Δυστυχώς έχει πέσει πολύ θανατικό στους καλλιτεχνικούς χώρους και παρόλο που δεν ανέβασα κάτι από Motorhead, θα βάλω κάτι από Bowie...έτσι... τιμής ένεκεν! Να πω, επίσης, ότι πάει κι ο Alan Rickman, τον οποίο λάτρεψα για την φωνή του και τον ρόλο του στην "Λογική κι Ευαισθησία", ως Colonel Brandon και θα αγαπώ πάντα την φωνή του, όπως κι αυτήν του Jean Reno (αυτός ζει και καλά να είναι ο άνθρωπος)...
Καθώς λοιπόν έχουμε έναν Αρμαγεδώνα θανάτου, κάθομαι και σκέφτομαι πως δεν στενοχωριέμαι για τον θάνατο του τάδε ή δείνα καλλιτέχνη αυτού καθεαυτού, καθώς όλοι τους αποτυπώθηκαν στο διηνεκές, σε καμία περίπτωση δεν θα στενοχωρηθώ για εθισμένους στο αλκοόλ και τις ουσίες (είναι προσωπική τους επιλογή, άλλωστε), απλά νιώθεις ότι μια ταινία ή ένα άσμα τους ,"έντυσε" μια σπουδαία ανάμηνησή σου, μια γλυκιά ανεμελιά, ακόμα και μια μεγάλη πίκρα και δυστυχία μας. Ναι, οι ζωές μας έχουν πολλά soundtracks και πολλές σκηνές, που κι αυτά μας προσπερνούν με τον θάνατό αυτών των καλλιτεχνών. Θα τολμούσα να πω ότι πενθούμε περισσότερο για την δική μας ζωή, παρά για την δική τους. Εξάλλου τις έχουν ζήσει τόσο έντονα (τις ζωές τους λέμε), που ήταν σαν να έζησαν για 10!
Υ.Γ. Νομίζω ότι δεν ακούγεται και τόσο ωραίο αυτό το "πενθούμε για την ζωή μας", αφού το πλάνο της ζωής μας, είναι κάτι να φεύγει, κάτι νέο να έρχεται κι αυτή να είναι η αέναη εξέλιξη της ζωής και του χρόνου with or without us. Δεν πρέπει να υπάρχει χώρος για πένθος. Είμαστε πολύπλοκα όντα για να αντιμετωπίζουμε τόσο ισοπεδωτικά κάποια πράγματα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου