Γιατί σαν το βιβλίο...δεν έχει

       Πάντα αγαπούσα τα βιβλία και συγχρόνως ήμουν κινηματογραφόφιλη. Με τα χρόνια ή που άλλαξα εγώ ή οι ταινίες και έχασα το ενδιαφέρον μου για πολλές θεματολογίες  που κάποτε τις παρακολουθούσα ευχάριστα! Δεν μου κάνει αίσθηση μια μαγκιόρα τύπισσα που έχει δει πως ο κακός πλησιάζει με μαχαίρι από πίσω κι όμως τον πυροβολεί (και τον πετυχαίνει) ενώ κοιτάει μπροστά. Δεν με εκπλήσσουν «Οι Άθλιοι» του Ουγκώ σε μιούζικαλ, γιατί το θεωρώ πολύ σπουδαίο έργο για να χαραμίζεται σε άνοστα τραγουδάκια. Βαρέθηκε η ψυχή μου να βλέπει τον καλό τελικά να χάνει και το κακό να θριαμβεύει, αφήνοντάς μου μια άσχημη ψυχολογική γεύση που θα πάει για μέρες μετά.

     Με το βιβλίο, από την άλλη, έχτισα όλα αυτά τα χρόνια μια ιδιαίτερη σχέση. Νιώθω τεράστια χαρά που οι γονείς μας  θεωρούσαν πως το βιβλίο είναι δώρο και πολλές φορές  αντικαθιστούσε ένα παιχνίδι. Που μας μύησαν στον κόσμο του βιβλίου τις φορές που μας διάβαζαν Παπαδιαμάντη κάτι κρύα, σκοτεινά, χειμωνιάτικα απογεύματα του Σαββάτου ή τις φορές  που το βιβλίο ερχόταν σαν επιβράβευση για τους καλούς βαθμούς ή την επιτυχία μας σε κάποιο πτυχίο…

     Θεωρώ τεράστια μαγεία πως μονάχα με την απίστευτη δύναμη των λέξεων, μερικά φύλλα χαρτιού κι ένα μολύβι,  μπόρεσαν τόσοι υπέροχοι συγγραφείς  να χτίσουν ολόκληρους κόσμους, χαρακτήρες στους οποίους θα βρεις ένα κομμάτι του εαυτού σου, κάποιους θα τους αγαπήσεις και κάποιους θα τους μισήσεις. Το μυαλό θα είναι πάντα ελεύθερο να ονειρευτεί, να σαγηνευτεί, να δώσει σάρκα και οστά στον ήρωα και να συμπάσχει μαζί του όποτε νιώθει και πάλι ελεύθερος, σαν αναγνώστης, να το πράξει. Κι όλα αυτά χωρίς τα τεχνάσματα των ειδικών εφέ, χωρίς την δύναμη της εικόνας και του ήχου. Πάντα ένιωθα ελεύθερη να βάζω τα δικά μου soundtracks στις ιστορίες.

     Η αγάπη στο βιβλίο δεν χτίζεται στα 20 ή τα 25. Ήταν εκεί και υπήρχε πριν από εμένα για εμένα. Ούτε το πάθος μου να δω, να νιώσω τις σελίδες του βιβλίου, να αγγίξω το εξώφυλλο, να μπω σε όλη αυτήν την γλυκιά ιεροτελεστία του ’μπαίνω στο βιβλιοπωλείο-ψάχνω με την ησυχία μου-αποφασίζω τι θα πάρω-πάω  ταμείο-φτάνω σπίτι-βγάζω από την σακούλα- θέλω μια κούπα καφέ ή τσάι- η απόλαυση αρχίζει’, είναι κάτι που δεν μπορεί να ενστερνιστεί κάποιος που δεν μπήκε ποτέ του σε αυτήν την βιβλιόφιλη φιλοσοφία. 

    Γιατί τελικά χάνομαι τόσο στις σελίδες ενός βιβλίου, μιας ιστορίας;

   Γιατί  κατάλαβα ότι θα ήθελα να ήμουν εγώ η Elizabeth Bennet, που έχει απέναντί της τον περίφημο Mr. Darcy. Γιατί έπεσα σε θλίψη βαθιά  όταν τελείωσα την «Αιολική γη», βλέποντας πως θα έχανα την μικρή Αρτέμιδα. Γιατί νευρίασα με την Scarlett που επέτρεψε στον Rhett να την εγκαταλείψει. Γιατί ήθελα να χάσω τις ώρες νυχτερινού ύπνου αλλά όχι την συνέχεια από τον «Σκοτεινό τόπο» . Γιατί δεν θα ήθελα να ήμουν στην θέση της Catherine και τελικά ο Heathcliff ήταν μια βασανισμένη ψυχή κι όχι τόσο απεχθής. Γιατί τελικά η Jane Eyre έπρεπε να βρει λίγη ευτυχία. Γιατί ο Παπαδιαμάντης δεν ήταν μόνο το «Όνειρο στο Κύμα» που κάναμε καταναγκαστικά στο σχολείο και τα Χριστουγεννιάτικα Διηγήματα του έχουν θλιβερό τέλος. Γιατί συγκινούμαι σαν παιδί με την «Χριστουγεννιάτικη Ιστορία» του Dickens και προσμένω κι εγώ τα Πνεύματα των Χριστουγέννων που θα έρθουν να με αλλάξουν.  Γιατί η μικρή Nell στο «Παλαιοπωλείο», έπρεπε να μεγαλώσει νωρίς. Γιατί  η ταλάντευση των ιδεών και πιστεύω του Νάρκισσου ήταν και δική μου ταλάντευση. Γιατί τα τελευταία λόγια του Χρυσόστομου δεν έκαψαν την καρδιά του Νάρκισσου μόνο, αλλά και την δική μου. Γιατί θα λατρεύω πάντα την απλή αμεσότητα του Ξενόπουλου. Γιατί με συγκινούν τα ποιήματα της Πολυδούρη. Γιατί χαίρομαι που γνώρισα την απαισιοδοξία του Καρυωτάκη. Γιατί στενοχωριόμουν κι ανέβαζα πυρετό  σε κάθε σελίδα, μέχρι να τελειώσω την «Αργώ» του Θεοτοκά. Γιατί εξοργίστηκα με τον πατέρα της Eugenie Grandet και πόνεσα για την ίδια. Γιατί στην «Misery» του King ένιωσα κι εγώ παράλυτη κι ανήμπορη. Γιατί η Patricia Highsmith είναι εκπληκτική συγγραφέας κι ο Mr.Ripley απίστευτα αντιπαθητικός. Γιατί ο Γιάννης Μαρής δεν υστερεί σε κάτι σε σχέση με την Agatha Christie. Γιατί λατρεύω τους πραγματικά εξωπραγματικούς και εξωπραγματικά πραγματικούς κόσμους της Jennifer Donnelly…

Γιατί μου αρέσει να ζω με τους ήρωές μου…

Γιατί τα ‘γιατί’ δεν έχουν τελειωμό!

Γιατί …έτσι…απλά…!