Με ιδιαίτερη χαρά παρακολούθησα την Τετάρτη 28-06, το Ισπανικό μπαλέτο "Bravo Flamenco", του οποίου διευθυντής και χορογράφος είναι ο Juan Antonio de los Reyes. 'Ότι δεν τον γνώριζα, δεν τον γνώριζα αλλά να είναι καλά το Διαδίκτυο που βρίσκεις τα πάντα. Μεγάλη η ιστορία του, χορεύει εδώ και δεκαετίες ολόκληρες, δίνει παραστάσεις σε όλο τον κόσμο και κάνει άλλα τόσα workshops παγκοσμίως.
Για να πάρω τα πράγματα από την αρχή, τρεις ήταν οι παραστάσεις που δόθηκαν στην Θεσσαλονίκη, στο Θέατρο Κήπου. Το θέατρο αυτό μού αρέσει ιδιαιτέρως γιατί είναι συμμαζεμένο κι ενώ βρίσκεται στην καρδιά της πόλης, ουσιαστικά αφήνεις εκτός τα πάντα. Την κίνηση, τα φανάρια, τις κόρνες -για τις σειρήνες κάποιου ασθενοφόρου ή αστυνομικού οχήματος, δεν μπορείς να κάνεις και πολλά. Κάτι θα ακούσεις αλλά χωρίς να αποσπαστεί τραγικά η προσοχή σου από αυτό που βλέπεις-. Εκείνη την βραδιά είχε ένα πολύ όμορφο φεγγάρι κι έναν εξίσου μαγευτικό ουρανό και φυσικά αρκετή ζέστη για να νιώθεις αρκετά κολλώδης, κάτι που δεν με ξετρελαίνει πολύ αυτήν την εποχή. Αυτό, όμως, είναι πταίσμα.
Η παράσταση ξεκίνησε γύρω στις 9.25 και το μοναδικό διάλειμμα, ήρθε στις 10.05. Στην αρχή παραξενεύτηκα γιατί θεώρησα πως η διάρκειά της θα είναι μάλλον σύντομη. Μέγα λάθος!!! Το πρώτο μέρος ήταν απλά η προθέρμανση καθώς στο δεύτερο τα έδωσαν όλα. Δεν ήταν μόνο οι ομαδικές χορογραφίες αλλά και οι solo που έχυσαν τόσο ιδρώτα και έδωσαν ρέστα...έτσι απλά. Σαν να μην χόρευαν αλλά πετούσαν.
Δεν ήταν μόνο η δύναμη του χορού. Ήταν και η ζωντανή μουσική που συνόδεψε σχεδόν όλες τις χορογραφίες. Ο κιθαρίστας ήταν αυτό που λέμε gitano corazon (sorry αλλά έχω ένσημα από την εργασία μου πάνω σε τόσες λατινοαμερικάνικες σαπουνόπερες). H τραγουδίστρια απλά ανατριχιαστική. Τι φωνή, τι εκφραστικότητα, επίσης με ωραίες flamenco ικανότητες, τις οποίες κάποια στιγμή ξεδίπλωσε γι' αυτό είμαι σε θέση να το πω. Ο τρίτος της μουσικής κομπανίας ήταν πιο ήπιων τόνων αλλά πάντα με εξαιρετική διάθεση και χαμόγελο!
Εναλλασσόμενα κοστούμια, χρώματα, σχέδια, απίστευτη δύναμη και ταχύτητα στο σώμα και φυσικά στα πόδια. Δεν γνωρίζω flamenco. Αυτό που γνωρίζω είναι ότι θα ήθελα να σηκωθώ να χορέψω χωρίς τεχνική, χωρίς γνώσεις απλά με την ίδια χαρά που είχαν όλοι οι χορευτές! Την χαρά και το πάθος μπορούσαν πανεύκολα να σου τα μεταδώσουν!
Να πω κι ένα συγχαρητήρια σε μια κοπελίτσα που, απ'όσο κατάλαβα, μπορεί να ήταν η παρθενική της εμφάνιση σε περιοδεία, γιατί στις ομαδικές χορογραφίες κοιτούσε να δει τι κάνουν οι διπλανές της, κοιτούσε αρκετά στο έδαφος αλλά μόλις έφτασε η στιγμή που χόρευε ολομόναχη μεταμορφωνόταν σε κύκνο και δεν είχε να ζηλέψει τίποτα από καμιά άλλη χορεύτρια.
Είθε να βλέπουμε περισσότερα τέτοια θεάματα, κουλτούρες, χορούς, μουσικές...! Οι ορίζοντές μας πρέπει πάντα να ανοίγουν μπροστά μας...!
Η εικονιζόμενη είναι η Soledad Gomez, βαρύ πυροβολικό και παλιά καραβάνα του μπαλέτου που έδωσε κάτι πέρα από την ψυχή της στην σκηνή!
Για να πάρω τα πράγματα από την αρχή, τρεις ήταν οι παραστάσεις που δόθηκαν στην Θεσσαλονίκη, στο Θέατρο Κήπου. Το θέατρο αυτό μού αρέσει ιδιαιτέρως γιατί είναι συμμαζεμένο κι ενώ βρίσκεται στην καρδιά της πόλης, ουσιαστικά αφήνεις εκτός τα πάντα. Την κίνηση, τα φανάρια, τις κόρνες -για τις σειρήνες κάποιου ασθενοφόρου ή αστυνομικού οχήματος, δεν μπορείς να κάνεις και πολλά. Κάτι θα ακούσεις αλλά χωρίς να αποσπαστεί τραγικά η προσοχή σου από αυτό που βλέπεις-. Εκείνη την βραδιά είχε ένα πολύ όμορφο φεγγάρι κι έναν εξίσου μαγευτικό ουρανό και φυσικά αρκετή ζέστη για να νιώθεις αρκετά κολλώδης, κάτι που δεν με ξετρελαίνει πολύ αυτήν την εποχή. Αυτό, όμως, είναι πταίσμα.
Η παράσταση ξεκίνησε γύρω στις 9.25 και το μοναδικό διάλειμμα, ήρθε στις 10.05. Στην αρχή παραξενεύτηκα γιατί θεώρησα πως η διάρκειά της θα είναι μάλλον σύντομη. Μέγα λάθος!!! Το πρώτο μέρος ήταν απλά η προθέρμανση καθώς στο δεύτερο τα έδωσαν όλα. Δεν ήταν μόνο οι ομαδικές χορογραφίες αλλά και οι solo που έχυσαν τόσο ιδρώτα και έδωσαν ρέστα...έτσι απλά. Σαν να μην χόρευαν αλλά πετούσαν.
Δεν ήταν μόνο η δύναμη του χορού. Ήταν και η ζωντανή μουσική που συνόδεψε σχεδόν όλες τις χορογραφίες. Ο κιθαρίστας ήταν αυτό που λέμε gitano corazon (sorry αλλά έχω ένσημα από την εργασία μου πάνω σε τόσες λατινοαμερικάνικες σαπουνόπερες). H τραγουδίστρια απλά ανατριχιαστική. Τι φωνή, τι εκφραστικότητα, επίσης με ωραίες flamenco ικανότητες, τις οποίες κάποια στιγμή ξεδίπλωσε γι' αυτό είμαι σε θέση να το πω. Ο τρίτος της μουσικής κομπανίας ήταν πιο ήπιων τόνων αλλά πάντα με εξαιρετική διάθεση και χαμόγελο!
Εναλλασσόμενα κοστούμια, χρώματα, σχέδια, απίστευτη δύναμη και ταχύτητα στο σώμα και φυσικά στα πόδια. Δεν γνωρίζω flamenco. Αυτό που γνωρίζω είναι ότι θα ήθελα να σηκωθώ να χορέψω χωρίς τεχνική, χωρίς γνώσεις απλά με την ίδια χαρά που είχαν όλοι οι χορευτές! Την χαρά και το πάθος μπορούσαν πανεύκολα να σου τα μεταδώσουν!
Να πω κι ένα συγχαρητήρια σε μια κοπελίτσα που, απ'όσο κατάλαβα, μπορεί να ήταν η παρθενική της εμφάνιση σε περιοδεία, γιατί στις ομαδικές χορογραφίες κοιτούσε να δει τι κάνουν οι διπλανές της, κοιτούσε αρκετά στο έδαφος αλλά μόλις έφτασε η στιγμή που χόρευε ολομόναχη μεταμορφωνόταν σε κύκνο και δεν είχε να ζηλέψει τίποτα από καμιά άλλη χορεύτρια.
Είθε να βλέπουμε περισσότερα τέτοια θεάματα, κουλτούρες, χορούς, μουσικές...! Οι ορίζοντές μας πρέπει πάντα να ανοίγουν μπροστά μας...!
Η εικονιζόμενη είναι η Soledad Gomez, βαρύ πυροβολικό και παλιά καραβάνα του μπαλέτου που έδωσε κάτι πέρα από την ψυχή της στην σκηνή!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου