Ακούγοντας πριν μέρες Louis Armstrong, σκέφτηκα την ζωή του...Παιδί φτωχής οικογένειας, στην Νέα Ορλεάνη, εγκαταλελλειμμένο από πατέρα και κλοτσοσκούφι των θετών γονιών του (είχε κάποιες διακυμάνσεις η οικογενειακή ζωή του), είχε μια ροπή να κάνει ό,τι μπορεί για να μπαινοβγαίνει σε αναμορφωτήρια, με την χαριστικό εγκλεισμό του λόγω πυροβολισμών που έριξε, στο τσακίρ κέφι, για να γιορτάσει την Πρωτοχρονιά του 1912, με το όπλο του πατριού του.
Δούλευε πολύ σκληρά από παιδάκι και όντας στους δρόμους, είχε εξοικειωθεί με την μουσική που έδειχνε να τού αρέσει, ενώ στο αναμορφωτήριο έμαθε κορνέτο. Το ταλέντο του άρχισε να βγαίνει στην επιφάνεια κι έτσι ξεκίνησε να παίζει σε παρελάσεις και μικρά μαγαζιά, όπως επίσης και σε εκδρομικά πλοιάρια που διέσχιζαν τον Μισσισσιπή.
Δεν είναι, όμως, ότι απλά βγήκε ένα ταλέντο προς τα έξω, αλλά συγχρόνως άρχισε να αναγνωρίζεται και να εκτοξεύεται. Αυτό με έκανε να σκεφτώ πως πολλά παιδάκια μεγάλωσαν στην ανέχεια, κάτω από πολύ δύσκολες συνθήκες, στην ίδια γειτονιά με τον Louis και ήταν εκτεθειμένα στην μουσική. Ο συγκεκριμένος, όμως, έκανε μια επιλογή (να πυροβολήσει), που τον οδήγησε σε μια άλλη αναγκαστική επιλογή (αναμορφωτήριο) και που αυτό με την σειρά του τον οδήγησε σε κάτι που πράγματι τον αναμόρφωσε (την εκμάθηση ενός μουσικού οργάνου), χωρίς αυτό να σημαίνει πως το αναμορφωτήριο βοήθησε άλλα παιδιά. Εάν δεν συνέβαιναν όλα αυτά, δεν θα είχαμε στην ιστορία της jazz το συγκεκριμένο όνομα, δεν θα είχαμε τις υπέροχες συνθέσεις του. Μπορεί να υπήρχε κάποιος άλλος, που δεν θα τον μάθουμε ποτέ. Στην συγκεκριμένη περίπτωση, πάντως, δεν θα είχαμε αυτόν τον μουσικό και μπορεί να μην γινόταν ποτέ αυτό που έγινε, χωρίς την αλληλουχία των προαναφερθέντων γεγονότων. Ούτε και ο ίδιος, πιθανόν, να μην ήξερε τι θα έκαμνε στην ζωή του, εάν δεν ερχόντουσαν έτσι τα πράγματα!!!
Σκεπτόμενη παραπέρα, συνειδητοποίησα για μια ακόμη φορά πως η ζωή δεν είναι video game...Δεν έχεις επιλογή α), β) ή γ) που ξετυλίγεται μπροστά σου η τάδε εξέλιξη των πραγμάτων με την πρώτη επιλογή ή η δείνα με την άλλη και ούτω καθεξής. Τα πάντα γίνονται σε πραγματικό χρόνο, δεν έχεις 4 ή 7 ή 10 ζωές για να ξοδέψεις και το game over είναι οριστικό κι αμετάκλητο. Save δεν μπορείς να κάνεις σε καμία περίπτωση και δεν διαθέτουμε μπρος ή πίσω.
Πολλές φορές, έχουμε πει όλοι μας "ίσως, εάν είχα κάνει τότε εκείνο, τώρα να συνέβαινε αυτό". Δεν το ξέρουμε. Δεν θα το μάθουμε ποτέ. Κάποιες επιλογές, βγάζουν μάτι ότι είναι κακές. Άμα τις κάνουμε είναι δικό μας πρόβλημα και κανενός άλλου. Κάποιες επιλογές φαίνονται εκείνη την στιγμή ότι είναι οι σωστές και είναι μέσα στο παιχνίδι της ζωής να αποδειχτούν μέσα στον χρόνο πράγματι σωστές ή εντελώς λάθος.
Στο τέλος της ημέρας θα είμαστε πάντοτε οι επιλογές μας. Επιλογές που έχουν αποτελέσματα, άρα είναι θετικές κι επιλογές που έχουν επιπτώσεις, επομένως αρνητικές. Καλό είναι να μην απαρνούμαστε τις δεύτερες...Είναι κι αυτές μέρος της ζωής μας. Εντάξει ό,τι κάναμε κάναμε! Από εδώ και πέρα τι γίνεται;
Συνήθως οι περισσότεροι κολλάνε στο παρελθόν. Τότε έγινε αυτό, εκείνο, δεν έκανα αυτό, δεν συνέβη εκείνο. Αυτό έληξε, πέρασε και δεν πρόκειται να αλλάξει. Το τώρα έχει σημασία! Πώς το διαχειριζόμαστε; Ποια είναι τα καινούργια βήματά μας; Επαναλαμβάνουμε τα ίδια λάθη; Τότε εμείς έχουμε το πρόβλημα και κανένας άλλος δεν φταίει!
Η αληθινή συνειδητοποίηση και η αρχή τις αλλαγής, ξεκινάει μόλις σταματήσουμε είτε να αυτομαστιγωνόμαστε είτε να κατηγορούμε όλους τους άλλους πλην ημών. Δεν βοηθάει κανένας από τους δυο τρόπους αντιμετώπισης!
Συνήθως τείνω να συμβουλεύω το εαυτό μου, πως εάν κάτι δεν είναι καταστροφικό, δοκίμασέ το για να μην μείνεις με το απωθημένο όταν γεράσεις. Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα από ένα "αν" να σε γυροφέρνει και να σε βασανίζει. Σπάσε τα μούτρα σου δεν πειράζει! Πιο σοφός θα βγεις...Μεγαλύτερο μάθημα θα πάρεις...Εάν το βλέπω εξόφθαλμα καταστροφικό, τότε δεν υπάρχει λόγος να το κάνω.
Όταν κάτι δεν σε ευχαριστεί, άλλαξε το! Μην το εκτρέφεις να γίνει χειρότερο. Στο βιβλίο "Ο Δρόμος ο Λιγότερο Ταξιδεμένος", διάβασα κάτι που το είχα αλλά και δεν το είχα συνειδητοποιήσει: "Οι άνθρωποι τείνουν να είναι δυστυχισμένοι, γιατί δεν λύνουν τα προβλήματα εκείνη την στιγμή". Θα περάσεις μια περίοδο έντασης, αγωνίας ή άγχους αλλά στο τέλος θα είσαι ευτυχής.
Δύσκολο αλλά όχι ακατόρθωτο...
Εντάξει, δεν χρειάζεται να προβληματιστώ άλλο, φτάνει για σήμερα...
Μάλλον φταίνε οι διακυμάνσεις του καιρού!
Louis thank you, γιατί με έκανες να αναλογίζομαι με τις ώρες...
"Είμαστε οι επιλογές μας" (δεν είπα ότι είμαι αυθεντία-ο Sartre το είπε-)!
Δούλευε πολύ σκληρά από παιδάκι και όντας στους δρόμους, είχε εξοικειωθεί με την μουσική που έδειχνε να τού αρέσει, ενώ στο αναμορφωτήριο έμαθε κορνέτο. Το ταλέντο του άρχισε να βγαίνει στην επιφάνεια κι έτσι ξεκίνησε να παίζει σε παρελάσεις και μικρά μαγαζιά, όπως επίσης και σε εκδρομικά πλοιάρια που διέσχιζαν τον Μισσισσιπή.
Δεν είναι, όμως, ότι απλά βγήκε ένα ταλέντο προς τα έξω, αλλά συγχρόνως άρχισε να αναγνωρίζεται και να εκτοξεύεται. Αυτό με έκανε να σκεφτώ πως πολλά παιδάκια μεγάλωσαν στην ανέχεια, κάτω από πολύ δύσκολες συνθήκες, στην ίδια γειτονιά με τον Louis και ήταν εκτεθειμένα στην μουσική. Ο συγκεκριμένος, όμως, έκανε μια επιλογή (να πυροβολήσει), που τον οδήγησε σε μια άλλη αναγκαστική επιλογή (αναμορφωτήριο) και που αυτό με την σειρά του τον οδήγησε σε κάτι που πράγματι τον αναμόρφωσε (την εκμάθηση ενός μουσικού οργάνου), χωρίς αυτό να σημαίνει πως το αναμορφωτήριο βοήθησε άλλα παιδιά. Εάν δεν συνέβαιναν όλα αυτά, δεν θα είχαμε στην ιστορία της jazz το συγκεκριμένο όνομα, δεν θα είχαμε τις υπέροχες συνθέσεις του. Μπορεί να υπήρχε κάποιος άλλος, που δεν θα τον μάθουμε ποτέ. Στην συγκεκριμένη περίπτωση, πάντως, δεν θα είχαμε αυτόν τον μουσικό και μπορεί να μην γινόταν ποτέ αυτό που έγινε, χωρίς την αλληλουχία των προαναφερθέντων γεγονότων. Ούτε και ο ίδιος, πιθανόν, να μην ήξερε τι θα έκαμνε στην ζωή του, εάν δεν ερχόντουσαν έτσι τα πράγματα!!!
Σκεπτόμενη παραπέρα, συνειδητοποίησα για μια ακόμη φορά πως η ζωή δεν είναι video game...Δεν έχεις επιλογή α), β) ή γ) που ξετυλίγεται μπροστά σου η τάδε εξέλιξη των πραγμάτων με την πρώτη επιλογή ή η δείνα με την άλλη και ούτω καθεξής. Τα πάντα γίνονται σε πραγματικό χρόνο, δεν έχεις 4 ή 7 ή 10 ζωές για να ξοδέψεις και το game over είναι οριστικό κι αμετάκλητο. Save δεν μπορείς να κάνεις σε καμία περίπτωση και δεν διαθέτουμε μπρος ή πίσω.
Πολλές φορές, έχουμε πει όλοι μας "ίσως, εάν είχα κάνει τότε εκείνο, τώρα να συνέβαινε αυτό". Δεν το ξέρουμε. Δεν θα το μάθουμε ποτέ. Κάποιες επιλογές, βγάζουν μάτι ότι είναι κακές. Άμα τις κάνουμε είναι δικό μας πρόβλημα και κανενός άλλου. Κάποιες επιλογές φαίνονται εκείνη την στιγμή ότι είναι οι σωστές και είναι μέσα στο παιχνίδι της ζωής να αποδειχτούν μέσα στον χρόνο πράγματι σωστές ή εντελώς λάθος.
Στο τέλος της ημέρας θα είμαστε πάντοτε οι επιλογές μας. Επιλογές που έχουν αποτελέσματα, άρα είναι θετικές κι επιλογές που έχουν επιπτώσεις, επομένως αρνητικές. Καλό είναι να μην απαρνούμαστε τις δεύτερες...Είναι κι αυτές μέρος της ζωής μας. Εντάξει ό,τι κάναμε κάναμε! Από εδώ και πέρα τι γίνεται;
Συνήθως οι περισσότεροι κολλάνε στο παρελθόν. Τότε έγινε αυτό, εκείνο, δεν έκανα αυτό, δεν συνέβη εκείνο. Αυτό έληξε, πέρασε και δεν πρόκειται να αλλάξει. Το τώρα έχει σημασία! Πώς το διαχειριζόμαστε; Ποια είναι τα καινούργια βήματά μας; Επαναλαμβάνουμε τα ίδια λάθη; Τότε εμείς έχουμε το πρόβλημα και κανένας άλλος δεν φταίει!
Η αληθινή συνειδητοποίηση και η αρχή τις αλλαγής, ξεκινάει μόλις σταματήσουμε είτε να αυτομαστιγωνόμαστε είτε να κατηγορούμε όλους τους άλλους πλην ημών. Δεν βοηθάει κανένας από τους δυο τρόπους αντιμετώπισης!
Συνήθως τείνω να συμβουλεύω το εαυτό μου, πως εάν κάτι δεν είναι καταστροφικό, δοκίμασέ το για να μην μείνεις με το απωθημένο όταν γεράσεις. Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα από ένα "αν" να σε γυροφέρνει και να σε βασανίζει. Σπάσε τα μούτρα σου δεν πειράζει! Πιο σοφός θα βγεις...Μεγαλύτερο μάθημα θα πάρεις...Εάν το βλέπω εξόφθαλμα καταστροφικό, τότε δεν υπάρχει λόγος να το κάνω.
Όταν κάτι δεν σε ευχαριστεί, άλλαξε το! Μην το εκτρέφεις να γίνει χειρότερο. Στο βιβλίο "Ο Δρόμος ο Λιγότερο Ταξιδεμένος", διάβασα κάτι που το είχα αλλά και δεν το είχα συνειδητοποιήσει: "Οι άνθρωποι τείνουν να είναι δυστυχισμένοι, γιατί δεν λύνουν τα προβλήματα εκείνη την στιγμή". Θα περάσεις μια περίοδο έντασης, αγωνίας ή άγχους αλλά στο τέλος θα είσαι ευτυχής.
Δύσκολο αλλά όχι ακατόρθωτο...
Εντάξει, δεν χρειάζεται να προβληματιστώ άλλο, φτάνει για σήμερα...
Μάλλον φταίνε οι διακυμάνσεις του καιρού!
Louis thank you, γιατί με έκανες να αναλογίζομαι με τις ώρες...
"Είμαστε οι επιλογές μας" (δεν είπα ότι είμαι αυθεντία-ο Sartre το είπε-)!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου