Σκέψεις, σκέψεις, σκέψεις κατακλύζουν το μυαλό μου...Από τις πολλές τις σκέψεις στο τέλος πνίγομαι...Πριν το τελικό "μπαμ" συνειδητοποιώ και πάλι το απλό...Έτσι ήταν και έτσι θα είναι...Μην το παίρνεις τόσο βαριά...
Και κάπως έτσι συνηθίζεις στο μικρό άδικο....
Για να είσαι έτοιμος να δεχτείς το μεγάλο άδικο χωρίς να σου κάνει αίσθηση...
Επιλέγουμε συνήθως ένα κεντρικότατο καφέ, για να πιούμε -τι άλλο- τον καφέ μας (φοβερά τα συνδύασα!), κυρίως επειδή απαγορεύεται το τσιγάρο στον επάνω όροφο. Για τους καπνίζοντες έχει απλωσιά έξω και τέτοιες μέρες που είναι χαρά Θεού και χτυπάει τόσο αναζωογονητικά ο ήλιος, δεν υπάρχει καλύτερο τρίπτυχο από 'καλοκαιρία-καφές-τσιγαράκι'.
Το τσιγάρο το ξεκίνησα πολύ στο χαλαρό αλλά το έκοψα πολύ συνειδητά και πολύ συνειδητά το αποφεύγω στην καθημερινότητά μου. Άλλωστε δεν έχω παράπονο. Εισπνέω τοξικά, τρώω τοξικά, πίνω τοξικά, επομένως δεν χρειάζομαι το τσιγάρο κανενός. Εσύ που το επιλέγεις κάνεις πολύ καλά αλλά είναι ΔΙΚΗ ΣΟΥ επιλογή και παρόλ'αυτά με υποχρεώνεις να τραβηχτώ στον βόθρο μαζί σου επειδή έτσι απλά..."σου κάπνισε".
Ναι, έχω κάνει την παραχώρηση και την υποχώρηση να ικανοποιηθεί η ανάγκη του καπνιστή για τσιγάρο, τουτέστιν να βρεθώ σε χώρους καπνιζόντων, να εισπνεύσω καταναγκαστικά άφθονο καπνό και την άλλη μέρα να τρέχουν μαύρα υγρά φυσώντας την μύτη μου, να βρωμοκοπάω ελεεινή τσιγαρίλα στα μαλλιά και τα ρούχα και κάποια στιγμή να αντιλαμβάνομαι κάτι πολύ απλό: Ποτέ κανένας καπνιστής και, υποτίθεται φίλος, δεν έχει κάνει την παραχώρηση να σεβαστεί εμένα, κάνοντας την απλή ανθρώπινη κίνηση να μην καπνίσει τα κέρατά του όταν είμαστε μαζί αλλά να επιλέξει να κάνει πολύ λιγότερα βγαίνοντας για λίγο έξω. Έτσι απλά, λοιπόν, σαλτάρω με την σειρά μου κι αποφασίζω να βάλω όρια και να κανονίζω εγώ τι θα κάνω και μέχρι πού θα το φτάσω, γιατί έτσι το θέλω και το κυριότερο; Μπορώ...
Για να επανέλθω στο καφέ που μου κάνει την τιμή να μην επιτρέπει στον συγκεκριμένο χώρο τσιγάρο και γι'αυτό το τιμώ, ήρθα κατά μέτωπο με την τζάμπα μαγκιά και την αγραμματίλα που μας χαρακτηρίζει σαν λαό, γιατί σαν σύνολο, μπορούμε και έχουμε την διάθεση να είμαστε αλαζονικά βόδια. Ανεβαίνοντας ανέμελη και περιχαρής, οσφράνθηκα την βαριά μυρωδιά του τσιγάρου σε έναν χώρο που δεν μπορεί να αεριστεί εύκολα κι όλα'αυτά για την αφεντιά ενός θεριακλή. Αφού τσατίστηκα μέχρι εκεί που δεν πάει και δεν άντεξα να κρατήσω το στοματάκι μου κλειστό, πήρα τον άντρα μου (ο οποίος είναι πολύ χειρότερος και απόλυτος με αυτό το ζήτημα), να κατεβούμε στον κάτω όροφο που αν μη τι άλλο είχε ανοιχτές πόρτες και έμπαινε καθαρότερος αέρας.
Αυτό που με τσάτισε όμως δεν ήταν η συμπεριφορά αυτή καθεαυτή αλλά το γεγονός ότι ο τσιγαραναύτης ήταν μέλος μιας μεγάλης παρέας που μέλος της ήταν πολιτική φυσιογνωμία της πόλης, που ΑΝ ΉΘΕΛΕ θα μπορούσε κάλλιστα να εμποδίσει την όλη πράξη λέγοντάς του να πάει για λίγο έξω. Όχι δεν έχω την ψευδαίσθηση πως οι νομοθέτες πρέπει να τηρούν τις νομοθεσίες τους, γιατί είναι οι πρώτοι που θα τις αθετήσουν. Απαιτώ, έστω και υποκριτικά όμως, να κρατήσουν κάποια προσχήματα, σε κάτι τόσο γελοία εφαρμόσιμο. Τελικά ούτε στην υποκρισία δεν τα καταφέρνουμε...;;!!
Κι έρχομαι τώρα στο δεύτερο σκέλος του εκνευρισμού μου, που είναι η πολιτική του καταστήματος. Είμαι σίγουρη πως αν εγώ, που είμαι άσημη και μη πολιτικό πρόσωπο, άναβα τσιγάρο σε χώρο με αυτόν τον κανονισμό, δεν υπήρχε περίπτωση να μην επέλθει η λογική παρατήρηση ή επίπληξη. Στην περίπτωση που προανέφερα, όμως;;;; Όχι μόνον δεν συνέβη τίποτα τέτοιο, αλλά αν ήθελαν θα μπορούσαν να καπνίσουν όλοι της παρέας, ανεξαιρέτως.
Ισονομία;;;;; Τι είναι ακριβώς αυτό;;;; Φίλε μου, δεν υπάρχει κάτι τέτοιο...
Δικαιοσύνη;;;;;Τι είναι ακριβώς αυτό;;;; Φίλε μου, δεν υπάρχει κάτι τέτοιο....
Είναι που απλά μού λείπουν κάτι τέτοιες αξίες. Ε, ναι...Θέλω η γυναίκα του Καίσαρα και ο Καίσαρας και ο Νέρωνας και ο Μέγας Κωνσταντίνος να μην είναι μόνον αλλά και να φαίνονται...Έτσι απλά!
Γιατί όσο μεγαλώνω η υπομονή μου γίνεται πιο εύθραυστη και οι απαιτήσεις μου πιο συγκεκριμένες...
Και κάπως έτσι συνηθίζεις στο μικρό άδικο....
Για να είσαι έτοιμος να δεχτείς το μεγάλο άδικο χωρίς να σου κάνει αίσθηση...
Επιλέγουμε συνήθως ένα κεντρικότατο καφέ, για να πιούμε -τι άλλο- τον καφέ μας (φοβερά τα συνδύασα!), κυρίως επειδή απαγορεύεται το τσιγάρο στον επάνω όροφο. Για τους καπνίζοντες έχει απλωσιά έξω και τέτοιες μέρες που είναι χαρά Θεού και χτυπάει τόσο αναζωογονητικά ο ήλιος, δεν υπάρχει καλύτερο τρίπτυχο από 'καλοκαιρία-καφές-τσιγαράκι'.
Το τσιγάρο το ξεκίνησα πολύ στο χαλαρό αλλά το έκοψα πολύ συνειδητά και πολύ συνειδητά το αποφεύγω στην καθημερινότητά μου. Άλλωστε δεν έχω παράπονο. Εισπνέω τοξικά, τρώω τοξικά, πίνω τοξικά, επομένως δεν χρειάζομαι το τσιγάρο κανενός. Εσύ που το επιλέγεις κάνεις πολύ καλά αλλά είναι ΔΙΚΗ ΣΟΥ επιλογή και παρόλ'αυτά με υποχρεώνεις να τραβηχτώ στον βόθρο μαζί σου επειδή έτσι απλά..."σου κάπνισε".
Ναι, έχω κάνει την παραχώρηση και την υποχώρηση να ικανοποιηθεί η ανάγκη του καπνιστή για τσιγάρο, τουτέστιν να βρεθώ σε χώρους καπνιζόντων, να εισπνεύσω καταναγκαστικά άφθονο καπνό και την άλλη μέρα να τρέχουν μαύρα υγρά φυσώντας την μύτη μου, να βρωμοκοπάω ελεεινή τσιγαρίλα στα μαλλιά και τα ρούχα και κάποια στιγμή να αντιλαμβάνομαι κάτι πολύ απλό: Ποτέ κανένας καπνιστής και, υποτίθεται φίλος, δεν έχει κάνει την παραχώρηση να σεβαστεί εμένα, κάνοντας την απλή ανθρώπινη κίνηση να μην καπνίσει τα κέρατά του όταν είμαστε μαζί αλλά να επιλέξει να κάνει πολύ λιγότερα βγαίνοντας για λίγο έξω. Έτσι απλά, λοιπόν, σαλτάρω με την σειρά μου κι αποφασίζω να βάλω όρια και να κανονίζω εγώ τι θα κάνω και μέχρι πού θα το φτάσω, γιατί έτσι το θέλω και το κυριότερο; Μπορώ...
Για να επανέλθω στο καφέ που μου κάνει την τιμή να μην επιτρέπει στον συγκεκριμένο χώρο τσιγάρο και γι'αυτό το τιμώ, ήρθα κατά μέτωπο με την τζάμπα μαγκιά και την αγραμματίλα που μας χαρακτηρίζει σαν λαό, γιατί σαν σύνολο, μπορούμε και έχουμε την διάθεση να είμαστε αλαζονικά βόδια. Ανεβαίνοντας ανέμελη και περιχαρής, οσφράνθηκα την βαριά μυρωδιά του τσιγάρου σε έναν χώρο που δεν μπορεί να αεριστεί εύκολα κι όλα'αυτά για την αφεντιά ενός θεριακλή. Αφού τσατίστηκα μέχρι εκεί που δεν πάει και δεν άντεξα να κρατήσω το στοματάκι μου κλειστό, πήρα τον άντρα μου (ο οποίος είναι πολύ χειρότερος και απόλυτος με αυτό το ζήτημα), να κατεβούμε στον κάτω όροφο που αν μη τι άλλο είχε ανοιχτές πόρτες και έμπαινε καθαρότερος αέρας.
Αυτό που με τσάτισε όμως δεν ήταν η συμπεριφορά αυτή καθεαυτή αλλά το γεγονός ότι ο τσιγαραναύτης ήταν μέλος μιας μεγάλης παρέας που μέλος της ήταν πολιτική φυσιογνωμία της πόλης, που ΑΝ ΉΘΕΛΕ θα μπορούσε κάλλιστα να εμποδίσει την όλη πράξη λέγοντάς του να πάει για λίγο έξω. Όχι δεν έχω την ψευδαίσθηση πως οι νομοθέτες πρέπει να τηρούν τις νομοθεσίες τους, γιατί είναι οι πρώτοι που θα τις αθετήσουν. Απαιτώ, έστω και υποκριτικά όμως, να κρατήσουν κάποια προσχήματα, σε κάτι τόσο γελοία εφαρμόσιμο. Τελικά ούτε στην υποκρισία δεν τα καταφέρνουμε...;;!!
Κι έρχομαι τώρα στο δεύτερο σκέλος του εκνευρισμού μου, που είναι η πολιτική του καταστήματος. Είμαι σίγουρη πως αν εγώ, που είμαι άσημη και μη πολιτικό πρόσωπο, άναβα τσιγάρο σε χώρο με αυτόν τον κανονισμό, δεν υπήρχε περίπτωση να μην επέλθει η λογική παρατήρηση ή επίπληξη. Στην περίπτωση που προανέφερα, όμως;;;; Όχι μόνον δεν συνέβη τίποτα τέτοιο, αλλά αν ήθελαν θα μπορούσαν να καπνίσουν όλοι της παρέας, ανεξαιρέτως.
Ισονομία;;;;; Τι είναι ακριβώς αυτό;;;; Φίλε μου, δεν υπάρχει κάτι τέτοιο...
Δικαιοσύνη;;;;;Τι είναι ακριβώς αυτό;;;; Φίλε μου, δεν υπάρχει κάτι τέτοιο....
Είναι που απλά μού λείπουν κάτι τέτοιες αξίες. Ε, ναι...Θέλω η γυναίκα του Καίσαρα και ο Καίσαρας και ο Νέρωνας και ο Μέγας Κωνσταντίνος να μην είναι μόνον αλλά και να φαίνονται...Έτσι απλά!
Γιατί όσο μεγαλώνω η υπομονή μου γίνεται πιο εύθραυστη και οι απαιτήσεις μου πιο συγκεκριμένες...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου