Αντίο παιδικά χρόνια...

       Πάει και ο George Michael….! Φέτος  χάσαμε πολλά ταλέντα, καλλιτέχνες  μεγάλου βεληνεκούς...Όταν ήμουν μικρότερη έκλαιγα, άμα έβλεπα κάποια κηδεία στην τηλεόραση γιατί δεν άντεχα όλον αυτόν τον αποχαιρετισμό, τα αφιερώματα, τις συγκινησιακές μουσικές. Μεγαλώνοντας κάθισα να το δω λίγο πιο ψύχραιμα.

       Συγκινούμαι όντως για το άτομο αυτό καθεαυτό ή είναι βαθύτερα τα αίτια;

       Σε μια λεπτομερή εγκεφαλική επεξεργασία, συνειδητοποίησα πως ο κάθε τραγουδιστής ή ηθοποιός δεν είναι κάποιος στενός φίλος ή συγγενής τον οποίον έβλεπα συχνά και η απώλειά του μου στοίχισε τρομερά. Όμως αυτό το άτομο έπαιξε σε μια ταινία ή τραγούδησε ένα τραγούδι που σημάδεψε την ζωή μου. Έντυσε με κάποιο soundtrack  μια ανεξάλειπτη μνήμη της ζωής μου. Χρωμάτισε τα παιδικάτα μου και τα ανέμελα νεανικά μου χρόνια. Όλα αυτά έχουν αλλάξει πια. Μεγαλώσαμε. Κι αυτά που ζήσαμε πέρασαν ανεπιστρεπτί.

       Δεν είναι ότι η Vivien Leigh ήταν το είδωλό μου. Ερμήνευσε ,όμως, μια Scarlett O’Hara, σε μια διαχρονικότατη ταινία. Κάποτε, κάθε Χριστούγεννα ή Πάσχα προβαλλόταν στην τηλεόραση  το «Όσα παίρνει ο Άνεμος» και συνήθως τα Χριστούγεννα ήμουν άρρωστη με κάποια γρίπη. Θυμάμαι παρόλ’αυτά να είμαι κουκουλωμένη με κουβέρτες, απαλλαγμένη από το άγχος του σχολείου, γιατί είχαμε δικαιωματικά διακοπές, να απολαμβάνω κάθε σκηνή και διάλογο του έργου και να πέφτω ήρεμη για ύπνο ονειρευόμενη την ταινία.  Όλη αυτή η διαδικασία της θέασης του έργου, αποτελούσε την αντιβίωση που θα με έκανε καλά μαζί με την φροντίδα της μητέρας μου, που παρακολουθούσε άγρυπνα τον πυρετό μου. Άρα η ταινία στο μυαλό μου έχει άλλες διαστάσεις. Είναι η μητέρα μου. Είναι ο καναπές. Η αίσθηση της κουβέρτας. Τα Χριστούγεννα και τα δώρα. Είναι το Πάσχα.

       Τα Χριστούγεννα είχαν, επίσης, τον ήχο του Drive από The Cars, του Eyes without a Face από Billy Idol, του Careless Whisper του George Michael, γιατί ήταν επιλογές  γραμμένες σε  μια κασέτα που παίζαμε ξανά και ξανά τέτοιες μέρες στο σπίτι.

       Μικρά τρελαινόμασταν με τον αδερφό μου να παρακολουθούμε στο ΜTV τις μεγάλες επιτυχίες του Michael Jackson. Συνήθως βρισκόμασταν στο σπίτι της γιαγιάς μου, που πάντα κάτι θα μαγείρευε. Το Black or White ή το Who is it? ή το Remember the time, δεν είναι απλά τρία τραγούδια. Είναι η γιαγιά μου. Είναι το σπίτι της γιαγιάς μου. Είναι μυρωδιές από φαγητά. Είναι παιχνίδι.

         Δεν είναι πια έτσι. Όχι δεν εύχομαι να είμαι άρρωστη και κουκουλωμένη με κουβέρτες τέτοιες μέρες! Έχω απλά μνήμες. Όμορφες μνήμες. Αξέχαστες μνήμες που γράφτηκαν στα αρχεία της ζωής μου.

         Δεν θα στενοχωρηθώ, ούτε θα κλάψω για κανέναν που δεν μπόρεσε να διαχειριστεί τον μοναχικό δρόμο της δόξας. Είναι επιλογή του καθενός να γίνεται αλκοολικός, ναρκομανής ή καταθλιπτικός. Άλλωστε όλοι τους φεύγουν γεμάτοι. Από αποθέωση, αγάπη του κόσμου, χρήματα, δόξες, δημιουργίες. Οι δημιουργίες τους, εξάλλου, δεν έχουν ημερομηνία λήξης και θα ακούγονται ή θα βλέπονται όσο υπάρχουν άνθρωποι στον μάταιο τούτο κόσμο! Θα κλάψω για το παιδάκι που δίνει μάχη με τον θάνατο. Για τον άστεγο που πέθανε στο κρύο. Για τους ανθρώπους που καταπλακώθηκαν και χάθηκαν άδικα από έναν σεισμό. Για τον αθώο που παρέσυρε η πλημμύρα. Για διάσημο όχι!

       Στενοχωριέμαι μόνο για εμένα. Για την ανεμελιά που έφυγε. Για τα τραγούδια που άκουσα ξανά και ξανά και τα τραγούδησα με φίλους. Για τα τραγούδια που χόρεψα σαν να μην υπάρχει αύριο. Για τα τραγούδια που φαντάστηκα πώς θα ήθελα να τα χορέψω. Για την ταινία που θα ήθελα να πρωταγωνιστώ εγώ. Για την ταινία που μου έδωσε ένα μήνυμα και πήρα μια απόφαση. Για όλες τις μυρωδιές που συνοδεύουν κάποιους ήχους. Για όλες τις στιγμές που μου έρχονται απρόσκλητα στο μυαλό. Για όλα όσα είμαι εγώ… Για τα χιλιόμετρα που έχω διανύσει μέχρι στιγμής και με διαμόρφωσαν σαν άνθρωπο..Για όλα όσα κράτησα στην σφαίρα του μύθου κι όσα απομυθοποίησα…

      Για αυτούς τους λόγους, για αυτά τα συναισθήματα και για αυτές τις σκέψεις, θα ευχαριστώ πάντα αυτούς τους ανθρώπους που μου είναι τόσο οικεία άγνωστοι!

George Michael - The Strangest Thing (Audio)

         Πάει λοιπόν και ο Γεώργιος Μιχαήλ που τόσο αγαπήσαμε... Αισθαντική φωνή, που αυτό το τραγούδι το αποδεικνύει! Αγαπήθηκε τόσο, για τα τόσο ανάλαφρα κι όμορφα τραγούδια που συνόδεψαν στιγμές της ζωής μας... Τις σκέψεις μου τις αποτύπωσα λιγάκι, με αφορμή τον θάνατο του David Bowie. Σκέφτεσαι τα δικά σου χρόνια, τις δικές σου μνήμες...Τα τραγούδια θα συνεχίζουν πάντα να ακούγονται και μετά από εμάς... 

Γιατί σαν το βιβλίο...δεν έχει

       Πάντα αγαπούσα τα βιβλία και συγχρόνως ήμουν κινηματογραφόφιλη. Με τα χρόνια ή που άλλαξα εγώ ή οι ταινίες και έχασα το ενδιαφέρον μου για πολλές θεματολογίες  που κάποτε τις παρακολουθούσα ευχάριστα! Δεν μου κάνει αίσθηση μια μαγκιόρα τύπισσα που έχει δει πως ο κακός πλησιάζει με μαχαίρι από πίσω κι όμως τον πυροβολεί (και τον πετυχαίνει) ενώ κοιτάει μπροστά. Δεν με εκπλήσσουν «Οι Άθλιοι» του Ουγκώ σε μιούζικαλ, γιατί το θεωρώ πολύ σπουδαίο έργο για να χαραμίζεται σε άνοστα τραγουδάκια. Βαρέθηκε η ψυχή μου να βλέπει τον καλό τελικά να χάνει και το κακό να θριαμβεύει, αφήνοντάς μου μια άσχημη ψυχολογική γεύση που θα πάει για μέρες μετά.

     Με το βιβλίο, από την άλλη, έχτισα όλα αυτά τα χρόνια μια ιδιαίτερη σχέση. Νιώθω τεράστια χαρά που οι γονείς μας  θεωρούσαν πως το βιβλίο είναι δώρο και πολλές φορές  αντικαθιστούσε ένα παιχνίδι. Που μας μύησαν στον κόσμο του βιβλίου τις φορές που μας διάβαζαν Παπαδιαμάντη κάτι κρύα, σκοτεινά, χειμωνιάτικα απογεύματα του Σαββάτου ή τις φορές  που το βιβλίο ερχόταν σαν επιβράβευση για τους καλούς βαθμούς ή την επιτυχία μας σε κάποιο πτυχίο…

     Θεωρώ τεράστια μαγεία πως μονάχα με την απίστευτη δύναμη των λέξεων, μερικά φύλλα χαρτιού κι ένα μολύβι,  μπόρεσαν τόσοι υπέροχοι συγγραφείς  να χτίσουν ολόκληρους κόσμους, χαρακτήρες στους οποίους θα βρεις ένα κομμάτι του εαυτού σου, κάποιους θα τους αγαπήσεις και κάποιους θα τους μισήσεις. Το μυαλό θα είναι πάντα ελεύθερο να ονειρευτεί, να σαγηνευτεί, να δώσει σάρκα και οστά στον ήρωα και να συμπάσχει μαζί του όποτε νιώθει και πάλι ελεύθερος, σαν αναγνώστης, να το πράξει. Κι όλα αυτά χωρίς τα τεχνάσματα των ειδικών εφέ, χωρίς την δύναμη της εικόνας και του ήχου. Πάντα ένιωθα ελεύθερη να βάζω τα δικά μου soundtracks στις ιστορίες.

     Η αγάπη στο βιβλίο δεν χτίζεται στα 20 ή τα 25. Ήταν εκεί και υπήρχε πριν από εμένα για εμένα. Ούτε το πάθος μου να δω, να νιώσω τις σελίδες του βιβλίου, να αγγίξω το εξώφυλλο, να μπω σε όλη αυτήν την γλυκιά ιεροτελεστία του ’μπαίνω στο βιβλιοπωλείο-ψάχνω με την ησυχία μου-αποφασίζω τι θα πάρω-πάω  ταμείο-φτάνω σπίτι-βγάζω από την σακούλα- θέλω μια κούπα καφέ ή τσάι- η απόλαυση αρχίζει’, είναι κάτι που δεν μπορεί να ενστερνιστεί κάποιος που δεν μπήκε ποτέ του σε αυτήν την βιβλιόφιλη φιλοσοφία. 

    Γιατί τελικά χάνομαι τόσο στις σελίδες ενός βιβλίου, μιας ιστορίας;

   Γιατί  κατάλαβα ότι θα ήθελα να ήμουν εγώ η Elizabeth Bennet, που έχει απέναντί της τον περίφημο Mr. Darcy. Γιατί έπεσα σε θλίψη βαθιά  όταν τελείωσα την «Αιολική γη», βλέποντας πως θα έχανα την μικρή Αρτέμιδα. Γιατί νευρίασα με την Scarlett που επέτρεψε στον Rhett να την εγκαταλείψει. Γιατί ήθελα να χάσω τις ώρες νυχτερινού ύπνου αλλά όχι την συνέχεια από τον «Σκοτεινό τόπο» . Γιατί δεν θα ήθελα να ήμουν στην θέση της Catherine και τελικά ο Heathcliff ήταν μια βασανισμένη ψυχή κι όχι τόσο απεχθής. Γιατί τελικά η Jane Eyre έπρεπε να βρει λίγη ευτυχία. Γιατί ο Παπαδιαμάντης δεν ήταν μόνο το «Όνειρο στο Κύμα» που κάναμε καταναγκαστικά στο σχολείο και τα Χριστουγεννιάτικα Διηγήματα του έχουν θλιβερό τέλος. Γιατί συγκινούμαι σαν παιδί με την «Χριστουγεννιάτικη Ιστορία» του Dickens και προσμένω κι εγώ τα Πνεύματα των Χριστουγέννων που θα έρθουν να με αλλάξουν.  Γιατί η μικρή Nell στο «Παλαιοπωλείο», έπρεπε να μεγαλώσει νωρίς. Γιατί  η ταλάντευση των ιδεών και πιστεύω του Νάρκισσου ήταν και δική μου ταλάντευση. Γιατί τα τελευταία λόγια του Χρυσόστομου δεν έκαψαν την καρδιά του Νάρκισσου μόνο, αλλά και την δική μου. Γιατί θα λατρεύω πάντα την απλή αμεσότητα του Ξενόπουλου. Γιατί με συγκινούν τα ποιήματα της Πολυδούρη. Γιατί χαίρομαι που γνώρισα την απαισιοδοξία του Καρυωτάκη. Γιατί στενοχωριόμουν κι ανέβαζα πυρετό  σε κάθε σελίδα, μέχρι να τελειώσω την «Αργώ» του Θεοτοκά. Γιατί εξοργίστηκα με τον πατέρα της Eugenie Grandet και πόνεσα για την ίδια. Γιατί στην «Misery» του King ένιωσα κι εγώ παράλυτη κι ανήμπορη. Γιατί η Patricia Highsmith είναι εκπληκτική συγγραφέας κι ο Mr.Ripley απίστευτα αντιπαθητικός. Γιατί ο Γιάννης Μαρής δεν υστερεί σε κάτι σε σχέση με την Agatha Christie. Γιατί λατρεύω τους πραγματικά εξωπραγματικούς και εξωπραγματικά πραγματικούς κόσμους της Jennifer Donnelly…

Γιατί μου αρέσει να ζω με τους ήρωές μου…

Γιατί τα ‘γιατί’ δεν έχουν τελειωμό!

Γιατί …έτσι…απλά…!