Φλωρεντία, μέρα 2η...
Με εξαίρεση το γεγονός ότι η καταρροή μου θέριεψε, έκανα έναν από τους καλύτερους ύπνους ever... Ευχάριστη πινελιά ήταν το air condition με χρονοδιακόπτη που άρχισε στις 6.30 το πρωί να βγάζει επιπλέον θέρμανση!
Πρώτο μέλημα ήταν το πρωινό! Όχι, εγώ δεν ανήκω σε εκείνους τους Έλληνες που γεμίζουν τα πιάτα τους και δεν τρώνε τίποτα...Ανήκω σε αυτούς που τα γεμίζουν και τα τρώνε...Όλα! Τα γλυκά δεν τα άγγιξα (εννοείται) αλλά τα σφολιατοειδή, πιτσοειδή, βουτυροκασερομέλια και τα γιαουρτάκια με ένα σωρό γεύσεις, πέρασαν δύσκολα στα χέρια ή μάλλον στομάχι μου... Ο καφές ήταν εξαιρετικός, οπότε έπινα απαραιτήτως 2 κι ένα τσάι για το ρινικό του θέματος.
Υπερπλήρης βόας, λοιπόν, ήμουν έτοιμη να σουλατσάρω όλη μέρα. Έτσι ξεκινήσαμε με τον χάρτη που μας προμήθευσε το ξενοδοχείο να βρούμε τα βασικά αξιοθέατα και μουσεία.
Εντάξει, κορίτσια είμαστε, πήραμε λίγο αλλιώς τον χάρτη και πήγαμε ακριβώς ανάποδα. Να είναι καλά δυο τροχαίοι Ιταλοί όπου μας εξυπηρέτησαν. Ναι, είδαμε του γηγενείς τροχονόμους να σφυρίζουν και να κόβουν κλήσεις σε παρκαρισμένα αυτοκίνητα και μηχανάκια...Είχε πλάκα- σαν τουριστική σημείωση, πάντως σίγουρα όχι γι'αυτούς που έφαγαν την κλήση!
Σύμφωνα με τις νέες οδηγίες κατεύθυνσης πήγαμε προς την αντίθετη πλευρά και καθώς ήμαστε σ'έναν τοίχο με κολλημένο τον χάρτη πάνω του αποκωδικοποιώντας τις οδούς, σταμάτησε μια ευγενέστατη Αγγλίδα να μας εξυπηρετήσει. Της είπαμε ότι θέλουμε να πάμε στο Duomo, οπότε με χαρά μάς είπε, "θα σας οδηγήσω εγώ". Γλυκύτατη και ομιλητική καθώς ήταν, μας εξιστόρησε λίγο πολύ το πώς βρέθηκε να ζει χρόνια ολόκληρα στη Φλωρεντία, διατηρώντας το δικό της χώρο-εργαστήριο σχεδιασμού ρούχων, έχοντας πολλούς μαθητές. Έτσι φτάσαμε στο σημείο που θέλαμε οπότε μάς αποχαιρέτησε, ευχόμενη να έχουμε μια καλή κι ευχάριστη διαμονή!
Σε αυτό το σημείο, άρχισε και πάλι η βροχή...Ουρές υπήρχαν αν και όχι τραγικές- η αλήθεια είναι ότι δε θα ήθελα να ξέρω τι γίνεται στις περιόδους τουριστική αιχμής- που απαρτίζονταν κατά κύριο λόγο από Κινέζουςς και Ιάπωνες (να με συγχωρείτε που δε μπορώ να ξεχωρίσω τα χαρακτηριστικά τους και πάντα τους θεωρώ σαν φυσιογνωμία το ίδιο και το αυτό!) οι οποίοι έβγαζαν φωτογραφίες σε κάθε εκατοστό που μπορούσαν να βρουν. Με δυσκόλεψε απίστευτα τόσο το να βρω κάποιο σημείο ελεύθερο, όσο και το να έχω τουλάχιστον λιγότερες σφήνες στις φωτογραφίες από χαρωπά κεφάλια ποζάτα μπροστά, λόγου χάρη, από τη replica του Δαυίδ, έξω από το παλάτι των Μεδίκκων...
Εκεί, λοιπόν, στη Piazza della Signoria αποφάσισε, λόγω της δυνατής βροχής, η μια εκ της παρέας να πάρει ομπρέλα από μια μικρή τσιγγάνα. Κάτι στα ρέστα έγινε, όμως, και δεν είχε να δώσει ψιλά. Αφού είπε πόσες φορές scusi/scusa κτλ. πετάχτηκε ένας αστυνομικός από το πουθενά που της έριξε τις ομπρέλες κάτω, τις ποδοπάτησε, τις κλώτσησε κι απομακρύνθηκε. Κατ'αρχάς ήρθε με τόση βιαιότητα που νόμιζα ότι θα κλωτσήσει κι εμάς, αλλά μα την αλήθεια δεν κατάλαβα γιατί τόσο μένος ως προς το εμπόρευμα, αφού δεν τη συνέλαβε για κάτι και μετά από λίγο όταν ξαναπεράσαμε από εκεί συνέχιζε να πουλάει τις ομπρέλες της... Προς τι όλη αυτή η επίδειξη ισχύος, που σίγουρα στην Ελλάδα θα είχε γίνει viral; Ναι, δεν έδωσε απόδειξη, αλλά κανείς δεν το κάνει στο δρόμο, οπότε; Ξαναλέω πως κάθε μέρα τα ίδια πρόσωπα ήταν εκεί και πουλούσαν κάτι, υπό το βλέμμα της αστυνομίας...
Με χάλασε λίγο σαν σκηνικό, αλλά μοιραία θα το ξεπερνούσα...Γιατί έτσι γίνεται πάντα, όταν κάτι δεν μας αφορά άμεσα.
Περνώντας από το Uffizi κινηθήκαμε προς την Ponte Vecchio και φτάσαμε στο Palazzo Pitti. Πρώτα, όμως, έπρεπε να πάρουμε δυνάμεις γιατί το πρωινό είχε χωνευτεί και μεταβολιστεί προ ώρας. Τι καλύτερο από το να κάτσουμε σε καφέ απέναντι από το παλάτι απολαμβάνοντας espresso και panino ένα ρομαντικό, φλωρεντιανό, βροχερό πρωινό Τρίτης κοντά στον Arno ποταμό...
Δίπλα μας κάθισε ένα ζευγάρι Ελλήνων που ζουν στη Ρώμη και είπαν να έρθουν εκδρομή στη Φλωρεντία για να τη δουν. Εννοείται πως πιάσαμε συζήτηση γιατί και οι ίδιοι είχαν τη διάθεση να μιλήσουν και να έχουν διάδραση με τον συνομιλητή τους. Αυτό το αναφέρω γιατί έχω πέσει πάνω σε Έλληνες, που δεν έχουν και τόσο πρόσχαρη συμπεριφορά- κάτι σα να σου κάνουν χάρη που σου μιλάνε σε ξένο μέρος-!
Μόλις τελειώσαμε με το φαγητό, βγάλαμε εισιτήρια για να δούμε τι θησαυρούς έκρυβε το παλάτι!
Λίγους, πάντως, δεν έκρυβε μολονότι πληροφορήθηκα με λύπη πως αυτά που βλέπαμε αποτελούσαν το 1/10 των πραγματικών θησαυρών που είχε συγκεντρώσει ο τραπεζικός, ταπεινός κατά τ'άλλα Pitti, αφού τα τιμαλφή και λοιπά θησαυριλίκια , δεν βρίσκονταν σε κοινή θέα για ευνόητους λόγους.
Κι εκεί που περνούσαμε από αίθουσα σε αίθουσα, τσουπ το ζευγάρι των Αμερικάνων, με την κυρία με το μπανταρισμένο πόδι που συναντήσαμε το προηγούμενο βράδυ στο εστιατόριο. Να κάτι που θα ήταν σχεδόν αδύνατο να κάνει μια Ελληνίδα. Να τρέχει μέσα στη βροχή με πατερίτσες, σε ένα μουσείο στου διαόλου το κέρατο. Ξαναλέω σε μουσείο γιατί εθνολογικά τα αποφεύγουμε στα καλά μας, φανταστείτε με νάρθηκες!
Πιάσαμε τη συζήτηση, ήταν από την Καλιφόρνια κι έχουν επισκεφθεί την Αθήνα, όπου τους έκανε ιδιαίτερη εντύπωση το ότι σε έναν γύρο ή σουβλάκι, μπαίνουν όλα μέσα ακόμα και η ketchup και οι πατάτες ενώ αυτοί τα ήθελαν χώρια για να βουτάνε τις παχυντικές πατάτες στην ανθυγιεινότατη ketchup. Κατ'αρχάς γι'αυτό ταξιδεύει ο κόσμος για να γνωρίζει κουζίνες, κουλτούρες και να αποκρυπτογραφήσει τον τρόπο. Σε κάθε τι. Τον τρόπο που μαγειρεύει, τρώει, σερβίρει, οδηγάει, κοιμάται, ροχαλίζει...Υπήρξε μια δυσαρέσκεια για τις πατάτες. Jesus.. Εν τέλει χαιρετιστήκαμε κι ο καθείς πήρε το κουβαδάκι του και μπήκε σε άλλη αίθουσα!
Οφείλω να ομολογήσω ότι με 10€ το εισιτήριο, νομίζω πως τους κατακλέψαμε. Υπήρχαν κι άλλες εσωτερικές εκθέσεις, δηλαδή έκθεση στην έκθεση και στ' αστεία στα ψέμματα καθίσαμε 3,5 ώρες παρόλο που θα μπορούσαμε να κάτσουμε παραπάνω...
Βαριές κουρτίνες, αριστοκρατικά κρεβάτια, χρυσοποίκιλτα σαλόνια, λεπτομερή σχεδόν ζωντανά ανθρώπινα γλυπτά, εντυπωσιακοί, αριστοκρατικοί πίνακες, λεπτομέρεια στην λεπτομέρεια, μικροκατασκευές, μυστικές κατασκευές σε boudoir, συνέθεταν ένα σκηνικό πλούτου, εντυπωσιασμού, οφθαλμόλουτρου αναλογιζόμενη το πέρασμα αιώνων και ανθρώπων.
"Να τα'χεις ή να μην τα 'χεις; Να τα ζεις ή να μην τα ζεις;" Τελικά οι άνθρωποι που έζησαν, που πέρασαν από 'κει τα χάρηκαν; Κατάλαβαν πόσο σημαντικά ευνοημένοι υπήρξαν σε εποχές που ο μέσος πολίτης πεινούσε, δεν είχε υγεία, ούτε δόντια κι έπρεπε απλά να πληρώνει φόρους; Ή πέρασαν όλοι τυφλωμένοι από την γλύκα της εξουσίας, την ματαιοδοξία της κυριαρχίας και τον αποπροσανατολισμό της μηχανορραφίας; Μήπως όλοι μας θα ήμαστε έτσι, υπό αυτές τις συνθήκες; Κι αν κάποιος δεν το ήθελε ακριβώς έτσι, θα χαρακτηριζόταν ως "αδύναμος", "ανίκανος' ή "μελαγχολικός";
Ρητορικά θα παραμείνουν τα ερωτήματα, αλλά τελικά η περιήγησή μας έλαβε τέλος...Ξανά στην μουντάδα του έξω κόσμου παίρνοντας την διαδρομή της επιστροφής σε έντονα Χριστουγεννιάτικους χρωματισμούς, σε γιορτινή ατμόσφαιρα με τα μαγαζιά να κλείνουν πολύ νωρίς κάτι που σε ΄μας φαίνεται αλλόκοτο!
Γρήγορο φρεσκάρισμα στο ξενοδοχείο και πίσω στο ίδιο εστιατόριο της γειτονιάς για να φάμε αυτή την pizza no 33, που η αλήθεια είναι πως δεν με άφησε ξερή. Νόστιμη, αλλά όχι κάτι από το υπερπέραν! Πάντως, αυτή τη φορά δεν είχαμε και πολύ την ησυχία μας αφού ο σερβιτόρος όλο μάς γυρόφερνε κι όλο μάς μιλούσε χωρίς να έχει ιδιαίτερη ευαισθησία για το αν συζητάμε κάτι πολύ σημαντικό. Στο τέλος μου πρότεινε να κάτσω να δουλέψω στο μαγαζί. 'Εξυπνος έως χαριτωμένος κορτάκιας, που τελικά τον άφησα σύξυλο λέγοντάς του πως δεν έχω κανένα πρόβλημα να εργαστώ αρκεί να προσλάβουν και τον άντρα μου! Αυτό δεν άρεσε...
Κι έτσι οδεύσαμε προς το τέλος της ημέρας....
Η επόμενη περιέχει εκδρομή....
Αγαπώ Ιταλία...
Τέλος Β' μέρους
Με εξαίρεση το γεγονός ότι η καταρροή μου θέριεψε, έκανα έναν από τους καλύτερους ύπνους ever... Ευχάριστη πινελιά ήταν το air condition με χρονοδιακόπτη που άρχισε στις 6.30 το πρωί να βγάζει επιπλέον θέρμανση!
Πρώτο μέλημα ήταν το πρωινό! Όχι, εγώ δεν ανήκω σε εκείνους τους Έλληνες που γεμίζουν τα πιάτα τους και δεν τρώνε τίποτα...Ανήκω σε αυτούς που τα γεμίζουν και τα τρώνε...Όλα! Τα γλυκά δεν τα άγγιξα (εννοείται) αλλά τα σφολιατοειδή, πιτσοειδή, βουτυροκασερομέλια και τα γιαουρτάκια με ένα σωρό γεύσεις, πέρασαν δύσκολα στα χέρια ή μάλλον στομάχι μου... Ο καφές ήταν εξαιρετικός, οπότε έπινα απαραιτήτως 2 κι ένα τσάι για το ρινικό του θέματος.
Υπερπλήρης βόας, λοιπόν, ήμουν έτοιμη να σουλατσάρω όλη μέρα. Έτσι ξεκινήσαμε με τον χάρτη που μας προμήθευσε το ξενοδοχείο να βρούμε τα βασικά αξιοθέατα και μουσεία.
Εντάξει, κορίτσια είμαστε, πήραμε λίγο αλλιώς τον χάρτη και πήγαμε ακριβώς ανάποδα. Να είναι καλά δυο τροχαίοι Ιταλοί όπου μας εξυπηρέτησαν. Ναι, είδαμε του γηγενείς τροχονόμους να σφυρίζουν και να κόβουν κλήσεις σε παρκαρισμένα αυτοκίνητα και μηχανάκια...Είχε πλάκα- σαν τουριστική σημείωση, πάντως σίγουρα όχι γι'αυτούς που έφαγαν την κλήση!
Σύμφωνα με τις νέες οδηγίες κατεύθυνσης πήγαμε προς την αντίθετη πλευρά και καθώς ήμαστε σ'έναν τοίχο με κολλημένο τον χάρτη πάνω του αποκωδικοποιώντας τις οδούς, σταμάτησε μια ευγενέστατη Αγγλίδα να μας εξυπηρετήσει. Της είπαμε ότι θέλουμε να πάμε στο Duomo, οπότε με χαρά μάς είπε, "θα σας οδηγήσω εγώ". Γλυκύτατη και ομιλητική καθώς ήταν, μας εξιστόρησε λίγο πολύ το πώς βρέθηκε να ζει χρόνια ολόκληρα στη Φλωρεντία, διατηρώντας το δικό της χώρο-εργαστήριο σχεδιασμού ρούχων, έχοντας πολλούς μαθητές. Έτσι φτάσαμε στο σημείο που θέλαμε οπότε μάς αποχαιρέτησε, ευχόμενη να έχουμε μια καλή κι ευχάριστη διαμονή!
Σε αυτό το σημείο, άρχισε και πάλι η βροχή...Ουρές υπήρχαν αν και όχι τραγικές- η αλήθεια είναι ότι δε θα ήθελα να ξέρω τι γίνεται στις περιόδους τουριστική αιχμής- που απαρτίζονταν κατά κύριο λόγο από Κινέζουςς και Ιάπωνες (να με συγχωρείτε που δε μπορώ να ξεχωρίσω τα χαρακτηριστικά τους και πάντα τους θεωρώ σαν φυσιογνωμία το ίδιο και το αυτό!) οι οποίοι έβγαζαν φωτογραφίες σε κάθε εκατοστό που μπορούσαν να βρουν. Με δυσκόλεψε απίστευτα τόσο το να βρω κάποιο σημείο ελεύθερο, όσο και το να έχω τουλάχιστον λιγότερες σφήνες στις φωτογραφίες από χαρωπά κεφάλια ποζάτα μπροστά, λόγου χάρη, από τη replica του Δαυίδ, έξω από το παλάτι των Μεδίκκων...
Εκεί, λοιπόν, στη Piazza della Signoria αποφάσισε, λόγω της δυνατής βροχής, η μια εκ της παρέας να πάρει ομπρέλα από μια μικρή τσιγγάνα. Κάτι στα ρέστα έγινε, όμως, και δεν είχε να δώσει ψιλά. Αφού είπε πόσες φορές scusi/scusa κτλ. πετάχτηκε ένας αστυνομικός από το πουθενά που της έριξε τις ομπρέλες κάτω, τις ποδοπάτησε, τις κλώτσησε κι απομακρύνθηκε. Κατ'αρχάς ήρθε με τόση βιαιότητα που νόμιζα ότι θα κλωτσήσει κι εμάς, αλλά μα την αλήθεια δεν κατάλαβα γιατί τόσο μένος ως προς το εμπόρευμα, αφού δεν τη συνέλαβε για κάτι και μετά από λίγο όταν ξαναπεράσαμε από εκεί συνέχιζε να πουλάει τις ομπρέλες της... Προς τι όλη αυτή η επίδειξη ισχύος, που σίγουρα στην Ελλάδα θα είχε γίνει viral; Ναι, δεν έδωσε απόδειξη, αλλά κανείς δεν το κάνει στο δρόμο, οπότε; Ξαναλέω πως κάθε μέρα τα ίδια πρόσωπα ήταν εκεί και πουλούσαν κάτι, υπό το βλέμμα της αστυνομίας...
Με χάλασε λίγο σαν σκηνικό, αλλά μοιραία θα το ξεπερνούσα...Γιατί έτσι γίνεται πάντα, όταν κάτι δεν μας αφορά άμεσα.
Περνώντας από το Uffizi κινηθήκαμε προς την Ponte Vecchio και φτάσαμε στο Palazzo Pitti. Πρώτα, όμως, έπρεπε να πάρουμε δυνάμεις γιατί το πρωινό είχε χωνευτεί και μεταβολιστεί προ ώρας. Τι καλύτερο από το να κάτσουμε σε καφέ απέναντι από το παλάτι απολαμβάνοντας espresso και panino ένα ρομαντικό, φλωρεντιανό, βροχερό πρωινό Τρίτης κοντά στον Arno ποταμό...
Δίπλα μας κάθισε ένα ζευγάρι Ελλήνων που ζουν στη Ρώμη και είπαν να έρθουν εκδρομή στη Φλωρεντία για να τη δουν. Εννοείται πως πιάσαμε συζήτηση γιατί και οι ίδιοι είχαν τη διάθεση να μιλήσουν και να έχουν διάδραση με τον συνομιλητή τους. Αυτό το αναφέρω γιατί έχω πέσει πάνω σε Έλληνες, που δεν έχουν και τόσο πρόσχαρη συμπεριφορά- κάτι σα να σου κάνουν χάρη που σου μιλάνε σε ξένο μέρος-!
Μόλις τελειώσαμε με το φαγητό, βγάλαμε εισιτήρια για να δούμε τι θησαυρούς έκρυβε το παλάτι!
Λίγους, πάντως, δεν έκρυβε μολονότι πληροφορήθηκα με λύπη πως αυτά που βλέπαμε αποτελούσαν το 1/10 των πραγματικών θησαυρών που είχε συγκεντρώσει ο τραπεζικός, ταπεινός κατά τ'άλλα Pitti, αφού τα τιμαλφή και λοιπά θησαυριλίκια , δεν βρίσκονταν σε κοινή θέα για ευνόητους λόγους.
Κι εκεί που περνούσαμε από αίθουσα σε αίθουσα, τσουπ το ζευγάρι των Αμερικάνων, με την κυρία με το μπανταρισμένο πόδι που συναντήσαμε το προηγούμενο βράδυ στο εστιατόριο. Να κάτι που θα ήταν σχεδόν αδύνατο να κάνει μια Ελληνίδα. Να τρέχει μέσα στη βροχή με πατερίτσες, σε ένα μουσείο στου διαόλου το κέρατο. Ξαναλέω σε μουσείο γιατί εθνολογικά τα αποφεύγουμε στα καλά μας, φανταστείτε με νάρθηκες!
Πιάσαμε τη συζήτηση, ήταν από την Καλιφόρνια κι έχουν επισκεφθεί την Αθήνα, όπου τους έκανε ιδιαίτερη εντύπωση το ότι σε έναν γύρο ή σουβλάκι, μπαίνουν όλα μέσα ακόμα και η ketchup και οι πατάτες ενώ αυτοί τα ήθελαν χώρια για να βουτάνε τις παχυντικές πατάτες στην ανθυγιεινότατη ketchup. Κατ'αρχάς γι'αυτό ταξιδεύει ο κόσμος για να γνωρίζει κουζίνες, κουλτούρες και να αποκρυπτογραφήσει τον τρόπο. Σε κάθε τι. Τον τρόπο που μαγειρεύει, τρώει, σερβίρει, οδηγάει, κοιμάται, ροχαλίζει...Υπήρξε μια δυσαρέσκεια για τις πατάτες. Jesus.. Εν τέλει χαιρετιστήκαμε κι ο καθείς πήρε το κουβαδάκι του και μπήκε σε άλλη αίθουσα!
Οφείλω να ομολογήσω ότι με 10€ το εισιτήριο, νομίζω πως τους κατακλέψαμε. Υπήρχαν κι άλλες εσωτερικές εκθέσεις, δηλαδή έκθεση στην έκθεση και στ' αστεία στα ψέμματα καθίσαμε 3,5 ώρες παρόλο που θα μπορούσαμε να κάτσουμε παραπάνω...
Βαριές κουρτίνες, αριστοκρατικά κρεβάτια, χρυσοποίκιλτα σαλόνια, λεπτομερή σχεδόν ζωντανά ανθρώπινα γλυπτά, εντυπωσιακοί, αριστοκρατικοί πίνακες, λεπτομέρεια στην λεπτομέρεια, μικροκατασκευές, μυστικές κατασκευές σε boudoir, συνέθεταν ένα σκηνικό πλούτου, εντυπωσιασμού, οφθαλμόλουτρου αναλογιζόμενη το πέρασμα αιώνων και ανθρώπων.
"Να τα'χεις ή να μην τα 'χεις; Να τα ζεις ή να μην τα ζεις;" Τελικά οι άνθρωποι που έζησαν, που πέρασαν από 'κει τα χάρηκαν; Κατάλαβαν πόσο σημαντικά ευνοημένοι υπήρξαν σε εποχές που ο μέσος πολίτης πεινούσε, δεν είχε υγεία, ούτε δόντια κι έπρεπε απλά να πληρώνει φόρους; Ή πέρασαν όλοι τυφλωμένοι από την γλύκα της εξουσίας, την ματαιοδοξία της κυριαρχίας και τον αποπροσανατολισμό της μηχανορραφίας; Μήπως όλοι μας θα ήμαστε έτσι, υπό αυτές τις συνθήκες; Κι αν κάποιος δεν το ήθελε ακριβώς έτσι, θα χαρακτηριζόταν ως "αδύναμος", "ανίκανος' ή "μελαγχολικός";
Ρητορικά θα παραμείνουν τα ερωτήματα, αλλά τελικά η περιήγησή μας έλαβε τέλος...Ξανά στην μουντάδα του έξω κόσμου παίρνοντας την διαδρομή της επιστροφής σε έντονα Χριστουγεννιάτικους χρωματισμούς, σε γιορτινή ατμόσφαιρα με τα μαγαζιά να κλείνουν πολύ νωρίς κάτι που σε ΄μας φαίνεται αλλόκοτο!
Γρήγορο φρεσκάρισμα στο ξενοδοχείο και πίσω στο ίδιο εστιατόριο της γειτονιάς για να φάμε αυτή την pizza no 33, που η αλήθεια είναι πως δεν με άφησε ξερή. Νόστιμη, αλλά όχι κάτι από το υπερπέραν! Πάντως, αυτή τη φορά δεν είχαμε και πολύ την ησυχία μας αφού ο σερβιτόρος όλο μάς γυρόφερνε κι όλο μάς μιλούσε χωρίς να έχει ιδιαίτερη ευαισθησία για το αν συζητάμε κάτι πολύ σημαντικό. Στο τέλος μου πρότεινε να κάτσω να δουλέψω στο μαγαζί. 'Εξυπνος έως χαριτωμένος κορτάκιας, που τελικά τον άφησα σύξυλο λέγοντάς του πως δεν έχω κανένα πρόβλημα να εργαστώ αρκεί να προσλάβουν και τον άντρα μου! Αυτό δεν άρεσε...
Κι έτσι οδεύσαμε προς το τέλος της ημέρας....
Η επόμενη περιέχει εκδρομή....
Αγαπώ Ιταλία...
Τέλος Β' μέρους
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου