Πόσο φτηνιάρικα επικίνδυνη μπορεί να γίνει μια ήδη τραγική πληροφορία; Η απάντηση είναι "όσο πάει, μέχρι να βρει πάτο στο πηγάδι της βλακείας, που για κάποιον ανεξήγητο λόγο δεν έχει πάτο"! Η αφορμή Νο1; Η είδηση, προ εβδομάδων, πως ένα 16χρονο κορίτσι εξέπνευσε στην τάξη εν ώρα διαλείμματος χωρίς κάποια εμφανή προειδοποιητικά συμπτώματα. Αφού λοιπόν η δημοσιογράφος προλόγισε το θέμα, πριν πέσει το βίντεο είπε σαν τελευταία λόγια "...και επρόκειτο για πολύ καλή μαθήτρια"!!!!!!!!!!
What the hell was that? Ξαφνικά τσιτώθηκαν όλες οι φλέβες, οι αρτηρίες, οι νευρώνες μου, με την απίστευτη αγραμματίλα που μας δέρνει ακόμα σαν έθνος και δυστυχώς αυτό έτσι θα πάει, δεν υπάρχει θεραπεία. Άντε και πες, ρε φιλενάδα, ότι δεν ήταν δυνατή μαθήτρια και δεν τα έσταζε στα φροντιστήρια! Θα λέγαμε τι καλά που πέθανε, δεν της άξιζε η ζωή; Ή μήπως η στενοχώρια είναι παραπάνω επειδή απλά ήταν "και καλή μαθήτρια" άρα το πλήγμα μεγαλύτερο; Ακόμα και τώρα δεν μπορώ να ερμηνεύσω τι στο καλό προσέδωσε αυτή η πανάχρηστη και αθλιοτάτη πληροφορία.
Πάνω απ'όλα την θεώρησα μια επικίνδυνη πληροφορία, που ο μέσος θεατής δεν θα κάτσει να την επεξεργαστεί, αλλά υποσυνείδητα θα την ενστερνιστεί. Να, λοιπόν, πώς ξεκινάνε οι κατατάξεις, οι διαχωρισμοί, οι κατηγοριοποιήσεις από μικρή ηλικία. Εσύ είσαι καλός, εσύ κακός μαθητής. Εσύ χοντρός, εσύ αδύνατος. Εσύ φοράς γυαλιά, εσύ όχι. Όλοι ζήσαμε τις διακρίσεις στο σχολείο από δασκάλους, καθηγητές και συμμαθητές (για να είμαστε έτοιμοι για την έξω κοινωνία;!). Τα παιδιά, μάλιστα, είναι τρομακτικά σκληρά μεταξύ τους, δίχως έλεος και οίκτο για το πιο αδύναμο ή ευαίσθητο παιδάκι της τάξης.
Ο δηθενισμός και η αρχοντοχωριατίλα σε αυτήν την χώρα περισσεύει και με το παραπάνω. Έχουμε μπόλικες δόσεις από αυτά, που μπορούμε να δανείσουμε σε όλα τα μήκη και πλάτη της Υφηλίου, έτσι για να ενισχύεται το υφάκι και το δυσκοίλιον του χαρακτήρος, κάθε πικραμένου 'λόγια να 'χαμε να λέμε".
Και πάνω που πίστευα πως έχω συνέλθει από το χαστούκι, ήρθε προ ημερών και η τελική μπουνιά που θα έβγαζε nock out και τον Rocky Balboa. H αφορμή Νο2 ήταν το φρικτό ατύχημα με την Porsche και γενικώς δεν επιθυμώ να επαναλάβω τις χιλιοεπαναλαμβανόμενες πληροφορίες. Ειπώθηκαν τόσα πολλά, όμως, είναι κάποιες κουβέντες που με στοίχειωσαν.
Έτερη δημοσιογράφος, θέλοντας να προσδώσει περισσότερη θλίψη και πόνο ξεστόμισε τα εξής για το άλλο παιδί, συνοδηγό του μοιραίου αυτοκινήτου: ...γιος επιστημόνων, καθημερινά οι γονείς του σώζουν ανθρώπινες ζωές...". Πες πως είμαι καλόπιστη και προσπαθώ να μπω στο μυαλό της για να ανακαλύψω την τραγική ειρωνεία. Λυπάμαι, όσο κι αν με πίεσα δεν τα κατάφερα. Την βρήκα μια ακόμα υπερφίαλη δήλωση. Και πες πως ήταν γιος γαιοκτήμονα του Θεσσαλικού κάμπου. Χωράφια αλλά χρήμα. Εκεί πώς ακριβώς θα διατυπωνόταν η τραγική ειρωνεία; Γιατί οι γαιοκτήμονες δεν θεωρούνται επιστήμονες κι ούτε σώζουν ζωές απ'όσο γνωρίζω.
Τελικά αυτό είναι το πρόβλημά μας; Η εικόνα μας; Η διατήρηση του status quo; Μού έκανε απίστευτη εντύπωση το πώς έσπευσαν όλοι να μιλήσουν για την ταπεινότητα του νεαρού οδηγού, τονίζοντας πως δεν χρησιμοποιούσε το όνομά του για να ανοίξουν πόρτες και χρησιμοποιούσε τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς για τις μετακινήσεις του. Σε τελική ανάλυση και τι έγινε εάν χρησιμοποιούσε το όνομά του; Εδώ σε ξεχασμένες επαρχίες, χρησιμοποιείται ακόμη η ευτράπελη έκφραση "Ξέρεις ποιος είμαι εγώ;" Όσοι μεγαλώσαμε σε επαρχίες, γνωρίζουμε πολύ καλά την ρύση "στους τυφλούς, ο μονόφθαλμος"! Άμα έχεις ατού το επίθετό σου, δεν είναι ποινικό αδίκημα να το χρησιμοποιήσεις. Και γιατί αποτελεί εξέχουσα είδηση το ότι χρησιμοποιούσε τα ΜΜΜ; Είτε τα χρησιμοποιούσε, είτε όχι, αυτό δεν απασχολεί κανέναν. Οι περισσότεροι πήραμε τα διπλώματα για να αποφεύγουμε την ταλαιπωρία των ΜΜΜ. Αυτά όλα είναι που έχουν σημασία ή το τελικό αποτέλεσμα;
Μπορώ να καταλάβω την όλη προσπάθεια για την δημιουργία ενός συγκεκριμένου profile αλλά δεν μπορώ να την δικαιολογήσω. Τίποτα από αυτήν την σαχλαμαρολογία που προανέφερα δεν μπορώ να δικαιολογήσω.
Το πρόβλημα στον εγκέφαλο, είμαι βεβαία, πως δεν το έχω εγώ...
What the hell was that? Ξαφνικά τσιτώθηκαν όλες οι φλέβες, οι αρτηρίες, οι νευρώνες μου, με την απίστευτη αγραμματίλα που μας δέρνει ακόμα σαν έθνος και δυστυχώς αυτό έτσι θα πάει, δεν υπάρχει θεραπεία. Άντε και πες, ρε φιλενάδα, ότι δεν ήταν δυνατή μαθήτρια και δεν τα έσταζε στα φροντιστήρια! Θα λέγαμε τι καλά που πέθανε, δεν της άξιζε η ζωή; Ή μήπως η στενοχώρια είναι παραπάνω επειδή απλά ήταν "και καλή μαθήτρια" άρα το πλήγμα μεγαλύτερο; Ακόμα και τώρα δεν μπορώ να ερμηνεύσω τι στο καλό προσέδωσε αυτή η πανάχρηστη και αθλιοτάτη πληροφορία.
Πάνω απ'όλα την θεώρησα μια επικίνδυνη πληροφορία, που ο μέσος θεατής δεν θα κάτσει να την επεξεργαστεί, αλλά υποσυνείδητα θα την ενστερνιστεί. Να, λοιπόν, πώς ξεκινάνε οι κατατάξεις, οι διαχωρισμοί, οι κατηγοριοποιήσεις από μικρή ηλικία. Εσύ είσαι καλός, εσύ κακός μαθητής. Εσύ χοντρός, εσύ αδύνατος. Εσύ φοράς γυαλιά, εσύ όχι. Όλοι ζήσαμε τις διακρίσεις στο σχολείο από δασκάλους, καθηγητές και συμμαθητές (για να είμαστε έτοιμοι για την έξω κοινωνία;!). Τα παιδιά, μάλιστα, είναι τρομακτικά σκληρά μεταξύ τους, δίχως έλεος και οίκτο για το πιο αδύναμο ή ευαίσθητο παιδάκι της τάξης.
Ο δηθενισμός και η αρχοντοχωριατίλα σε αυτήν την χώρα περισσεύει και με το παραπάνω. Έχουμε μπόλικες δόσεις από αυτά, που μπορούμε να δανείσουμε σε όλα τα μήκη και πλάτη της Υφηλίου, έτσι για να ενισχύεται το υφάκι και το δυσκοίλιον του χαρακτήρος, κάθε πικραμένου 'λόγια να 'χαμε να λέμε".
Και πάνω που πίστευα πως έχω συνέλθει από το χαστούκι, ήρθε προ ημερών και η τελική μπουνιά που θα έβγαζε nock out και τον Rocky Balboa. H αφορμή Νο2 ήταν το φρικτό ατύχημα με την Porsche και γενικώς δεν επιθυμώ να επαναλάβω τις χιλιοεπαναλαμβανόμενες πληροφορίες. Ειπώθηκαν τόσα πολλά, όμως, είναι κάποιες κουβέντες που με στοίχειωσαν.
Έτερη δημοσιογράφος, θέλοντας να προσδώσει περισσότερη θλίψη και πόνο ξεστόμισε τα εξής για το άλλο παιδί, συνοδηγό του μοιραίου αυτοκινήτου: ...γιος επιστημόνων, καθημερινά οι γονείς του σώζουν ανθρώπινες ζωές...". Πες πως είμαι καλόπιστη και προσπαθώ να μπω στο μυαλό της για να ανακαλύψω την τραγική ειρωνεία. Λυπάμαι, όσο κι αν με πίεσα δεν τα κατάφερα. Την βρήκα μια ακόμα υπερφίαλη δήλωση. Και πες πως ήταν γιος γαιοκτήμονα του Θεσσαλικού κάμπου. Χωράφια αλλά χρήμα. Εκεί πώς ακριβώς θα διατυπωνόταν η τραγική ειρωνεία; Γιατί οι γαιοκτήμονες δεν θεωρούνται επιστήμονες κι ούτε σώζουν ζωές απ'όσο γνωρίζω.
Τελικά αυτό είναι το πρόβλημά μας; Η εικόνα μας; Η διατήρηση του status quo; Μού έκανε απίστευτη εντύπωση το πώς έσπευσαν όλοι να μιλήσουν για την ταπεινότητα του νεαρού οδηγού, τονίζοντας πως δεν χρησιμοποιούσε το όνομά του για να ανοίξουν πόρτες και χρησιμοποιούσε τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς για τις μετακινήσεις του. Σε τελική ανάλυση και τι έγινε εάν χρησιμοποιούσε το όνομά του; Εδώ σε ξεχασμένες επαρχίες, χρησιμοποιείται ακόμη η ευτράπελη έκφραση "Ξέρεις ποιος είμαι εγώ;" Όσοι μεγαλώσαμε σε επαρχίες, γνωρίζουμε πολύ καλά την ρύση "στους τυφλούς, ο μονόφθαλμος"! Άμα έχεις ατού το επίθετό σου, δεν είναι ποινικό αδίκημα να το χρησιμοποιήσεις. Και γιατί αποτελεί εξέχουσα είδηση το ότι χρησιμοποιούσε τα ΜΜΜ; Είτε τα χρησιμοποιούσε, είτε όχι, αυτό δεν απασχολεί κανέναν. Οι περισσότεροι πήραμε τα διπλώματα για να αποφεύγουμε την ταλαιπωρία των ΜΜΜ. Αυτά όλα είναι που έχουν σημασία ή το τελικό αποτέλεσμα;
Μπορώ να καταλάβω την όλη προσπάθεια για την δημιουργία ενός συγκεκριμένου profile αλλά δεν μπορώ να την δικαιολογήσω. Τίποτα από αυτήν την σαχλαμαρολογία που προανέφερα δεν μπορώ να δικαιολογήσω.
Το πρόβλημα στον εγκέφαλο, είμαι βεβαία, πως δεν το έχω εγώ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου