Λατρεύω...

        Να παρακολουθώ να φτιάχνουν κρέπες σε creperie. Από την στιγμή που θα πέσει το μείγμα στην καυτή εστία, μέχρι τον τρόπο που θα την απλώσει το παιδί που τις φτιάχνει και από το πώς την αναποδογυρίζει, μέχρι την στιγμή που βάζει το μείγμα της αρεσκείας του καθενός, απλά με μαγνητίζει. Το σκέφτομαι χρόνια τώρα. Γιατί μού αρέσει τόσο αυτή η διαδικασία; Γιατί δεν ξετρελαίνομαι με την παρασκευή του toast ή του παστίτσιου ή μιας μπριζόλας με πατάτες στην γάστρα τέλος, πάντων; Μετά από πολυετή αναζήτηση κατέληξα στο απλό, ότι  η κρέπα μοιάζει με μουσικό δίσκο έτοιμο να παίξει Louis Armstrong και Aretha Franklin στο pick up player. Έτσι κατάφερα να συνδέσω την αγάπη μου για την μουσική με την δημιουργία ενός φαγώσιμου, το οποίο εν τέλει δεν θα φάω αλλά απλά θα το χαζεύω...


Εδώ μιλάμε για συλλογή από δίσκους....