Ιστορίες για να σου πέσουν….τα αυτιά!

       Είναι κάποιες μέρες που έχω αυτήν την βαθειά επιθυμία να κάψω τα εγκεφαλικά μου κύτταρα! Αυτό, συνήθως, πραγματοποιείται κάποιο αργόσχολο απόγευμα Κυριακής, συντροφιά με ζεστό καφέ -επιτέλους κάνει λίγο κρύο και τραβιέται ο αχνός- , ούτως ώστε να ξεκινήσει  όμορφα η καινούργια εβδομάδα.

      Το καλύτερό μου είναι να περιδιαβαίνω σε sites που απευθύνονται κατά βάση σε γυναίκες, λίγο με ζώδια, λίγο με maquillage, λίγο με μόδα, να που σου πετάνε και κάτι από επικαιρότητα αλλά σε «γυναικείους» πάντα ρυθμούς. Κάποια στιγμή, λοιπόν, πέφτω πάνω σε τίτλο «Η ιστορία των ζευγαριών του Λευκού Οίκου που πρέπει να γνωρίζεις».

     Αλληλούια, το πρώτο καμπανάκι χτύπησε: Είδα το πολυαγαπημένο μου ΠΡΕΠΕΙ. Έχω κάποια θέματα με αυτό το απρόσωπο ρήμα. Δεν τα πάω πολύ καλά με τα πρέπει. Το να μου θέσει κάποιος ένα θέμα ή να με παροτρύνει σε κάτι, με συμβουλευτικό χαρακτήρα θα με κάνει να τον ακούσω και να τον προσέξω. Όταν βαφτίζεται με ‘πρέπει’, χάνεται όλη η ουσία, το νόημα και η μαγεία. Από το ΠΡΕΠΕΙ να πας σχολείο, μέχρι το ΠΡΕΠΕΙ να πίνουμε πολύ νερό οσμίζομαι το καταναγκαστικό του θέματος, που με οδηγεί σε μια ‘μουλαροσύνη’ και μια απέχθεια που δεν έχει όμοιό της.

    Καθώς λοιπόν έκανα τις γνωστές μου σκέψεις «γιατί πρέπει», «από ποιον πρέπει»,  «ποιος πρέπει», «πάνω σε τι πρέπει»,  «τι θα κερδίσω με το πρέπει»,  αποφάσισα πως μάλλον δεν πρέπει να κάνω κλικ στον τίτλο γιατί δεν θα καώ αλλά θα αφιονιστώ κι αυτό αντενδείκνυται απόγευμα Κυριακής.

    Εξακολουθώντας να είμαι κοκαλωμένη  μπροστά από την οθόνη με το βλέμμα «η ζωή περνάει μπροστά από τα μάτια μου», προσπαθώ να μαντέψω εάν θα μιλάνε για την μόδα των Πρώτων Κυριών του Λευκού Οίκου, καθώς βρίσκομαι σε πιο feminine περιβάλλον, οπότε και πάλι δεν με απασχολεί, γιατί τα ταγιεράκια δεν είναι τόσο του γούστου μου, ούτε το πολύ σοβαρό dress code που απαιτείται στην πολιτική. Να, λοιπόν, που βρήκα και δεύτερο λόγο να μην κλικάρω.

     Ακόμα κι αν δεν ήταν για το στυλ των Κυριών, θα έπρεπε να μιλάει για ιστορίες πολιτικών. Εγώ τι δουλειά έχω με όλο αυτό; Ιστορίες που με ιντριγκάρουν είναι πιο Χολιγουντιανής φύσης : Να διαβάσω  ιστορίες για την Vivien Leigh και τον  Laurence Olivier ή τον Humphrey Bogart με την  Lauren Bacall ή με την  Elizabeth Taylor και τον Richard Burton μάλιστα. Αυτό θα το ευχαριστηθώ, αφού θα βρίσκομαι εν μέσω, λάμψης μπροστά στα φώτα, παρασκηνίων, δυστυχίας πίσω από τα φώτα και θα έχω φιλοσοφήσει και πάλι την ζωή.

      Με ζεύγη που ήλθαν και απήλθαν από τον Λευκό Οίκο, δεν έχω τροφή προς  φιλοσοφία κι άπαξ και δεν αμπελοφιλοσοφήσω νιώθω μισή. Εν τέλει δεν βρήκα κανένα λόγο να το διαβάσω και συνέχισα ακάθεκτη αν και προετοιμασμένη να μην συναντήσω κάτι που θα μπορούσε να με κάψει παραπάνω από όσο είχα ήδη καεί.

     Να, όμως, που διαψεύστηκα πανηγυρικώς: Συνεχίζοντας  στα χτενίσματα του φθινοπώρου, είδα έκπληκτη πως χτένισμα θεωρείται και πάλι η αλογοουρά! Δεν το περίμενα, γιατί είναι τρομακτικά δύσκολο χτένισμα κι απορώ πως είναι και φέτος στην λίστα με τα χτενίσματα! Ελπίζω να μην είναι ανοιξιάτικη τάση γιατί θα δυσκολευτώ ιδιαιτέρως να την πετύχω –είμαι και άνθρωπος που του αρέσει να δοκιμάζει-.

    Αφού λοιπόν έμεινα παγωτό με την αλογοουρά (δεν μπορώ να σταματήσω τον χλευασμό, συγνώμη!), είδα έκπληκτη να αναγράφεται πως όταν τα μαλλιά είναι πιασμένα επάνω, καλό είναι να βάζεις και στα εκτεθειμένα ώτα make up!

      Το δεύτερο καμπανάκι μου ήρθε πιο σφοδρό κατακούτελα απ’ότι το πρώτο. Μάλλον η θάλασσα είναι στραβή γιατί εγώ έχω την εντύπωση πως αρμενίζω ευθεία! Πού δηλαδή ακριβώς στα αυτιά; Θα πασαλείψω κάθε εκατοστό με make up; Κι όλα αυτά για να μην διαφέρουν στον χρωματικό τόνο,  τα μούτρα, ο λαιμός και τα αυτιά! Το να προσπαθήσω να πάρω τον σωστό τόνο make up, ας πούμε, δεν θα το θέσουμε επί τάπητος, σωστά;

     Κι άντε πες ότι θα δοκιμάσω η τρελή να μακιγιάρω και τα αυτιά (μα το γράφω και σκάω στα γέλια)! Δεν υπάρχει περίπτωση να θυμηθώ να τα ξεμακιγιάρω κι όχι τίποτα, θα λερώσω μαξιλαροθήκες, σεντόνια και λοιπά αβοήθητα κλινοσκεπάσματα. Κι εγώ θα πλένω όλη την ώρα;  Έχω πρόγραμμα η γυναίκα στην καθημερινότητά μου! Ή μήπως θα ξανακοιμηθώ στους λεκέδες;

Τα αυτιά μου δεν πρόκειται να τα βάψω! Τέλος!

Μήπως να το κάνω πιο ολοκληρωμένο κάποια στιγμή κυκλοφορώντας έτσι;;;;