YNOT & Cosmo Klein - When Doves Cry (YNOT Radio Edit)

(Εντάξει έχω νευριάσει τελείως με το γεγονός πως όλοι θυμούνται τα πνευματικά τους δικαιώματα εκ των υστέρων, οπότε Prince που να μην έχει βάλει το χεράκι του κάποιος χρήστης, που εκ των υστέρων θα το αποσύρει δεν υπάρχει, οπότε έβαλα remix έτσι για σπάσιμο!)
          2016 vs Καλλιτέχνες, σημειώσατε 15-0!  Πάει κι ο Prince, αλλά πρωτίστως να ευχηθώ Χριστός Ανέστη, Χρόνια Πολλά, Καλό μήνα, Υγεία, Γαλήνη, Ευημερία, Αγάπη, περισσότερα Χαμόγελα κι επανέρχομαι στο προσφάτως εκλιπόντα και σπουδαίο μικροκαμωμένο καλλιτέχνη, Prince που μας άφησε δια παντός και ταυτόχρονα κληροδότησε σε όλους εμάς, ωραίες δημιουργίες προς μνήμη ημών και γνώση των νεώτερων. Και είναι που κάθομαι και σκέφτομαι πως η δόξα, η διασημότητα, το χρήμα και γενικώς τα πάντα, έρχονται και παρέρχονται και τελικά τι απομένει; ...Όμορφα τραγούδια για να συνεχίζουμε το ταξίδι μας...Κατά τον Ισοκράτη, "Κοινή γαρ η τύχη και το μέλλον αόρατο"...Γι' αυτό "Μηδενί συμφοράν ονειδίσης..."

Υ.Γ. Είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα!

Λατρεύω...

        Να παρακολουθώ να φτιάχνουν κρέπες σε creperie. Από την στιγμή που θα πέσει το μείγμα στην καυτή εστία, μέχρι τον τρόπο που θα την απλώσει το παιδί που τις φτιάχνει και από το πώς την αναποδογυρίζει, μέχρι την στιγμή που βάζει το μείγμα της αρεσκείας του καθενός, απλά με μαγνητίζει. Το σκέφτομαι χρόνια τώρα. Γιατί μού αρέσει τόσο αυτή η διαδικασία; Γιατί δεν ξετρελαίνομαι με την παρασκευή του toast ή του παστίτσιου ή μιας μπριζόλας με πατάτες στην γάστρα τέλος, πάντων; Μετά από πολυετή αναζήτηση κατέληξα στο απλό, ότι  η κρέπα μοιάζει με μουσικό δίσκο έτοιμο να παίξει Louis Armstrong και Aretha Franklin στο pick up player. Έτσι κατάφερα να συνδέσω την αγάπη μου για την μουσική με την δημιουργία ενός φαγώσιμου, το οποίο εν τέλει δεν θα φάω αλλά απλά θα το χαζεύω...


Εδώ μιλάμε για συλλογή από δίσκους....

Thievery Corporation - Depth of My Soul ft. Shana Halligan

      Σχέση ανάμεσα σε τραγούδι και video clip δεν βρήκα , αλλά μια λυρικότητα την διαθέτει το δεύτερο, ενώ το τραγούδι το βρίσκω λυρικό 100%. Το ερώτημα που τίθεται, είναι "εάν γνωρίζεις το βάθος της ψυχής μου". Μια ψυχή μπορεί να μην έχει αρχή, μέση και τέλος. Η τρομακτική άβυσσος, όμως, είναι αυτή που κάνει πιο ελκυστική μια ψυχή, έναν νου, μια προσωπικότητα, έναν άνθρωπο. Είναι ωραίο να ζεις για να αναζητάς κάθε στιγμή κάτι...Ένα φως στο σκοτάδι, μια αναλαμπή....

Απεχθάνομαι...

           Τα ψέματα που μού πασάρουν τα απορρυπαντικά ρούχων, ότι τάχα βγάζουν δύσκολους λεκέδες και σε μικρές θερμοκρασίες. Τέρμα. Δύσκολος λεκές και χαμηλή θερμοκρασία δεν πάνε πακέτο. Εάν δεν πέσει το καυτό νερό και η ενασχόληση με τον λεκέ πριν μπει στο πλυντήριο, δεν υπάρχει περίπτωση να βγάλω το λάδι από το λευκό τραπεζομάντηλο. Εάν πάλι δεν υπάρχει πολύς χρόνος, το μυστικό είναι ένα. Μην χρησιμοποιείτε λευκό τραπεζομάντηλο. Όσα περισσότερα λουλούδια και χρώματα υπάρχουν πάνω του, τόσο πιο επιτυχημένο το camouflage! Είναι θέμα πρακτικής σκέψης τελικά...

Έχει παίξει photoshop;;; Πολύ λευκά για να είναι αλήθινα!

Cinderella - Don't Know What You Got (Till It's Gone)

        Για να είμαι απολύτως ειλικρινής, το τραγούδι αυτό δεν το διάλεξα για τις τρίχες που διαθέτουν πλουσιοπάροχα όλοι τους. Το διάλεξα γιατί αγαπώ την σπαρακτική φωνή του Tom Keifer, γιατί λατρεύω τους στίχους του, γιατί έχει τα αγαπημένα χρώματα του δειλινού και γενικώς όλα αυτά τα στοιχεία ενωμένα, δίνουν ένα υπέροχο τραγούδι, από μια ονειροπόλα εποχή, που μπορεί να οδηγήσει την καρδιά να γίνει θρύψαλα και τη ψυχή να πετάξει...

Υποσημείωση: Ουδεμία ευθύνη φέρει η αφεντιά μου για το μικρό παράσιτο που ακούγεται στο 3:58 περίπου! 

Τυχαίες Απορίες (part 6)

        ...Γιατί οι απορίες να τελειώνουν, από την στιγμή που η ζωή εξελίσσεται; Και ποιο το νόημα αυτής, άπαξ και δεν υπάρχουν κάποια καίρια ερωτήματα προς απάντηση (ή χωρίς απάντηση- αυτό δεν μας πειράζει)!; Επομένως έχουμε και λέμε...
           Απορία Νο 1: Γιατί όλοι οι ήρωες βιβλίων και ταινιών γνωρίζουν τους αστερισμούς; Το σκηνικό είναι πάντα το ίδιο. Αυτός, αυτή και όχι τα μυστήρια, αλλά ένας έναστρος ουρανός. Ένας εκ των δύο, θα γνωρίζει πολύ καλά την Μικρή και την Μεγάλη Άρκτο, τον Ωρίωνα και την Ανδρομέδα και θα τα επεξηγήσει με άνεση αστρονόμου στην υπάρχουσα παρέα. Η υπάρχουσα παρέα, από την άλλη, θα τα κατανοήσει όλα σε χρόνο dt και θα μεταλαμπαδεύσει την γνώση σε κάποια άλλη παρέα. Σύνηθες, επίσης, είναι να κοιτάζει νοσταλγικά τους αστερισμούς και να αναπολεί εκείνη την αξέχαστη βραδιά, πριν χωρίσουν οι δρόμοι των ηρώων που απαρτίζουν την παρέα που προανέφερα. Έρχομαι, λοιπόν, στο σήμερα για να αναρωτηθώ το εξής εύλογο: Εμένα γιατί δεν με έτρεχαν οι γονείς μου στους αγρούς και τα λιβάδια να μου μάθουν τους αστερισμούς; Ως εκ τούτου πώς θα ήταν δυνατόν να επεξηγήσω στο 'αίσθημα' τον πλούτο και το βάθος των γαλαξιακών μου γνώσεων, αφού δεν γνωρίζω τίποτα; Καταγγέλλω τον σύζυγό μου, επίσης, διότι ούτε κι αυτός γνωρίζει κάτι από άστρα. Ουδεμίαν επομένως τύχη είχα να με τρέξει στα ξέφωτα για εκπαίδευση μετά ρομαντικής καταστάσεως. Τελικά είναι αργά να μάθω τίποτα; Έναν Ηνίοχο έστω....;;; (Προειδοποίηση: Δεν υπάρχει περίπτωση να τα καταλάβω με την μία. Οι επαναλήψεις επιβάλλονται)!
           Απορία Νο 2 :  Να που έφτιαξε ο καιρός - όχι δηλαδή ότι έκανε και χειμώνα- και κάθομαι και σκέφτομαι αυτό το κλασσικό "δεν έκανε κρύο να σκοτωθούν τα μικρόβια". Αφού, λοιπόν, τα μικρόβια σκοτώνονται με το κρύο, σημαίνει πως θεριεύουν με την ζέστη ή τον καύσωνα; Κι αν ναι, τότε γιατί αρρωσταίνουμε περισσότερο τον χειμώνα κι όχι το καλοκαίρι; Τελικά ποιο είναι το φιλικό, προς ιούς και μικρόβια, κλίμα; Πότε να κοιμάμαι ήσυχη και πότε όχι;
           Απορία Νο 3: Γιατί στην glam rock-hair metal σκηνή των 80's, συναντάω τα πιο όμορφα, υγιή μαλλιά, χωρίς ίχνος ψαλίδας; Σημειωτέον, μιλάμε για άντρες, εντάξει; Μπορώ να φανταστώ, βέβαια, την πρακτική λύση, ότι δηλαδή έμπαινε μόνο κάμποση laque και τίποτα άλλο, οπότε δεν υπήρχε αρκετή ταλαιπωρία. Αυτό από μόνο του είναι αρκετό ώστε να δικαιολογεί την υπέροχη, φυσική υφή τους; (Για να μην μιλήσω για κάτι αναλογίες μοντέλου που κατείχαν οι περισσότεροι εξ αυτών- απλά ήθελα να το αναφέρω)!. Είναι φυσιολογικό ότι επιλέγω να δω video clips τους, για να αναλύσω τις τρίχες τους; Μάλλον πρέπει να το κοιτάξω το ζήτημα....Αλλά σε τελική ανάλυση το φυσιολογικό αποτελεί μια σχετική έννοια που επιδέχεται πολλές ερμηνείες....


Αυτό, μπορώ να πω μετά βεβαιότητος, πως είναι ένα φεγγάρι. Για όλα τα υπόλοιπα δηλώνω άγνοια...


Εγώ φταίω τώρα; Πείτε μου ειλικρινά! Λαμποκοπάει η κόμη τους!

Απεχθάνομαι...

    ....Την θέα ενός εγκαταλελειμμένου τραίνου, βαγονιών και σιδηροδρομικών στοιχείων γενικότερα. Ένα ναυάγιο είναι επίσης μελαγχολικό θέαμα, αλλά το τραίνο με οδηγεί στο pick των ζοφερών σκέψεων. Το τοπίο μπορεί να προσδώσει ένα (ή και δύο)  επιπλέον σκαλιά συναισθημάτων μοναξιάς, αποχωρισμού, ξενιτιάς, πολέμου κτλ. Πεσμένα φύλλα, μουντός καιρός και έχω το τέλειο πακέτο κατάθλιψης. Και μετά παρατηρείς τα πουλιά να σχίζουν τους αιθέρες κι απλά συνέρχεσαι και αναφωνείς..."Η ζωή συνεχίζεται..."