Είμαι πολύ ταραγμένη από εχθές, με αυτό που είδα και μα την αλήθεια χρειάζομαι το πληκτρολόγιο για να καταθέσω περισσότερο τον ειλικρινή κι έντονο προβληματισμό μου αλλά και την βαθύτατη θλίψη μου....
Το blog αυτό το ξεκίνησα αποκλειστικά και μόνο για ψυχοθεραπεία και το αναφέρω σαν μια υπενθύμιση προς νέους αναγνώστες. Εδώ δεν υπάρχει χώρος για θέματα πόλωσης, κανείς δεν θα βρει πρόσφορο έδαφος για ιντερνετικούς καυγάδες, που είναι ένα νέο, ασφαλές και πετυχημένο ως προς το σπάσιμο των νεύρων είδος διαπληκτισμού και πολύ σπάνια έχω ασχοληθεί με σοβαρά θέματα της καθημερινότητας και του πλανήτη καθώς προσπαθώ, συνήθως, να είμαι σκωπτική και σε πιο ανάλαφρα επίπεδα και θέματα χιουμοριστική. Γενικά όποιος θέλει στενοχώρια, κατάθλιψη και κατατονία, μπορεί να τα βρει παντού γύρω του, αλλά όχι εδώ...
Πριν χρόνια και σε πρώτα κείμενα, είχα καταθέσει την άποψή μου για τις πλαστικές στο κείμενο "Συγνώμη Κυρία, ποια είστε;" Εν ολίγοις, να διορθώσεις κάτι που σού προκαλεί ψυχική δυσφορία, αλλά μην παρέμβεις τόσο ώστε να γίνεις κάποιος άλλος...
Καθήμενη σαν μια ανάλαφρη, ανοιξιάτικη πεταλουδίτσα κι ενώ έτρωγα πολύ νόστιμο φαγητό (το ομολογώ) επί της Μητροπόλεως, σηκώνω αμέριμνη το κεφάλι για να κοιτάξω τους περαστικούς και τον δρόμο...
Για κακή μου τύχη, εκείνη την στιγμή περνούσε καμαρωτή, κομψοντυμένη αλλοδαπή με τραβηγμένα χαρακτηριστικά από τα botox και αλλοιωμένα, φρικτά παραμορφωμένα χείλη, από το κολλαγόνο. Εννοώ παραμορφωμένα όπως σε αφιερώματα που διαβάζουμε κατά καιρούς για κάτι ψυχικά διαταραγμένους που έχουν κάνει πάνω από 70 ή 120 πλαστικές επεμβάσεις..Κάτι σε πραγματική Daisy Duck...
'Ίσως, κακώς εκ μέρους μου, καθώς θα έπρεπε να έχω κάποιο τακτ και μια στοιχειώδη αυτοσυγκράτηση, έβγαλα μια ανεπαίσθητη κραυγή και τινάχτηκα ολόκληρη. Τινάχτηκε κι αυτή κοιτώντας με εντόνως και δεν ξέρω για πόση ώρα ακόμα με κοιτούσε γιατί έσπευσα να γυρίσω έντρομη αλλού το κεφάλι μου καθώς το θέαμα απλά με απωθούσε...
Ήταν μια αλλόκοτη καρικατούρα πέρα από ανθρώπινες διαστάσεις και μού έφερε στο μυαλό τον 'Τσάκι την κούκλα του Σατανά".. Γενικώς δηλαδή δεν τα πάω καλά με κούκλες, πολύ περισσότερο με τον Τσάκι...
Μού ήρθε ένα κύμα θλίψης που δεν μπορώ να περιγράψω... Αποκλείεται να ήταν μια άσχημη κοπέλα πριν από αυτές τις άθλιες παρεμβάσεις. Αποκλείεται τα χείλη της να ήταν άσχημα πριν από όλον αυτόν τον εφιάλτη... Διατηρώ, όμως, επιφυλάξεις για το πώς νιώθει η ίδια κοιτώντας τον εαυτό της στον καθρέφτη... Ίσως να θεωρεί ότι χρειάζεται λίγο ακόμη κολλαγόνο γιατί δεν είναι αρκετά μεγάλα ακόμη τα χείλη...
Σε αυτό το σημείο, λοιπόν, περνάω στο δεύτερο σκέλος της ταραχής και λύπης μου, για το ποιος είναι αυτός ο γιατρός που αντί να την παραπέμψει σε ψυχολόγο-ψυχίατρο, επιμένει να την καταστρέφει για τα λεφτά;! Ποιος είναι αυτός ο γιατρός που έδωσε όρκο στον έναν και μοναδικό Ιπποκράτη που τον υπολήπτονται παγκοσμίως και είναι κάποιος πολύ πέρα από πατέρας της Ιατρικής, που νιώθει ήσυχος κι ανάλαφρος όταν πέφτει για ύπνο, ξέροντας ότι ένα τέτοιο ον έχει βγει από το ιατρείο του...;
Τώρα, βέβαια, θα μού πείτε "πλάκα μας κάνεις κοπελιά;" Πόσες "λάθος" γνωματεύσεις γίνονται για το χρήμα; Στο κολλαγόνο θα κολλήσουμε;
Υποθέτω πως όταν αποφασίσεις να γίνεις γιατρός, οφείλεις να έχεις και μια σφαιρική αντίληψη της ανθρώπινης ψυχοσύνθεσης πέραν της ειδικότητας, όπως και μια γενική αντίληψη της Ιατρικής...Δεν είναι αστείο ούτε το ανθρώπινο σώμα, ούτε το ανθρώπινο μυαλό, ούτε η ανθρώπινη ψυχή...
Δυστυχώς, το σχολείο και όλα τα ερεθίσματα γύρω μας , μάς διδάσκουν πόσο σημαντική είναι η εικόνα. Δεν υπάρχει, όμως, κανένα μάθημα που να μάς διδάσκει να αγαπάμε αληθινά τον εαυτό μας και να κρατάμε το πνεύμα μας ακμαίο, αγκαλιάζοντας την μοναδικότητά μας...Καλό είναι αυτό το μάθημα να διδάσκεται από το σπίτι γιατί είναι δυσεύρετο αλλά απίστευτα απαραίτητο...
Μα την αλήθεια, δεν πρόκειται να βάλω μια εμετική φωτογραφία που χρειάζεται γονική συναίνεση για να την δεις...Προτιμώ να βάλω κάτι φυσικό...Όμορφα, φυσικά, χαρούμενα πρόσωπα...
Το blog αυτό το ξεκίνησα αποκλειστικά και μόνο για ψυχοθεραπεία και το αναφέρω σαν μια υπενθύμιση προς νέους αναγνώστες. Εδώ δεν υπάρχει χώρος για θέματα πόλωσης, κανείς δεν θα βρει πρόσφορο έδαφος για ιντερνετικούς καυγάδες, που είναι ένα νέο, ασφαλές και πετυχημένο ως προς το σπάσιμο των νεύρων είδος διαπληκτισμού και πολύ σπάνια έχω ασχοληθεί με σοβαρά θέματα της καθημερινότητας και του πλανήτη καθώς προσπαθώ, συνήθως, να είμαι σκωπτική και σε πιο ανάλαφρα επίπεδα και θέματα χιουμοριστική. Γενικά όποιος θέλει στενοχώρια, κατάθλιψη και κατατονία, μπορεί να τα βρει παντού γύρω του, αλλά όχι εδώ...
Πριν χρόνια και σε πρώτα κείμενα, είχα καταθέσει την άποψή μου για τις πλαστικές στο κείμενο "Συγνώμη Κυρία, ποια είστε;" Εν ολίγοις, να διορθώσεις κάτι που σού προκαλεί ψυχική δυσφορία, αλλά μην παρέμβεις τόσο ώστε να γίνεις κάποιος άλλος...
Καθήμενη σαν μια ανάλαφρη, ανοιξιάτικη πεταλουδίτσα κι ενώ έτρωγα πολύ νόστιμο φαγητό (το ομολογώ) επί της Μητροπόλεως, σηκώνω αμέριμνη το κεφάλι για να κοιτάξω τους περαστικούς και τον δρόμο...
Για κακή μου τύχη, εκείνη την στιγμή περνούσε καμαρωτή, κομψοντυμένη αλλοδαπή με τραβηγμένα χαρακτηριστικά από τα botox και αλλοιωμένα, φρικτά παραμορφωμένα χείλη, από το κολλαγόνο. Εννοώ παραμορφωμένα όπως σε αφιερώματα που διαβάζουμε κατά καιρούς για κάτι ψυχικά διαταραγμένους που έχουν κάνει πάνω από 70 ή 120 πλαστικές επεμβάσεις..Κάτι σε πραγματική Daisy Duck...
'Ίσως, κακώς εκ μέρους μου, καθώς θα έπρεπε να έχω κάποιο τακτ και μια στοιχειώδη αυτοσυγκράτηση, έβγαλα μια ανεπαίσθητη κραυγή και τινάχτηκα ολόκληρη. Τινάχτηκε κι αυτή κοιτώντας με εντόνως και δεν ξέρω για πόση ώρα ακόμα με κοιτούσε γιατί έσπευσα να γυρίσω έντρομη αλλού το κεφάλι μου καθώς το θέαμα απλά με απωθούσε...
Ήταν μια αλλόκοτη καρικατούρα πέρα από ανθρώπινες διαστάσεις και μού έφερε στο μυαλό τον 'Τσάκι την κούκλα του Σατανά".. Γενικώς δηλαδή δεν τα πάω καλά με κούκλες, πολύ περισσότερο με τον Τσάκι...
Μού ήρθε ένα κύμα θλίψης που δεν μπορώ να περιγράψω... Αποκλείεται να ήταν μια άσχημη κοπέλα πριν από αυτές τις άθλιες παρεμβάσεις. Αποκλείεται τα χείλη της να ήταν άσχημα πριν από όλον αυτόν τον εφιάλτη... Διατηρώ, όμως, επιφυλάξεις για το πώς νιώθει η ίδια κοιτώντας τον εαυτό της στον καθρέφτη... Ίσως να θεωρεί ότι χρειάζεται λίγο ακόμη κολλαγόνο γιατί δεν είναι αρκετά μεγάλα ακόμη τα χείλη...
Σε αυτό το σημείο, λοιπόν, περνάω στο δεύτερο σκέλος της ταραχής και λύπης μου, για το ποιος είναι αυτός ο γιατρός που αντί να την παραπέμψει σε ψυχολόγο-ψυχίατρο, επιμένει να την καταστρέφει για τα λεφτά;! Ποιος είναι αυτός ο γιατρός που έδωσε όρκο στον έναν και μοναδικό Ιπποκράτη που τον υπολήπτονται παγκοσμίως και είναι κάποιος πολύ πέρα από πατέρας της Ιατρικής, που νιώθει ήσυχος κι ανάλαφρος όταν πέφτει για ύπνο, ξέροντας ότι ένα τέτοιο ον έχει βγει από το ιατρείο του...;
Τώρα, βέβαια, θα μού πείτε "πλάκα μας κάνεις κοπελιά;" Πόσες "λάθος" γνωματεύσεις γίνονται για το χρήμα; Στο κολλαγόνο θα κολλήσουμε;
Υποθέτω πως όταν αποφασίσεις να γίνεις γιατρός, οφείλεις να έχεις και μια σφαιρική αντίληψη της ανθρώπινης ψυχοσύνθεσης πέραν της ειδικότητας, όπως και μια γενική αντίληψη της Ιατρικής...Δεν είναι αστείο ούτε το ανθρώπινο σώμα, ούτε το ανθρώπινο μυαλό, ούτε η ανθρώπινη ψυχή...
Δυστυχώς, το σχολείο και όλα τα ερεθίσματα γύρω μας , μάς διδάσκουν πόσο σημαντική είναι η εικόνα. Δεν υπάρχει, όμως, κανένα μάθημα που να μάς διδάσκει να αγαπάμε αληθινά τον εαυτό μας και να κρατάμε το πνεύμα μας ακμαίο, αγκαλιάζοντας την μοναδικότητά μας...Καλό είναι αυτό το μάθημα να διδάσκεται από το σπίτι γιατί είναι δυσεύρετο αλλά απίστευτα απαραίτητο...
Μα την αλήθεια, δεν πρόκειται να βάλω μια εμετική φωτογραφία που χρειάζεται γονική συναίνεση για να την δεις...Προτιμώ να βάλω κάτι φυσικό...Όμορφα, φυσικά, χαρούμενα πρόσωπα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου