Youssou N'Dour - 7 Seconds ft. Neneh Cherry

      Τι όμορφο τραγούδι.... Ωραίο νόημα, πανέμορφος ήχος, όμορφοι στίχοι και κάπως έτσι κάνω μια αναδρομή στα 90's, που μπορεί να μην είχαν την χάρη των προηγούμενων δεκαετιών, δεν έπαυαν να έχουν, όμως, την ολόδική τους ταυτότητα! Τραγούδια σαν αυτό, αποδεικνύουν πως τα 90's είχαν το δικό τους χρώμα...

Λατρεύω...

     ...Να παρατηρώ τους ανθρώπους, τις αντιδράσεις, το βλέμμα τους, τα χαρακτηριστικά τους, το βήμα τους κι αναλόγως να πλάθω σενάρια με το μυαλό μου! Ποιοι είναι; Πού πάνε; Γιατί φαίνονται αγχωμένοι; Τι έμαθαν και είναι τόσο χαρούμενοι; Πού πάνε τόσο βιαστικοί; Πώς μπορούν να υπάρχουν τόσοι συνδυασμοί χαρακτηριστικών, ενώ όλοι έχουμε δυο μάτια, δυο χέρια, δυο πόδια, δυο αυτιά, μαλλιά, έναν κορμό οπότε θα έπρεπε να μοιάζουμε μεταξύ μας; Και κάπως έτσι απολαμβάνω να γίνομαι people watcher και απλά να υποθέτω...

Wild is the Wind - David Bowie

      Δυστυχώς έχει πέσει πολύ θανατικό στους καλλιτεχνικούς χώρους και παρόλο που δεν ανέβασα κάτι από Motorhead, θα βάλω κάτι από Bowie...έτσι... τιμής ένεκεν! Να πω, επίσης, ότι πάει κι ο Alan Rickman, τον οποίο λάτρεψα για την φωνή του και τον ρόλο του στην "Λογική κι Ευαισθησία", ως Colonel Brandon και θα αγαπώ πάντα την φωνή του, όπως κι αυτήν του Jean Reno (αυτός ζει και καλά να είναι ο άνθρωπος)...
       Καθώς λοιπόν έχουμε έναν Αρμαγεδώνα θανάτου, κάθομαι και σκέφτομαι πως δεν στενοχωριέμαι για τον θάνατο του τάδε ή δείνα καλλιτέχνη αυτού καθεαυτού, καθώς όλοι τους αποτυπώθηκαν στο διηνεκές, σε καμία περίπτωση δεν θα στενοχωρηθώ για εθισμένους στο αλκοόλ και τις ουσίες (είναι προσωπική τους επιλογή, άλλωστε), απλά νιώθεις ότι μια ταινία ή ένα άσμα τους ,"έντυσε" μια σπουδαία ανάμηνησή σου, μια γλυκιά ανεμελιά, ακόμα και μια μεγάλη πίκρα και δυστυχία μας. Ναι, οι ζωές μας έχουν πολλά soundtracks και πολλές σκηνές, που κι αυτά μας προσπερνούν με τον θάνατό αυτών των καλλιτεχνών. Θα τολμούσα να πω ότι πενθούμε περισσότερο για την δική μας ζωή, παρά για την δική τους. Εξάλλου τις έχουν ζήσει τόσο έντονα (τις ζωές τους λέμε), που ήταν σαν να έζησαν για 10!

Υ.Γ. Νομίζω ότι δεν ακούγεται και τόσο ωραίο αυτό το "πενθούμε για την ζωή μας", αφού το πλάνο της ζωής μας, είναι κάτι να φεύγει, κάτι νέο να  έρχεται κι αυτή να είναι η αέναη εξέλιξη της ζωής και του χρόνου with or without us. Δεν πρέπει να υπάρχει χώρος για πένθος. Είμαστε πολύπλοκα όντα για να αντιμετωπίζουμε τόσο ισοπεδωτικά κάποια πράγματα!

"Το Ρόδο της Τοσκάνης"

         Είναι αυτό το προσωπικό γνώρισμα που έχω από μικρή, να ταυτίζομαι με τους ήρωες ενός βιβλίου (όταν αυτό αξίζει τον κόπο να διαβαστεί, γιατί πολλές φορές κόβονται άδικα τα δεντράκια για να παραχθεί χαρτί, το οποίο θα μολυνθεί με ατελείωτες σαχλαμάρες) και που άμα το τελειώσω θα πέσω σε κατάθλιψη (ελεγχόμενη και βραχύχρονη πάντα). Όπως είχα αναφέρει, αυτό το έπαθα με τη "Αιολική Γη". Πικράθηκα τόσο που έχασα τα ίχνη της μικρής Αρτέμιδος. Έχω πάθει πανωλεθρία με το πέρας της ανάγνωσης των έργων της Kimberley Freeman (θα ασχοληθούμε και με αυτά). Ανέβαζα πυρετό κάθε φορά που διάβαζα την "Αργώ' του Γεώργιου Θεοτοκά (αυτό δεν ήταν καλό και δεν συστήνω το έργο, γιατί με μελαγχόλησε όσο δεν πάει-ωραίο βιβλίο μού σύστησες, μαμά, να διαβάσω  στα 15 μου, well done)!
          Και κάπως έτσι από την πολλή μου ταύτιση, έπεσα στα πατώματα μόλις τελείωσα "Το Ρόδο της Τοσκάνης". Τα αστεία του συζύγου μου δεν έπιασαν και είχα καιρό να κλάψω γοερά, για όλες αυτές τις σκέψεις που μου προξένησε τούτο το βιβλίο. Με μεγάλη μου χαρά, όμως, σήμερα ξύπνησα χωρίς να νιώσω τον κόμπο στον λαιμό αναλογιζόμενη το βιβλίο, κάτι που μου συνέβαινε τις προηγούμενες 4 ημέρες-οπότε είμαι σε πάρα πολύ καλό δρόμο.
           Κατ'αρχάς το βιβλίο είναι έργο της Belinda Alexandra, Ρωσικής και Αυστραλιανής καταγωγής και η υπόθεση έχει ως εξής: Η ηρωίδα μας, Ρόζα, βρέφος ημερών ακόμη, μεταφέρεται σε μοναστήρι από έναν μυστηριώδη άντρα , όπου και θα μεγαλώσει στα στενά όρια της μοναστηριακής ζωής, λαμβάνοντας όμως, μια καλή μόρφωση και νιώθοντας σαν πραγματική μητέρα της, την Αδελφή Μανταλένα. Κάποια στιγμή έρχονται να την πάρουν στα 15 της, από την βίλα Σκαρφιότι, για γκουβερνάντα του μοναδικού τους παιδιού, καθώς γνωρίζει ξένες γλώσσες και παίζει πολύ καλό φλάουτο. Από εκεί και πέρα αρχίζουν και μπερδεύονται το μυστήριο, τα αναπάντητα έως τότε ερωτήματα για την καταγωγή και τους γεννήτορές της, οι προκλήσεις, οι δυνατές αγάπες και όλα αυτά στην σκιά του Μουσολίνι και ενός Β' Παγκοσμίου Πολέμου προ των πυλών (που εν τέλει θα ξεσπάσει).
           'Οχι, το πολεμικό στοιχείο ουδόλως με κούρασε. Τουναντίον. Με οδήγησε να αναλογιστώ, για πολλοστή φορά, όλες τις ζωές που καταστράφηκαν για την ματαιοδοξία ενός και μόνο ανθρώπου (όπως κι αν λέγεται αυτός ο άνθρωπος). Τους ανθρώπους που δεν είχαν μια ευκαιρία στην ευτυχία και την απόλυτη αγάπη. Τους ανθρώπους που αν δεν είχαν αρκετή γενναιότητα κι ακόμη περισσότερη τρέλα, καμιά ελευθερία δεν θα μπορούσαμε να απολαύσουμε εμείς σήμερα. Τους ανθρώπους που γεννήθηκαν, μεγάλωσαν, έζησαν και πέθαναν σε συνθήκες τρόμου, ανέχειας, δυσκολιών και ταλαιπωρίας. Τους ανθρώπους που πίστευαν πως είχαν μια φυσιολογική ζωή, όποια κι αν ήταν αυτή, και που την έχασαν από την μια στιγμή στην άλλη. Κι όλα αυτά δεν άξιζαν να συμβούν σε κανέναν άνθρωπο. Ούτε αξίζει, ούτε θα αξίζει. Για χάρη ποιου πολέμου; Ποιων αξιών; Ποιου οράματος; Κανένας πόλεμος δεν θα έπρεπε να ξεσπάει εξαρχής. Άμα ξεσπάσει είναι αργά για δάκρυα. Και πάντα θα την πληρώνουν αθώοι. Και κάπου χάνονται οι έννοιες δικαίου και αδίκου. Η επιβίωση είναι το μόνο που μετράει και παύει να είναι ενοχοποιημένη.
            Για αυτούς τους λόγους και ένα σωρό ακόμη που θα μπορούσα να αναφέρω (αλλά ας μην το βαρύνουμε πολύ), λάτρεψα αυτό το βιβλίο και θεωρώ ανείπωτη χαρά την μεταφορά μου μέσα σε έναν άλλον χωροχρόνο που με συγκίνησε, με ταξίδεψε, με εξόργισε και που ξύπνησε την  σκοτεινή, εκδικητική πλευρά μου, που όλοι έχουμε ούτως ή άλλως. Με άλλα λόγια συγκρούστηκε η Ρόζα και η Νερέτσα μέσα μου...
         
Υ.Γ.1 Όσοι διαβάσουν το βιβλίο ή όσοι το έχουν ήδη διαβάσει, κατάλαβαν ή θα καταλάβουν την τελευταία πρότασή μου....
Υ.Γ.2. Νερέτσα δεν θα μπορούσα να γίνω. Η ιστορία της ανθρωπότητας δυστυχώς όμως, βρίθει από τέτοιες περσόνες...

The Doors - The Crystal Ship

   Ο Jim Morrison είναι οι The Doors. Χωρίς την αναφορά σε αυτόν, δεν υφίσταται συγκρότημα. Ήταν αυτοκαταστροφικός. Ήταν λάτρης της ψυχεδέλειας. Ήταν δημιουργικός. Ήταν μουσικά παραγωγικός. Ήταν ιδεολόγος και πίστευε στο όραμα του. Ήταν επαναστατικός και συγκρουσιακός χαρακτήρας. Ήταν μια βαθιά καλλιτεχνική ψυχή. Ένα πράγμα σίγουρα δεν ήταν. Παραδόπιστος. Γι'αυτόν ακριβώς τον λόγο η μουσική και οι δημιουργίες του εξακολουθούν κι έχουν αξία. Σημάδεψε μια δεκαετία και πολλές γενιές. Μέχρι τα 27 του μπόρεσε να δημιουργήσει, να βιώσει την άνοδο και την πτώση. Μια γνήσια Rock n' Roll ψυχή που είναι αθάνατη. Έτσι πρέπει να είναι η μουσική κι έτσι πρέπει να είναι ένας δημιουργός..."Κατά τον Δαίμονα Εαυτού"...  

Η αράχνη βγήκε παγανιά!

       Παραμονές Χριστουγέννων, που λέτε, και καθίσαμε για έναν καφέ μετά του συζύγου. Εκεί, λοιπόν, που ρεμβάζαμε και απολαμβάναμε την περασάδα, ξαφνικά πληροφορήθηκα την θεωρία της αράχνης. Μυαλό είναι αυτό, παίρνει διάφορες στροφές, κανονικές κι ανάποδες. Το αστείο είναι ότι δεν υπήρχε εκεί γύρω κάποια αράχνη για να προβοκάρει τον σύζυγο, να όμως που με πληροφόρησε για αυτήν την θεωρία, η οποία λέγει το εξής: Μύθος ή Αλήθεια πάντα θα έχεις κοντά σου μια αράχνη. Δεν μας απασχολεί αν είναι στα 2-2,5-3-3,5 μέτρα, πάντως σίγουρα θα έχεις κάποια στο βεληνεκές σου.
        Καθώς έτυχε στην ζωή μου να έρθω κατά πρόσωπο με τρομακτικότατες αράχνες, που μάλλον είχαν ξεπηδήσει από βιβλίο επιστημονικής φαντασίας ή ακόμα χειρότερα μετανάστευσαν από Αμαζόνιο ή Puerto Rico, ανατρίχιασα στην ιδέα ότι μπορεί να κόβει βόλτες κάπου κοντά μου, μια τσαχπίνα, τριχωτή, μαυριδερή αραχνούλα.
         Και πάνω που σκέφτηκα πως χειρότερο δεν θα μπορούσε να γίνει, κοίταξα έξω από το παράθυρο για να συνειδητοποιήσω πως τελικά στην Ελλάδα, η θεωρία της αράχνης ισχύει. Για αράχνη δεν ξέρω, αλλά με τα πρακτορεία ΟΠΑΠ ισχύει. Δεν υπάρχει περίπτωση να μην πέσεις πάνω σε ένα τέτοιο πρακτορείο. Είσαι στα κατσάβραχα; Παίξε ένα Λόττο. Είσαι στα όρη, στα άγρια βουνά; Παίξε ένα Κίνο. Είσαι στην πιο απομονωμένη γειτονιά; Το μπλε της θάλασσας και του ουρανού θα σε χτυπήσει κατακούτελα. Γι'αυτό μάλλον είναι μπλε το χρώμα τους. Ελλάδα-Ήλιος-Θάλασσα-ΟΠΑΠ. Αυτό είναι τετράπτυχο!
        Καθώς έκανα λίγο πιο πέρα το βλέμμα μου, έπεσα σε μια ακόμα εφαρμογή της θεωρίας. Περίπτερο. Δεν μπορεί να ξεμείνεις από τσιγάρα, εφημερίδα, σοκολάτα ή τσίχλα. Ένα περίπτερο ή ψιλικατζίδικο θα το βρεις, ο κόσμος να χαλάσει. Κατά το ίδιο σκεπτικό, θα έχεις το μανάβικό σου, το κρεοπωλείο σου, το super market σου. Είναι παντού. Το καλύτερο απ'όλα, όμως, είναι πως δεν θα νιώσεις μοναξιά. Δεν είναι πως ντε και καλά, πρέπει να πάρεις το αυτοκίνητο για να βρεθείς στον πολιτισμό. Ο πολιτισμός έρχεται να σε βρει από μόνος του.
        Εν τέλει, από την αράχνη κατέληξα στο ότι σε αυτήν την χώρα δεν προλαβαίνεις να πλήξεις. Δεν μπορείς να νιώσεις αποκομμένος και σε καμιά περίπτωση δεν θα νιώσεις περιορισμένος να εξυπηρετήσεις την ανάγκη σου για λίγο τζόγο, ένα πακέτο γαριδάκια, ένα λαχανικό ή μια μπριζόλα.
        Αλήθεια; Μια αράχνη που ζει στην Ελλάδα γιατί να μην μπορεί να νιώσει τον παλμό μιας κλήρωσης Τζόκερ ύψους 15.000.000, μέσα σε ένα πρακτορείο ΟΠΑΠ; Γιατί απλά να κόβει βόλτες μέσα στον χώρο και να μην καταλαβαίνει τι συμβαίνει; Τελικά...Είναι κρίμα οι αραχνούλες...


Υ.Γ. 1:Βολική εκδοχή που συνδυάζει τζόγο και παρουσία στα 2 μέτρα ταυτοχρόνως, είναι να είσαι ο Spiderman. Όποιος ενδιαφέρεται μπορεί να τσιμπηθεί τώρα αμέσως από εργαστηριακή αράχνη και θα γίνει ένα με τους τοίχους και τα ταβάνια, ενώ θα μπορεί να πετάει ιστούς και να συμπληρώνει το ΠΡΟΤΟ εξ αποστάσεως χωρίς φυσική παρουσία στον ναό της τύχης.

Υ.Γ.2: Γίνεται να καεί ο εγκέφαλος μου, μέσα στο καταχείμωνο;;;



Καλά, άσε το ύφος βραδιάτικα-Κατά βάθος αναμένεις την κλήρωση του Κρατικού!

Elvis Presley - Always On My Mind (With The Royal Philharmonic Orchestra...

     Τα μουσικά μου ακούσματα κάνουν κύκλους! Να μου επιτρέψετε να τρώω αυτό το διάστημα ένα κόλλημα με τα 50΄s και τα 60΄s. Άλλωστε  o Elvis έχει τραγουδήσει τόσο όμορφα τραγούδια, σημαδεύοντας πολλές  γενιές, που κάποιες τον έζησαν, τον λάτρεψαν, τον αποθέωσαν live κι άλλες απλά τον ακούνε, όπως εμείς καλή ώρα, ταξιδεύοντας σε εποχές που μόνον μπορούμε να φανταστούμε. Έτσι απλά...Ειδυλλιακά...Με ταξιδιάρικη διάθεση...

Ευτυχισμένο το 2016 (στο repeat)!

     Χρόνια Πολλά δεν είπαμε! Δεν πειράζει, γιατί είπαμε πέρσι (βολικό σκεπτικό)! Μια Καλή χρονιά,όμως, να την πούμε γιατί είναι και νεογέννητη, μόλις 2 ημερών! Το σκηνικό είναι γνωστό: Υγεία σε τρία επίπεδα (ψυχή, πνεύμα και κατ'επέκταση σώμα), Τύχη και Ελπίδα. Από εκεί και πέρα ο καθένας ξέρει τι είναι καλύτερο για την ζωή του, οπότε οι ευχές περισσεύουν.
      Έχω μια άλλη ευχή να κάνω, όμως: Θέλω για το Νέο Έτος, ο χρόνος από μια σχετική έννοια, να γίνει μια πιο συγκεκριμένη και συγχρονισμένη έννοια, στην πράξη κι όχι μόνον αερολογίες! Τι εννοώ; Φέτος την παραμονή της Πρωτοχρονιάς, έφαγα τεράστιο μπέρδεμα, με αποτέλεσμα να μην ξέρω τελικά εάν μπήκε ή όχι το 16 (λέμε τώρα). Τα βαρελότα και τα πυροτεχνήματα άρχισαν να σκάνε 10 λεπτά νωρίτερα σύμφωνα με το δικό μου ρολόι, που όμως έδειχνε ακριβώς 12 γι'αυτούς που άρχισαν τους πανηγυρισμούς, στο ραδιόφωνο ευχήθηκαν στις παρά πέντε σύμφωνα με το δικό μου ρολόι, άρα ήταν ακριβώς 12 γι'αυτούς, ενώ ταυτόχρονα στην τηλεόραση περίμεναν ακόμα 5 λεπτά, μέχρι ο δήμαρχος Αθηναίων να ευχηθεί Καλή Χρονιά, εκεί, όμως, υπήρχε και το ρολόι αντίστροφης μέτρησης, άρα υπήρχαν αποδείξεις.. Επειδή, λοιπόν, έζησα ένα ταξίδι στον χρόνο και χάθηκα η κοπέλα, θα παρακαλούσα να συγχρονιστούν όλοι με την ώρα Ελλάδος next year για ευνόητους λόγους, προς αποφυγή αταξίας των εγκεφαλικών κυττάρων. Σαν να βίωσα τα 10 αυτά λεπτά στο repeat (το ζήσαμε κι αυτό)!!
       Αυτά είχα να καταγγείλω επί του παρόντος, οπότε τα λέμε σύντομα και σας φιλώ με Πολλή Aγάπη (σε Ελλάδα, Αμερική, Γερμανία, Ρωσία, Ουκρανία, Βραζιλία και όπου αλλού φτάνει η Amelie-Madeleine)!