Επιτέλους στο επανακούειν ή επαναδιαβάζειν!

       Γεια σας και πάλι!!!! Όχι δεν σας παράτησα, όχι δεν σιώπησα από capriccio, όχι δεν σας ξέχασα, απλά όλα έγιναν πολύ γρήγορα κι έφυγα για saison σε ξενοδοχείο...
      Ξέρετε εκεί που οι μηχανές δουλεύουν στο full, τα νεύρα είναι τεντωμένα, οι αισθήσεις σε εγρήγορση κι έχεις την ακαταμάχητη επιθυμία να πάρεις κεφάλια...
       Για ακόμα μια φορά, συνάντησα αυτό που ήξερα από πάντα, καλούς και πολύ καλούς ανθρώπους, κακούς και πολύ κακούς ανθρώπους, τρελούς  και πολύ τρελούς ανθρώπους...
       Το μόνο που έχεις είναι η προσωπική σου νόηση, η δική σου φωνή, η ολόδική σου πραγματικότητα, η οπτική και η προσωπικότητά σου...Σε αυτά δεν χωράει κανείς, ο κόσμος να γυρίσει ανάποδα!

       Επειδή θα πάρω τα πράγματα με το δικό μου style στα επόμενα κείμενα, θα μου επιτρέψετε να κάνω μια μικρή παράκαμψη και να καταθέσω στο επόμενο κείμενο -ξεκινώντας έτσι την series of whatever events in my life- την εμπειρία μου από συνέντευξη που έδωσα τον Μάιο, για θέση σε κοσμηματοπωλείο και να εγείρω ορισμένα ερωτήματα με βασικό άξονα την έκφραση "δεν μας παρατάς, ρε μάστορα" (για να μην πω τίποτα χειρότερο που εμπεριέχει και τον Νταλάρα)....!!!!

      Πολύ σύντομα, λοιπόν, κοντά σας και συν τοις άλλοις σάς εύχομαι καλό χειμώνα!