Απεχθάνομαι...

       Την ανόητη, ηλίθια -δεν ξέρω κι εγώ πώς να τη χαρακτηρίσω- έκφραση, που έχει λεχθεί κατά κόρον στον ελληνικό, ασπρόμαυρο κινηματογράφο "Θα σου ρίξω βιτριόλι"...
       'Ο,τι πιο αισχρό, σκοτεινό, υποχθόνιο, ελεεινό, ποταπό, δείγμα της νοσηρής φύσης του ανθρώπου. Δεν προκαλεί γέλιο...Δεν είναι αστείο..Ζωές έχουν καταστραφεί από την άνεση μερικών άρρωστων μυαλών να κάνουν κάτι τέτοιο...
       Την άποψη μου για το κατά πόσο οι παλιότερες εποχές και κοινωνίες ήταν αθώες και ισορροπημένες, την έχω παραθέσει κατά το παρελθόν, ψηφίζοντας πανηγυρικά το σήμερα.
       Σε μια ακόμα τυπική προσπάθεια να κάνω ένα zapping (φυσικά και η τηλεόραση δεν είχε, έχει , ούτε θα έχει τίποτα), έπεσα σε παμπάλαια ελληνική ταινία όπου ο νοικάρης έπρεπε να εκδιωχθεί κακήν κακώς από το δωμάτιο που νοίκιαζε, καθώς χρωστούσε ενοίκια. Η ατάκα της σπιτονοικοκυράς ήταν "βελόνες και  καρφιά στα μάτια σου"....
       'Ετσι μου ήρθε και η άνωθεν ατάκα... Πολιτισμός ούτε γι'αστείο, εκ-πολιτισμός δεν διαφαινόταν στο τούνελ σύντομα... οπότε οι κυράτσες της εποχής ασχολούνταν με βιτριόλια, καρφιά και βελόνες...
        Εκπληκτικά..και εις ανώτερα...

Όχι, αυτή είναι από τις αξιόλογες κι αγαπημένες ταινίες (όχι ότι δεν ήταν σκληρόστομος ο Ορέστης Μακρής...)!