Λατρεύω...

        Τους decadence στα όρια του cult τίτλους ασπρόμαυρων ελληνικών ταινιών όπως: "Η αγνή του Λιμανιού" (με αποδείξεις;), "Η Παραστρατημένη" (ούτε η πρώτη, ούτε η τελευταία), "Εκείνες που δεν πρέπει να  Αγαπούν" (ντροπή, η αγάπη είναι για όλους), "Η κατάρα της Μάνας" (μην σου τύχει), "Είναι μεγάλος ο Καημός" (εμένα μού λες!..), "Κατατρεγμένοι της μοίρας" (ουδείς τέλειος), "Με λύγισε η φτώχεια"(κάτοικος Ελλάδας 2015)...και γενικώς πολλά έργα, ων ουκ έστιν αριθμός και ακόμη πιο γενικώς αυτό που έλεγε ο Γκιωνάκης σε μια ταινία του, "Αλί και τρισαλί μού κουρέψαν το μαλλί". Εγώ να προσθέσω "πιο πόνος, πίκρα και μαράζι πεθαίνεις" και να ξεκαθαρίσω ότι δεν μπορώ να κάτσω να τις παρακολουθήσω!  Οι τίτλοι τους και μόνο μού έχουν φτιάξει το κέφι! Μην καταστραφεί από την ταινία....

Το θέμα είναι ότι πιάνει που να πάρει...


Για να μην είμαι άδικη, είναι πιο επίκαιρο από ποτέ....


Μην ανησυχείς dear, διαχρονικό και πανανθρώπινο το ολίσθημα..