"Το Ρόδο της Τοσκάνης"

         Είναι αυτό το προσωπικό γνώρισμα που έχω από μικρή, να ταυτίζομαι με τους ήρωες ενός βιβλίου (όταν αυτό αξίζει τον κόπο να διαβαστεί, γιατί πολλές φορές κόβονται άδικα τα δεντράκια για να παραχθεί χαρτί, το οποίο θα μολυνθεί με ατελείωτες σαχλαμάρες) και που άμα το τελειώσω θα πέσω σε κατάθλιψη (ελεγχόμενη και βραχύχρονη πάντα). Όπως είχα αναφέρει, αυτό το έπαθα με τη "Αιολική Γη". Πικράθηκα τόσο που έχασα τα ίχνη της μικρής Αρτέμιδος. Έχω πάθει πανωλεθρία με το πέρας της ανάγνωσης των έργων της Kimberley Freeman (θα ασχοληθούμε και με αυτά). Ανέβαζα πυρετό κάθε φορά που διάβαζα την "Αργώ' του Γεώργιου Θεοτοκά (αυτό δεν ήταν καλό και δεν συστήνω το έργο, γιατί με μελαγχόλησε όσο δεν πάει-ωραίο βιβλίο μού σύστησες, μαμά, να διαβάσω  στα 15 μου, well done)!
          Και κάπως έτσι από την πολλή μου ταύτιση, έπεσα στα πατώματα μόλις τελείωσα "Το Ρόδο της Τοσκάνης". Τα αστεία του συζύγου μου δεν έπιασαν και είχα καιρό να κλάψω γοερά, για όλες αυτές τις σκέψεις που μου προξένησε τούτο το βιβλίο. Με μεγάλη μου χαρά, όμως, σήμερα ξύπνησα χωρίς να νιώσω τον κόμπο στον λαιμό αναλογιζόμενη το βιβλίο, κάτι που μου συνέβαινε τις προηγούμενες 4 ημέρες-οπότε είμαι σε πάρα πολύ καλό δρόμο.
           Κατ'αρχάς το βιβλίο είναι έργο της Belinda Alexandra, Ρωσικής και Αυστραλιανής καταγωγής και η υπόθεση έχει ως εξής: Η ηρωίδα μας, Ρόζα, βρέφος ημερών ακόμη, μεταφέρεται σε μοναστήρι από έναν μυστηριώδη άντρα , όπου και θα μεγαλώσει στα στενά όρια της μοναστηριακής ζωής, λαμβάνοντας όμως, μια καλή μόρφωση και νιώθοντας σαν πραγματική μητέρα της, την Αδελφή Μανταλένα. Κάποια στιγμή έρχονται να την πάρουν στα 15 της, από την βίλα Σκαρφιότι, για γκουβερνάντα του μοναδικού τους παιδιού, καθώς γνωρίζει ξένες γλώσσες και παίζει πολύ καλό φλάουτο. Από εκεί και πέρα αρχίζουν και μπερδεύονται το μυστήριο, τα αναπάντητα έως τότε ερωτήματα για την καταγωγή και τους γεννήτορές της, οι προκλήσεις, οι δυνατές αγάπες και όλα αυτά στην σκιά του Μουσολίνι και ενός Β' Παγκοσμίου Πολέμου προ των πυλών (που εν τέλει θα ξεσπάσει).
           'Οχι, το πολεμικό στοιχείο ουδόλως με κούρασε. Τουναντίον. Με οδήγησε να αναλογιστώ, για πολλοστή φορά, όλες τις ζωές που καταστράφηκαν για την ματαιοδοξία ενός και μόνο ανθρώπου (όπως κι αν λέγεται αυτός ο άνθρωπος). Τους ανθρώπους που δεν είχαν μια ευκαιρία στην ευτυχία και την απόλυτη αγάπη. Τους ανθρώπους που αν δεν είχαν αρκετή γενναιότητα κι ακόμη περισσότερη τρέλα, καμιά ελευθερία δεν θα μπορούσαμε να απολαύσουμε εμείς σήμερα. Τους ανθρώπους που γεννήθηκαν, μεγάλωσαν, έζησαν και πέθαναν σε συνθήκες τρόμου, ανέχειας, δυσκολιών και ταλαιπωρίας. Τους ανθρώπους που πίστευαν πως είχαν μια φυσιολογική ζωή, όποια κι αν ήταν αυτή, και που την έχασαν από την μια στιγμή στην άλλη. Κι όλα αυτά δεν άξιζαν να συμβούν σε κανέναν άνθρωπο. Ούτε αξίζει, ούτε θα αξίζει. Για χάρη ποιου πολέμου; Ποιων αξιών; Ποιου οράματος; Κανένας πόλεμος δεν θα έπρεπε να ξεσπάει εξαρχής. Άμα ξεσπάσει είναι αργά για δάκρυα. Και πάντα θα την πληρώνουν αθώοι. Και κάπου χάνονται οι έννοιες δικαίου και αδίκου. Η επιβίωση είναι το μόνο που μετράει και παύει να είναι ενοχοποιημένη.
            Για αυτούς τους λόγους και ένα σωρό ακόμη που θα μπορούσα να αναφέρω (αλλά ας μην το βαρύνουμε πολύ), λάτρεψα αυτό το βιβλίο και θεωρώ ανείπωτη χαρά την μεταφορά μου μέσα σε έναν άλλον χωροχρόνο που με συγκίνησε, με ταξίδεψε, με εξόργισε και που ξύπνησε την  σκοτεινή, εκδικητική πλευρά μου, που όλοι έχουμε ούτως ή άλλως. Με άλλα λόγια συγκρούστηκε η Ρόζα και η Νερέτσα μέσα μου...
         
Υ.Γ.1 Όσοι διαβάσουν το βιβλίο ή όσοι το έχουν ήδη διαβάσει, κατάλαβαν ή θα καταλάβουν την τελευταία πρότασή μου....
Υ.Γ.2. Νερέτσα δεν θα μπορούσα να γίνω. Η ιστορία της ανθρωπότητας δυστυχώς όμως, βρίθει από τέτοιες περσόνες...