Είναι τρελοί αυτοί οι Ρωμαίοι...

      Να, που αυτές τις μέρες έγινα μάρτυς χαράς και πανηγυρισμών και για να γίνω πιο σαφής, έπεσα πάνω στους πανηγυρισμούς των οπαδών του ΠΑΟΚ για την κατάκτηση του Πρωταθλήματος Ελλάδος στο volley για το 2016. Παρόλο που δεν ασχολούμαι με το κομμάτι των αθλητικών και των ομάδων, φαντάζομαι πως άπαξ και είσαι οπαδός, φίλαθλος, υποστηρικτής μιας ομάδας, η κατάκτηση ενός Κυπέλλου-Πρωταθλήματος αποτελεί σπουδαίο γεγονός, έστω και σε ένα άθλημα που δεν είναι τόσο μαζικό όπως, για παράδειγμα, το ποδόσφαιρο.
       Έτσι, λοιπόν, κάθισα να παρακολουθήσω ανθρώπους άγνωστους μεταξύ τους να αγκαλιάζονται, να κορνάρει ο ένας στον άλλον, να ανταλλάσσουν  μια κοινή συγκίνηση κι έναν ξέφρενο ενθουσιασμό, οδηγώντας τα εγκεφαλικά μου κύτταρα να σκεφτούν πόσο αλλόκοτο ον είναι αυτός ο άνθρωπος τέλος πάντων!
       Είμαστε περίεργη ράτσα ή αλλιώς είναι (είμαστε) τρελοί αυτοί (εμείς) οι Ρωμαίοι. Έχουμε ή εφευρίσκουμε διαρκώς λόγους για να τσακωνόμαστε μεταξύ μας κι εκεί που ξέρεις πως είναι αναρίθμητοι αυτοί οι λόγοι για να αλληλοκατασπαραζόμαστε, σκέφτεσαι πως πάντα θα υπάρχουν κι αυτοί που μπορούν να μας ενώσουν. Σαν αμέσως επόμενη σκέψη, διαπίστωσα πως είμαστε τέτοια πάστα δίποδων που μπορούμε γρήγορα και ανάλαφρα να μετατρέψουμε τους λόγους και τα στοιχεία που μας ενώνουν, σε λόγους που μας χωρίζουν. Και χρησιμοποιώ τον όρο "ανάλαφρα", καθώς δεν αποτελούμε ιδιαίτερα σκεπτόμενη ράτσα, παρόλο που φήμες λένε πως διαθέτουμε νόηση ή αλλιώς θεωρούμαστε νοήμονα όντα.
       Δεκαετίες και δεκαετίες τώρα, ακούμε για δολοφονίες και εγκλήματα ανάμεσα όχι μόνο σε οπαδούς αντίπαλων ομάδων αλλά και στους κόλπους μιας κοινής ομάδας και "αθλητικής" ιδεολογίας. Μολονότι δεν μπορώ να θεωρήσω την αγάπη προς μια ομάδα κίνητρο για έγκλημα, δεν παύει να συμβαίνει κι αυτό είναι κάτι πολύ πέρα από  βαθύτατα λυπηρό. Δεν παύει, όμως, να συμβαίνει....
       Εν τέλει συνέχισα να σκέφτομαι παρακολουθώντας τους περιχαρείς υποστηρικτές, τι πήγε στραβά με αυτήν την ράτσα και δεν μπορεί να είναι έτσι χαρούμενη πιο συχνά. Είναι τελικά η ικανότητα της νόησης που μπορεί να μετατρέπεται σε ευχή και κατάρα αναλόγων των συνθηκών ή η έλλειψη ορθής χρήσης αυτής που αποτελεί και πάλι τροχοπέδη για μια πιο υγιή και πρόσχαρη συμπεριφορά;
       Ε, κι έπειτα από τις αλυσιδωτές σκέψεις, είπα να μην το κουράσω περαιτέρω γιατί άκρη ούτε έχει βγει, ούτε θα βγει ποτέ. Ένα είναι το ερώτημα: Λες να μας πέσει ο ουρανός στο κεφάλι;