτίζεται με ‘πρέπει’, χάνεται όλη η ουσία, το νόημα και η μαγεία. Από το ΠΡΕΠΕΙ να πας σχολείο, μέχρι το ΠΡΕΠΕΙ να πίνουμε πολύ νερό οσμίζομαι το καταναγκαστικό του θέματος, που με οδηγεί σε μια ‘μουλαροσύνη’ και μια απέχθεια που δεν έχει όμοιό της.

    Καθώς λοιπόν έκανα τις γνωστές μου σκέψεις «γιατί πρέπει», «από ποιον πρέπει»,  «ποιος πρέπει», «πάνω σε τι πρέπει»,  «τι θα κερδίσω με το πρέπει»,  αποφάσισα πως μάλλον δεν πρέπει να κάνω κλικ στον τίτλο γιατί δεν θα καώ αλλά θα αφιονιστώ κι αυτό αντενδείκνυται απόγευμα Κυριακής.

    Εξακολουθώντας να είμαι κοκαλωμένη  μπροστά από την οθόνη με το βλέμμα «η ζωή περνάει μπροστά από τα μάτια μου», προσπαθώ να μαντέψω εάν θα μιλάνε για την μόδα των Πρώτων Κυριών του Λευκού Οίκου, καθώς βρίσκομαι σε πιο feminine περιβάλλον, οπότε και πάλι δεν με απασχολεί, γιατί τα ταγιεράκια δεν είναι τόσο του γούστου μου, ούτε το πολύ σοβαρό dress code που απαιτείται στην πολιτική. Να, λοιπόν, που βρήκα και δεύτερο λόγο να μην κλικάρω.

     Ακόμα κι αν δεν ήταν για το στυλ των Κυριών, θα έπρεπε να μιλάει για ιστορίες πολιτικών. Εγώ τι δουλειά έχω με όλο αυτό; Ιστορίες που με ιντριγκάρουν είναι πιο Χολιγουντιανής φύσης : Να διαβάσω  ιστορίες για την Vivien Leigh και τον  Laurence Olivier ή τον Humphrey Bogart με την  Lauren Bacall ή με την  Elizabeth Taylor και τον Richard Burton μάλιστα. Αυτό θα το ευχαριστηθώ, αφού θα βρίσκομαι εν μέσω, λάμψης μπροστά στα φώτα, παρασκηνίων, δυστυχίας πίσω από τα φώτα και θα έχω φιλοσοφήσει και πάλι την ζωή.

      Με ζεύγη που ήλθαν και απήλθαν από τον Λευκό Οίκο, δεν έχω τροφή προς  φιλοσοφία κι άπαξ και δεν αμπελοφιλοσοφήσω νιώθω μισή. Εν τέλει δεν βρήκα κανένα λόγο να το διαβάσω και συνέχισα ακάθεκτη αν και προετοιμασμένη να μην συναντήσω κάτι που θα μπορούσε να με κάψει παραπάνω από όσο είχα ήδη καεί.

     Να, όμως, που διαψεύστηκα πανηγυρικώς: Συνεχίζοντας  στα χτενίσματα του φθινοπώρου, είδα έκπληκτη πως χτένισμα θεωρείται και πάλι η αλογοουρά! Δεν το περίμενα, γιατί είναι τρομακτικά δύσκολο χτένισμα κι απορώ πως είναι και φέτος στην λίστα με τα χτενίσματα! Ελπίζω να μην είναι ανοιξιάτικη τάση γιατί θα δυσκολευτώ ιδιαιτέρως να την πετύχω –είμαι και άνθρωπος που του αρέσει να δοκιμάζει-.

    Αφού λοιπόν έμεινα παγωτό με την αλογοουρά (δεν μπορώ να σταματήσω τον χλευασμό, συγνώμη!), είδα έκπληκτη να αναγράφεται πως όταν τα μαλλιά είναι πιασμένα επάνω, καλό είναι να βάζεις και στα εκτεθειμένα ώτα make up!

      Το δεύτερο καμπανάκι μου ήρθε πιο σφοδρό κατακούτελα απ’ότι το πρώτο. Μάλλον η θάλασσα είναι στραβή γιατί εγώ έχω την εντύπωση πως αρμενίζω ευθεία! Πού δηλαδή ακριβώς στα αυτιά; Θα πασαλείψω κάθε εκατοστό με make up; Κι όλα αυτά για να μην διαφέρουν στον χρωματικό τόνο,  τα μούτρα, ο λαιμός και τα αυτιά! Το να προσπαθήσω να πάρω τον σωστό τόνο make up, ας πούμε, δεν θα το θέσουμε επί τάπητος, σωστά;

     Κι άντε πες ότι θα δοκιμάσω η τρελή να μακιγιάρω και τα αυτιά (μα το γράφω και σκάω στα γέλια)! Δεν υπάρχει περίπτωση να θυμηθώ να τα ξεμακιγιάρω κι όχι τίποτα, θα λερώσω μαξιλαροθήκες, σεντόνια και λοιπά αβοήθητα κλινοσκεπάσματα. Κι εγώ θα πλένω όλη την ώρα;  Έχω πρόγραμμα η γυναίκα στην καθημερινότητά μου! Ή μήπως θα ξανακοιμηθώ στους λεκέδες;

Τα αυτιά μου δεν πρόκειται να τα βάψω! Τέλος!

Μήπως να το κάνω πιο ολοκληρωμένο κάποια στιγμή κυκλοφορώντας έτσι;;;;

Υγεία με Τρέλας Γωνία

          Φυσικά και παρακολουθώ  τις σύγχρονες διατροφικές επιταγές, κοπέλα της εποχής μου είμαι. Είναι, όμως, κάτι φορές που δεν ξέρω τι να πιστέψω και τι να πρωτοκάνω.  Αντί, λοιπόν, να σαλτάρω προτιμώ να καταγράψω το μπέρδεμά μου και ενίοτε να χλευάσω τον ίδιο μου τον εαυτό.

      Δεν θα το κρύψω! Βεβαίως και δοκιμάζω, πριν αποδεχτώ ή απορρίψω κάτι. Δεν συνειδητοποίησα ξαφνικά ότι δεν είμαι καλή στα Μαθηματικά. Η τριβή μου με τους αριθμούς, τις ρίζες, τις εξισώσεις, τα θεωρήματα και τα αξιώματα, απέδειξε περίτρανα ότι δεν γεννήθηκα με το χάρισμα ενός Μαθηματικού εγκεφάλου και οι καθηγητές μου φρόντιζαν να μου το υπενθυμίζουν!

      Έτσι, λοιπόν, αποφάσισα να έχω τις κεραίες μου ανοιχτές σε ελιξίρια ζωής, αποτοξινωτικές τροφές και λοιπά δώρα της φύσης για αποβολή άγχους και μακροζωία σε επίπεδα Μαθουσαλίξ και άνω, μέχρι να κατανοήσω τι μού ταιριάζει και τι να αφήσω.

     Διαβάζω, επομένως, πως το χλιαρό νερό με λεμόνι είναι ό,τι καλύτερο μπορείς να προσφέρεις στον οργανισμό και τον μεταβολισμό σου με άδειο στομάχι το πρωί. Και πάνω που κοντεύω να πάρω master στο ζέσταμα νερού και στύψιμο του λεμονιού με την τσίμπλα στο μάτι, διαβάζω πώς δεν υπάρχει καλύτερο πράγμα από την γύρη και την κατάποσή της με μέλι ή χυμό, πάλι με άδειο στομάχι. Δύσκολο το δίλημμα: Πώς να εγκαταλείψω έτσι εύκολα την πρώτη αγάπη; Δεν λένε ότι είναι και παντοτινή;

      Έκανα, εν τέλει, πέτρα την καρδιά μου και πάνω που πάω να γραπώσω από τα μαλλιά την ολοκαίνουργια συνήθεια, διαβάζω πως μια κουταλιά της σούπας ελαιόλαδο με λεμόνι (με άδειο στομάχι- νομίζω το περιμένατε)  θα σε κάνει αγνώριστο σε ένα μήνα. Άλλο δέρμα, άλλος οργανισμός! Μα την αλήθεια, όταν το δοκίμασα, έκανα ταξίδι  κάποιες δεκαετίες πίσω, όταν η μητέρα μου μάς έδινε με το ζόρι μουρουνέλαιο γιατί της το είχε πει η παιδίατρος (αυτή δεν ήταν παιδίατρος αλλά μπελάς- έχε χάρη, ήμουν μικρή!)  Και δεν μιλάμε για κάψουλες…. Τότε είχαμε μόνο την πόσιμη μορφή!

     Πάνω που πήγαινε να στρώσει το πράγμα, διαβάζω για την baking soda! Για να μην την αδικήσω, αυτή δεν διάβασα εάν πρέπει να λαμβάνεται με άδειο ή μη στομάχι. Χάρηκα για αυτό, αλλά δεν έπαψα να αισθάνομαι μπερδεμένη: Πόση ώρα πρέπει να κάθομαι με άδειο στομάχι; Τελικά πότε να φάω αυτό το ρημάδι το πρωινό μου;  Πριν ή μετά την λιποθυμία; Να τα κάνω όλα ένα pot pourri ή θα τιναχτώ στον αέρα;  Τελικά μετά από όλα αυτά θα με πιάνει η ραδιενέργεια ή όχι;  Να ξαναγυρίσω στο λεμονάκι μου και να πορευτώ με αυτό ναι ή ου;

      Μήπως τελικά έχω καταναλώσει τόσο λεμόνι που θα μεταμορφωθώ σε λεμονιά;  Ή μήπως μοσχομυρίζω λεμόνι στο πέρασμά μου..;

Υπόσχομαι να συνεχίσω  την έρευνα για να βγάλω πορίσματα κι ασφαλή συμπεράσματα… Το τραβάει κι εμένα ο οργανισμός μου!

Τελικά η τρέλα είναι υγεία;

Υ.Γ. Αυτόν τον καιρό αναπτύσσω σχέσεις με το τσάι Matcha!