Martin Gore - In a manner of speaking

    Το "In a manner of speaking" ερμηνεύτηκε από τους Tuxedomoon και συγκεκριμένα τον Winston Tong, το 1985. Ο Martin Gore δεν χρειάζεται συστάσεις ούτε και οι Depeche mode φυσικά, αλλά ας αφήσουμε επί του παρόντος το συγκρότημα κι ας επικεντρωθούμε στην ιδιαίτερη και ψυχεδελική χροιά που έδωσε ο Gore σε αυτό το τραγούδι. Την γνώμη μου για τις διασκευές την γνωρίζετε, αλλά δεν μπορώ να κλείσω τα μάτια και τα αυτιά, σε μια version που αναβαθμίζει τον πρωταρχικό ήχο, φτάνοντάς τον σε άλλο επίπεδο. Αυτές τις κινήσεις τις επικροτώ και ουδεμία κριτική δύναμαι να κάνω...

Ο τίτλος δικός σας...

       Έχουμε πει πως οι ανθρώπινες σχέσεις είναι δύσκολες. Είναι σαν τον υδράργυρο. Είναι άπιαστες, ανερμήνευτες, ανεξήγητες, εκπλήσσουν ενίοτε ευχάριστα, αλλά κυρίως δυσάρεστα (και δεν χαίρομαι καθόλου για αυτήν την διαπίστωση).
        Τι γίνεται όταν ο άνθρωπος που θεωρείς φίλο, συνάδελφο ή είναι απλά ένας άνθρωπος που τον βλέπεις πολύ συχνά και τον συμπαθείς, αποδειχθεί πολύ κατώτερος των περιστάσεων; Σού πετάει μια αψυχολόγητη ρουκέτα αφήνοντάς σε σύξυλο, απογοητευμένο  ή εκνευρισμένο; Πώς να διαχειριστείς το ψυχολογικό κενό που αυτομάτως το ακούς να δημιουργείται μέσα σου, αλλά η μικρή φωνούλα αρχίζει ακαριαία να επαναλαμβάνει πως κάποια σημάδια τα είδες νωρίτερα αλλά έκλεισες τα μάτια γιατί δεν ήξερες πως να τα ερμηνεύσεις;
        Συνήθως τις προειδοποιήσεις μας τις δίνουν οι ίδιοι είτε λόγω απύθμενης αφέλειας είτε λόγω μεγάλης κακίας. Καμιά από τις δυο περιπτώσεις δεν δικαιολογώ και έχω πάψει εδώ και πολλά χρόνια να απενοχοποιώ την πρώτη. Είναι και οι δύο εξίσου επικίνδυνες. Η αφέλεια, ακόμη περισσότερο. Η αφέλεια δε, ενδεδυμένη με τον επίπλαστο μανδύα του αστείου, που καταλήγει σε κακεντρεχές σχόλιο, πληγώνει δέκα και είκοσι και εκατό φορές περισσότερο.
        Σε μια τέτοια περίπτωση, όση παιδεία και να έχει κάποιος, είναι αρκετά δύσκολο να ξεφύγει από το γνωστό "Ναι, αλλά εγώ που έκανα αυτό για εσένα" ή "Σου έχω δείξει πόσο σε στηρίζω" κι εκεί εξαγριώνεσαι. Για τον απλό λόγο ότι πρώτον, ήθελες την δεδομένη στιγμή να το κάνεις, επομένως δεν σε πίεσε, ούτε σε έσυρε κανείς από τα μαλλιά για να το κάνεις και δεύτερον ότι το να ρωτάς κάποιον τι κάνει και να ακούς το πρόβλημά του δεν αποτελεί τομή  στην έννοια "στηρίζω τον άνθρωπο που έχω απέναντί μου", γιατί δεν μπήκες στον κόπο να κάνεις κάτι πιο έμπρακτο ή να βγεις από την βολή σου για να βοηθήσεις τον φίλο, συνάνθρωπο κτλ.
        Στο τέλος της ημέρας όμως, νιώθω πάντα χαρούμενη. Γιατί; Γιατί απλούστατα άνθρωποι που είχα στην ζωή μου, με αυτήν την συμπεριφορά τους με απελευθέρωσαν. Με έβγαλαν τόσο εύκολα κι αβίαστα από ψυχικά, πνευματικά, συναισθηματικά και ηθικά διλήμματα, από το να αναρωτιέμαι τι πάει στραβά με τον τάδε ή δείνα άνθρωπο, από τις υποχρεώσεις που γεννούσα εγώ στον εαυτό μου απέναντι σε κάποιον που του έκανα την τιμή να τον συναναστρέφομαι κι ακόμα χειρότερα να τον θεωρώ φίλο μου (ίσως να ακούγεται αλαζονικό, αλλά πρέπει να πουλάμε ακριβά τον εαυτό μας). Με δυο λόγια, οι άνθρωποι με την συμπεριφορά και τα λεγόμενά τους, μπορούν να σου λύσουν σε δευτερόλεπτα τα χέρια σώζοντάς σε από βέβαιη ασφυξία και πνιγμό.
       Υπό αυτήν την έννοια, ευχαριστώ όλους τους ανθρώπους, φίλους, συγγενείς, γνωστούς, που κατάφεραν να με χειριστούν τόσο λάθος, αγνοώντας το πόσο πιο απλά είναι τα πράγματα, χωρίς να υπάρχει λόγος να κατασπαράξουμε ο ένας τον άλλον και να ξεσκίσουμε μέχρι τέλους τις σάρκες μας.
        Έχω ρίξει,όμως, αρκέτο νερό στο κρασί μου και είμαι πιο ανεκτική, καθώς στα 20 πίστευα πως έχω δίκιο και θα έκανα τα αδύνατα δυνατά να σε πείσω για την ορθότητα της σκέψης, των απόψεων και των επιχειρημάτων μου. Στην πορεία συνειδητοποίησα κάτι  τόσο απλό και συνάμα λυτρωτικό. Ο κάθε άνθρωπος έχει την δική του ηθική, την δική του αλήθεια, το προσωπικό του δίκαιο και τα κατάδικά του βιώματα που διαμορφώνουν το είναι του. 10 χρόνια αργότερα, όχι μόνον δεν προσπαθώ να πείσω κανέναν για τίποτα, αλλά θα ακούσω με μεγάλη χαρά την άποψή του, ανεξάρτητα από το εάν θα την ενστερνιστώ ή όχι (μην μου τους κύκλους τάραττε, αλλά αφήνοντας παράθυρα συνεννόησης και ανταλλαγής απόψεων).
        Τελικά η ζωή είναι παιχνίδι. Κάποιες φορές κερδίζεις και κάποιες χάνεις. Δεν είναι κακό να χάνεις. Ιδίως εάν ψυχολογήσεις την ήττα σου, θα καταφέρεις να την μετατρέψεις σε νίκη. Η νίκη μέσα από την ήττα είναι γλυκύτερη και πιο ουσιαστική. Ο χαρακτήρας σφυρηλατείται μόνον μέσα από τις δυσκολίες. Πόσο δίκιο έχεις Oscar Wilde...

Πόσες όψεις έχει η ζωή;!

       Το προηγούμενο Σάββατο ο καιρός ήταν εξαιρετικός. Τι καλύτερο από το να βρεθώ στο κέντρο της πόλης, χωρίς να γνωρίζω ακριβώς το γεγονός ότι θα λάμβανε χώρα πορεία, με αφορμή το ασφαλιστικό. 'Έτσι, λοιπόν, βρέθηκα στην πλατεία Ναυαρίνου, να περνάει η πορεία από μπροστά μου, όσο μεγάλη ή μικρή μπορούσε να θεωρηθεί, οπότε και αποφασίσαμε με τον σύζυγο να περπατήσουμε παράλληλα στο πεζοδρόμιο, για να ακούσουμε τα συνθήματα, να δω τις εκφράσεις και αντιδράσεις των διερχόμενων πεζών και σε γενικές γραμμές να προβληματιστώ, όπως μού συμβαίνει συνήθως.
       Με αυτά και με αυτά, φτάσαμε στο ύψος της Αριστοτέλους, όπου είχε μαζευτεί αρκετός κόσμος και ακουγόταν δυνατά breakdance μουσική. Κατευθύνθηκα προς τα εκεί για να δω μια παρέα νέων, δροσερών ανθρώπων, που έκαναν το δικό τους show, με υπέροχες, δύσκολες και αξιοθαύμαστες κινήσεις (δεν θεωρώ καθόλου εύκολο το γεγονός να στριφογυρίζεις με το κεφάλι σου στο μάρμαρο) και ως εκ τούτου, να εναποθέτεις με μεγάλη σου χαρά τον οβολό σου στο καπελάκι που κρατούσε ο ένας νεαρός, φέρνοντάς το βόλτα γύρω από τους ενθουσιασμένους θεατές. Το θέαμα άξιζε τον κόπο.
       Να, λοιπόν, πώς εξελίσσεται καθημερινά η ζωή μπροστά στα μάτια μας. Με διαφορά λίγων μέτρων, είχες μπροστά σου την αγωνία για το μέλλον και την εύθυμη αντιμετώπιση της ζωής. Την ιδέα πως όλα πάνε στραβά και συγχρόνως όλα βαίνουν καλώς. Την ανησυχία από την μια και την χαρά από την άλλη. Την πιο προχωρημένη ηλικία και τα νιάτα. Τα συνθήματα για ισότητα και κοινωνική δικαιοσύνη και τον ρυθμό ενός γρήγορου, "ανεβαστικού" τραγουδιού.
       Εν τέλει, έτσι δεν είναι η ζωή; Κάποιος θα παλέψει για λογαριασμό άλλου, κάποιος θα επαναπαυτεί γνωρίζοντας πως άλλος θα κάνει την βρώμικη δουλειά, κάποιος θα πάει για ψώνια, κάποιος άλλος θα χορεύει ή θα είναι μουσικός δρόμου, προσπαθώντας να βιοποριστεί από αυτό, κάποιος δεν θα νιώσει ποτέ να τον αγγίζει κάτι από όλα αυτά, κάποιος δεν θα ανησυχήσει ποτέ. Κάποιος θα είναι μόνιμα ανήσυχος και...έτσι απλά...κυλάει η ζωή.
      Ας μην ξεχνάμε πως η ζωή δεν έχει μόνον δύο όψεις, αλλά πολλές περισσότερες. Για να μας κρατάει σε εγρήγορση....;;; Δεν ξέρω...Η ζωή τραβάει εμπρός άλλωστε και πας κι εσύ μαζί της. Το πού θα βγάλει, είναι η ιστορία που έχει να διηγηθεί ο κάθε ένας από εμάς!

Dead Mans Bones -=- "Pa Pa Power"

        Για να πω την μαύρη αλήθεια, δεν το περίμενα αυτό από τον Ryan Gosling. Βέβαια ταλαντούχος είναι, αλλά δεν περίμενα να παράγει τέτοια μουσική.  Δυο νοματαίοι απαρτίζουν αυτό το σχήμα, ο προαναφερθείς και ο Zach Shields. Όλα τα κάνουν μόνοι τους: Παίζουν μουσική, τραγουδάνε, γράφουν στίχους.....Άξιος ο μισθός τους! Αυτό το τραγούδι μού αρέσει τόσο! Επιπλέον το βρίσκω ατμοσφαιρικό...Κατά την ταπεινή μου, πάντα, άποψη...