Απεχθάνομαι...

         Το ότι πολλοί δεν ασχολούνται με τον εαυτό τους αλλά με τα κιλά τον άλλων. Είτε είσαι αδύνατος , είτε τροφαντούλης είναι κάτι που αφορά εσένα και κανέναν άλλον. Για παράδειγμα, εγώ είχα μια συγκεκριμένη "συμμαθήτρια" στην Zumba, που δεν υπήρχε περίπτωση, κάθε φορά που με βλέπει, να μην κάνει κάποιο σχόλιο όπως: "Πω, τι αδύνατη που είσαι;" , "Εσύ είσαι φτερό", "Καλέ, τι αδύνατη που είσαι" κτλ.
         Το ίδιο συμβαίνει και με το ανάποδο, δηλαδή να υπενθυμίζεις συνεχώς σε κάποιον ότι έχει παραπάνω κιλά. Εάν, πράγματι, δεν νιώθει καλά, θα ξεκινήσει ο ίδιος κι όποτε το αποφασίσει, να κάνει τον αγώνα του να τα χάσει!
         Σημασία έχει αυτό που υπάρχει από κάτω...
         Για την δική μου περίπτωση, όπως και για τις περισσότερες, δεν με πείραζε γιατί πρώτον ήμουν ανέκαθεν αδύνατη, δεύτερον δεν μού άρεσα στον καθρέφτη όταν για κάποιον ανεξήγητο λόγο στα 22 έφτασα τα 78 κιλά , τρίτον δεν την ένοιαζε ότι έκανα αγώνα να τα χάσω για 2,5 ολόκληρα χρόνια και τέλος και πιο σημαντικό δεν ήταν εμφανίσιμη αυτή που μού έκανε τα σχόλια....
        Επομένως ερχόμαστε στο σημείο μηδέν του κατά πόσο ένας άνθρωπος που νιώθει καλά με τον εαυτό του, έχει πραγματική ανάγκη να ασχολείται με τους άλλους...

        Το πόρισμα είναι ξεκάθαρο και δεν υπάρχει περίπτωση να το διαπραγματευτώ ποτέ: Ο άνθρωπος που νιώθει όμορφα και καλά με τον ίδιο του τον εαυτό, την ψυχή, το μυαλό, την εικόνα του, δεν υπάρχει καμία μα απολύτως καμία περίπτωση να ασχοληθεί ποτέ με τα κιλά των γύρω του!

        ΤΕΛΟΣ!


Μήπως μετά την υπερπροσπάθεια, θα υπάρχει ο ρατσισμός "Πω, τι γραμμωμένη που είσαι;". Γιατί αυτός που έχει να πει κάτι, θα το πει ούτως ή άλλως...