Ένα τόσο όμορφο τραγούδι το κατάντησαν αηδία, όλοι ανεξαιρέτως οι ραδιοφωνικοί σταθμοί, από τα αισχρότατα remix που του έκαναν τόσο βάναυσα! Δεν χρειαζόταν, ούτε σήκωνε remix ένα τέτοιο κομμάτι! Είναι ανατριχιαστικά και σπαρακτικά πανέμορφο κι ελπίζω να μην κακοποιηθεί περαιτέρω!
Τετάρτη 18 Μαΐου 2016
LP - Lost On You [Live Session]
Ένα τόσο όμορφο τραγούδι το κατάντησαν αηδία, όλοι ανεξαιρέτως οι ραδιοφωνικοί σταθμοί, από τα αισχρότατα remix που του έκαναν τόσο βάναυσα! Δεν χρειαζόταν, ούτε σήκωνε remix ένα τέτοιο κομμάτι! Είναι ανατριχιαστικά και σπαρακτικά πανέμορφο κι ελπίζω να μην κακοποιηθεί περαιτέρω!
Ποια Eurovision, καρδιά μου;
Σχόλιο επί του διαγωνισμού αυτού δεν είχα κάνει μέχρι στιγμής, αλλά ήγγικεν η ώρα να πω δυο λογάκια γιατί η αδικία με πνίγει!
Κατ'αρχάς να πάρω τα πράγματα από την αρχή, καθότι η υπόθεση Eurovision αποτελούσε μεγάλο γεγονός στο σπίτι μας πολύ πριν θεωρηθεί εθνικό ζήτημα και αποτελέσει βασική ενότητα σε κάθε πάλαι ποτέ κουτσομπολίστικη εκπομπή, γιατί δεν ξέρω πια τι έχει απομείνει στην ελληνική τηλεόραση (από άποψη τέτοιου είδους εκπομπών)!
Καθώς λοιπόν η μαμά μου ήταν τρελαμένη με τον διαγωνισμό, πολύ πριν αποκτήσει τέκνα, δεν θα μπορούσε μια τέτοια αγάπη να την παρατήσει εύκολα! Άλλωστε το λέει και η σοκολάτα! Μια αγάπη και παντοτινή! Έτσι λοιπόν κάθε Μάιο, είχαμε το σπουδαίο Σάββατο της Ευρωθέασης και Ευρωακουσμάτων και δυστυχώς όταν πήγαινα Δευτέρα στο σχολείο δεν είχα με ποιον να ανταλλάξω μουσικές απόψεις, αφού δεν το έβλεπε κανείς (τουλάχιστον στο Δημοτικό γιατί στο Γυμνάσιο κάτι ξεκίνησε να γίνεται)!
'Οπως κάθε τι, όμως, που θέλει να κρατηθεί στο πέρασμα των ετών, πρέπει να εξελιχθεί, να ανανεωθεί, να φάει τις τονωτικές ενεσούλες του ειδάλλως θα ξεφτίσει! Δεν θα ασχοληθώ με τις ευτράπελες παρουσίες γιατί σε μια σκηνή κι ένα θέαμα επιβάλλεται και η καρικατούρα και το grand guignol και grottesque. Παρόλ'αυτά το θεωρώ λίγο οξύμωρο να βλέπεις από την μια ένα ανάλαφρο αποτέλεσμα κι από την άλλη να ακούς έναν πολιτικοποιημένο στίχο. Θα μου πει, βέβαια, κάποιος πως είναι αδύνατον να τραγουδάς συνεχώς για την αγάπη, την φιλία, μπαλόνια, φρου φρου κι αρώματα κι από εκεί και πέρα να υποκρίνεσαι πως δεν συμβαίνει τίποτα άλλο!
Για τα δικά μου μάτια και αυτιά, όμως, η πολιτικοποίηση σε έναν διαγωνισμό τραγουδιού δεν με απασχολεί! Στην εποχή της άμεσης ενημέρωσης, άπαξ και θέλω πολιτικοποίηση θα στραφώ αλλού. Ούτε καν τις ειδήσεις δεν θα επιλέξω για πολιτικές αναλύσεις, πόσο μάλλον ένα διασκεδαστικό πρόγραμμα ή που τουλάχιστον προσπαθεί να γίνει διασκεδαστικό. Τα ευχολόγια είναι ουτοπικά: "Μακάρι να επικρατήσει ειρήνη σε όλο τον κόσμο!". Ειρήνη δεν πρόκειται να επικρατήσει εάν δεν το επιδιώκουν όλοι. Ακόμα κι αν στους 10, τα βρουν οι 9, θα επικρατήσει ο νόμος του ενός που είναι έτοιμος να ανακατέψει τους 9 γιατί απλά...έτσι το θέλει.
Και πες ότι από την καλή σου διάθεση προσπερνάς ή κλείνεις τα μάτια σε αυτήν την γλυκανάλατη, ετήσια ατοποευχολογία! Πώς να κλείσεις τα μάτια σε όλο και περισσότερες μη ευρωπαϊκές συμμετοχές; Το δίκιο μου έχει αρχίσει και με πνίγει. Ωραία, λοιπόν, να συμμετέχει και η Αυστραλία. Για ποιο λόγο να εκτοπίσουμε τις ΗΠΑ; Μόνο για τις νέες τεχνολογίες και το cinema της την θέλουμε; Τόσες Πολιτείες είναι, γιατί να μην μπουν όλες οι Πολιτείες ξεχωριστά; Δεν μου φτάνει μια συμμετοχή σαν ΗΠΑ! Θέλω και τις 51 Πολιτείες (ή όσες είναι τέλος πάντων). Ή θα γίνει σωστή δουλειά ή αλλιώς να πάνε όλοι σπίτι τους. (Δηλώνω από τώρα πως θα ψηφίζω Καλιφόρνια, γιατί της έχω μια αδυναμία!)
Κι επειδή δεν μου αρέσουν οι διακρίσεις, γιατί να αφήσουμε απ' έξω όλες τις χώρες της Λατινικής Αμερικής; Τόσο ταπεραμέντο, salsa, bachata, kizomba, tango, swing, rumba, cha cha, θα το αφήσουμε να πάει χαμένο; Τόση αισθαντικότητα και να μην την εισπράξουμε δια τηλεοράσεως; Πού είναι οι χώρες της Αφρικής και της Ασίας; Προς τι τόσος ρατσισμός; Κι άμα η Ευρώπη δει νίκη στον αιώνα τον άπαντα εμένα να μου στείλετε τηλεγράφημα! Έχει να πέσει αλληλοψηφισμός που οι Σκανδιναβικές, Βαλτικές και Βαλκανικές χώρες θα θυμίζουν προσκοπάκια μπροστά τους. Για να μην υπάρχει και πικρία ότι η Ελλάδα δίνει 12άρι στην Κύπρο και η Κύπρος στην Ελλάδα (2 Χώρες είμαστε όλο κι όλο!)
Μόνον έτσι θα ησυχάσει η ταραγμένη συνείδησή μου. Σκεφτείτε πόσο αηδιαστικά χορταστικός θα γίνει αυτός ο διαγωνισμός! Να ξεκινάει Φεβρουάριο για να λήξει τον Μάιο...Έτσι μόνο θα παραδεχτώ τους ιθύνοντες! Κι επιτέλους θα αποκτήσει το αποπροσανατολισμένο νόημα της η Globalvision. Είδατε; Όλα τα έχω σκεφτεί. Ακόμα και το όνομα! Ή μήπως Babelvision; Από την πόλη έρχομαι και στην κορφή κανέλα;;;
Αυτά είχα να καταθέσω κι αν εισακουσθώ, εισακούσθηκα!
Υ.Γ. Ελπίζω την μεθεπόμενη χρονιά να συναντηθούν όλοι στο Γιαμουσσούκρο της Ακτής Ελεφαντοστού! Ή θα μιλάμε για κοσμοπολιτισμό ή θα κουρεύουμε το γρασίδι....
Η ψηφοφορία θα παρακαλούσα να είναι ολονύκτια! Ευχαριστώ!
Α, ναι μια φορά κι εμείς κερδίσαμε!
Κατ'αρχάς να πάρω τα πράγματα από την αρχή, καθότι η υπόθεση Eurovision αποτελούσε μεγάλο γεγονός στο σπίτι μας πολύ πριν θεωρηθεί εθνικό ζήτημα και αποτελέσει βασική ενότητα σε κάθε πάλαι ποτέ κουτσομπολίστικη εκπομπή, γιατί δεν ξέρω πια τι έχει απομείνει στην ελληνική τηλεόραση (από άποψη τέτοιου είδους εκπομπών)!
Καθώς λοιπόν η μαμά μου ήταν τρελαμένη με τον διαγωνισμό, πολύ πριν αποκτήσει τέκνα, δεν θα μπορούσε μια τέτοια αγάπη να την παρατήσει εύκολα! Άλλωστε το λέει και η σοκολάτα! Μια αγάπη και παντοτινή! Έτσι λοιπόν κάθε Μάιο, είχαμε το σπουδαίο Σάββατο της Ευρωθέασης και Ευρωακουσμάτων και δυστυχώς όταν πήγαινα Δευτέρα στο σχολείο δεν είχα με ποιον να ανταλλάξω μουσικές απόψεις, αφού δεν το έβλεπε κανείς (τουλάχιστον στο Δημοτικό γιατί στο Γυμνάσιο κάτι ξεκίνησε να γίνεται)!
'Οπως κάθε τι, όμως, που θέλει να κρατηθεί στο πέρασμα των ετών, πρέπει να εξελιχθεί, να ανανεωθεί, να φάει τις τονωτικές ενεσούλες του ειδάλλως θα ξεφτίσει! Δεν θα ασχοληθώ με τις ευτράπελες παρουσίες γιατί σε μια σκηνή κι ένα θέαμα επιβάλλεται και η καρικατούρα και το grand guignol και grottesque. Παρόλ'αυτά το θεωρώ λίγο οξύμωρο να βλέπεις από την μια ένα ανάλαφρο αποτέλεσμα κι από την άλλη να ακούς έναν πολιτικοποιημένο στίχο. Θα μου πει, βέβαια, κάποιος πως είναι αδύνατον να τραγουδάς συνεχώς για την αγάπη, την φιλία, μπαλόνια, φρου φρου κι αρώματα κι από εκεί και πέρα να υποκρίνεσαι πως δεν συμβαίνει τίποτα άλλο!
Για τα δικά μου μάτια και αυτιά, όμως, η πολιτικοποίηση σε έναν διαγωνισμό τραγουδιού δεν με απασχολεί! Στην εποχή της άμεσης ενημέρωσης, άπαξ και θέλω πολιτικοποίηση θα στραφώ αλλού. Ούτε καν τις ειδήσεις δεν θα επιλέξω για πολιτικές αναλύσεις, πόσο μάλλον ένα διασκεδαστικό πρόγραμμα ή που τουλάχιστον προσπαθεί να γίνει διασκεδαστικό. Τα ευχολόγια είναι ουτοπικά: "Μακάρι να επικρατήσει ειρήνη σε όλο τον κόσμο!". Ειρήνη δεν πρόκειται να επικρατήσει εάν δεν το επιδιώκουν όλοι. Ακόμα κι αν στους 10, τα βρουν οι 9, θα επικρατήσει ο νόμος του ενός που είναι έτοιμος να ανακατέψει τους 9 γιατί απλά...έτσι το θέλει.
Και πες ότι από την καλή σου διάθεση προσπερνάς ή κλείνεις τα μάτια σε αυτήν την γλυκανάλατη, ετήσια ατοποευχολογία! Πώς να κλείσεις τα μάτια σε όλο και περισσότερες μη ευρωπαϊκές συμμετοχές; Το δίκιο μου έχει αρχίσει και με πνίγει. Ωραία, λοιπόν, να συμμετέχει και η Αυστραλία. Για ποιο λόγο να εκτοπίσουμε τις ΗΠΑ; Μόνο για τις νέες τεχνολογίες και το cinema της την θέλουμε; Τόσες Πολιτείες είναι, γιατί να μην μπουν όλες οι Πολιτείες ξεχωριστά; Δεν μου φτάνει μια συμμετοχή σαν ΗΠΑ! Θέλω και τις 51 Πολιτείες (ή όσες είναι τέλος πάντων). Ή θα γίνει σωστή δουλειά ή αλλιώς να πάνε όλοι σπίτι τους. (Δηλώνω από τώρα πως θα ψηφίζω Καλιφόρνια, γιατί της έχω μια αδυναμία!)
Κι επειδή δεν μου αρέσουν οι διακρίσεις, γιατί να αφήσουμε απ' έξω όλες τις χώρες της Λατινικής Αμερικής; Τόσο ταπεραμέντο, salsa, bachata, kizomba, tango, swing, rumba, cha cha, θα το αφήσουμε να πάει χαμένο; Τόση αισθαντικότητα και να μην την εισπράξουμε δια τηλεοράσεως; Πού είναι οι χώρες της Αφρικής και της Ασίας; Προς τι τόσος ρατσισμός; Κι άμα η Ευρώπη δει νίκη στον αιώνα τον άπαντα εμένα να μου στείλετε τηλεγράφημα! Έχει να πέσει αλληλοψηφισμός που οι Σκανδιναβικές, Βαλτικές και Βαλκανικές χώρες θα θυμίζουν προσκοπάκια μπροστά τους. Για να μην υπάρχει και πικρία ότι η Ελλάδα δίνει 12άρι στην Κύπρο και η Κύπρος στην Ελλάδα (2 Χώρες είμαστε όλο κι όλο!)
Μόνον έτσι θα ησυχάσει η ταραγμένη συνείδησή μου. Σκεφτείτε πόσο αηδιαστικά χορταστικός θα γίνει αυτός ο διαγωνισμός! Να ξεκινάει Φεβρουάριο για να λήξει τον Μάιο...Έτσι μόνο θα παραδεχτώ τους ιθύνοντες! Κι επιτέλους θα αποκτήσει το αποπροσανατολισμένο νόημα της η Globalvision. Είδατε; Όλα τα έχω σκεφτεί. Ακόμα και το όνομα! Ή μήπως Babelvision; Από την πόλη έρχομαι και στην κορφή κανέλα;;;
Αυτά είχα να καταθέσω κι αν εισακουσθώ, εισακούσθηκα!
Υ.Γ. Ελπίζω την μεθεπόμενη χρονιά να συναντηθούν όλοι στο Γιαμουσσούκρο της Ακτής Ελεφαντοστού! Ή θα μιλάμε για κοσμοπολιτισμό ή θα κουρεύουμε το γρασίδι....
Η ψηφοφορία θα παρακαλούσα να είναι ολονύκτια! Ευχαριστώ!
Α, ναι μια φορά κι εμείς κερδίσαμε!
Κυριακή 1 Μαΐου 2016
Είναι τρελοί αυτοί οι Ρωμαίοι...
Να, που αυτές τις μέρες έγινα μάρτυς χαράς και πανηγυρισμών και για να γίνω πιο σαφής, έπεσα πάνω στους πανηγυρισμούς των οπαδών του ΠΑΟΚ για την κατάκτηση του Πρωταθλήματος Ελλάδος στο volley για το 2016. Παρόλο που δεν ασχολούμαι με το κομμάτι των αθλητικών και των ομάδων, φαντάζομαι πως άπαξ και είσαι οπαδός, φίλαθλος, υποστηρικτής μιας ομάδας, η κατάκτηση ενός Κυπέλλου-Πρωταθλήματος αποτελεί σπουδαίο γεγονός, έστω και σε ένα άθλημα που δεν είναι τόσο μαζικό όπως, για παράδειγμα, το ποδόσφαιρο.
Έτσι, λοιπόν, κάθισα να παρακολουθήσω ανθρώπους άγνωστους μεταξύ τους να αγκαλιάζονται, να κορνάρει ο ένας στον άλλον, να ανταλλάσσουν μια κοινή συγκίνηση κι έναν ξέφρενο ενθουσιασμό, οδηγώντας τα εγκεφαλικά μου κύτταρα να σκεφτούν πόσο αλλόκοτο ον είναι αυτός ο άνθρωπος τέλος πάντων!
Είμαστε περίεργη ράτσα ή αλλιώς είναι (είμαστε) τρελοί αυτοί (εμείς) οι Ρωμαίοι. Έχουμε ή εφευρίσκουμε διαρκώς λόγους για να τσακωνόμαστε μεταξύ μας κι εκεί που ξέρεις πως είναι αναρίθμητοι αυτοί οι λόγοι για να αλληλοκατασπαραζόμαστε, σκέφτεσαι πως πάντα θα υπάρχουν κι αυτοί που μπορούν να μας ενώσουν. Σαν αμέσως επόμενη σκέψη, διαπίστωσα πως είμαστε τέτοια πάστα δίποδων που μπορούμε γρήγορα και ανάλαφρα να μετατρέψουμε τους λόγους και τα στοιχεία που μας ενώνουν, σε λόγους που μας χωρίζουν. Και χρησιμοποιώ τον όρο "ανάλαφρα", καθώς δεν αποτελούμε ιδιαίτερα σκεπτόμενη ράτσα, παρόλο που φήμες λένε πως διαθέτουμε νόηση ή αλλιώς θεωρούμαστε νοήμονα όντα.
Δεκαετίες και δεκαετίες τώρα, ακούμε για δολοφονίες και εγκλήματα ανάμεσα όχι μόνο σε οπαδούς αντίπαλων ομάδων αλλά και στους κόλπους μιας κοινής ομάδας και "αθλητικής" ιδεολογίας. Μολονότι δεν μπορώ να θεωρήσω την αγάπη προς μια ομάδα κίνητρο για έγκλημα, δεν παύει να συμβαίνει κι αυτό είναι κάτι πολύ πέρα από βαθύτατα λυπηρό. Δεν παύει, όμως, να συμβαίνει....
Εν τέλει συνέχισα να σκέφτομαι παρακολουθώντας τους περιχαρείς υποστηρικτές, τι πήγε στραβά με αυτήν την ράτσα και δεν μπορεί να είναι έτσι χαρούμενη πιο συχνά. Είναι τελικά η ικανότητα της νόησης που μπορεί να μετατρέπεται σε ευχή και κατάρα αναλόγων των συνθηκών ή η έλλειψη ορθής χρήσης αυτής που αποτελεί και πάλι τροχοπέδη για μια πιο υγιή και πρόσχαρη συμπεριφορά;
Ε, κι έπειτα από τις αλυσιδωτές σκέψεις, είπα να μην το κουράσω περαιτέρω γιατί άκρη ούτε έχει βγει, ούτε θα βγει ποτέ. Ένα είναι το ερώτημα: Λες να μας πέσει ο ουρανός στο κεφάλι;
Έτσι, λοιπόν, κάθισα να παρακολουθήσω ανθρώπους άγνωστους μεταξύ τους να αγκαλιάζονται, να κορνάρει ο ένας στον άλλον, να ανταλλάσσουν μια κοινή συγκίνηση κι έναν ξέφρενο ενθουσιασμό, οδηγώντας τα εγκεφαλικά μου κύτταρα να σκεφτούν πόσο αλλόκοτο ον είναι αυτός ο άνθρωπος τέλος πάντων!
Είμαστε περίεργη ράτσα ή αλλιώς είναι (είμαστε) τρελοί αυτοί (εμείς) οι Ρωμαίοι. Έχουμε ή εφευρίσκουμε διαρκώς λόγους για να τσακωνόμαστε μεταξύ μας κι εκεί που ξέρεις πως είναι αναρίθμητοι αυτοί οι λόγοι για να αλληλοκατασπαραζόμαστε, σκέφτεσαι πως πάντα θα υπάρχουν κι αυτοί που μπορούν να μας ενώσουν. Σαν αμέσως επόμενη σκέψη, διαπίστωσα πως είμαστε τέτοια πάστα δίποδων που μπορούμε γρήγορα και ανάλαφρα να μετατρέψουμε τους λόγους και τα στοιχεία που μας ενώνουν, σε λόγους που μας χωρίζουν. Και χρησιμοποιώ τον όρο "ανάλαφρα", καθώς δεν αποτελούμε ιδιαίτερα σκεπτόμενη ράτσα, παρόλο που φήμες λένε πως διαθέτουμε νόηση ή αλλιώς θεωρούμαστε νοήμονα όντα.
Δεκαετίες και δεκαετίες τώρα, ακούμε για δολοφονίες και εγκλήματα ανάμεσα όχι μόνο σε οπαδούς αντίπαλων ομάδων αλλά και στους κόλπους μιας κοινής ομάδας και "αθλητικής" ιδεολογίας. Μολονότι δεν μπορώ να θεωρήσω την αγάπη προς μια ομάδα κίνητρο για έγκλημα, δεν παύει να συμβαίνει κι αυτό είναι κάτι πολύ πέρα από βαθύτατα λυπηρό. Δεν παύει, όμως, να συμβαίνει....
Εν τέλει συνέχισα να σκέφτομαι παρακολουθώντας τους περιχαρείς υποστηρικτές, τι πήγε στραβά με αυτήν την ράτσα και δεν μπορεί να είναι έτσι χαρούμενη πιο συχνά. Είναι τελικά η ικανότητα της νόησης που μπορεί να μετατρέπεται σε ευχή και κατάρα αναλόγων των συνθηκών ή η έλλειψη ορθής χρήσης αυτής που αποτελεί και πάλι τροχοπέδη για μια πιο υγιή και πρόσχαρη συμπεριφορά;
Ε, κι έπειτα από τις αλυσιδωτές σκέψεις, είπα να μην το κουράσω περαιτέρω γιατί άκρη ούτε έχει βγει, ούτε θα βγει ποτέ. Ένα είναι το ερώτημα: Λες να μας πέσει ο ουρανός στο κεφάλι;
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)