Δικαιοσύνη, Τέχνες, Αγάπες...

        Προ κάποιων εβδομάδων, η μητέρα μου δήλωσε γοητευμένη από ένα αφιέρωμα που παρακολούθησε στην τηλεόραση για την Clara Schumann. Σαφώς μπήκα στον πειρασμό να την αναζητήσω διαδικτυακά. Δεν ήξερα ότι είχε τόσο επιτυχημένη πορεία και καριέρα στην εποχή της, με περιοδείες σε Γαλλία, Αυστρία, φυσικά στην Γερμανία και ήταν πίσω από συνθέσεις του γνωστού σε όλους μας Robert Schumann.
        Οφείλω να ομολογήσω, επίσης, ότι δεν την ήξερα, ούτε θυμάμαι να την συζητήσαμε στο μάθημα της μουσικής που κάναμε στο Γυμνάσιο (νομίζω στην Β' Γυμνασίου-δεν παίρνω κι όρκο), ούτε και θυμάμαι ποτέ το όνομά της σε δίσκους και αφιερώματα σε μεγάλους κλασικούς. Πάντα είναι άντρες και είναι γνωστοί σε όλους μας.
        Συζήτηση στην συζήτηση, αναρωτηθήκαμε πόσες γυναίκες αναγνωρίσθηκαν στις τέχνες γενικότερα, πιάνοντας πρωτίστως την ζωγραφική. Πέρα από την Frida Kahlo, που κυρίως μας απασχόλησε με την προσωπική της ζωή και μετά ήρθαμε σε επαφή με τα έργα της, δεν γνωρίζω γυναίκες ζωγράφους. Ναι, ξέρουμε για  Tiziano, Da Vinci, Rubens, Caravaggio, Picasso, Dali, Rembrandt, Renoir, η λίστα είναι ατελείωτη....Επομένως έπρεπε να googlάρω, κατά το νέο ρήμα, για να δω πόσες ζωγράφους είχαμε π.χ. στον Μεσαίωνα. Κάποια ονόματα βρήκα, ωστόσο οικεία δεν μου είναι! Άλλο αν τα διδάσκονται εξειδικευμένα οι φοιτητές σε κάποιο τμήμα Καλών Τεχνών ή στο μάθημα της Ιστορίας της Τέχνης.
         Έργα τους δεν ξέρουμε πάντως εμείς οι κοινοί θνητοί. Είμαι σίγουρη πως υπήρχαν πολλές ταλαντούχες που, όμως, ήταν αδύνατον, λόγω συνθηκών και αντιλήψεων, να προχωρήσουν στην τέχνη τους. Σκέψη στην σκέψη συνειδητοποίησα για πολλοστή φορά πως δεν μου αρέσει η διαρρύθμιση των κοινωνιών. Φαντάζομαι ότι στον Μεσαίωνα θα ήταν σκανδαλώδες να ασχολείται μια γυναίκα με την ζωγραφική ή την γλυπτική. Στην καλύτερη, θα στιγματιζόταν σαν 'κοινή' και στην χειρότερη, θα καιγόταν στην πυρά σαν μάγισσα. Μαικήνες κι επομένως χρηματοδότες θα ήταν δύσκολο να βρεθούν, κανένας δεν υπήρχε περίπτωση να τις εμπιστευτεί σε αγιογράφηση Ναών και γενικώς άξιζες ή όχι, η τύχη σου θα ήταν στην αφάνεια, αφού εγκλημάτησες κατά της ανθρωπότητος και γεννήθηκες γυναίκα.
          Η νοοτροπία δεν άλλαξε και πολύ ούτε με Αναγεννήσεις, ούτε με Διαφωτισμούς, ούτε με καμιά εποχή ή φιλοσοφία, αφού ο πυρήνας σκέψης μένει πάντα ίδιος κι απαράλλαχτος. Εξαιρέσεις σίγουρα θα υπήρχαν αλλά ξαναλέω ΕΞΑΙΡΕΣΕΙΣ! Ίσως ήρθαν και κούμπωσαν κάποια αναγνώσματα των τελευταίων εβδομάδων, στα οποία είδα ξανά πως το νόημα της ζωής είναι να έχεις οπωσδήποτε τίτλους ιδιοκτησίας, περιουσία, τίτλους ευγενείας γενικότερα, για να γίνει ένας πετυχημένος γάμος και οι αντιλήψεις αυτές ίσχυαν και μέχρι τα μέσα του 1900, αν και πιστεύω πως σε πολλές περιοχές και χώρες ισχύουν μέχρι τώρα. Ούτε λόγος για αληθινούς έρωτες, για τον χτύπο καρδιάς, για την ελεύθερη επιλογή να ερωτευθείς όποιον ή όποια ήθελες. Άπαξ και οι περιουσίες και τα συμφέροντα δεν συνέπιπταν, με τα κυάλια θα έβλεπες την προσωπική σου ευτυχία ή και χωρίς κυάλια. Απλά δεν θα ευτυχούσες ποτέ!
          Μέχρι και σήμερα, λοιπόν, θλίβομαι με σκοταδιστικές αντιλήψεις τύπου "ο πατέρας μου ακόμα είναι απαρηγόρητος που έκανε μόνο κορίτσια (ενώ βρίσκεται με το ένα πόδι στον τάφο)" ή θα τηρήσουμε τα έθιμα για τα ΠΡΟΙΚΙΑ (ήμαρτον και έλεος Μεγαλοδύναμε), αλλά και για άλλα χαζά εθιμοτυπικά που συναντάμε κυρίως σε γάμους, που αποτελούν το λίκνο της παρακμής και της ζωντανής απόδειξης ότι ο Τορκεμάδα ζει και το σκοτεινό πνεύμα του θα μείνει άσβεστο κι αθάνατο πάνω από όλα τα Έθνη, τα μήκη και τα πλάτη αυτού του αλλόκοτου κόσμου. Ακόμα σκάω στα γέλια όταν ακούω "πάμε να ζητήσουμε την νύφη" λες και πρώτη φορά θα την δει ο γαμπρός και θα πέσουν ξεροί και οι δύο. Σεμεδάκια ακόμα κυκλοφορούν στην πιάτσα και νομίζω πως αυτά είναι που θα έπρεπε να καούν στην πυρά σαν εκμαυλιστές της ομορφιάς και της φινέτσας!
       Μα τι λέω η τρελή, εδώ τα σεμέν, κατά το γαλλικό chemin, κυκλοφορούν ελεύθερα και ξαφνικά νιώθω το άδικο να με κυριεύει επειδή δεν αναγνωρίστηκαν πολλές γυναίκες στις τέχνες;;;;;

Η υποκρισία δίνει και παίρνει κι ας τα βαφτίζουμε όλα 'παράδοση'...

Κρίμα και για την Clara που ίσως να μην έζησε την αποθέωση που της αναλογούσε δικαιωματικά...

Κρίμα και για όλες τις Clarες που δεν αναγνωρίστηκαν όσο ζούσαν...

Κρίμα για κάθε άνθρωπο που έφυγε από αυτήν την ζωή χωρίς να βιώσει κάτι απλό. Την αγάπη πλάι στον άνθρωπο που έχει κλειδώσει στην καρδιά του!

Αυτό είναι το ένδοξο ανθρώπινο γένος....

Ας γελάσουμε όλοι μαζί...


Αυτό είναι το πορτραίτο της Sofonisba Anguissola, όπου ο Μιχαήλ Άγγελος την αναγνώρισε σαν μεγάλο ταλέντο!