Ιέ μου, Ιέ μου...

      Πριν ολοκληρώσω το κεφάλαιο της Φλωρεντίας, δεν είναι δυνατόν να μην μιλήσω για το τι συμβαίνει αυτές τις μέρες γύρω μας.
      Σημείωση: Επειδή βαριέμαι αφόρητα να γράφω κορονοϊός ή κορωνοϊός ή κορωναϊός ή κοροναϊός ή όπως διάολο λέγεται, όπου χρειαστεί θα το αναγράφω ιός και τέλος!
      Σε θεωρίες συνωμοσίας δε θα μπω, αφού υπάρχουν άπειρα sites και πλατφόρμες που ασχολούνται αποκλειστικά και μόνον με το ζήτημα αυτό και έχουν γραφεί χρόνια τώρα, ένα σωρό κείμενα, έχουν δημοσιοποιηθεί videos, ομιλίες, συνεντεύξεις και ό,τι άλλο, οπότε θα μείνω στα πιο γύρω τριγύρω και κάποια σημεία που επιθυμώ να θίξω, μένοντας στη δική μου κατά κύριο λόγο χώρα!
      Εν αρχή ην ο Λόγος...
      Πασιφανές ότι χάσαμε τα πάντα και βασικότερα χάσαμε τον προορισμό μαζί και τον δρόμο προς αυτόν.
      Στέκομαι στο ότι μεγιστοποιήσαμε κάτι για τη δημιουργία του απόλυτου τρόμου. Σε εποχές που θερίζουν τα αυτοκινητιστικά, τα ναρκωτικά, ο καρκίνος, το AIDS και η απλή εποχική γρίπη, σαν κυρίαρχες αιτίες απώλειας ανθρώπινων ζωών, τα ΜΜΕ προσπαθούν να διασπείρουν, με τον καλύτερο δυνατό τρόπο πάντα, τον απόλυτο πανικό ώστε να έχεις την εντύπωση πως ο ιός θα μπει ακόμα και από το ανοιχτό παράθυρο που έχεις αφήσει για να ανανεώσεις τον αέρα στο χώρο σου.
      Ως εκ τούτου το σύνθημα "Μένουμε Σπίτι" βρίσκεται όπου κι αν κοιτάξεις και ειλικρινά δεν ξέρω αν θα είχαμε επιλογή για έναν διαφορετικό τρόπο επίλυσης του όλου νοσηρού ζητήματος.
      Το σπίτι αυτό καθαυτό δεν με χάλασε ποτέ. Μπορώ να κάθομαι μήνες στον ιερό ναό μου, σαν μια γνήσια Ιέρεια της ησυχίας, της εσωτερικής αναζήτησης, της ολικής απαξίωσης του ανόητου έξω κόσμου, της αναθεώρησης πάνω σε ανθρώπους και καταστάσεις...
      Με μεγάλη λύπη συνειδητοποίησα πως ο μέσος άνθρωπος είναι αδύναμος να κάτσει στο χώρο του κι ακόμα περισσότερο χωρίς ανθρώπους γύρω του. Δεν ξέρω αν αυτό λέγεται φοβία, ανασφάλεια, ρηχότητα, αλλά είναι κάτι πολύ πέρα από εμένα. Δεν κάνω καμία προσπάθεια να το κατανοήσω γιατί δεν γίνεται ούτε το ανάποδο. Εγώ δεν καταλαβαίνω αυτούς κι αυτοί δεν κατανοούν εμένα.
     Το να ΠΡΕΠΕΙ, όμως, να πάρω άδεια για να πάω μέχρι απέναντι στο μανάβικο, παραδίπλα στο ιχθυοπωλείο ή για να πάω φαρμακείο, τράπεζα και φυσικά -το πιο σημαντικό- περπάτημα, σαν φυσική σωματική άσκηση είναι ανήθικο, ανισόρροπο κι επικίνδυνα αισχρό.
     Να πάρω συγκεκριμένα άδεια από ποιον; Από τυχαία ανθρωπάρια που απλά βρίσκονται στην εξουσία, ψηφισμένα από έτερα ανθρωπάρια που, δυστυχώς, έχουν δικαίωμα ψήφου; Μα την αλήθεια θα αποφύγω σε αυτό το σημείο να μιλήσω για τη γνησιότητα των αποτελεσμάτων εδώ και κάποιες δεκαετίες. Κι όχι δεν πιστεύω ότι υπάρχει καλό κόμμα. Δεν πιστεύω ότι υπάρχουν καλοί καγαθοί... Ποιος θα είναι πολεμιστής για το ανώτερο καλό όλων, εξάλλου; Για την παρτάρα τους και τους τραπεζικούς λογαριασμούς μάχονται όλοι, μην τρελαθούμε κιόλας!  Η πολιτική είναι κάτι πολύ χαμηλό και συνάμα πολύ ξεκάθαρο για να πιάνεσαι στη φάκα.
      Αλλά υπάρχει!
      Κι όχι μόνον υπάρχει αλλά θα βασιλεύει εις τους αιώνας των αιώνων, όπως συνέβη, φυσικά, στην εξέλιξη του άχρηστου αυτού είδους...
      Έτσι, λοιπόν, αποφασίστηκε ωραία και καλά πως άμα πας στην Παραλία για ποδήλατο κολλάς τον ιό, αν πας τράπεζα όχι. Στο supermarket είσαι ασφαλέστατος αλλά στην εκκλησία όχι.
      Τελικά καταστράφηκε η πιο σημαντική εορτή του Έτους και της καρδιάς μου...Πέθανε η μυσταγωγία, πέθαναν οι πιο συγκινητικοί ψαλμοί, πέθανε η πορεία προς την Ανάσταση της ψυχής, πέθανε το Δέος για κάτι πέρα από εμάς...
      Και με θέμα το Πάσχα, ερχόμαστε στην αρχή της ισονομίας. Ισονομίας κι όχι ισότητας. Ίσοι δεν μπορούμε να είμαστε γιατί είμαστε τελείως διαφορετικοί όλοι μεταξύ μας. Από τη στιγμή που δεν έχουμε ίδιες ψυχικές, νοητικές και σωματικές δυνάμεις, είναι πολύ λάθος να βάζουμε έναν τέτοιον όρο στο τραπέζι. Αξία θα οφείλαμε να έχουμε αλλά κι αυτό εξαφανίζεται σιγά-σιγά!
      Επιστρέφω, επομένως, στην ισονομία. Να που όλοι οι έκτακτοι κανόνες αντιμετώπισης της ιοϋποκρισίας ισχύουν για την πλέμπα κι όχι την ελίτ- την πολιτική ελίτ! Αυτοί μπορούν να μπαίνουν ανά 4 στα οχήματα, να πηγαίνουν όπου τους κάνει κέφι χωρίς να επιδεικνύουν χαρτιά με το "αδιάσειστο" επιχείρημα "ξέρεις ποιος είμαι εγώ" (παρεπιπτόντως, ποιος είσαι εσύ φιλαράκι; Μια κουκκίδα στον ανθρώπινο χάρτη με τις ίδιες πιθανότητες θανάτου όπως όλοι) και το παράδοξο είναι ότι ή δεν κολλάνε ή κολλάνε και γίνονται αμέσως καλά. Πάλι ο λαουτζίκος την πληρώνει!
      Κι αφού πεθαίνουν που πεθαίνουν οι πληβείοι, ας περάσουμε στην έκφραση κλειδί, που πάντα, όμως, την προσπερνούν τα ιερά τοτέμ της δημοσιογραφίας. "Υποκείμενα Νοσήματα"
      Από τη στιγμή που δεν γίνονται νεκροψίες-νεκροτομές, πώς έτσι αυθαίρετα δημοσιοποιείτε ότι κάποιος πέθανε από τον ιό; Αφού δεν το γνωρίζουμε και γενικά οι ασθενείς τουλάχιστον της ελληνικής επικράτειας, έχουν βεβαρημένο ιατρικό ιστορικό, δεν είναι φυσιολογικό να είχαν πεθάνει ακόμα κι από την απλή γρίπη, που έχουμε χιλιάδες θανάτους κάθε χρόνο; Αυτοαποκαλείστε, αλήθεια, δημοσιογράφοι; Σοβαρά τώρα;
    Κι επειδή , συνήθως, τα βάζω με το δικό μου Έθνος, θα ήθελα να εκφράσω την θετικότατη έκπληξή μου ως προς τη συμπεριφορά του. Μια χαρά πειθαρχήσαμε και προφυλαχτήκαμε εν αντιθέσει με άλλους λαούς, που δεν έκαναν το ίδιο. Εδώ, βέβαια, να τονίσω για τους απείθαρχους ότι όταν συνέτρεχαν αληθινοί και σοβαρότατοι λόγοι να είναι έξω, δεν το έκαναν...Τώρα τους έπιασε η απειθαρχία! Τώρα είναι από λίγο έως πολύ αργά!
    Last but not least, με τρώνε τα δάχτυλα να γράψω, οπότε πώς να το παραβλέψω;
    Σιγά την κραταιή Ευρώπη και γενικά τον Δυτικό πολιτισμό! Αυτή ήταν η ετοιμότητα στα δύσκολα; Αυτήν την Ευρώπη φοβόμαστε μη μας πετάξει από την Ευρωπαϊκή Ένωση; Αυτή είναι η ναυαρχίδα της αλληλεγγύης; Αυτό είναι το Σουηδικό μοντέλο που σε πετάνε σαν το σκυλί;
    Ας, μείνουν τα κτίρια των τραπεζών μόνα τους χωρίς ανθρώπους...Αυτή είναι η όλη κωλοπιλάλα!
    Εν οίδα, ότι όλοι θα πεθάνουμε, είτε μας αρέσει είτε όχι.

    Γιατί να μην μπορούμε να ζήσουμε όπως επιθυμούμε μακριά από πολιτικές, πολιτικάντηδες κι ανισόρροπους;;;;;;;;;

Παπαδόπουλε, μα την αλήθεια σιχάθηκα το διαφημιστικό και τη φωνή σου...