Απεχθάνομαι...

       Τους κλόουν! Δεν κατάλαβα ποτέ γιατί είναι ευχάριστη νότα σε ένα παιδικό party! Με φρικάρουν όλα πάνω τους: Οι περούκες τους, το κάτασπρο maquillage με την κόκκινη μύτη, το ζωγραφισμένο χαμόγελο ή τα ζωγραφισμένα δάκρυα που μου προκαλούν θλίψη, τα ρούχα τους και τα παπούτσια τους, η βουβαμάρα τους. Φρικάρω ακόμα και με κλόουν σε κούκλα και μάλιστα σε ανθρώπινα μέτρα (μάλλον καταλάβατε για ποια μιλάω) που έτυχε να δω αμέριμνη έξω από το γνωστό ταχυφαγείον και η καρδιά μου έχασε περί 10 και βάλε χτύπων κι όχι ενός όπως τραγουδούν οι Pet Shop Boys! Δεν λέω, καλά να είναι οι άνθρωποι και να βγάζουν το ψωμί τους αλλά κατά προτίμηση εκτός οπτικού μου πεδίου....

Τώρα δηλαδή εγώ φταίω; Όχι πείτε μου....