Αντίο παιδικά χρόνια...

       Πάει και ο George Michael….! Φέτος  χάσαμε πολλά ταλέντα, καλλιτέχνες  μεγάλου βεληνεκούς...Όταν ήμουν μικρότερη έκλαιγα, άμα έβλεπα κάποια κηδεία στην τηλεόραση γιατί δεν άντεχα όλον αυτόν τον αποχαιρετισμό, τα αφιερώματα, τις συγκινησιακές μουσικές. Μεγαλώνοντας κάθισα να το δω λίγο πιο ψύχραιμα.

       Συγκινούμαι όντως για το άτομο αυτό καθεαυτό ή είναι βαθύτερα τα αίτια;

       Σε μια λεπτομερή εγκεφαλική επεξεργασία, συνειδητοποίησα πως ο κάθε τραγουδιστής ή ηθοποιός δεν είναι κάποιος στενός φίλος ή συγγενής τον οποίον έβλεπα συχνά και η απώλειά του μου στοίχισε τρομερά. Όμως αυτό το άτομο έπαιξε σε μια ταινία ή τραγούδησε ένα τραγούδι που σημάδεψε την ζωή μου. Έντυσε με κάποιο soundtrack  μια ανεξάλειπτη μνήμη της ζωής μου. Χρωμάτισε τα παιδικάτα μου και τα ανέμελα νεανικά μου χρόνια. Όλα αυτά έχουν αλλάξει πια. Μεγαλώσαμε. Κι αυτά που ζήσαμε πέρασαν ανεπιστρεπτί.

       Δεν είναι ότι η Vivien Leigh ήταν το είδωλό μου. Ερμήνευσε ,όμως, μια Scarlett O’Hara, σε μια διαχρονικότατη ταινία. Κάποτε, κάθε Χριστούγεννα ή Πάσχα προβαλλόταν στην τηλεόραση  το «Όσα παίρνει ο Άνεμος» και συνήθως τα Χριστούγεννα ήμουν άρρωστη με κάποια γρίπη. Θυμάμαι παρόλ’αυτά να είμαι κουκουλωμένη με κουβέρτες, απαλλαγμένη από το άγχος του σχολείου, γιατί είχαμε δικαιωματικά διακοπές, να απολαμβάνω κάθε σκηνή και διάλογο του έργου και να πέφτω ήρεμη για ύπνο ονειρευόμενη την ταινία.  Όλη αυτή η διαδικασία της θέασης του έργου, αποτελούσε την αντιβίωση που θα με έκανε καλά μαζί με την φροντίδα της μητέρας μου, που παρακολουθούσε άγρυπνα τον πυρετό μου. Άρα η ταινία στο μυαλό μου έχει άλλες διαστάσεις. Είναι η μητέρα μου. Είναι ο καναπές. Η αίσθηση της κουβέρτας. Τα Χριστούγεννα και τα δώρα. Είναι το Πάσχα.

       Τα Χριστούγεννα είχαν, επίσης, τον ήχο του Drive από The Cars, του Eyes without a Face από Billy Idol, του Careless Whisper του George Michael, γιατί ήταν επιλογές  γραμμένες σε  μια κασέτα που παίζαμε ξανά και ξανά τέτοιες μέρες στο σπίτι.

       Μικρά τρελαινόμασταν με τον αδερφό μου να παρακολουθούμε στο ΜTV τις μεγάλες επιτυχίες του Michael Jackson. Συνήθως βρισκόμασταν στο σπίτι της γιαγιάς μου, που πάντα κάτι θα μαγείρευε. Το Black or White ή το Who is it? ή το Remember the time, δεν είναι απλά τρία τραγούδια. Είναι η γιαγιά μου. Είναι το σπίτι της γιαγιάς μου. Είναι μυρωδιές από φαγητά. Είναι παιχνίδι.

         Δεν είναι πια έτσι. Όχι δεν εύχομαι να είμαι άρρωστη και κουκουλωμένη με κουβέρτες τέτοιες μέρες! Έχω απλά μνήμες. Όμορφες μνήμες. Αξέχαστες μνήμες που γράφτηκαν στα αρχεία της ζωής μου.

         Δεν θα στενοχωρηθώ, ούτε θα κλάψω για κανέναν που δεν μπόρεσε να διαχειριστεί τον μοναχικό δρόμο της δόξας. Είναι επιλογή του καθενός να γίνεται αλκοολικός, ναρκομανής ή καταθλιπτικός. Άλλωστε όλοι τους φεύγουν γεμάτοι. Από αποθέωση, αγάπη του κόσμου, χρήματα, δόξες, δημιουργίες. Οι δημιουργίες τους, εξάλλου, δεν έχουν ημερομηνία λήξης και θα ακούγονται ή θα βλέπονται όσο υπάρχουν άνθρωποι στον μάταιο τούτο κόσμο! Θα κλάψω για το παιδάκι που δίνει μάχη με τον θάνατο. Για τον άστεγο που πέθανε στο κρύο. Για τους ανθρώπους που καταπλακώθηκαν και χάθηκαν άδικα από έναν σεισμό. Για τον αθώο που παρέσυρε η πλημμύρα. Για διάσημο όχι!

       Στενοχωριέμαι μόνο για εμένα. Για την ανεμελιά που έφυγε. Για τα τραγούδια που άκουσα ξανά και ξανά και τα τραγούδησα με φίλους. Για τα τραγούδια που χόρεψα σαν να μην υπάρχει αύριο. Για τα τραγούδια που φαντάστηκα πώς θα ήθελα να τα χορέψω. Για την ταινία που θα ήθελα να πρωταγωνιστώ εγώ. Για την ταινία που μου έδωσε ένα μήνυμα και πήρα μια απόφαση. Για όλες τις μυρωδιές που συνοδεύουν κάποιους ήχους. Για όλες τις στιγμές που μου έρχονται απρόσκλητα στο μυαλό. Για όλα όσα είμαι εγώ… Για τα χιλιόμετρα που έχω διανύσει μέχρι στιγμής και με διαμόρφωσαν σαν άνθρωπο..Για όλα όσα κράτησα στην σφαίρα του μύθου κι όσα απομυθοποίησα…

      Για αυτούς τους λόγους, για αυτά τα συναισθήματα και για αυτές τις σκέψεις, θα ευχαριστώ πάντα αυτούς τους ανθρώπους που μου είναι τόσο οικεία άγνωστοι!