Έχουμε πει πως οι ανθρώπινες σχέσεις είναι δύσκολες. Είναι σαν τον υδράργυρο. Είναι άπιαστες, ανερμήνευτες, ανεξήγητες, εκπλήσσουν ενίοτε ευχάριστα, αλλά κυρίως δυσάρεστα (και δεν χαίρομαι καθόλου για αυτήν την διαπίστωση).
Τι γίνεται όταν ο άνθρωπος που θεωρείς φίλο, συνάδελφο ή είναι απλά ένας άνθρωπος που τον βλέπεις πολύ συχνά και τον συμπαθείς, αποδειχθεί πολύ κατώτερος των περιστάσεων; Σού πετάει μια αψυχολόγητη ρουκέτα αφήνοντάς σε σύξυλο, απογοητευμένο ή εκνευρισμένο; Πώς να διαχειριστείς το ψυχολογικό κενό που αυτομάτως το ακούς να δημιουργείται μέσα σου, αλλά η μικρή φωνούλα αρχίζει ακαριαία να επαναλαμβάνει πως κάποια σημάδια τα είδες νωρίτερα αλλά έκλεισες τα μάτια γιατί δεν ήξερες πως να τα ερμηνεύσεις;
Συνήθως τις προειδοποιήσεις μας τις δίνουν οι ίδιοι είτε λόγω απύθμενης αφέλειας είτε λόγω μεγάλης κακίας. Καμιά από τις δυο περιπτώσεις δεν δικαιολογώ και έχω πάψει εδώ και πολλά χρόνια να απενοχοποιώ την πρώτη. Είναι και οι δύο εξίσου επικίνδυνες. Η αφέλεια, ακόμη περισσότερο. Η αφέλεια δε, ενδεδυμένη με τον επίπλαστο μανδύα του αστείου, που καταλήγει σε κακεντρεχές σχόλιο, πληγώνει δέκα και είκοσι και εκατό φορές περισσότερο.
Σε μια τέτοια περίπτωση, όση παιδεία και να έχει κάποιος, είναι αρκετά δύσκολο να ξεφύγει από το γνωστό "Ναι, αλλά εγώ που έκανα αυτό για εσένα" ή "Σου έχω δείξει πόσο σε στηρίζω" κι εκεί εξαγριώνεσαι. Για τον απλό λόγο ότι πρώτον, ήθελες την δεδομένη στιγμή να το κάνεις, επομένως δεν σε πίεσε, ούτε σε έσυρε κανείς από τα μαλλιά για να το κάνεις και δεύτερον ότι το να ρωτάς κάποιον τι κάνει και να ακούς το πρόβλημά του δεν αποτελεί τομή στην έννοια "στηρίζω τον άνθρωπο που έχω απέναντί μου", γιατί δεν μπήκες στον κόπο να κάνεις κάτι πιο έμπρακτο ή να βγεις από την βολή σου για να βοηθήσεις τον φίλο, συνάνθρωπο κτλ.
Στο τέλος της ημέρας όμως, νιώθω πάντα χαρούμενη. Γιατί; Γιατί απλούστατα άνθρωποι που είχα στην ζωή μου, με αυτήν την συμπεριφορά τους με απελευθέρωσαν. Με έβγαλαν τόσο εύκολα κι αβίαστα από ψυχικά, πνευματικά, συναισθηματικά και ηθικά διλήμματα, από το να αναρωτιέμαι τι πάει στραβά με τον τάδε ή δείνα άνθρωπο, από τις υποχρεώσεις που γεννούσα εγώ στον εαυτό μου απέναντι σε κάποιον που του έκανα την τιμή να τον συναναστρέφομαι κι ακόμα χειρότερα να τον θεωρώ φίλο μου (ίσως να ακούγεται αλαζονικό, αλλά πρέπει να πουλάμε ακριβά τον εαυτό μας). Με δυο λόγια, οι άνθρωποι με την συμπεριφορά και τα λεγόμενά τους, μπορούν να σου λύσουν σε δευτερόλεπτα τα χέρια σώζοντάς σε από βέβαιη ασφυξία και πνιγμό.
Υπό αυτήν την έννοια, ευχαριστώ όλους τους ανθρώπους, φίλους, συγγενείς, γνωστούς, που κατάφεραν να με χειριστούν τόσο λάθος, αγνοώντας το πόσο πιο απλά είναι τα πράγματα, χωρίς να υπάρχει λόγος να κατασπαράξουμε ο ένας τον άλλον και να ξεσκίσουμε μέχρι τέλους τις σάρκες μας.
Έχω ρίξει,όμως, αρκέτο νερό στο κρασί μου και είμαι πιο ανεκτική, καθώς στα 20 πίστευα πως έχω δίκιο και θα έκανα τα αδύνατα δυνατά να σε πείσω για την ορθότητα της σκέψης, των απόψεων και των επιχειρημάτων μου. Στην πορεία συνειδητοποίησα κάτι τόσο απλό και συνάμα λυτρωτικό. Ο κάθε άνθρωπος έχει την δική του ηθική, την δική του αλήθεια, το προσωπικό του δίκαιο και τα κατάδικά του βιώματα που διαμορφώνουν το είναι του. 10 χρόνια αργότερα, όχι μόνον δεν προσπαθώ να πείσω κανέναν για τίποτα, αλλά θα ακούσω με μεγάλη χαρά την άποψή του, ανεξάρτητα από το εάν θα την ενστερνιστώ ή όχι (μην μου τους κύκλους τάραττε, αλλά αφήνοντας παράθυρα συνεννόησης και ανταλλαγής απόψεων).
Τελικά η ζωή είναι παιχνίδι. Κάποιες φορές κερδίζεις και κάποιες χάνεις. Δεν είναι κακό να χάνεις. Ιδίως εάν ψυχολογήσεις την ήττα σου, θα καταφέρεις να την μετατρέψεις σε νίκη. Η νίκη μέσα από την ήττα είναι γλυκύτερη και πιο ουσιαστική. Ο χαρακτήρας σφυρηλατείται μόνον μέσα από τις δυσκολίες. Πόσο δίκιο έχεις Oscar Wilde...
Τι γίνεται όταν ο άνθρωπος που θεωρείς φίλο, συνάδελφο ή είναι απλά ένας άνθρωπος που τον βλέπεις πολύ συχνά και τον συμπαθείς, αποδειχθεί πολύ κατώτερος των περιστάσεων; Σού πετάει μια αψυχολόγητη ρουκέτα αφήνοντάς σε σύξυλο, απογοητευμένο ή εκνευρισμένο; Πώς να διαχειριστείς το ψυχολογικό κενό που αυτομάτως το ακούς να δημιουργείται μέσα σου, αλλά η μικρή φωνούλα αρχίζει ακαριαία να επαναλαμβάνει πως κάποια σημάδια τα είδες νωρίτερα αλλά έκλεισες τα μάτια γιατί δεν ήξερες πως να τα ερμηνεύσεις;
Συνήθως τις προειδοποιήσεις μας τις δίνουν οι ίδιοι είτε λόγω απύθμενης αφέλειας είτε λόγω μεγάλης κακίας. Καμιά από τις δυο περιπτώσεις δεν δικαιολογώ και έχω πάψει εδώ και πολλά χρόνια να απενοχοποιώ την πρώτη. Είναι και οι δύο εξίσου επικίνδυνες. Η αφέλεια, ακόμη περισσότερο. Η αφέλεια δε, ενδεδυμένη με τον επίπλαστο μανδύα του αστείου, που καταλήγει σε κακεντρεχές σχόλιο, πληγώνει δέκα και είκοσι και εκατό φορές περισσότερο.
Σε μια τέτοια περίπτωση, όση παιδεία και να έχει κάποιος, είναι αρκετά δύσκολο να ξεφύγει από το γνωστό "Ναι, αλλά εγώ που έκανα αυτό για εσένα" ή "Σου έχω δείξει πόσο σε στηρίζω" κι εκεί εξαγριώνεσαι. Για τον απλό λόγο ότι πρώτον, ήθελες την δεδομένη στιγμή να το κάνεις, επομένως δεν σε πίεσε, ούτε σε έσυρε κανείς από τα μαλλιά για να το κάνεις και δεύτερον ότι το να ρωτάς κάποιον τι κάνει και να ακούς το πρόβλημά του δεν αποτελεί τομή στην έννοια "στηρίζω τον άνθρωπο που έχω απέναντί μου", γιατί δεν μπήκες στον κόπο να κάνεις κάτι πιο έμπρακτο ή να βγεις από την βολή σου για να βοηθήσεις τον φίλο, συνάνθρωπο κτλ.
Στο τέλος της ημέρας όμως, νιώθω πάντα χαρούμενη. Γιατί; Γιατί απλούστατα άνθρωποι που είχα στην ζωή μου, με αυτήν την συμπεριφορά τους με απελευθέρωσαν. Με έβγαλαν τόσο εύκολα κι αβίαστα από ψυχικά, πνευματικά, συναισθηματικά και ηθικά διλήμματα, από το να αναρωτιέμαι τι πάει στραβά με τον τάδε ή δείνα άνθρωπο, από τις υποχρεώσεις που γεννούσα εγώ στον εαυτό μου απέναντι σε κάποιον που του έκανα την τιμή να τον συναναστρέφομαι κι ακόμα χειρότερα να τον θεωρώ φίλο μου (ίσως να ακούγεται αλαζονικό, αλλά πρέπει να πουλάμε ακριβά τον εαυτό μας). Με δυο λόγια, οι άνθρωποι με την συμπεριφορά και τα λεγόμενά τους, μπορούν να σου λύσουν σε δευτερόλεπτα τα χέρια σώζοντάς σε από βέβαιη ασφυξία και πνιγμό.
Υπό αυτήν την έννοια, ευχαριστώ όλους τους ανθρώπους, φίλους, συγγενείς, γνωστούς, που κατάφεραν να με χειριστούν τόσο λάθος, αγνοώντας το πόσο πιο απλά είναι τα πράγματα, χωρίς να υπάρχει λόγος να κατασπαράξουμε ο ένας τον άλλον και να ξεσκίσουμε μέχρι τέλους τις σάρκες μας.
Έχω ρίξει,όμως, αρκέτο νερό στο κρασί μου και είμαι πιο ανεκτική, καθώς στα 20 πίστευα πως έχω δίκιο και θα έκανα τα αδύνατα δυνατά να σε πείσω για την ορθότητα της σκέψης, των απόψεων και των επιχειρημάτων μου. Στην πορεία συνειδητοποίησα κάτι τόσο απλό και συνάμα λυτρωτικό. Ο κάθε άνθρωπος έχει την δική του ηθική, την δική του αλήθεια, το προσωπικό του δίκαιο και τα κατάδικά του βιώματα που διαμορφώνουν το είναι του. 10 χρόνια αργότερα, όχι μόνον δεν προσπαθώ να πείσω κανέναν για τίποτα, αλλά θα ακούσω με μεγάλη χαρά την άποψή του, ανεξάρτητα από το εάν θα την ενστερνιστώ ή όχι (μην μου τους κύκλους τάραττε, αλλά αφήνοντας παράθυρα συνεννόησης και ανταλλαγής απόψεων).
Τελικά η ζωή είναι παιχνίδι. Κάποιες φορές κερδίζεις και κάποιες χάνεις. Δεν είναι κακό να χάνεις. Ιδίως εάν ψυχολογήσεις την ήττα σου, θα καταφέρεις να την μετατρέψεις σε νίκη. Η νίκη μέσα από την ήττα είναι γλυκύτερη και πιο ουσιαστική. Ο χαρακτήρας σφυρηλατείται μόνον μέσα από τις δυσκολίες. Πόσο δίκιο έχεις Oscar Wilde...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου