...Και για την ακρίβεια ποτέ δεν θα πεθάνει! Άλλωστε τα πλήθη τι χρειάζονται για να είναι ευτυχισμένα; Άρτους και θεάματα! Εάν υπάρχει και λίγο παραπάνω αίμα, βία, θρήνος και σπαραγμός, τότε ακόμη καλύτερα. Ποιος είπε ότι οι ορδές είναι άμοιρες ευθυνών; Ανθρώπινο ον, προικισμένο με λογική κι επομένως έλλογο ον, δεν είναι δυνατόν να μην μπορεί να ξεχωρίσει τι είναι ωραίο και τι όχι;! Τι είναι δίκαιο και τι άδικο;! Τι τέρπει και τι αποτρέπει;!
Η γκιλοτίνα, για παράδειγμα, ο θάνατος δια της πυρράς, ο δημόσιος απαγχονισμός, η κατακρεούργηση αθώων από λιοντάρια και πολλά ακόμη 'όμορφα' θεάματα, είχαν διασκεδαστικό χαρακτήρα. Για την ακρίβεια ήταν το talk of the town, η οικογενειακή έξοδος, καθότι και διότι αποτελούσαν θεάματα για όλη την οικογένεια. Οποία φρίκη, θα έλεγα...Δηλαδή, πες, πως μια οικογένεια αντί να πάει για ένα Κυριακάτικο picnic, κανόνιζε να δει έναν αποκεφαλισμό. Αυτές ήταν οι glam καταστάσεις της εποχής...
Τα χρόνια και οι αιώνες πέρασαν, ο άνθρωπος εξελίχθηκε, όμως ο βασικός πυρήνας του με βασικά συστατικά την δίψα για αίμα και θάνατο, δεν άλλαξε ούτε στο ελάχιστο. Τα κοπάδια εξάλλου δεν έχουν και πολλές απαιτήσεις από την ζωή τους. Μόνο μια αρένα...
Οι αρένες είναι πολλών ειδών. Μια πρώτης τάξεως αρένα, βρίσκεται σε κάθε σπίτι και σε κάθε σαλόνι ή κραβατοκάμαρα (ή ακόμα χειρότερα και στα δύο). Η τηλεόραση. Αυτή, μπορεί να σου τα προσφέρει όλα και με style. Δεν χρειάζεται πια να βγεις στην κεντρική πλατεία της πόλης ή του χωριού για να "θαυμάσεις" την αποτρόπαιη τιμωρία. Κάτσε αναπαυτικά στον καναπέ σου, με την ανθρώπινη περιέργεια και συνάμα ανακούφιση πως βρίσκεσαι ασφαλής στο σπίτι σου, έχοντας την πολυτέλεια του χρόνου να συμπονέσεις τα θύματα που κατασπαράσσονται καθημερινά από 'λιοντάρια'.
Από την άλλη ο αθλητισμός είναι γεμάτος από αρένες. Το σκηνικό είναι παρόμοιο. Ένα γήπεδο σε ελλειπτικό σχήμα, άφθονες θέσεις για τον εσμό, ρίχνεις μια μπάλα και δυο ομάδες κι άσε τα πλήθη να καταχειροκροτούν και να διασκεδάζουν με τις σκληρές κλωτσιές και σπρωξιές που ανταλάσσουν. Άμα πλακωθούν και οι θεατές μεταξύ τους ακόμα καλύτερα...Περισσότερο αίμα. Παρομοίως ρίξε δυο boxers στο ring και θα είναι σίγουρο το παραλήρημα του κοινού. Θα απολαύσει ξύλο με την σέσουλα, θα ρίξει τα στοιχήματά του και μπορεί να βγει και κερδισμένο. Μ' ένα σμπάρο, δυο τρυγόνια...
Η αρένα υπάρχει μέσα μας και δεν θα εξαιρέσω εαυτόν. Από όλον αυτόν τον όλεθρο, ο μόνος που εξαγνίζεται είναι το θύμα. Ούτε οι Νέρωνες, ούτε τα αλαλάζοντα πλήθη θα εξαγνιστούν. Τι θα γίνει, όμως, όταν την επόμενη μέρα από πλήθος, μεταφερθείς στην αρένα σαν μονομάχος προσπαθώντας να σώσεις την ζωή σου; Τώρα δεν φαντάζει το θέαμα το ίδιο γοητευτικό όπως πριν!
Τελικά που θα οδηγήσει όλο αυτό το ξέσκισμα της σάρκας; Είμαστε τόσο τραγικά πεπερασμένοι, που ούτε ρουθούνι δεν θα μείνει στον κόσμο τούτο. Κανείς δεν θα μείνει, να θυμάται κανέναν...Αυτό είναι...Χειροκτοτήστε και πέφτει η αυλαία....Και οι αρένες θα είναι σαν να μην υπήρξαν ποτέ...Ποιος, όμως, θα μπει στην διαδικασία να το αναλογιστεί;!...Ακόμα χειρότερα να το διδαχθεί;!
Το Κολοσσαίο ζούσε, ζει και θα ζει, όσο ζουν κι αναπνέουν άνθρωποι επί της γης...
Η γκιλοτίνα, για παράδειγμα, ο θάνατος δια της πυρράς, ο δημόσιος απαγχονισμός, η κατακρεούργηση αθώων από λιοντάρια και πολλά ακόμη 'όμορφα' θεάματα, είχαν διασκεδαστικό χαρακτήρα. Για την ακρίβεια ήταν το talk of the town, η οικογενειακή έξοδος, καθότι και διότι αποτελούσαν θεάματα για όλη την οικογένεια. Οποία φρίκη, θα έλεγα...Δηλαδή, πες, πως μια οικογένεια αντί να πάει για ένα Κυριακάτικο picnic, κανόνιζε να δει έναν αποκεφαλισμό. Αυτές ήταν οι glam καταστάσεις της εποχής...
Τα χρόνια και οι αιώνες πέρασαν, ο άνθρωπος εξελίχθηκε, όμως ο βασικός πυρήνας του με βασικά συστατικά την δίψα για αίμα και θάνατο, δεν άλλαξε ούτε στο ελάχιστο. Τα κοπάδια εξάλλου δεν έχουν και πολλές απαιτήσεις από την ζωή τους. Μόνο μια αρένα...
Οι αρένες είναι πολλών ειδών. Μια πρώτης τάξεως αρένα, βρίσκεται σε κάθε σπίτι και σε κάθε σαλόνι ή κραβατοκάμαρα (ή ακόμα χειρότερα και στα δύο). Η τηλεόραση. Αυτή, μπορεί να σου τα προσφέρει όλα και με style. Δεν χρειάζεται πια να βγεις στην κεντρική πλατεία της πόλης ή του χωριού για να "θαυμάσεις" την αποτρόπαιη τιμωρία. Κάτσε αναπαυτικά στον καναπέ σου, με την ανθρώπινη περιέργεια και συνάμα ανακούφιση πως βρίσκεσαι ασφαλής στο σπίτι σου, έχοντας την πολυτέλεια του χρόνου να συμπονέσεις τα θύματα που κατασπαράσσονται καθημερινά από 'λιοντάρια'.
Από την άλλη ο αθλητισμός είναι γεμάτος από αρένες. Το σκηνικό είναι παρόμοιο. Ένα γήπεδο σε ελλειπτικό σχήμα, άφθονες θέσεις για τον εσμό, ρίχνεις μια μπάλα και δυο ομάδες κι άσε τα πλήθη να καταχειροκροτούν και να διασκεδάζουν με τις σκληρές κλωτσιές και σπρωξιές που ανταλάσσουν. Άμα πλακωθούν και οι θεατές μεταξύ τους ακόμα καλύτερα...Περισσότερο αίμα. Παρομοίως ρίξε δυο boxers στο ring και θα είναι σίγουρο το παραλήρημα του κοινού. Θα απολαύσει ξύλο με την σέσουλα, θα ρίξει τα στοιχήματά του και μπορεί να βγει και κερδισμένο. Μ' ένα σμπάρο, δυο τρυγόνια...
Η αρένα υπάρχει μέσα μας και δεν θα εξαιρέσω εαυτόν. Από όλον αυτόν τον όλεθρο, ο μόνος που εξαγνίζεται είναι το θύμα. Ούτε οι Νέρωνες, ούτε τα αλαλάζοντα πλήθη θα εξαγνιστούν. Τι θα γίνει, όμως, όταν την επόμενη μέρα από πλήθος, μεταφερθείς στην αρένα σαν μονομάχος προσπαθώντας να σώσεις την ζωή σου; Τώρα δεν φαντάζει το θέαμα το ίδιο γοητευτικό όπως πριν!
Τελικά που θα οδηγήσει όλο αυτό το ξέσκισμα της σάρκας; Είμαστε τόσο τραγικά πεπερασμένοι, που ούτε ρουθούνι δεν θα μείνει στον κόσμο τούτο. Κανείς δεν θα μείνει, να θυμάται κανέναν...Αυτό είναι...Χειροκτοτήστε και πέφτει η αυλαία....Και οι αρένες θα είναι σαν να μην υπήρξαν ποτέ...Ποιος, όμως, θα μπει στην διαδικασία να το αναλογιστεί;!...Ακόμα χειρότερα να το διδαχθεί;!
Το Κολοσσαίο ζούσε, ζει και θα ζει, όσο ζουν κι αναπνέουν άνθρωποι επί της γης...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου