Φτάσαμε στην ημέρα και στιγμή της επιστροφής...
Το check-out έπρεπε να γίνει μέχρι τις 11 (αυτά είναι σοβαρά ξενοδοχεία, όχι εμείς που το είχαμε μέχρι τις 12 και για πολλούς μέχρι 16:00, 17:00, 18:00, 19:00 και χωρίς χρέωση κι άντε μετά τρέχαμε να αλλάζουμε δωμάτια στις αφίξεις, αφού δεν ήταν έτοιμα- κάθε μέρα ένας πραγματικός μύλος-...)
Ακριβούτσικος ο φόρος διαμονής που έπρεπε να πληρωθεί ΜΟΝΟ με μετρητά και ήταν κατά κεφαλήν. Πάει να πει 3€ ανά ημέρα, κατά άτομο δηλ. σύνολο 45€ ενώ εμείς συνήθως σαν χώρα χρεώνουμε κατά δωμάτιο κι όχι άτομο και φυσικά έχουμε την ευκολία της πληρωμής με κάρτα!
Αυτά να τα βλέπουν κάτι στραβόξυλα σε όλο τον κόσμο και κυρίως Άγγλοι που έρχονται με σχέδιο πώς να βγάλουν προβλήματα για ν'αποζημιωθούν...Ας κουνήσουν την ουρίτσα σε κάτι Ιταλίες και Ισπανίες που δεν μιλάνε και high αγγλικά και τους κλείνουν την πόρτα στα μούτρα σε χρόνο Flash Gordon! Άλλο η φιλοξενία, άλλο η μ@λ@κί@...
Εμείς, πάντως, στις 10 κάναμε check-out και καθίσαμε σε καφέ για να πιούμε , τι άλλο, ακόμα έναν καφέ! Υπήρχε, όμως, άφθονος χρόνος μέχρι τις 14:00 που θα παίρναμε το τρένο για Μπολόνια. Κάπου με κούρασε ο σάκος και η χιαστί τσάντα μου και η μέση άρχισε να με ταλαιπωρεί άσχημα. Ακόμα με ενοχλεί μόλις κουβαλήσω κάτι πιο βαρύ. Πειράχτηκε η τρίτη της παρέας αν και δεν της έπεφτε λόγος. Ο καθένας να κάνει κριτική στα χάλια και τα μούτρα του κι εμένα να με αφήσουν στην ησυχία μου. Άλλωστε ποτέ δεν με ενδιέφερε το προσωπείο που φοράνε όλοι και ποτέ δεν έχω σχολιάσει "πώς είσαι έτσι, πώς είναι τα μούτρα σου, πώς είναι το ένα σου, πώς είναι το άλλο σου"
Γιατί απλά νιώθω τόσο τέλεια με τον υπέροχο εαυτό μου που ΔΕΝ το έχω ανάγκη! Εγωιστικό αλλά αληθινό! Σταματάω με το σχόλιο εδώ -κάποιος λόγος υπάρχει που το έκανα-.
Τελικά κατέφθασε η πολύτιμη ώρα και πήραμε το τραίνο που θα πήγαινε Pescia, κάνοντας μια δική του διαδρομή. Πάντως, εμείς, σωστά κατεβήκαμε στον προορισμό μας. Πριν την επιβίβασή μας, ένας ομορφονιός με ρώτησε ποιο είναι το τραίνο για τον τάδε προορισμό! Ήθελα να του πω "μωράκι, με το ζόρι βρήκα το δικό μου τραίνο, πού να ξέρω, δεν είμαι καν από εδώ"!
Απλά αρκέστηκα στο "είμαι τουρίστρια, δε γνωρίζω..Συγνώμη"
Φτάσαμε στον προορισμό μας και φυσικά το ένστικτό μου μού έλεγε σωστά να στρίψουμε δεξιά. Με επιβεβαίωσε ένας πολύ αλέγκρος τύπος, βγαλμένος από το cinema, που μάς ενημέρωσε ότι σε λίγο θα φάμε σοκολάτα....Αίνιγμα τα λόγια σου, δάσκαλε! Ποια σοκολάτα και πού; Και εγένετο φως!
Βρεθήκαμε μπροστά σε φεστιβάλ σοκολάτας από όλες τις περιοχές της Ιταλίας. Αμάν πια με τη σοκολάτα! Χάθηκε ένα φεστιβάλ, κασεριών, τυριών, κριτσινιών, αλμυρών μπισκότων, κάτι σε αλμυρό γενικά;
Υποθέτω ότι ήταν όλες τους υπέροχες αλλά για έμενα τη δόλια που αυτά είναι απαγορευτηκά, δεν υπήρχε φως στο τούνελ...Ή μήπως υπήρχε; Ναι υπήρξε...Ζεστό κρασί..Με κανέλα...Τόσο ζεστό που καθάρισε τα μέσα μου! Ήταν ονειρικά απολαυστικό, υπέρ του δέοντος τονωτικό, απίστευτα γευστικό.
Μετά από πολύ ώρα περιήγησης στα stands σοκολάτας, απλά ήρθε η στιγμή να μπαινοβγαίνουμε στα μαγαζιά. Γενικά στα μαγαζιά! Ό,τι υπήρχε στο δρόμο μας για να ροκανίσουμε το χρόνο μας.
Εν τέλει καθίσαμε στο ίδιο αγαπησιάρικο, παραδοσιακό καφέ που είχαμε κάτσει και στην άφιξή μας. Μάλλον το πολύ περπάτημα επέφερε μια ακόρεστη όρεξη. Υπήρχε και πάλι ανάγκη για κάποιο toast, μια αλμυρή κρέπα και εξυπακούεται καφές. Απέναντι υπήρχε ένα μικρό κατάστημα με τουριστικά, οπότε προμηθεύτηκα κάτι μαγνητάκια που ήθελα! Η βροχή είχε ξεκινήσει οπότε μπήκαμε σε taxi και πίσω στο στο αεροδρόμιο.
Το αεροδρόμιο της Μπολόνια είναι γενικά μικρό. Δεν υπήρχε μεγάλος χώρος για την αναμονή και γενικά οι πτήσεις ήταν πολλές εκείνη την ώρα. Η ζέστη αφόρητη, ο συνωστισμός ενοχλητικός. Γενικά στον έλεγχο ασφαλείας η αγένεια έδινε κι έπαιρνε κάτι που με χτύπησε στα εγκεφαλικά νεύρα. Στα καταστήματα το προσωπικό ήταν πολύ ευγενικό αλλά το ιταλιάνικο crew της Ryan Air χτύπησε κόκκινο στα νεύρα. Προφανώς οι εντολές της ημέρας ήταν "βαράτε πρόστιμα" κι έφαγα κι εγώ για τις δυο τσάντες που είχα, παρόλο που στην Ελλάδα δεν υπέστη τέτοια οικονομική "βία", αλλά οι μπροστινοί μου πέρασαν ανενόχλητοι μια καφετιέρα σε κουτί που δεν είχε καν φυσιολογικό μέγεθος, παρόλο που ήταν economy class και η αεροσυνοδός τους ρώτησε πώς τους επέτρεψαν αυτήν την συσκευασία μέσα στο αεροπλάνο;! Επίσης ο νεανίας που τους απείλησε τελικά δεν έφαγε "καμπάνα" κι αρχίζω να πιστεύω πως απλά είχαν προσωπικά μαζί μου.
Αυτό είναι το μεγαλύτερο ελάττωμά μου. Είμαι υπερβολικά ευγενική και zen, όταν θα έπρεπε ο στόμας μου να γίνεται οχετός και να μην αφήνω κανέναν σε ησυχία. Για την ώρα είχα παραδώσει απλά τους πάντες και τα πάντα στο Σύμπαν. Αυτό έχει τις νόρμες, τη Σοφία και Φιλοσοφία του.
Η 3η της παρέας, η παρεξηγησιάρα, ήρθε να μου πει ότι είχε κενές θέσεις στη business -και καλά -class, οπότε κάτσαμε εκεί. Και ως συνήθως η συμπεριφορά ήταν διαφορετική! Η ισονομία που λέγαμε στο προηγούμενο κείμενο!
Πάντως δεν μας σήκωσε κανείς από εκεί, οπότε είχαμε ένα ωραίο ταξίδι και κουβέντα με μια ευγενική πιτσιρίκα Αλβανικής καταγωγής που ερχόταν Θεσσαλονίκη με την μητέρα και τον αδελφό της, για να επισκεφθούν τη θεία τους. Δεν ήταν η πρώτη φορά που ερχόταν στην πόλη και της έκανε ιδιαίτερη εντύπωση το ότι είχε μια φρεσκάδα και πολύ νεολαία, με πολλά μαγαζιά να ξενυχτήσεις. Σίγουρα δεν μας αποκαλείς και Κοιμητήριο της Πάρμας, αυτό είναι γεγονός!
Γεγονός ήταν ότι ξεκίνησε η γνωστή-άγνωστη 3η της παρέας να της δίνει συμβουλές για το τι είναι σκόπιμο και ωφέλιμο να κάνει στη ζωή της. Σε ένα κοριτσάκι 19 χρόνων θεωρώ ότι της έδωσε πολύ λάθος συμβουλές κι έκανε ό,τι μπορούσε για να μην μου επιτρέψει να μιλήσω. Λυπάμαι αλλά δεν μπορούμε όλοι να κινούμαστε στη ζωή με βάση ποιον θα τσαλαπατήσουμε, ποιον θα εκμεταλλευτούμε και πώς θα είμαστε συνεχώς υπολογιστικά τέρατα με γνώμονα την παρτάρα μας... Άρχισα έκτοτε να σκέφτομαι σοβαρά το πώς είναι να σκέφτεσαι μόνο τον εαυτούλη σου κι απεφάνθη ότι ήρθε η ώρα να ξαποστείλω ανθρώπους από τη ζωή μου.
Νομίζω ότι το ταξίδι αυτό, με βοήθησε να είμαι ακόμα πιο συνειδητοποιημένη, ανηλεής, γρήγορη κι απόλυτη στον εξοστρακισμό ανθρώπων που δεν έχουν να μου προσφέρουν κάτι, ούτε πνευματικά, ούτε να με εξελίξουν σαν άνθρωπο.
Πιο φιλολογικής και φιλοσοφικής έκφανσης η επιστροφή, αλλά κι αυτό είναι μέσα στη ζωή!
Τελικά προσγειωθήκαμε σε μια Θεσσαλονίκη που 23:00 τη νύχτα και προς τέλη Νοεμβρίου είχε υπέροχο καιρό, σκεπτόμενη πως είναι υπέροχα να έχεις μια καθημερινότητα σε μια πόλη που δεν κοιμάται ποτέ...
Goodbye Firenze..See you again!
Υ.Γ. Σε γενικές γραμμές είμαστε πολύ ευγενικοί σε θέσεις τουριστικής προέκτασης κι ευθύνης και πολύ εξυπηρετικότεροι σε σχέση με άλλες χώρες. Μήπως θα έπρεπε να γίνουμε πιο βλοσυροί για να μάθουν να εκτιμούν μερικοί μερικοί;
Το check-out έπρεπε να γίνει μέχρι τις 11 (αυτά είναι σοβαρά ξενοδοχεία, όχι εμείς που το είχαμε μέχρι τις 12 και για πολλούς μέχρι 16:00, 17:00, 18:00, 19:00 και χωρίς χρέωση κι άντε μετά τρέχαμε να αλλάζουμε δωμάτια στις αφίξεις, αφού δεν ήταν έτοιμα- κάθε μέρα ένας πραγματικός μύλος-...)
Ακριβούτσικος ο φόρος διαμονής που έπρεπε να πληρωθεί ΜΟΝΟ με μετρητά και ήταν κατά κεφαλήν. Πάει να πει 3€ ανά ημέρα, κατά άτομο δηλ. σύνολο 45€ ενώ εμείς συνήθως σαν χώρα χρεώνουμε κατά δωμάτιο κι όχι άτομο και φυσικά έχουμε την ευκολία της πληρωμής με κάρτα!
Αυτά να τα βλέπουν κάτι στραβόξυλα σε όλο τον κόσμο και κυρίως Άγγλοι που έρχονται με σχέδιο πώς να βγάλουν προβλήματα για ν'αποζημιωθούν...Ας κουνήσουν την ουρίτσα σε κάτι Ιταλίες και Ισπανίες που δεν μιλάνε και high αγγλικά και τους κλείνουν την πόρτα στα μούτρα σε χρόνο Flash Gordon! Άλλο η φιλοξενία, άλλο η μ@λ@κί@...
Εμείς, πάντως, στις 10 κάναμε check-out και καθίσαμε σε καφέ για να πιούμε , τι άλλο, ακόμα έναν καφέ! Υπήρχε, όμως, άφθονος χρόνος μέχρι τις 14:00 που θα παίρναμε το τρένο για Μπολόνια. Κάπου με κούρασε ο σάκος και η χιαστί τσάντα μου και η μέση άρχισε να με ταλαιπωρεί άσχημα. Ακόμα με ενοχλεί μόλις κουβαλήσω κάτι πιο βαρύ. Πειράχτηκε η τρίτη της παρέας αν και δεν της έπεφτε λόγος. Ο καθένας να κάνει κριτική στα χάλια και τα μούτρα του κι εμένα να με αφήσουν στην ησυχία μου. Άλλωστε ποτέ δεν με ενδιέφερε το προσωπείο που φοράνε όλοι και ποτέ δεν έχω σχολιάσει "πώς είσαι έτσι, πώς είναι τα μούτρα σου, πώς είναι το ένα σου, πώς είναι το άλλο σου"
Γιατί απλά νιώθω τόσο τέλεια με τον υπέροχο εαυτό μου που ΔΕΝ το έχω ανάγκη! Εγωιστικό αλλά αληθινό! Σταματάω με το σχόλιο εδώ -κάποιος λόγος υπάρχει που το έκανα-.
Τελικά κατέφθασε η πολύτιμη ώρα και πήραμε το τραίνο που θα πήγαινε Pescia, κάνοντας μια δική του διαδρομή. Πάντως, εμείς, σωστά κατεβήκαμε στον προορισμό μας. Πριν την επιβίβασή μας, ένας ομορφονιός με ρώτησε ποιο είναι το τραίνο για τον τάδε προορισμό! Ήθελα να του πω "μωράκι, με το ζόρι βρήκα το δικό μου τραίνο, πού να ξέρω, δεν είμαι καν από εδώ"!
Απλά αρκέστηκα στο "είμαι τουρίστρια, δε γνωρίζω..Συγνώμη"
Φτάσαμε στον προορισμό μας και φυσικά το ένστικτό μου μού έλεγε σωστά να στρίψουμε δεξιά. Με επιβεβαίωσε ένας πολύ αλέγκρος τύπος, βγαλμένος από το cinema, που μάς ενημέρωσε ότι σε λίγο θα φάμε σοκολάτα....Αίνιγμα τα λόγια σου, δάσκαλε! Ποια σοκολάτα και πού; Και εγένετο φως!
Βρεθήκαμε μπροστά σε φεστιβάλ σοκολάτας από όλες τις περιοχές της Ιταλίας. Αμάν πια με τη σοκολάτα! Χάθηκε ένα φεστιβάλ, κασεριών, τυριών, κριτσινιών, αλμυρών μπισκότων, κάτι σε αλμυρό γενικά;
Υποθέτω ότι ήταν όλες τους υπέροχες αλλά για έμενα τη δόλια που αυτά είναι απαγορευτηκά, δεν υπήρχε φως στο τούνελ...Ή μήπως υπήρχε; Ναι υπήρξε...Ζεστό κρασί..Με κανέλα...Τόσο ζεστό που καθάρισε τα μέσα μου! Ήταν ονειρικά απολαυστικό, υπέρ του δέοντος τονωτικό, απίστευτα γευστικό.
Μετά από πολύ ώρα περιήγησης στα stands σοκολάτας, απλά ήρθε η στιγμή να μπαινοβγαίνουμε στα μαγαζιά. Γενικά στα μαγαζιά! Ό,τι υπήρχε στο δρόμο μας για να ροκανίσουμε το χρόνο μας.
Εν τέλει καθίσαμε στο ίδιο αγαπησιάρικο, παραδοσιακό καφέ που είχαμε κάτσει και στην άφιξή μας. Μάλλον το πολύ περπάτημα επέφερε μια ακόρεστη όρεξη. Υπήρχε και πάλι ανάγκη για κάποιο toast, μια αλμυρή κρέπα και εξυπακούεται καφές. Απέναντι υπήρχε ένα μικρό κατάστημα με τουριστικά, οπότε προμηθεύτηκα κάτι μαγνητάκια που ήθελα! Η βροχή είχε ξεκινήσει οπότε μπήκαμε σε taxi και πίσω στο στο αεροδρόμιο.
Το αεροδρόμιο της Μπολόνια είναι γενικά μικρό. Δεν υπήρχε μεγάλος χώρος για την αναμονή και γενικά οι πτήσεις ήταν πολλές εκείνη την ώρα. Η ζέστη αφόρητη, ο συνωστισμός ενοχλητικός. Γενικά στον έλεγχο ασφαλείας η αγένεια έδινε κι έπαιρνε κάτι που με χτύπησε στα εγκεφαλικά νεύρα. Στα καταστήματα το προσωπικό ήταν πολύ ευγενικό αλλά το ιταλιάνικο crew της Ryan Air χτύπησε κόκκινο στα νεύρα. Προφανώς οι εντολές της ημέρας ήταν "βαράτε πρόστιμα" κι έφαγα κι εγώ για τις δυο τσάντες που είχα, παρόλο που στην Ελλάδα δεν υπέστη τέτοια οικονομική "βία", αλλά οι μπροστινοί μου πέρασαν ανενόχλητοι μια καφετιέρα σε κουτί που δεν είχε καν φυσιολογικό μέγεθος, παρόλο που ήταν economy class και η αεροσυνοδός τους ρώτησε πώς τους επέτρεψαν αυτήν την συσκευασία μέσα στο αεροπλάνο;! Επίσης ο νεανίας που τους απείλησε τελικά δεν έφαγε "καμπάνα" κι αρχίζω να πιστεύω πως απλά είχαν προσωπικά μαζί μου.
Αυτό είναι το μεγαλύτερο ελάττωμά μου. Είμαι υπερβολικά ευγενική και zen, όταν θα έπρεπε ο στόμας μου να γίνεται οχετός και να μην αφήνω κανέναν σε ησυχία. Για την ώρα είχα παραδώσει απλά τους πάντες και τα πάντα στο Σύμπαν. Αυτό έχει τις νόρμες, τη Σοφία και Φιλοσοφία του.
Η 3η της παρέας, η παρεξηγησιάρα, ήρθε να μου πει ότι είχε κενές θέσεις στη business -και καλά -class, οπότε κάτσαμε εκεί. Και ως συνήθως η συμπεριφορά ήταν διαφορετική! Η ισονομία που λέγαμε στο προηγούμενο κείμενο!
Πάντως δεν μας σήκωσε κανείς από εκεί, οπότε είχαμε ένα ωραίο ταξίδι και κουβέντα με μια ευγενική πιτσιρίκα Αλβανικής καταγωγής που ερχόταν Θεσσαλονίκη με την μητέρα και τον αδελφό της, για να επισκεφθούν τη θεία τους. Δεν ήταν η πρώτη φορά που ερχόταν στην πόλη και της έκανε ιδιαίτερη εντύπωση το ότι είχε μια φρεσκάδα και πολύ νεολαία, με πολλά μαγαζιά να ξενυχτήσεις. Σίγουρα δεν μας αποκαλείς και Κοιμητήριο της Πάρμας, αυτό είναι γεγονός!
Γεγονός ήταν ότι ξεκίνησε η γνωστή-άγνωστη 3η της παρέας να της δίνει συμβουλές για το τι είναι σκόπιμο και ωφέλιμο να κάνει στη ζωή της. Σε ένα κοριτσάκι 19 χρόνων θεωρώ ότι της έδωσε πολύ λάθος συμβουλές κι έκανε ό,τι μπορούσε για να μην μου επιτρέψει να μιλήσω. Λυπάμαι αλλά δεν μπορούμε όλοι να κινούμαστε στη ζωή με βάση ποιον θα τσαλαπατήσουμε, ποιον θα εκμεταλλευτούμε και πώς θα είμαστε συνεχώς υπολογιστικά τέρατα με γνώμονα την παρτάρα μας... Άρχισα έκτοτε να σκέφτομαι σοβαρά το πώς είναι να σκέφτεσαι μόνο τον εαυτούλη σου κι απεφάνθη ότι ήρθε η ώρα να ξαποστείλω ανθρώπους από τη ζωή μου.
Νομίζω ότι το ταξίδι αυτό, με βοήθησε να είμαι ακόμα πιο συνειδητοποιημένη, ανηλεής, γρήγορη κι απόλυτη στον εξοστρακισμό ανθρώπων που δεν έχουν να μου προσφέρουν κάτι, ούτε πνευματικά, ούτε να με εξελίξουν σαν άνθρωπο.
Πιο φιλολογικής και φιλοσοφικής έκφανσης η επιστροφή, αλλά κι αυτό είναι μέσα στη ζωή!
Τελικά προσγειωθήκαμε σε μια Θεσσαλονίκη που 23:00 τη νύχτα και προς τέλη Νοεμβρίου είχε υπέροχο καιρό, σκεπτόμενη πως είναι υπέροχα να έχεις μια καθημερινότητα σε μια πόλη που δεν κοιμάται ποτέ...
Goodbye Firenze..See you again!
Υ.Γ. Σε γενικές γραμμές είμαστε πολύ ευγενικοί σε θέσεις τουριστικής προέκτασης κι ευθύνης και πολύ εξυπηρετικότεροι σε σχέση με άλλες χώρες. Μήπως θα έπρεπε να γίνουμε πιο βλοσυροί για να μάθουν να εκτιμούν μερικοί μερικοί;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου