Το προηγούμενο Σάββατο ο καιρός ήταν εξαιρετικός. Τι καλύτερο από το να βρεθώ στο κέντρο της πόλης, χωρίς να γνωρίζω ακριβώς το γεγονός ότι θα λάμβανε χώρα πορεία, με αφορμή το ασφαλιστικό. 'Έτσι, λοιπόν, βρέθηκα στην πλατεία Ναυαρίνου, να περνάει η πορεία από μπροστά μου, όσο μεγάλη ή μικρή μπορούσε να θεωρηθεί, οπότε και αποφασίσαμε με τον σύζυγο να περπατήσουμε παράλληλα στο πεζοδρόμιο, για να ακούσουμε τα συνθήματα, να δω τις εκφράσεις και αντιδράσεις των διερχόμενων πεζών και σε γενικές γραμμές να προβληματιστώ, όπως μού συμβαίνει συνήθως.
Με αυτά και με αυτά, φτάσαμε στο ύψος της Αριστοτέλους, όπου είχε μαζευτεί αρκετός κόσμος και ακουγόταν δυνατά breakdance μουσική. Κατευθύνθηκα προς τα εκεί για να δω μια παρέα νέων, δροσερών ανθρώπων, που έκαναν το δικό τους show, με υπέροχες, δύσκολες και αξιοθαύμαστες κινήσεις (δεν θεωρώ καθόλου εύκολο το γεγονός να στριφογυρίζεις με το κεφάλι σου στο μάρμαρο) και ως εκ τούτου, να εναποθέτεις με μεγάλη σου χαρά τον οβολό σου στο καπελάκι που κρατούσε ο ένας νεαρός, φέρνοντάς το βόλτα γύρω από τους ενθουσιασμένους θεατές. Το θέαμα άξιζε τον κόπο.
Να, λοιπόν, πώς εξελίσσεται καθημερινά η ζωή μπροστά στα μάτια μας. Με διαφορά λίγων μέτρων, είχες μπροστά σου την αγωνία για το μέλλον και την εύθυμη αντιμετώπιση της ζωής. Την ιδέα πως όλα πάνε στραβά και συγχρόνως όλα βαίνουν καλώς. Την ανησυχία από την μια και την χαρά από την άλλη. Την πιο προχωρημένη ηλικία και τα νιάτα. Τα συνθήματα για ισότητα και κοινωνική δικαιοσύνη και τον ρυθμό ενός γρήγορου, "ανεβαστικού" τραγουδιού.
Εν τέλει, έτσι δεν είναι η ζωή; Κάποιος θα παλέψει για λογαριασμό άλλου, κάποιος θα επαναπαυτεί γνωρίζοντας πως άλλος θα κάνει την βρώμικη δουλειά, κάποιος θα πάει για ψώνια, κάποιος άλλος θα χορεύει ή θα είναι μουσικός δρόμου, προσπαθώντας να βιοποριστεί από αυτό, κάποιος δεν θα νιώσει ποτέ να τον αγγίζει κάτι από όλα αυτά, κάποιος δεν θα ανησυχήσει ποτέ. Κάποιος θα είναι μόνιμα ανήσυχος και...έτσι απλά...κυλάει η ζωή.
Ας μην ξεχνάμε πως η ζωή δεν έχει μόνον δύο όψεις, αλλά πολλές περισσότερες. Για να μας κρατάει σε εγρήγορση....;;; Δεν ξέρω...Η ζωή τραβάει εμπρός άλλωστε και πας κι εσύ μαζί της. Το πού θα βγάλει, είναι η ιστορία που έχει να διηγηθεί ο κάθε ένας από εμάς!
Με αυτά και με αυτά, φτάσαμε στο ύψος της Αριστοτέλους, όπου είχε μαζευτεί αρκετός κόσμος και ακουγόταν δυνατά breakdance μουσική. Κατευθύνθηκα προς τα εκεί για να δω μια παρέα νέων, δροσερών ανθρώπων, που έκαναν το δικό τους show, με υπέροχες, δύσκολες και αξιοθαύμαστες κινήσεις (δεν θεωρώ καθόλου εύκολο το γεγονός να στριφογυρίζεις με το κεφάλι σου στο μάρμαρο) και ως εκ τούτου, να εναποθέτεις με μεγάλη σου χαρά τον οβολό σου στο καπελάκι που κρατούσε ο ένας νεαρός, φέρνοντάς το βόλτα γύρω από τους ενθουσιασμένους θεατές. Το θέαμα άξιζε τον κόπο.
Να, λοιπόν, πώς εξελίσσεται καθημερινά η ζωή μπροστά στα μάτια μας. Με διαφορά λίγων μέτρων, είχες μπροστά σου την αγωνία για το μέλλον και την εύθυμη αντιμετώπιση της ζωής. Την ιδέα πως όλα πάνε στραβά και συγχρόνως όλα βαίνουν καλώς. Την ανησυχία από την μια και την χαρά από την άλλη. Την πιο προχωρημένη ηλικία και τα νιάτα. Τα συνθήματα για ισότητα και κοινωνική δικαιοσύνη και τον ρυθμό ενός γρήγορου, "ανεβαστικού" τραγουδιού.
Εν τέλει, έτσι δεν είναι η ζωή; Κάποιος θα παλέψει για λογαριασμό άλλου, κάποιος θα επαναπαυτεί γνωρίζοντας πως άλλος θα κάνει την βρώμικη δουλειά, κάποιος θα πάει για ψώνια, κάποιος άλλος θα χορεύει ή θα είναι μουσικός δρόμου, προσπαθώντας να βιοποριστεί από αυτό, κάποιος δεν θα νιώσει ποτέ να τον αγγίζει κάτι από όλα αυτά, κάποιος δεν θα ανησυχήσει ποτέ. Κάποιος θα είναι μόνιμα ανήσυχος και...έτσι απλά...κυλάει η ζωή.
Ας μην ξεχνάμε πως η ζωή δεν έχει μόνον δύο όψεις, αλλά πολλές περισσότερες. Για να μας κρατάει σε εγρήγορση....;;; Δεν ξέρω...Η ζωή τραβάει εμπρός άλλωστε και πας κι εσύ μαζί της. Το πού θα βγάλει, είναι η ιστορία που έχει να διηγηθεί ο κάθε ένας από εμάς!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου