Να με συγχωρείτε που θα σχολιάσω κάποιο τηλεοπτικό πρόγραμμα-δεν το έχω κάνει μέχρι στιγμής- αλλά πέρα από τον χλευασμό και την διάθεση ειρωνείας, ένιωσα προσωπικά θιγμένη και ντροπιασμένη εκ μέρους του γυναικείου φύλου.
Μιλάω, φυσικά, για το Επόμενο Εγχώριο Μοντέλο Κορυφής, που πολύ αμφιβάλλω αν θα είναι Κορυφής (τις βλέπω αρκετά χαζοχαρούμενες τις περισσότερες ) και κάτι μού λέει ότι οι περισσότερες θα παραμείνουν Εγχώριες, γιατί που θα βρουν καλύτερα από εδώ! Λίγο ο γνωστός τους γνωστού και θα πετύχει η φωτογραφισούλα...Όσο για το Επόμενη, είναι το πλέον σίγουρο γιατί θα υπάρξουν και Μεθεπόμενες και Παραμεθεπόμενες και ούτω καθεξής....
Κατ'αρχάς να εξηγήσω ότι για κορίτσι, δεν το έχω με τα μαλλιά μου. Εκεί που καθόμουν αποφάσιζα να πάω να τα κόψω μέχρι το αυτί, τα έβαψα στα 18 και πέρασα μεγάλη στενοχώρια που έβαλα χημικά στο κεφάλι μου, οπότε από τα 19 μέχρι σήμερα που είμαι 34 δεν τα έχω ξαναπειράξει. Τα προτιμώ φυσικά, λαμπερά, υγιή, άσπιλα κι αμόλυντα. Η βαφή, όμως, είναι τελείως διαφορετικό κομμάτι από το κόψιμο!
Δεν ξέρω κατά πόσο ήταν σενάριο, θέατρο ή πραγματικότητα γιατί με την τηλεόραση κρατάω μικρό καλάθι! Εν έτη 2018, όταν ο κόσμος αλλάζει δραματικά γύρω μας και εξακολουθούμε και ζούμε σε πτωτική τάση κι όχι σε κάποια έστω και επίπλαστη ευημερία (αυτή, βέβαια, μάς οδήγησε στο σημερινό και εξακολουθητικό χάλι), ήθελα να πιστεύω ότι ο κάθε άνθρωπος αναθεώρησε τον μικρόκοσμό του.
Τουτέστιν, που λέει κι ο Βογιατζής, εκτιμάει μια καλή παρέα, μια κεφάτη έξοδο, μια πίτσα στο σπίτι, τον αχνιστό γαλλικό καφέ, μια υπέροχη μουσική, ένα καλό βιβλίο, μια δωρεά σε σύλλογο καρκινοπαθών, ένα ευρώ σε άστεγο ή σε μουσικό του δρόμου (ή και τα δύο), την κυριακάτικη εφημερίδα, μια βόλτα στην παραλία ( ή σε όποιο σημείο), την ποδηλατάδα του, ένα ωραίο θεατρικό έργο, μια όμορφη ταινία, μια καθηλωτική σειρά, ένα δημιούργημα που έφτιαξε με τα χέρια του, μια ειλικρινή ευχαριστία για την τωρινή υγεία του, το άνοιγμα του μυαλού του προς γνώση μιας νέας πληροφορίας ή εμπειρίας, ένα ευχάριστο, γρήγορο ταξιδάκι, ένα δωράκι προς τον εαυτό του ή προς κάποιο αγαπημένο πρόσωπο, μια επικοδομητική συζήτηση χωρίς φωνασκίες και μαλλιοτραβήγματα, μια χείρα βοηθείας προς τον διπλανό του...
Το μεγαλύτερο, ίσως, λάθος που κάνω, είναι να κρίνω τον κόσμο με τα δικά μου μάτια και την δική μου νόηση. Τα άνωθεν ήταν η προσωπική αξιολόγηση και αναθεώρηση της κατάστασης και του μικρόκοσμού μου!
Οι τρίχες, όμως, δεν είναι μέσα στο φάσμα μου και λυπάμαι που είναι στο φάσμα κακομαθημένων 20χρονων κοράσιων, που η ζωή τους αρχίζει και τελειώνει στις τρίχες τους (που είναι μονόδρομος να ξαναμακρύνουν). Δεν γνωρίζω αν χαϊδεύτηκαν παραπάνω από όσο χρειαζόταν, αλλά δεν μιλάμε για θάνατο ή αρρώστια...
Εάν ο σκοπός του επεισοδίου ήταν να δείξει πόσο ηλίθιες, bimbos, σαχλές κι ανασφαλείς μπορούμε να γίνουμε, το πέτυχε και με το παραπάνω. Μπαίνω στον κόπο να ασχοληθώ για να φωνάξω πως δεν είμαστε όλες έτσι, γιατί υπάρχουμε κι εμείς που πιστεύουμε στον εαυτό μας, που δεν μας ενοχλούν οι μύτες, τα αυτιά ή το στήθος μας, που τα αφήσαμε πίσω μας όταν ήμαστε 15, που καταλαβαίνουμε ότι έχουμε δύναμη με το χαμόγελο και το καθαρό βλέμμα μας, την ευγενική ψυχή μας, την ευγένειά μας γενικότερα, την στόφα μας στις μεγάλες δυσκολίες της ζωής, στην αντιμετώπιση ακόμα και των μικρότερων (δυσκολιών λέμε)...
Οι τσιρίδες και τα δάκρυα για τα μαλλιά συγκαταλέγονται στα πιο trash θεάματα που έχω δει μέχρι στιγμής και θαρρώ πως επάξια κέρδισε τον τίτλο...
Όλα τα υπόλοιπα τα αφήνω στην κρίση σας...
Η δική μου κρίση λέει πως δεν φτάνει μόνο ένα μαλλί για να γίνει super model, αλλά και πολλά άλλα...
Κι εγώ νιώθω το super model της δικής μου καθημερινότητας, γιατί έχω μια ακαταμάχητη προσωπικότητα...
Κι όπως είπε ο Αλέξανδρος Δουμάς "Ο άνθρωπος γεννιέται χωρίς δόντια, χωρία μαλλιά και χωρίς αυταπάτες κι έτσι πεθαίνει, χωρίς δόντια, χωρίς μαλλιά και χωρίς αυταπάτες"
Μιλάω, φυσικά, για το Επόμενο Εγχώριο Μοντέλο Κορυφής, που πολύ αμφιβάλλω αν θα είναι Κορυφής (τις βλέπω αρκετά χαζοχαρούμενες τις περισσότερες ) και κάτι μού λέει ότι οι περισσότερες θα παραμείνουν Εγχώριες, γιατί που θα βρουν καλύτερα από εδώ! Λίγο ο γνωστός τους γνωστού και θα πετύχει η φωτογραφισούλα...Όσο για το Επόμενη, είναι το πλέον σίγουρο γιατί θα υπάρξουν και Μεθεπόμενες και Παραμεθεπόμενες και ούτω καθεξής....
Κατ'αρχάς να εξηγήσω ότι για κορίτσι, δεν το έχω με τα μαλλιά μου. Εκεί που καθόμουν αποφάσιζα να πάω να τα κόψω μέχρι το αυτί, τα έβαψα στα 18 και πέρασα μεγάλη στενοχώρια που έβαλα χημικά στο κεφάλι μου, οπότε από τα 19 μέχρι σήμερα που είμαι 34 δεν τα έχω ξαναπειράξει. Τα προτιμώ φυσικά, λαμπερά, υγιή, άσπιλα κι αμόλυντα. Η βαφή, όμως, είναι τελείως διαφορετικό κομμάτι από το κόψιμο!
Δεν ξέρω κατά πόσο ήταν σενάριο, θέατρο ή πραγματικότητα γιατί με την τηλεόραση κρατάω μικρό καλάθι! Εν έτη 2018, όταν ο κόσμος αλλάζει δραματικά γύρω μας και εξακολουθούμε και ζούμε σε πτωτική τάση κι όχι σε κάποια έστω και επίπλαστη ευημερία (αυτή, βέβαια, μάς οδήγησε στο σημερινό και εξακολουθητικό χάλι), ήθελα να πιστεύω ότι ο κάθε άνθρωπος αναθεώρησε τον μικρόκοσμό του.
Τουτέστιν, που λέει κι ο Βογιατζής, εκτιμάει μια καλή παρέα, μια κεφάτη έξοδο, μια πίτσα στο σπίτι, τον αχνιστό γαλλικό καφέ, μια υπέροχη μουσική, ένα καλό βιβλίο, μια δωρεά σε σύλλογο καρκινοπαθών, ένα ευρώ σε άστεγο ή σε μουσικό του δρόμου (ή και τα δύο), την κυριακάτικη εφημερίδα, μια βόλτα στην παραλία ( ή σε όποιο σημείο), την ποδηλατάδα του, ένα ωραίο θεατρικό έργο, μια όμορφη ταινία, μια καθηλωτική σειρά, ένα δημιούργημα που έφτιαξε με τα χέρια του, μια ειλικρινή ευχαριστία για την τωρινή υγεία του, το άνοιγμα του μυαλού του προς γνώση μιας νέας πληροφορίας ή εμπειρίας, ένα ευχάριστο, γρήγορο ταξιδάκι, ένα δωράκι προς τον εαυτό του ή προς κάποιο αγαπημένο πρόσωπο, μια επικοδομητική συζήτηση χωρίς φωνασκίες και μαλλιοτραβήγματα, μια χείρα βοηθείας προς τον διπλανό του...
Το μεγαλύτερο, ίσως, λάθος που κάνω, είναι να κρίνω τον κόσμο με τα δικά μου μάτια και την δική μου νόηση. Τα άνωθεν ήταν η προσωπική αξιολόγηση και αναθεώρηση της κατάστασης και του μικρόκοσμού μου!
Οι τρίχες, όμως, δεν είναι μέσα στο φάσμα μου και λυπάμαι που είναι στο φάσμα κακομαθημένων 20χρονων κοράσιων, που η ζωή τους αρχίζει και τελειώνει στις τρίχες τους (που είναι μονόδρομος να ξαναμακρύνουν). Δεν γνωρίζω αν χαϊδεύτηκαν παραπάνω από όσο χρειαζόταν, αλλά δεν μιλάμε για θάνατο ή αρρώστια...
Εάν ο σκοπός του επεισοδίου ήταν να δείξει πόσο ηλίθιες, bimbos, σαχλές κι ανασφαλείς μπορούμε να γίνουμε, το πέτυχε και με το παραπάνω. Μπαίνω στον κόπο να ασχοληθώ για να φωνάξω πως δεν είμαστε όλες έτσι, γιατί υπάρχουμε κι εμείς που πιστεύουμε στον εαυτό μας, που δεν μας ενοχλούν οι μύτες, τα αυτιά ή το στήθος μας, που τα αφήσαμε πίσω μας όταν ήμαστε 15, που καταλαβαίνουμε ότι έχουμε δύναμη με το χαμόγελο και το καθαρό βλέμμα μας, την ευγενική ψυχή μας, την ευγένειά μας γενικότερα, την στόφα μας στις μεγάλες δυσκολίες της ζωής, στην αντιμετώπιση ακόμα και των μικρότερων (δυσκολιών λέμε)...
Οι τσιρίδες και τα δάκρυα για τα μαλλιά συγκαταλέγονται στα πιο trash θεάματα που έχω δει μέχρι στιγμής και θαρρώ πως επάξια κέρδισε τον τίτλο...
Όλα τα υπόλοιπα τα αφήνω στην κρίση σας...
Η δική μου κρίση λέει πως δεν φτάνει μόνο ένα μαλλί για να γίνει super model, αλλά και πολλά άλλα...
Κι εγώ νιώθω το super model της δικής μου καθημερινότητας, γιατί έχω μια ακαταμάχητη προσωπικότητα...
Κι όπως είπε ο Αλέξανδρος Δουμάς "Ο άνθρωπος γεννιέται χωρίς δόντια, χωρία μαλλιά και χωρίς αυταπάτες κι έτσι πεθαίνει, χωρίς δόντια, χωρίς μαλλιά και χωρίς αυταπάτες"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου