"Μακριά Μαλλιά και λίγη Γνώση"

        Να με συγχωρείτε που θα σχολιάσω κάποιο τηλεοπτικό πρόγραμμα-δεν το έχω κάνει μέχρι στιγμής- αλλά πέρα από τον χλευασμό και την διάθεση ειρωνείας, ένιωσα προσωπικά θιγμένη και ντροπιασμένη εκ μέρους του γυναικείου φύλου.
        Μιλάω, φυσικά, για το Επόμενο Εγχώριο Μοντέλο Κορυφής, που πολύ αμφιβάλλω αν θα είναι Κορυφής (τις βλέπω αρκετά χαζοχαρούμενες τις περισσότερες ) και κάτι μού λέει ότι οι περισσότερες θα παραμείνουν Εγχώριες, γιατί που θα βρουν καλύτερα από εδώ! Λίγο ο γνωστός τους γνωστού και θα πετύχει η φωτογραφισούλα...Όσο για το Επόμενη, είναι το πλέον σίγουρο γιατί θα υπάρξουν και Μεθεπόμενες και Παραμεθεπόμενες και ούτω καθεξής....
         Κατ'αρχάς να εξηγήσω ότι για κορίτσι, δεν το έχω με τα μαλλιά μου. Εκεί που καθόμουν αποφάσιζα να πάω να τα κόψω μέχρι το αυτί, τα έβαψα στα 18 και πέρασα μεγάλη στενοχώρια που έβαλα χημικά στο κεφάλι μου, οπότε από τα 19 μέχρι σήμερα που είμαι 34 δεν τα έχω ξαναπειράξει. Τα προτιμώ φυσικά, λαμπερά, υγιή, άσπιλα κι αμόλυντα. Η βαφή, όμως, είναι τελείως διαφορετικό κομμάτι από το κόψιμο!
          Δεν ξέρω κατά πόσο ήταν σενάριο, θέατρο ή πραγματικότητα γιατί με την τηλεόραση κρατάω μικρό καλάθι! Εν έτη 2018, όταν ο κόσμος αλλάζει δραματικά γύρω μας  και εξακολουθούμε και ζούμε σε πτωτική τάση κι όχι σε κάποια έστω και επίπλαστη ευημερία (αυτή, βέβαια, μάς οδήγησε στο σημερινό και εξακολουθητικό χάλι), ήθελα να πιστεύω ότι ο κάθε άνθρωπος αναθεώρησε τον μικρόκοσμό του.
         Τουτέστιν, που λέει κι ο Βογιατζής, εκτιμάει μια καλή παρέα, μια κεφάτη έξοδο, μια πίτσα στο σπίτι, τον αχνιστό γαλλικό καφέ, μια υπέροχη μουσική, ένα καλό βιβλίο, μια δωρεά σε σύλλογο καρκινοπαθών, ένα ευρώ σε άστεγο ή σε μουσικό του δρόμου (ή και τα δύο), την κυριακάτικη εφημερίδα, μια βόλτα στην παραλία ( ή σε όποιο σημείο), την ποδηλατάδα του, ένα ωραίο θεατρικό έργο, μια όμορφη ταινία, μια καθηλωτική σειρά, ένα δημιούργημα που έφτιαξε με τα χέρια του, μια ειλικρινή ευχαριστία για την τωρινή υγεία του, το άνοιγμα του μυαλού του προς γνώση μιας νέας πληροφορίας ή εμπειρίας, ένα ευχάριστο, γρήγορο ταξιδάκι, ένα δωράκι προς τον εαυτό του ή προς κάποιο αγαπημένο πρόσωπο, μια επικοδομητική συζήτηση χωρίς φωνασκίες και μαλλιοτραβήγματα, μια χείρα βοηθείας προς τον διπλανό του...
         Το μεγαλύτερο, ίσως, λάθος που κάνω, είναι να κρίνω τον κόσμο με τα δικά μου μάτια και την δική μου νόηση. Τα άνωθεν ήταν η προσωπική αξιολόγηση και αναθεώρηση της κατάστασης και του μικρόκοσμού μου!
         Οι τρίχες, όμως, δεν είναι μέσα στο φάσμα μου και λυπάμαι που είναι στο φάσμα κακομαθημένων 20χρονων κοράσιων, που η ζωή τους αρχίζει και τελειώνει στις τρίχες τους (που είναι μονόδρομος να ξαναμακρύνουν). Δεν γνωρίζω αν χαϊδεύτηκαν παραπάνω από όσο χρειαζόταν, αλλά δεν μιλάμε για θάνατο ή αρρώστια...
         Εάν ο σκοπός του επεισοδίου ήταν να δείξει πόσο ηλίθιες, bimbos, σαχλές κι ανασφαλείς μπορούμε να γίνουμε, το πέτυχε και με το παραπάνω. Μπαίνω στον κόπο να ασχοληθώ για να φωνάξω πως δεν είμαστε όλες έτσι, γιατί υπάρχουμε κι εμείς που πιστεύουμε στον εαυτό μας, που δεν μας ενοχλούν οι μύτες, τα αυτιά ή το στήθος μας, που τα αφήσαμε πίσω μας όταν ήμαστε 15, που καταλαβαίνουμε ότι έχουμε δύναμη με το χαμόγελο και το καθαρό βλέμμα μας, την ευγενική ψυχή μας, την ευγένειά μας γενικότερα, την στόφα μας στις μεγάλες δυσκολίες της ζωής, στην αντιμετώπιση ακόμα και των μικρότερων (δυσκολιών λέμε)...
         Οι τσιρίδες και τα δάκρυα για τα μαλλιά συγκαταλέγονται στα πιο trash θεάματα που έχω δει μέχρι στιγμής και θαρρώ πως επάξια κέρδισε τον τίτλο...

Όλα τα υπόλοιπα τα αφήνω στην κρίση σας...
Η δική μου κρίση λέει πως δεν φτάνει μόνο ένα μαλλί για να γίνει super model, αλλά και πολλά άλλα...
Κι εγώ νιώθω το super model της δικής μου καθημερινότητας, γιατί έχω μια ακαταμάχητη προσωπικότητα...

Κι όπως είπε ο Αλέξανδρος Δουμάς "Ο άνθρωπος γεννιέται χωρίς δόντια, χωρία μαλλιά και χωρίς αυταπάτες κι έτσι πεθαίνει, χωρίς δόντια, χωρίς μαλλιά και χωρίς αυταπάτες"

Mötley Crüe - Home Sweet Home ('91 Remix Video)

        Καιρό είχα να ανεβάσω μουσική! Με αφορμή το κείμενο "Home Sweet Home", είχα δύο επιλογές: Ή το "Sweet Home Alabama" των Lynyrd Skynyrd ή το "Home Sweet Home" των Motley Crue. Κι επειδή οι Crue κερδίζουν κατά κράτος στην καρδιά μου, επέλεξα ένα κομμάτι που ούτε  οι ίδιοι πίστευαν ότι θα έχει τόσο μεγάλη απήχηση στο κοινό...Επίσης το Los Angeles κερδίζει κατά κράτος στην καρδιά μου...!

Home Sweet Home

       Καθώς προχωρούσαμε με τον σύζυγό μου επί της Λεωφόρου Στρατού βράδυ, άκουσα δύο γυναίκες γύρω στα 50 να συζητάνε περί διακοπών....Η μία εκ των δύο τόνισε πως πια, όπου και να πάει την τρίτη μέρα θέλει να γυρίσει πίσω!
        Η κουβέντα της, με έβαλε σε πολλές σκέψεις, με πρώτη και καλύτερη "Για στάσου, μήπως έχω αλλάξει κι εγώ"; Μπορεί να μην είμαι ακόμα 50, αλλά στην ηλικία που είμαι τώρα δεν έχω καμία σχέση με το πώς ήμουν στα 20 ή τα 25.Μπορώ να πω μάλιστα πως δεν είμαι καθόλου ίδια με τον εαυτό μου πριν από ένα μήνα....
         Υπό αυτό το πρίσμα, είδα πόσα χιλιόμετρα έχω γράψει στο compteur του θέματος εστίας, σπιτιού, foyer σε μια πιο γαλλική εκδοχή... Πάνε οι εποχές που ήμουν με μια βαλίτσα στο χέρι και κοιμόμουν πανεύκολα σε όποιο σπίτι και να μού έδινες. Στα 20, τα βλέπεις όλα σαν περιπέτεια και εμπειρία. Δεν με ενοχλούσαν οι τουαλέτες, δεν έδινα τόση σημασία σε κουβέρτες και σεντόνια, γενικώς δεν με ένοιαζε πού και πώς θα ξυπνήσω, αφού υπήρχε παρέα και θα ξεκινούσαμε με καφέ, τσιγάρο (στην τότε σύντομη καπνιστική καριέρα μου-σήμερα απεταξάμην) και μουσική.
         'Οσο περνούν τα χρόνια, το σπίτι ή το όποιο σπίτι που μένω (δεν έχω αλλάξει και λίγα), το έχω ιεροποιήσει. Είναι το άσυλό μου, το ιερό μου, είναι ο ανεκτίμητος εκείνος χώρος που μπορώ να είμαι ο αληθινός εαυτός μου, με τον δικό μου ρυθμό και τους δικούς μου τρόπους. Δεν είναι ότι την τρίτη μέρα θέλω να επιστρέψω, ιδίως αν βρίσκομαι σε ένα πολύ όμορφο μέρος. Για τα πιο μικρά, όμως, πράγματα θα το σκεφτώ ιδιαιτέρως να αφήσω την βολή μου.
          Πριν 3 χρόνια, έσπασε στις 10.30 το βράδυ το σιφόνι και ξεκίνησε η πλημμύρα. Μέχρι να έρθει στις 9 το πρωί ο υδραυλικός να το φτιάξει, είχαμε κλείσει τον γενικό του νερού κι επομένως έπρεπε να υποστούμε την έλλειψη νερού, που είναι πολύ πιο ενοχλητική από αυτήν του ρεύματος. Όταν το συζήτησα με μια κοπέλα, με ρώτησε γιατί δεν πήγαμε να κοιμηθούμε σε ξενοδοχείο;;;; Ή απάντηση ήταν φυσικά, "γιατί να ξεσπιτωθώ για λίγες ώρες και να τραβολογιέμαι σε ξενοδοχείο";
          Πώς θα μπορούσα να αφήσω την εστία μου και την άνεση του ιερού μου έστω και στην απλυσιά; Όσο περνούν τα χρόνια δίνω σημασία στην υγιεινή της τουαλέτας, η χλωρίνη βρίσκεται παραμάσχαλα και ναι, τα σεντόνια αποτελούν θέμα. Εκτός αυτού, έχω τις μικρές, ένοχες ιεροτελεστίες μου μόλις ξυπνήσω ( αλλά και καθόλη την διάρκεια της ημέρας), με τις οποίες δένομαι ακόμα περισσότερο και εξυπακούεται ότι θέλω τον καφέ και την μουσική μου, με τον τρόπο που τα θέλω και στον χρόνο που τα θέλω.
          Κάπως έτσι άφησα και τις πολλές νυχτερινές εξόδους. Η νύχτα κάποτε μού άρεζε... Είχε άλλους παλμούς, δείχνει αλλιώς τους ανθρώπους, τα πράγματα, τις καταστάσεις... Nα μπω στον κόπο να σημαιοστολιστώ για να σκουντηχτώ ή να βρωμοκοπήσω  τσιγαρίλα στα μαλλάκια και τα ρουχαλάκια μου, είναι κάτι που θα κάνω από σπάνια έως καθόλου. Θα πρέπει να συντρέχει εξαιρετικός λόγος για να καταπονηθώ τόσο άκαρδα, εκτός έδρας μου.
           Προχωρώντας λίγο ακόμη, όταν άφησα πια το χέρι της νύχτας, του χορού και του κεφιού, συνειδητοποίησα ότι άφησα στην απ'έξω και το ποτό. Ένα ποτηράκι κρασί μια στο τόσο, μού είναι υπέρ αρκετό, στα παραπάνω αρχίζω και ζορίζομαι. Ζορίζεται οργανισμός μου -το νιώθω- , με κόβει στο πρωινό ξύπνημα, όταν θέλω τόσο να αδράξω την μέρα, με ρίχνει γενικά...Το θεωρώ αδιανόητο ότι θα γυρίσω στην εστία μου 'κομμένη' από μια κραιπάλη! Τις έκανα, τις έζησα, τώρα θέλω άλλα πράγματα.
          Οι εμπειρίες δεν σταματούν ποτέ και εννοείται πως ο άνθρωπος πρέπει να μαζεύει συνεχώς. Απλά άλλαξε το τι θέλω να μαζεύω, πώς και πού επιθυμώ να κινούμαι!
          Γιατί απλά, όταν το σπίτι μυρίζει καφέ, με ξετρελαίνει...Γιατί απλά όταν μυρίζει καθαριότητα μα ξετρελαίνει...Γιατί απλά έχω τις ιερές στιγμές μου κι αυτό με ξετρελαίνει... Δεν μπορώ να φανταστώ κάτι πιο δημιουργικό από εκείνη την γλυκιά στιγμή που θα πάρω το βιβλίο μου και μαζί με τον ζεστό καφέ (ή κακάο), θα χαθώ στην στιγμή, στις σελίδες, στις σκέψεις και εν τέλει στα χιλιόμετρα του χθες, που με οδηγούν στο σήμερα...
          Για το αύριο...βλέποντας και κάνοντας...