Απεχθάνομαι...

        Την προσφώνηση "κορίτσι", στις εξής απεχθείς εκφράσεις: "Γεια σου κορίτσι;", "Τι κάνεις κορίτσι;", "Πού είσαι κορίτσι;". Έχω μια αμυδρή εντύπωση πως γνωρίζω ότι είμαι κορίτσι κι εδώ που τα λέμε είμαι βεβαία ότι είμαι κορίτσι. Εάν ήμουν κάμπια προφανώς θα με ρωτούσαν "τι κάνεις κάμπια;". Ή μάλλον κανείς δεν θα με ρωτούσε τίποτα γιατί απλούστατα ΘΑ ΗΜΟΥΝ ΚΑΜΠΙΑ, με ΕΓΚΕΦΑΛΟ ΚΑΜΠΙΑΣ και ΔΕΝ θα μπορούσα να ΣΥΝΟΜΙΛΗΣΩ με ΚΑΝΕΝΑΝ!!!!!!! Η βάφτισή μου τελέσθηκε για να έχω όνομα κι ακόμα καλύτερα ονόματα , γιατί είμαστε πολύ large με την ονοματολογία στην οικογένεια και καλό θα ήταν οι γνωρίζοντες να με αποκαλούν με το όνομά μου ή να μην λένε τίποτα. Ένα "γεια σου" είναι αρκετό. Το ίδιο ισχύει και για τους αγνώστους. Λυπάμαι αλλά την θεωρώ απρόσωπη, άστοχη και τυπικά ψυχρή προσφώνηση. Καθόλου του γούστου μου...

Ολόκληρο γουρουνάκι κι έχει όνομα! Κι εγώ θα είμαι απλά "κορίτσι";;;;;; Δεν 'σφάξαν!

Λατρεύω...

       Το πιπέρι. Κόκκινο, μαύρο, πορτοκαλί, άσπρο, πράσινο, δεν με ενοχλεί, αρκεί να είναι πιπέρι! Είναι αυτή η αψιά του μυρωδιά και γεύση που το καθιστά ακαταμάχητο για την όσφρηση και προκλητικό για την γλώσσα! Το επιλέγω για τα πάντα. Είναι δυστύχημα που δεν μπαίνει στα γλυκά, αλλά δεν με πειράζει! Βολεύομαι στην πίτσα, τις σούπες, τα μακαρόνια, τα γεμιστά, τα ψητά, το κακάο ή το τσάι και οπουδήποτε μου υπαγορεύουν οι αισθήσεις. Στον καφέ δεν το έχω δοκιμάσει ακόμα, γιατί είναι μια άλλη ξεχωριστή λατρεία, οπότε δεν έχω τολμήσει να παντρέψω δυο λατρείες μαζί. Μπορεί να ισούται με απέχθεια κι αυτό θα μου στοιχίσει τρομερά. Ας είναι...

Τα σκέφτομαι σε έναν ωραίο μύλο και ήδη νιώθω την μυρωδιά να ξεχύνεται...