Gary Moore - Parisienne Walkways (Best Version)

       Gary Moore-εγγύηση! Κιθάρα Gary Moore-εγγύηση! Parisienne Walkaways-εγγύηση! Να, λοιπόν, πώς μπορούμε να έχουμε μια υπέροχη Πέμπτη!

Άντε γεια, ρε!

      Συνεντεύξεις για δουλειά έχω δώσει πολλές. Άλλοτε σύντομες, άλλοτε εκτενέστερες, μα σε καμία περίπτωση σε αγενή επίπεδα.
     Μια τέτοια μού έμελλε να ζήσω πριν ξεκινήσω στο ξενοδοχείο και πιστέψτε με δεν μιλάμε για εγχειρήσεις εγκεφάλου ή εκτόξευση διαστημοπλοίων στο υπερπέραν. Για μια θέση πωλήτριας ήταν στο αεροδρόμιο! Έλεος...
      Στη δεύτερη κι ευτυχώς τελευταία συνέντευξη όπου εννοείται ότι δεν θα με επέλεγαν, έπρεπε να ξενιτευτώ με τον σύζυγό μου εκτός των τειχών της Ιερουσαλήμ γιατί η ιδιοκτήτρια με τον operator manager μόλις είχαν καταφθάσει εξ Αθηνών.
     Κρατάμε λίγο το γεγονός ότι το ύφος ήταν "άκου βλαχαδερό, εμείς ήρθαμε εδώ στην basseclassαρία, οπότε για 'μας είσαι δευτεράντζα"
      Εντάξει να το πιω το ποτήριον τούτο, αλλά το πράγμα χόντρυνε κατά πολύ...
      Η αλήθεια ήταν ότι αυτό δεν επρόκειτο για συνέντευξη αλλά για Ιερά Εξέταση κι οσονούπω θα έβγαιναν τροχοί, τανάλιες κτλ.
       Δεν υπήρχε λόγος να κρύψω ότι κατασκευάζω κοσμήματα, αφού πράγματι κατασκευάζω και μού αρέσει τρελά. Επειδή η θέση ήταν του σιναφιού, λίγο με είδαν ανταγωνιστικά, λίγο φιλόδοξη, λίγο ψωνάρα...
        Κατ'αρχάς να ξεκαθαρίσω ότι δεν είναι κακό να είσαι φιλόδοξος και δεν κατανοώ γιατί δαιμονοποιείται ο όρος. Εάν ο άνθρωπος δεν ήταν φιλόδοξος θα ζούσαμε ακόμα τις σπηλιές χωρίς γλώσσα και γραφή. Λόγω της φιλοδοξίας και του οράματος κάποιου, έχω αυτήν την στιγμή πληκτρολόγιο να συνθέτω κείμενα κι εσύ, φίλε αναγνώστη, μια οθόνη να διαβάσεις τη γράφουσα και τα γραφόμενα...
       Ας κρατήσουμε λοιπόν τον ανταγωνισμό. Αυτό ήταν το πρώτο πρώτο δειγματάκι ότι αδίκως κάψαμε βενζίνη κι έχασα το απόγευμα της Κυριακής μου!
        'Εχω τελειώσει Γαλλική Γλώσσα και Φιλολογία και δεν υπάρχει λόγος να ξαναγράψω στις γλώσσες που γνωρίζω, την Γαλλική σε ανώτατο επίπεδο, καθώς σε άλλη συνέντευξη το θεώρησαν πλεονασμό, αφού είναι ηλίου φαεινότερον ότι τελείωσα την συγκεκριμένη σχολή...Δεν τους άρεσε, το βρήκαν προβληματικό...Όφειλα να το ξαναγράψω στις ξένες γλώσσες...
        Στάθηκαν πολύ στην θέση της υπαλλήλου Καζίνου γιατί διετέλεσα και χρέη Υπαλλήλου Υποδοχής, Marketing και ό,τι άλλο συνοδεύει έναν προβληματικό χώρο όπως αυτόν του Καζίνου (αυτό δεν το έχουμε αναλύσει και ίσως θα έπρεπε κάποια στιγμή)!
        Με ρώτησε και για τούτο το blog λέγοντάς μου πως μπήκε αλλά δεν γράφω συχνά. ΔΙΚΟ ΜΟΥ είναι το blog και θα γράφω όσο συχνά θέλω, θεωρώ και πιστεύω- τι πρόβλημα έχεις ρε φίλε; Δάσκαλός μου είσαι και θα περνάω από εξετάσεις και βαθμολογίες;
        Αφού έχει ρωτήσει και για τον σύζυγό μου , μου κάνει την βλακωδέστατη και ω, πόσο banal ερώτηση "πώς φαντάζεσαι τον εαυτό σου σε 5 χρόνια". Η πραγματικότητα της Ελλάδας είναι να μην εκτιμάται η προσωπικότητα και όσο πιο ανιαρός είσαι τόσο το καλύτερο! Άλλωστε όλοι σε θέλουν δυναμικό προς τρίτους αλλά ποτέ προς αυτούς. Γνωστή, λοιπόν, η απάντηση (βαριέμαι και να την γράψω) "ω, θα ήθελα να μάθω και να προοδεύσω στην εταιρεία σας". Λυπάμαι, αλλά αυτήν την ηλίθια απάντηση ούτε την έχω δώσει, ούτε σκοπεύω να την δώσω ποτέ. Είπα αυτό που ήθελα " κάπου στο εξωτερικό, ίσως στο Los Angeles"....
       Κεραμίδα στο κεφάλι! Ολύμπιος Κεραυνός αλά Ζευς! Γυρίζουν με μια έκπληξη και με ρωτάνε 'Τότε γιατί ψάχνεις για δουλειά"; Η απάντησή μου ήταν τόσο φυσιολογική μπροστά σε αυτήν την ατελείωτη μπουρδοσυζήτηση "Το ότι το σκέφτομαι, δεν σημαίνει ότι θα το κάνω. Άλλωστε πρέπει πάντα να βάζουμε στόχους, να έχουμε όνειρα, ανεξάρτητα από το αν θα τα πραγματοποιήσουμε ή όχι". Η μεν συμφώνησε, ο δε διαφώνησε...
       Λυπάμαι, αλλά δεν λυπάμαι! Ήταν πολύ τυχεροί που δεν τους απάντησα την απόλυτη αλήθεια "Ποιος σας είπε ότι σε 5 χρόνια, θα υπάρχει η εταιρεία σας, θα υπάρχει πλανήτης, θα υπάρχουμε εμείς"!
       Κι από πού κι ως πού θα μου πεις εσύ αν θα δουλέψω ή όχι κι ακόμα χειρότερα, από πού κι ως πού θα κάνεις κριτική εμμέσως πλην σαφώς στο τι κάνω εγώ. Εάν χρειάζομαι κριτική, θα μου την ασκήσουν ο άντρας μου και οι γονείς μου, που έχουν την παιδεία να το κάνουν. Δεν θυμάμαι, εσένα, άγνωστε, να σε διόρισα κάτι στην προσωπική μου ζωή.
       Η chantilly στην τούρτα προστέθηκε όταν μου είπε το επικό "Βλέπω ότι μένεις Τούμπα. Δεν ξέρω από Θεσσαλονίκη, αλλά πιστεύω ότι είσαι μακριά για να έρχεσαι". Για ποιο λόγο με τραβολογάς σε συνεντεύξεις ακριβώς; Δεν το έβλεπες τις προηγούμενες μέρες και κομψά μου λες το όχι επειδή δεν απάντησα όπως θα ήθελες εσύ; Με κοροϊδεύεις; Ναι, με κοροϊδεύεις, αλλά με μια διαφορά...Εγώ σύνδρομα δεν έχω! Και ξέρεις επακριβώς για τι μιλάω!
      Και φυσικά , ήθελε συστάσεις- το κερασάκι στην τούρτα! "Ναι, θέλω να μιλήσω με κάποιον". Ε, σήκωσε το τηλέφωνο να τους βρεις σε γήινη διάσταση, σε υπερκόσμια διάσταση, γενικώς όπου θες. Δεν νιώθω υποχρεωμένη να κρατήσω επαφή με ανθρώπους που με έκλεψαν σε λεφτά κι ένσημα!
      Αν κάποιος πρέπει να ψάξει συστάσεις, αυτή είμαι εγώ για 'σενα...
      Ό,τι και να γίνει εξακολουθούμε να είμαστε κουκίδες στον ανθρώπινο χάρτη. Και δεν έχει σημασία αν νομίζεις πως έγινες Διευθυντής και κάτι τρέχει . Είσαι, είμαι, είναι, είμαστε, είστε κουκίδες. Από εκείνες που ούτε κρατούν τον κόσμο στα χέρια τους, ούτε έχουν την τύχη αυτού σε μια παλάμη;
       Tu me comprends?

        Άντε γεια, ρε!

Επιτέλους στο επανακούειν ή επαναδιαβάζειν!

       Γεια σας και πάλι!!!! Όχι δεν σας παράτησα, όχι δεν σιώπησα από capriccio, όχι δεν σας ξέχασα, απλά όλα έγιναν πολύ γρήγορα κι έφυγα για saison σε ξενοδοχείο...
      Ξέρετε εκεί που οι μηχανές δουλεύουν στο full, τα νεύρα είναι τεντωμένα, οι αισθήσεις σε εγρήγορση κι έχεις την ακαταμάχητη επιθυμία να πάρεις κεφάλια...
       Για ακόμα μια φορά, συνάντησα αυτό που ήξερα από πάντα, καλούς και πολύ καλούς ανθρώπους, κακούς και πολύ κακούς ανθρώπους, τρελούς  και πολύ τρελούς ανθρώπους...
       Το μόνο που έχεις είναι η προσωπική σου νόηση, η δική σου φωνή, η ολόδική σου πραγματικότητα, η οπτική και η προσωπικότητά σου...Σε αυτά δεν χωράει κανείς, ο κόσμος να γυρίσει ανάποδα!

       Επειδή θα πάρω τα πράγματα με το δικό μου style στα επόμενα κείμενα, θα μου επιτρέψετε να κάνω μια μικρή παράκαμψη και να καταθέσω στο επόμενο κείμενο -ξεκινώντας έτσι την series of whatever events in my life- την εμπειρία μου από συνέντευξη που έδωσα τον Μάιο, για θέση σε κοσμηματοπωλείο και να εγείρω ορισμένα ερωτήματα με βασικό άξονα την έκφραση "δεν μας παρατάς, ρε μάστορα" (για να μην πω τίποτα χειρότερο που εμπεριέχει και τον Νταλάρα)....!!!!

      Πολύ σύντομα, λοιπόν, κοντά σας και συν τοις άλλοις σάς εύχομαι καλό χειμώνα!