Ή Φλωρεντία κατά το ελληνικότερον...
Την Φλωρεντία δεν την είχα επισκεφθεί, παρόλο που το ήθελα εδώ και κάποια χρόνια. Αυτό που ήξερα κι άκουγα από όλους είναι πως πρόκειται για ένα ζωντανό μουσείο που συνυπάρχουν αρμονικά μεσαίωνας κι αναγέννηση, το τώρα με το χθες!
Κι έτσι ήταν!
Για να τα πάρουμε από την αρχή, όμως, αναχωρήσαμε μεσημέρι από Θεσσαλονίκη, όπου ο καιρός το Νοέμβριο ήταν εξαιρετικός.
Εννοείται πως όταν βγήκαμε από το αεροπλάνο στην Μπολόνια, ένα κύμα ψύχους μού έκανε φυσικό botox -αγαπητές γυναίκες αφήστε τις ενέσεις, μπείτε στην κατάψυξη και μείνετε νέες για πάντα!-. Εν τέλει ούτε την Μπολόνια είχα δει (τι φάση;) και μπορώ να πω ότι μου άρεσε ιδιαιτέρως!
Κατά βάση ότι έβλεπα γύρω μου με γοήτευσε. Για τον απλό λόγο πως κράτησαν το χαρακτήρα, την ιστορία τους, την αρχιτεκτονική τους. Και οι δυο πόλεις έχουν τα γνωστά γλυπτά τους, τα διάσημα αξιοθέατά τους και φυσικά δεν είναι καθόλου χαζοί να τα ισοπεδώσουν από μόνοι τους, όπως κάναμε εμείς. Μπορεί να το κάνει η φύση όποτε θέλει, αλλά ο ανθρώπινος παράγοντας μπαίνει για να συντηρήσει, αναπαλαιώσει, αναζωογονήσει αλλά όχι να γκρεμίσει για να χτίσει βενζινάδικο κι από πάνω πολυκατοικία (λέω εγώ τώρα)...
Προσπερνώ, λοιπόν, λέγοντας πως δε θέλαμε να εγκαταλείψουμε την αγορά και τα καταστήματα της Μπολόνια αλλά είχα κλείσει μέσω internet τα εισιτήρια για Φλωρεντία κι έπρεπε να προλάβουμε το τραίνο. Η πληροφορία που είχα, ήταν πως τα τραίνα φεύγουν στην ώρα τους αλλά εμείς πέσαμε πάνω σε συντήρηση, οπότε καθυστερήσαμε 20'. Και πάλι δεν έγινε κάτι αφού το τραίνο έπιασε τα 240km/h κι ένιωσα πως φεύγαμε σφαίρα όπως και να 'χει. Σε 45' είχαμε φτάσει κι επιτέλους πατούσα το ποδαράκι μου στη Firenze..
Μπορεί να πέσαμε σε εβδομάδα βροχών αλλά ήμαστε αποφασισμένες να περάσουμε όμορφα οπότε δε μας πτόησε τίποτα. Η μεγαλύτερη χαρά ήταν πως μέναμε κοντά στο σταθμό Santa Maria Novella κι άρα δεν είχαμε ιδιαίτερο περπάτημα.
Κάναμε το check in και μπήκαμε στο δωμάτιό μας , που ομολογουμένως είχε υπέροχη ζεστούλα και η επιθυμία μας για 3 ξεχωριστά κρεβάτια που έστειλε η φίλη μας μέσω e-mail, πραγματοποιημένη. Στα συν του ξενοδοχείου βάζω το γεγονός ότι ήταν τίγκα στον πίνακα! Τόσο τα δωμάτια όσο και οι κοινόχρηστοι χώροι full στον πίνακα... Μπορεί να ήταν άσχετοι μεταξύ τους, πάντως ήταν εκεί για να χαζεύουμε.
Στις 18.30 λοιπόν, δεν είχαμε και ΤΙΣ επιλογές πέραν του να φρεσκαριστούμε και να ψάξουμε ένα εστιατόριο να φάμε. Να σημειώσω εδώ, πως εγώ ξεκίνησα να έχω πονόλαιμο και καταρροή την προηγούμενη νύχτα, προ ταξιδιού, αλλά από την πολλή χαρά εξαφανίστηκε ο πονόλαιμος, παρέμεινε, δυστυχώς, η καταρροή με ups & downs...Πειράζει; Δεν πειράζει...
Και ω, τι χαρά είχαμε ένα πολύ ωραίο εστιατόριο κοντά στο ξενοδοχείο, που έφαγα εκπληκτικά μακαρόνια... Να πω ότι χόρτασα ψέματα θα πω, γι'αυτό πήρα και δεύτερο πιάτο. Ιταλικές μερίδες για ελληνικό στομάχι.
Τώρα έρχεται η ώρα για σύγκριση πολιτισμών μιας κι αποτελεί το αγαπημένο μου sport όταν κάνω ένα ταξίδι. Στην συγκεκριμένη περίπτωση ήταν ένα ποσό στην απόδειξη, ξέχωρο από τα υπόλοιπα. Έτσι ενημερωθήκαμε από την υπάλληλο πως είναι ένα ποσό που πάει κατ'ευθείαν στην κυβέρνηση και υπάρχει όταν κάθεσαι ενώ δεν χρεώνεται όταν είσαι όρθιος. Γι'αυτό και οι περισσότεροι επιλέγουν να τρώνε ή πίνουν καφέ στο όρθιο.
Σαν large Ελληνίδα που είμαι είπα να συνεισφέρω στην Ιταλική Οικονομία, αφού κάποια στιγμή ήμαστε τα P.I.G.S και κάναμε παρέα...Επίσης δεν μπορώ να με φανταστώ να κατασπαράζω δύο μακαρονάδες στο πόδι. Πώς να απλωθείς μετά και να πιάνεις την κοιλιά σου για να την ηρεμήσεις που έφαγε τόσο;! Στα όρθια; Γίνεται; Για 'μενα όχι....
Στο ίδιο εστιατόριο καθόταν κι ένα ζευγάρι Αμερικανών. Η γυναίκα είχε πατερίτσες και μπανταρισμένο το ένα της πόδι. Γύρισε να μας κοιτάξει, ενώ έφευγε, λέγοντάς μας "Είμαι αηδιαστική έτσι όπως είμαι, έ;". Της απαντήσαμε "Καθόλου, αυτό μπορεί να συμβεί στον καθένα". Πριν φύγει μας είπε την επόμενη φορά να δοκιμάσουμε την pizza no 33, είναι delicious...
Τέλος Α' μέρους
Bologna
Μπροστά από το ξενοδοχείο
Ε, ναι οι 2 μακαρονάδες κάθονται ωραία
Την Φλωρεντία δεν την είχα επισκεφθεί, παρόλο που το ήθελα εδώ και κάποια χρόνια. Αυτό που ήξερα κι άκουγα από όλους είναι πως πρόκειται για ένα ζωντανό μουσείο που συνυπάρχουν αρμονικά μεσαίωνας κι αναγέννηση, το τώρα με το χθες!
Κι έτσι ήταν!
Για να τα πάρουμε από την αρχή, όμως, αναχωρήσαμε μεσημέρι από Θεσσαλονίκη, όπου ο καιρός το Νοέμβριο ήταν εξαιρετικός.
Εννοείται πως όταν βγήκαμε από το αεροπλάνο στην Μπολόνια, ένα κύμα ψύχους μού έκανε φυσικό botox -αγαπητές γυναίκες αφήστε τις ενέσεις, μπείτε στην κατάψυξη και μείνετε νέες για πάντα!-. Εν τέλει ούτε την Μπολόνια είχα δει (τι φάση;) και μπορώ να πω ότι μου άρεσε ιδιαιτέρως!
Κατά βάση ότι έβλεπα γύρω μου με γοήτευσε. Για τον απλό λόγο πως κράτησαν το χαρακτήρα, την ιστορία τους, την αρχιτεκτονική τους. Και οι δυο πόλεις έχουν τα γνωστά γλυπτά τους, τα διάσημα αξιοθέατά τους και φυσικά δεν είναι καθόλου χαζοί να τα ισοπεδώσουν από μόνοι τους, όπως κάναμε εμείς. Μπορεί να το κάνει η φύση όποτε θέλει, αλλά ο ανθρώπινος παράγοντας μπαίνει για να συντηρήσει, αναπαλαιώσει, αναζωογονήσει αλλά όχι να γκρεμίσει για να χτίσει βενζινάδικο κι από πάνω πολυκατοικία (λέω εγώ τώρα)...
Προσπερνώ, λοιπόν, λέγοντας πως δε θέλαμε να εγκαταλείψουμε την αγορά και τα καταστήματα της Μπολόνια αλλά είχα κλείσει μέσω internet τα εισιτήρια για Φλωρεντία κι έπρεπε να προλάβουμε το τραίνο. Η πληροφορία που είχα, ήταν πως τα τραίνα φεύγουν στην ώρα τους αλλά εμείς πέσαμε πάνω σε συντήρηση, οπότε καθυστερήσαμε 20'. Και πάλι δεν έγινε κάτι αφού το τραίνο έπιασε τα 240km/h κι ένιωσα πως φεύγαμε σφαίρα όπως και να 'χει. Σε 45' είχαμε φτάσει κι επιτέλους πατούσα το ποδαράκι μου στη Firenze..
Μπορεί να πέσαμε σε εβδομάδα βροχών αλλά ήμαστε αποφασισμένες να περάσουμε όμορφα οπότε δε μας πτόησε τίποτα. Η μεγαλύτερη χαρά ήταν πως μέναμε κοντά στο σταθμό Santa Maria Novella κι άρα δεν είχαμε ιδιαίτερο περπάτημα.
Κάναμε το check in και μπήκαμε στο δωμάτιό μας , που ομολογουμένως είχε υπέροχη ζεστούλα και η επιθυμία μας για 3 ξεχωριστά κρεβάτια που έστειλε η φίλη μας μέσω e-mail, πραγματοποιημένη. Στα συν του ξενοδοχείου βάζω το γεγονός ότι ήταν τίγκα στον πίνακα! Τόσο τα δωμάτια όσο και οι κοινόχρηστοι χώροι full στον πίνακα... Μπορεί να ήταν άσχετοι μεταξύ τους, πάντως ήταν εκεί για να χαζεύουμε.
Στις 18.30 λοιπόν, δεν είχαμε και ΤΙΣ επιλογές πέραν του να φρεσκαριστούμε και να ψάξουμε ένα εστιατόριο να φάμε. Να σημειώσω εδώ, πως εγώ ξεκίνησα να έχω πονόλαιμο και καταρροή την προηγούμενη νύχτα, προ ταξιδιού, αλλά από την πολλή χαρά εξαφανίστηκε ο πονόλαιμος, παρέμεινε, δυστυχώς, η καταρροή με ups & downs...Πειράζει; Δεν πειράζει...
Και ω, τι χαρά είχαμε ένα πολύ ωραίο εστιατόριο κοντά στο ξενοδοχείο, που έφαγα εκπληκτικά μακαρόνια... Να πω ότι χόρτασα ψέματα θα πω, γι'αυτό πήρα και δεύτερο πιάτο. Ιταλικές μερίδες για ελληνικό στομάχι.
Τώρα έρχεται η ώρα για σύγκριση πολιτισμών μιας κι αποτελεί το αγαπημένο μου sport όταν κάνω ένα ταξίδι. Στην συγκεκριμένη περίπτωση ήταν ένα ποσό στην απόδειξη, ξέχωρο από τα υπόλοιπα. Έτσι ενημερωθήκαμε από την υπάλληλο πως είναι ένα ποσό που πάει κατ'ευθείαν στην κυβέρνηση και υπάρχει όταν κάθεσαι ενώ δεν χρεώνεται όταν είσαι όρθιος. Γι'αυτό και οι περισσότεροι επιλέγουν να τρώνε ή πίνουν καφέ στο όρθιο.
Σαν large Ελληνίδα που είμαι είπα να συνεισφέρω στην Ιταλική Οικονομία, αφού κάποια στιγμή ήμαστε τα P.I.G.S και κάναμε παρέα...Επίσης δεν μπορώ να με φανταστώ να κατασπαράζω δύο μακαρονάδες στο πόδι. Πώς να απλωθείς μετά και να πιάνεις την κοιλιά σου για να την ηρεμήσεις που έφαγε τόσο;! Στα όρθια; Γίνεται; Για 'μενα όχι....
Στο ίδιο εστιατόριο καθόταν κι ένα ζευγάρι Αμερικανών. Η γυναίκα είχε πατερίτσες και μπανταρισμένο το ένα της πόδι. Γύρισε να μας κοιτάξει, ενώ έφευγε, λέγοντάς μας "Είμαι αηδιαστική έτσι όπως είμαι, έ;". Της απαντήσαμε "Καθόλου, αυτό μπορεί να συμβεί στον καθένα". Πριν φύγει μας είπε την επόμενη φορά να δοκιμάσουμε την pizza no 33, είναι delicious...
Τέλος Α' μέρους
Bologna
Bologna
Μπροστά από το ξενοδοχείο
Ε, ναι οι 2 μακαρονάδες κάθονται ωραία
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου