Καθώς προχωρούσαμε με τον σύζυγό μου επί της Λεωφόρου Στρατού βράδυ, άκουσα δύο γυναίκες γύρω στα 50 να συζητάνε περί διακοπών....Η μία εκ των δύο τόνισε πως πια, όπου και να πάει την τρίτη μέρα θέλει να γυρίσει πίσω!
Η κουβέντα της, με έβαλε σε πολλές σκέψεις, με πρώτη και καλύτερη "Για στάσου, μήπως έχω αλλάξει κι εγώ"; Μπορεί να μην είμαι ακόμα 50, αλλά στην ηλικία που είμαι τώρα δεν έχω καμία σχέση με το πώς ήμουν στα 20 ή τα 25.Μπορώ να πω μάλιστα πως δεν είμαι καθόλου ίδια με τον εαυτό μου πριν από ένα μήνα....
Υπό αυτό το πρίσμα, είδα πόσα χιλιόμετρα έχω γράψει στο compteur του θέματος εστίας, σπιτιού, foyer σε μια πιο γαλλική εκδοχή... Πάνε οι εποχές που ήμουν με μια βαλίτσα στο χέρι και κοιμόμουν πανεύκολα σε όποιο σπίτι και να μού έδινες. Στα 20, τα βλέπεις όλα σαν περιπέτεια και εμπειρία. Δεν με ενοχλούσαν οι τουαλέτες, δεν έδινα τόση σημασία σε κουβέρτες και σεντόνια, γενικώς δεν με ένοιαζε πού και πώς θα ξυπνήσω, αφού υπήρχε παρέα και θα ξεκινούσαμε με καφέ, τσιγάρο (στην τότε σύντομη καπνιστική καριέρα μου-σήμερα απεταξάμην) και μουσική.
'Οσο περνούν τα χρόνια, το σπίτι ή το όποιο σπίτι που μένω (δεν έχω αλλάξει και λίγα), το έχω ιεροποιήσει. Είναι το άσυλό μου, το ιερό μου, είναι ο ανεκτίμητος εκείνος χώρος που μπορώ να είμαι ο αληθινός εαυτός μου, με τον δικό μου ρυθμό και τους δικούς μου τρόπους. Δεν είναι ότι την τρίτη μέρα θέλω να επιστρέψω, ιδίως αν βρίσκομαι σε ένα πολύ όμορφο μέρος. Για τα πιο μικρά, όμως, πράγματα θα το σκεφτώ ιδιαιτέρως να αφήσω την βολή μου.
Πριν 3 χρόνια, έσπασε στις 10.30 το βράδυ το σιφόνι και ξεκίνησε η πλημμύρα. Μέχρι να έρθει στις 9 το πρωί ο υδραυλικός να το φτιάξει, είχαμε κλείσει τον γενικό του νερού κι επομένως έπρεπε να υποστούμε την έλλειψη νερού, που είναι πολύ πιο ενοχλητική από αυτήν του ρεύματος. Όταν το συζήτησα με μια κοπέλα, με ρώτησε γιατί δεν πήγαμε να κοιμηθούμε σε ξενοδοχείο;;;; Ή απάντηση ήταν φυσικά, "γιατί να ξεσπιτωθώ για λίγες ώρες και να τραβολογιέμαι σε ξενοδοχείο";
Πώς θα μπορούσα να αφήσω την εστία μου και την άνεση του ιερού μου έστω και στην απλυσιά; Όσο περνούν τα χρόνια δίνω σημασία στην υγιεινή της τουαλέτας, η χλωρίνη βρίσκεται παραμάσχαλα και ναι, τα σεντόνια αποτελούν θέμα. Εκτός αυτού, έχω τις μικρές, ένοχες ιεροτελεστίες μου μόλις ξυπνήσω ( αλλά και καθόλη την διάρκεια της ημέρας), με τις οποίες δένομαι ακόμα περισσότερο και εξυπακούεται ότι θέλω τον καφέ και την μουσική μου, με τον τρόπο που τα θέλω και στον χρόνο που τα θέλω.
Κάπως έτσι άφησα και τις πολλές νυχτερινές εξόδους. Η νύχτα κάποτε μού άρεζε... Είχε άλλους παλμούς, δείχνει αλλιώς τους ανθρώπους, τα πράγματα, τις καταστάσεις... Nα μπω στον κόπο να σημαιοστολιστώ για να σκουντηχτώ ή να βρωμοκοπήσω τσιγαρίλα στα μαλλάκια και τα ρουχαλάκια μου, είναι κάτι που θα κάνω από σπάνια έως καθόλου. Θα πρέπει να συντρέχει εξαιρετικός λόγος για να καταπονηθώ τόσο άκαρδα, εκτός έδρας μου.
Προχωρώντας λίγο ακόμη, όταν άφησα πια το χέρι της νύχτας, του χορού και του κεφιού, συνειδητοποίησα ότι άφησα στην απ'έξω και το ποτό. Ένα ποτηράκι κρασί μια στο τόσο, μού είναι υπέρ αρκετό, στα παραπάνω αρχίζω και ζορίζομαι. Ζορίζεται οργανισμός μου -το νιώθω- , με κόβει στο πρωινό ξύπνημα, όταν θέλω τόσο να αδράξω την μέρα, με ρίχνει γενικά...Το θεωρώ αδιανόητο ότι θα γυρίσω στην εστία μου 'κομμένη' από μια κραιπάλη! Τις έκανα, τις έζησα, τώρα θέλω άλλα πράγματα.
Οι εμπειρίες δεν σταματούν ποτέ και εννοείται πως ο άνθρωπος πρέπει να μαζεύει συνεχώς. Απλά άλλαξε το τι θέλω να μαζεύω, πώς και πού επιθυμώ να κινούμαι!
Γιατί απλά, όταν το σπίτι μυρίζει καφέ, με ξετρελαίνει...Γιατί απλά όταν μυρίζει καθαριότητα μα ξετρελαίνει...Γιατί απλά έχω τις ιερές στιγμές μου κι αυτό με ξετρελαίνει... Δεν μπορώ να φανταστώ κάτι πιο δημιουργικό από εκείνη την γλυκιά στιγμή που θα πάρω το βιβλίο μου και μαζί με τον ζεστό καφέ (ή κακάο), θα χαθώ στην στιγμή, στις σελίδες, στις σκέψεις και εν τέλει στα χιλιόμετρα του χθες, που με οδηγούν στο σήμερα...
Για το αύριο...βλέποντας και κάνοντας...
Η κουβέντα της, με έβαλε σε πολλές σκέψεις, με πρώτη και καλύτερη "Για στάσου, μήπως έχω αλλάξει κι εγώ"; Μπορεί να μην είμαι ακόμα 50, αλλά στην ηλικία που είμαι τώρα δεν έχω καμία σχέση με το πώς ήμουν στα 20 ή τα 25.Μπορώ να πω μάλιστα πως δεν είμαι καθόλου ίδια με τον εαυτό μου πριν από ένα μήνα....
Υπό αυτό το πρίσμα, είδα πόσα χιλιόμετρα έχω γράψει στο compteur του θέματος εστίας, σπιτιού, foyer σε μια πιο γαλλική εκδοχή... Πάνε οι εποχές που ήμουν με μια βαλίτσα στο χέρι και κοιμόμουν πανεύκολα σε όποιο σπίτι και να μού έδινες. Στα 20, τα βλέπεις όλα σαν περιπέτεια και εμπειρία. Δεν με ενοχλούσαν οι τουαλέτες, δεν έδινα τόση σημασία σε κουβέρτες και σεντόνια, γενικώς δεν με ένοιαζε πού και πώς θα ξυπνήσω, αφού υπήρχε παρέα και θα ξεκινούσαμε με καφέ, τσιγάρο (στην τότε σύντομη καπνιστική καριέρα μου-σήμερα απεταξάμην) και μουσική.
'Οσο περνούν τα χρόνια, το σπίτι ή το όποιο σπίτι που μένω (δεν έχω αλλάξει και λίγα), το έχω ιεροποιήσει. Είναι το άσυλό μου, το ιερό μου, είναι ο ανεκτίμητος εκείνος χώρος που μπορώ να είμαι ο αληθινός εαυτός μου, με τον δικό μου ρυθμό και τους δικούς μου τρόπους. Δεν είναι ότι την τρίτη μέρα θέλω να επιστρέψω, ιδίως αν βρίσκομαι σε ένα πολύ όμορφο μέρος. Για τα πιο μικρά, όμως, πράγματα θα το σκεφτώ ιδιαιτέρως να αφήσω την βολή μου.
Πριν 3 χρόνια, έσπασε στις 10.30 το βράδυ το σιφόνι και ξεκίνησε η πλημμύρα. Μέχρι να έρθει στις 9 το πρωί ο υδραυλικός να το φτιάξει, είχαμε κλείσει τον γενικό του νερού κι επομένως έπρεπε να υποστούμε την έλλειψη νερού, που είναι πολύ πιο ενοχλητική από αυτήν του ρεύματος. Όταν το συζήτησα με μια κοπέλα, με ρώτησε γιατί δεν πήγαμε να κοιμηθούμε σε ξενοδοχείο;;;; Ή απάντηση ήταν φυσικά, "γιατί να ξεσπιτωθώ για λίγες ώρες και να τραβολογιέμαι σε ξενοδοχείο";
Πώς θα μπορούσα να αφήσω την εστία μου και την άνεση του ιερού μου έστω και στην απλυσιά; Όσο περνούν τα χρόνια δίνω σημασία στην υγιεινή της τουαλέτας, η χλωρίνη βρίσκεται παραμάσχαλα και ναι, τα σεντόνια αποτελούν θέμα. Εκτός αυτού, έχω τις μικρές, ένοχες ιεροτελεστίες μου μόλις ξυπνήσω ( αλλά και καθόλη την διάρκεια της ημέρας), με τις οποίες δένομαι ακόμα περισσότερο και εξυπακούεται ότι θέλω τον καφέ και την μουσική μου, με τον τρόπο που τα θέλω και στον χρόνο που τα θέλω.
Κάπως έτσι άφησα και τις πολλές νυχτερινές εξόδους. Η νύχτα κάποτε μού άρεζε... Είχε άλλους παλμούς, δείχνει αλλιώς τους ανθρώπους, τα πράγματα, τις καταστάσεις... Nα μπω στον κόπο να σημαιοστολιστώ για να σκουντηχτώ ή να βρωμοκοπήσω τσιγαρίλα στα μαλλάκια και τα ρουχαλάκια μου, είναι κάτι που θα κάνω από σπάνια έως καθόλου. Θα πρέπει να συντρέχει εξαιρετικός λόγος για να καταπονηθώ τόσο άκαρδα, εκτός έδρας μου.
Προχωρώντας λίγο ακόμη, όταν άφησα πια το χέρι της νύχτας, του χορού και του κεφιού, συνειδητοποίησα ότι άφησα στην απ'έξω και το ποτό. Ένα ποτηράκι κρασί μια στο τόσο, μού είναι υπέρ αρκετό, στα παραπάνω αρχίζω και ζορίζομαι. Ζορίζεται οργανισμός μου -το νιώθω- , με κόβει στο πρωινό ξύπνημα, όταν θέλω τόσο να αδράξω την μέρα, με ρίχνει γενικά...Το θεωρώ αδιανόητο ότι θα γυρίσω στην εστία μου 'κομμένη' από μια κραιπάλη! Τις έκανα, τις έζησα, τώρα θέλω άλλα πράγματα.
Οι εμπειρίες δεν σταματούν ποτέ και εννοείται πως ο άνθρωπος πρέπει να μαζεύει συνεχώς. Απλά άλλαξε το τι θέλω να μαζεύω, πώς και πού επιθυμώ να κινούμαι!
Γιατί απλά, όταν το σπίτι μυρίζει καφέ, με ξετρελαίνει...Γιατί απλά όταν μυρίζει καθαριότητα μα ξετρελαίνει...Γιατί απλά έχω τις ιερές στιγμές μου κι αυτό με ξετρελαίνει... Δεν μπορώ να φανταστώ κάτι πιο δημιουργικό από εκείνη την γλυκιά στιγμή που θα πάρω το βιβλίο μου και μαζί με τον ζεστό καφέ (ή κακάο), θα χαθώ στην στιγμή, στις σελίδες, στις σκέψεις και εν τέλει στα χιλιόμετρα του χθες, που με οδηγούν στο σήμερα...
Για το αύριο...βλέποντας και κάνοντας...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου