Απεχθάνομαι...

           Τον τρόπο που μιλάνε μερικοί γονείς στα μικρά παιδιά τους! Ευρισκόμενη στο Cosmos, μια "γλυκούλα" φώναξε στο μικρό της "άντε, θα πάρεις τα πόδια σου επιτέλους;; Άντε πια!". Ήμαρτον! Το παιδί δεν ήταν πάνω από 80 εκατοστά σε ύψος, οπότε φανταστείτε πόσο μικρά ήταν τα ποδαράκια του! Δηλαδή τι να είναι Usain Bolt; Και δεν είναι η πρώτη φορά που ακούω γονείς να μιλάνε νευρικά στα παιδιά τους. Κανείς δεν είπε να τα νταντεύεις σε ευνουχιστικούς ρυθμούς, να τα έχεις κακομαθημένα κι όλα να γυρίζουν γύρω από αυτά. Ούτε αυτό κάνει καλό! Τα παιδιά, προφανώς και μπορούν να γίνουν και εκνευριστικά και εριστικά και πεισματάρικα! Όταν αποφασίζεις να κάνεις παιδί τι πιστεύεις, ότι θα τους πατάς έναν κουμπί για να κοιμάται, με ένα άλλο θα κάθεται ήσυχο και ούτω καθεξής;;
            Το παιδί δεν είναι τρόπαιο, ούτε ο τρόπος για να σώσεις έναν γάμο που καταρρέει, ούτε να "τακτοποιηθείς", ούτε η απόδειξη στην κυρά-Κίτσα της γειτονιάς ότι τελικά δεν είσαι στείρος (ο σκοταδισμός σε όλο του το μεγαλείο). Με το παιδί δεν είσαι υποχρεωμένος να αποδείξεις τίποτα σε κανέναν. Κανένα παιδί δεν είναι υποχρεωμένο, με την σειρά του, να βιώνει τα νεύρα τον γονιών του, να του τραβάνε τα μαλλιά, να το κλωτσάνε, να στερείται μια αυτονόητη οικογενειακή εστία και μια αυτονόητη γονεϊκή αγάπη!
            Ναι, τίποτα δεν είναι αυτονόητο σε αυτή την ζωή...Τελικά...


Το ένα προκαλεί το άλλο και τούμπαλιν...